Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Neale Donald WALSCH

Shqipëruar nga: Hasan HAMËZBALA

Kapitulli i dytë

BISEDAT ME ZOTIN (1)

* një dialog i pazakonshëm *

         Nuk mund të tregoni dashuri nëse nuk tregoni jo-dashuri. Asnjë gjë nuk mund të ekzistojë pa të kundërtën e vet, përpos në botën e absolutit. Por, mbretëria e absolutit nuk ka qenë e mjaftueshme për ju as për Mua.

            Mendoj ...

            Përcillmë më tej.

            Natyrisht, nuk ka mënyrë sesi të mos jeni ajo çka dhe kush jeni – ju ajo thjesht jeni (shpirt i pastër, krijimtar), përherë keni qenë dhe përherë do të jeni. Kështu e keni krijuar gjënë më të bukur që pason. Keni bërë që të harroni se Kush në të Vërtetë Jeni.

            Kur keni hyrë në Gjithësinë fizike, ju keni hequr dorë nga kujtesa juaj për veten. Kjo jua mundëson të që të zgjidhni se Kush Jeni, në vend se thjesht të zgjoheni në pallat, të themi kështu.

            Në këtë akt të zgjedhjes për të qenë, në vend se thjesht t’ju thonë se jeni pjesë e Zotit, ju e njihni veten si qenie të zgjedhjes së plotë, e kjo është ajo që sipas definicionit vetë Zoti është. Megjithatë, si mund të keni zgjedhje për diçka për të cilën nuk ka zgjedhje? Ju nuk mund të mos jeni trashëgimtarët e mi, more sado fort të përpiqeni, por mund ta harroni këtë.

            Ju jeni, përherë keni qenë dhe përherë do të jeni pjesë hyjnore e tërësisë Hyjnore, pjesë trupi. Së këndejmi akti i bashkëngjitjes së sërishme Tërësisë, kthimi Zotit, quhet kujtesë. Ju në të vërtetë zgjidhni që përsëri të kujtoheni se Kush Vërtetë Jeni, apo t’u bashkoheni pjesëve të ndryshme të vetes për të sprovuar tërësinë e vetvetes, e ajo në të vërtetë është Tërësia Ime.

            Kështu puna juaj në tokë nuk është që të mësoni (se ju atë veç e dini), por që të Kujtoheni Kush Jeni? Dhe të kujtoheni se kush janë gjithë të tjerët. Për këtë arsye një pjesë e madhe e punës suaj është në atë që t’ua përkujtoni (edhe) të tjerëve për të mundur që edhe ata të kujtohen.

            E të gjithë Mësuesit e mrekullueshëm shpirtërorë e bëjnë pikërisht këtë. Ky është qëllimi juaj i vetëm. Qëllim i shpirtit tuaj.

            O Zot, kjo është kaq e thjeshtë – dhe kaq... simetrike. Po mendoj, çdo gjë po përputhet. Çdo gjë befasisht po përputhet! Tash e shoh foton e cila kurrë më parë nuk më është përputhur.

            Mirë. Kjo është mirë. Ky është qëllimi i këtij bisedimi. Ke kërkuar prej Meje përgjigje. Të kam premtuar se kam me t’i dhënë.

            Ti prej këtij bisedimi ke për të bërë libër dhe ashtu fjalët e mia ke për t’ua vënë në dispozicion shumë njerëzve. Kjo është pjesë e punës tënde. Tash ke shumë pyetje, shumë kërkime mbi jetën. Këtu e kemi vënë themelin. Kemi bërë punë themelore për sqarime të mëtutjeshme. Të kalojmë në çështje tjera. Dhe mos u brengos. Nëse diçka kemi filluar, e ti këtë nuk e kupton në plotësi, së frikti ka për t’u bërë e kuptueshme.

            Ka aq shumë gjëra që do të dëshiroja të pyes. Ka aq shumë pyetje. Supozoj se duhet filluar me të mëdhatë, të dukshmet. Për shembull, përse bota është kështu siç është?

            Nga të gjitha pyetjet të cilat njeriu ia parashtron Zotit, kjo është më e shpeshta. Njeriu këtë e parashtron që nga zanafilla e kohës. Nga çasti i parë deri sot ju dëshironi të dini përse duhet të jetë kështu?

            Pyetje klasike është edhe kjo: Nëse Zoti është i përsosur dhe përplot dashuri, përse i ka krijuar epidemitë dhe urinë, luftën dhe sëmundjet, tërmetet e uraganet dhe katastrofat e ndryshme natyrore, dëshpërimet e thella personale e vështirësi anembanë botës?

            Përgjigjja në këtë pyetje qëndron në fshehtësinë e thellë të Gjithësisë dhe në kuptimin më të lartë të jetës.

            Unë mirësinë time nuk e shfaq ashtu që të krijoj vetëm atë që ju e quani të përsosur përreth jush. Unë nuk e shfaq dashurinë time ashtu që juve të mos jua mundësoj që ta shfaqni tuajën.

            Siç kam sqaruar, nuk mund të tregoni dashuri nëse nuk tregoni jo-dashuri. Asnjë gjë nuk mund të ekzistojë pa të kundërtën e vet, përpos në botën e absolutit. Por, mbretëria e absolutit nuk ka qenë e mjaftueshme për ju as për Mua. Unë atje kam ekzistuar, në amshimin e përhershëm, e edhe ju keni ardhur që andej.

            Në absoluten nuk ka përvojë, vetëm njohuri, njohje.

            Njohja është gjendje hyjnore, por gëzimi më i madh është ekzistenca. Ekzistenca arrihet vetëm me përvojë. Renditja është kështu: Njohje, përvojë, ekzistencë. Kjo është Trinia e Shenjtë – trenjëshi që Zoti është.

            Zoti Baba është njohje – është burim i të gjitha kuptimeve, prind i të gjitha përvojave, meqë ju nuk mund ta provoni atë që veç nuk e njihni.

            Zoti Bir është përvojë – trupëzim, bërja e gjithë asaj që Babai di mbi Veten, meqë ju nuk mund të jeni ajo që nuk e keni provuar.

            Zoti Frymë e Shenjtë është ekzistencë – privim i trupit nga gjithë ajo që Biri e ka provuar mbi Veten; thjesht ngjarje e mrekullueshme e cila është e mundur vetëm përmes kujtesës në njohje dhe përvojë.

            Kjo ndodhi e thjeshtë është lumturi. Kjo është Zot-gjendja, pas njohjes dhe përvojës së Vetvetes. Kjo është ajo pas së cilës Zoti ka gjakuar në fillim.

            Ti, natyrisht, je shumë më larg sesa faza në të cilën do të duhej sqaruar se shprehja baba – bir nuk ka kurrfarë lidhjeje me seksin dhe gjininë. Unë këtu po shërbehem me të folurit e gjallë të shkrimeve të shenjta më të reja tuajat. Shumica e shkrimeve më të hershme e ka vënë atë në raportin nënë – bijë. Asnjëra nuk është e saktë. Mendja juaj më së miri mund ta kuptojë raportin prind – pasardhës. Apo ajo-që-ofron-rritë dhe ajo që rritet.

            Shtimi i pjesës së tretë të Trinisë krijon këtë raport:

            Ajo që ofron rritë / Ajo që rritet / Ajo që është .

            Ai Realitet Trenjësh është nënshkrim i Zotit. Ai është model hyjnor. Tri-në-një~ja ndodhet kudo në Mbretërinë e të Lartësuarit. Nuk mund t’i shmangeni kurrë nëse keni të bëni me kohën dhe hapësirën, Zotin dhe vetëdijen apo cilindo raport subtil. Nga ana tjetër, të Vërtetën Trenjëshe nuk ke për ta gjetur në secilin prej raporteve të zakonshme njerëzore të gjithmbarshme.

            Të Vërtetën Trenjëshe mundet secili ta njohë në marrëdhëniet e buta njerëzore, nëse merret me marrëdhënie të tilla. Disa religjione tuajat të Vërtetën Trenjëshe e përshkruajnë si Atë, Bir dhe Shpirt i Shenjtë. Disa psikiatër tuajit i përdorin shprehjet mbidije, dije dhe ndërdije. Disa nga spiritualistët tuaj thonë mendje, trup, shpirt. Disa shkencëtarë tuajt e shohin energjinë, materien dhe eterin. Disa filozofë tuajt thonë se ndonjë gjë juaja nuk është e vërtetë nëse nuk është e vërtetë në mendime, fjalë dhe vepra. Kur diskutoni mbi kohën ju flitni vetëm për tri kohë: të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen. Ngjashëm me këtë, në perceptimin tuaj ekzistojnë tri momente – më parë, tash dhe pastaj. Sa u përket marrëdhënieve hapësinore, qoftë kur kemi të bëjmë me rrotat në gjithësi apo me rrota të ndryshme në dhomën tuaj, ju i njihni këtu, atje dhe hapësira në mes tyre.

            Në çështjet e marrëdhënieve të përgjithshme ju nuk e njihni “në mes”. Kjo shkaku se marrëdhëniet e përgjithshme janë përherë binjake, kurse marrëdhëniet e nivelit të lartë trinjake. Kështu keni majtas-djathtas, e madhe- e vogël, shpejt-ngadalë, ngrohtë-ftohtë dhe dysinë më të madhe e cila ndonjëherë është krijuar: mashkull-femër. Në këto dysi nuk ka “në mes”. Gjëja është ose njëra ose tjetra, ose ndonjë variant më i vogël ose më i madh lidhur me njërin nga ato dy polaritete.

            Përbrenda zonës së ndjesive të lartësuara asgjë që ekziston nuk ka kundërshti. Krejt është një, dhe çdo gjë përparon nga njëri kah tjetri në rrethin i cili kurrë nuk përfundon.

            Koha është aso zone subtile, në të cilën ajo që ju e quani të kaluar, të tashme dhe të ardhme ekziston në mes-marrëdhënie. Domethënë, ato nuk janë kundërshti, porse pjesë të së njëjtës tërësi; progresione të së njëjtës ide; rrathë të së njëjtës energji; trajta të së vërtetës së njëjtë të pandryshueshme. Nëse nga kjo konstaton se e kaluara, e tashmja dhe e ardhmja ekzistojnë në të njëjtën “kohë”, ke të drejtë. (Por tash nuk është momenti që këtë ta shqyrtojmë. Këtë mund ta analizojmë më hollësisht kur ta zbërthejmë nocionin e kohës – që më vonë do ta bëj).

            Bota është e këtillë siç është shkaku se nuk ka mundur të jetë ndryshe dhe të ekzistojë akoma në hapësirën e gjithmbarshme fizike. Dridhjet dhe uraganet dhe ngjarjet të cilat ju i quani fatkeqësi natyrore, lëvizje janë të elementeve nga njëri polaritet kah tjetri. I tërë cikli lindje-vdekje është pjesë e asaj lëvizjeje. Këto janë ritmet e jetës dhe çdo gjë në realitetin e gjithmbarshëm atyre u nënshtrohet, sepse jeta është vetë ritmi. Ajo është valë, vibracion, pulsim në vetë qendrën e Çdo Gjëje që Është.

            Sëmundjet janë kundërshtia e shëndetit dhe e ndjenjës së mirë, kurse shfaqen në realitetin tuaj me urdhrin tuaj. Ju nuk mund të jeni të sëmurë po qe se në nivelin e caktuar nuk e shkaktoni për të qenë të sëmurë, e prapë mund të jeni të shëndoshë në çast, vetëm nëse vendosni për të qenë. Dëshpërimet e thella personale janë përgjigje të cilat i keni zgjedhur, kurse vështirësitë anembanë botës janë rezultat i vetëdijes e cila dominon në gjithë botën.

            Pyetja jote nënkupton se vetë Unë i kam zgjedhur ato ngjarje, se vullneti dhe dëshira ime është që ato të ndodhin. Por, unë nuk kam dëshiruar që ato ngjarje të ndodhin, unë thjesht ju vështroj sesi ju i shkaktoni. Kurse unë asgjë nuk bëj për t’i penguar, meqë kjo do të thoshte pengim i vullnetit tuaj. Kjo kishte për t’ju privuar nga përvoja e Zotit, e kjo është përvojë të cilën së bashku e kemi zgjedhur.

            Mos gjyko, prandaj, krejt atë që e konsideron të keqe në botë. Më me gëzim pyete veten se përse ti i ke vlerësuar keq dhe a dëshiron diçka të bësh që atë ta përmirësosh.

            Rishqyrto veten, pa pyetur: “Cilën pjesë të Qenies sime dua ta sprovoj tash i përballur me këtë fatkeqësi? Ç'lloj ngjarjeje të zgjedh dhe ta ftoj?” Meqë, e tërë jeta ekziston si armë në kreacionin tënd personal, dhe të gjitha ngjarjet e saj thjesht ju paraqiten si mundësi që ju të vendosni dhe të jeni Kush Jeni.

            Kjo është e vërteta për çdo shpirt, dhe kështu shihni se nuk ka viktima në gjithësi, vetëm krijimtarë. Të gjithë Mësuesit të cilët e kanë vizituar këtë planet, këtë e kanë ditur. Për këtë, prandaj, pa marrë parasysh se cilin Mësues e përmendni, as një nuk është konsideruar viktimë – megjithëqë shumica vërtet janë gozhduar.

            Secili shpirt është Mësues – megjithëse disa në pasurinë e tyre të trashëguar nuk e kujtojnë dot prejardhjen e vet. Megjithatë, secili krijon gjendjen dhe rrethanat për qëllimin e vet personal më të lartin dhe kujtesën e vet personale më të shpejtën – në çdo moment i cili quhet Tash.

            Mos e gjykoni, prandaj, shtegun karmik nëpër të cilin kalojnë të tjerët. Mos jini ziliqar për suksesin e dikujt, e as mos kini dhembshuri për mossuksesin  e tjetrit, sepse ti nuk di ç’është suksesi apo mossuksesi në të menduarit e shpirtit. Se, mos, vallë, është vdekja fatkeqësi nëse i shpëton mijëra jetë të tjera? Apo mos vallë jeta është ngjarje e gëzueshme nëse ka shkaktuar vetëm trishtim e vuajtje? Por, madje as për këtë nuk guxon të gjykosh, por t’i përmbahesh mendimit tënd, kurse të tjerëve t’ua lejosh ta kenë të vetin.

            Kjo nuk do të thotë të bëhesh shurdhë ndaj ftesës për ndihmë, e as të mbulohet impulsi i shpirtit tënd që të bësh diçka (të angazhohesh) për ndryshimin e disa kushteve apo rrethanave. Kjo nuk do të thotë as shmangie nga gjykimi mbi atë se çfarë punon. Sepse, secila rrethanë është dhuratë, e në secilën përvojë e fshehur është begatia.

            Dikur ka ekzistuar shpirti i cili veten e ka njohur si dritë. Ka qenë ai shpirti i ri dhe së andejmi i dëshiruar për përvojë. “Unë jam dritë”, ka thënë. “Unë jam dritë”. Por e tërë njohja dhe kuvendimi nuk ka mundur ta kompensojë përvojën mbi atë. Kurse nga hapësira prej nga është shfaqur shpirti, nuk ka pasur asgjë tjetër përpos dritës. Secili shpirt ka qenë i madh, secili shpirt ka qenë madhështor, dhe secili shpirt ka shkëlqyer me shkëlqimin e shkëlqimit Tim të tmerrshëm. Dhe kështu shpirti i vogël nga tregimi ka qenë si qiriu në diell. Midis dritës më të madhërishme – pjesë e së cilës ka qenë – nuk ka mundur të shihet, e as të sprovohet si ajo Çfarë Vërtet Është.

            Ka ndodhur që ai shpirt të gjakojë e të gjakojë që ta njohë vetveten. Dhe aq i madh ka qenë dëshirimi i tij saqë unë një ditë kam thënë: “A di, ti,  Vogëlush, se çfarë duhet bërë që ta kënaqësh atë gjakim tëndin?”

            “Oh, çfarë, o Zot! Çfarë? Do të bëj çdo gjë!”, ka thënë shpirti vogëlush.

            “Duhet të ndahesh prej ne të tjerëve”, jam përgjigjur, “e pastaj mbi vete duhet ta thërrasësh errësirën”.

            “Ç’është errësira, o, Shenjtëri?”, ka pyetur shpirti vogëlush.

            “Ajo çfarë ti s’je”, jam përgjigjur, dhe shpirti ka kuptuar.

            Dhe shpirti ka bërë ashtu duke u ndarë prej të gjithëve, duke shkuar madje në zonë tjetër. Kurse në atë zonë shpirti e ka pasur mundësinë që t’i thërrasë në përvojën e vet të gjitha llojet e errësirës. Dhe ashtu ka bërë.

            Por, midis gjithë asaj errësire ka pyetur: “Atë, o Atë, pse më ke harruar?”, pikërisht siç ju bëni në periodën më të zezë. Por unë ju kurrë nuk ju kam lënë, përherë kam mbetur me ju, i gatshëm t’jua përkujtoj atë se Kush ju Jeni Vërtet; gati, përherë gati që t’ju thërras në shtëpi.

            Prandaj, ji dritë në errësirë, dhe mos e mallko atë.

            Dhe mos harro se Kush Je në çastin kur të rrethon ajo që s’je. Por festoje krijimin qoftë edhe duke gjakuar që ta ndryshosh atë.

            Dhe dije se ajo çfarë bën në çastin e tundimit tënd më të madh mund të jetë fitorja jote më e madhe. Meqë, përvoja të cilën e krijon është deklaratë mbi atë se Kush Je – dhe kush Dëshiron Të jesh.

            Ta kam rrëfyer këtë rrëfim – parabolën e shpirtit të vogël në diell – për të mundur ta kuptosh më mirë se përse bota është kështu siç është – dhe se në çast mund të ndryshojë, në momentin kur secili e kujton të vërtetën hyjnore të realitetit të vet më të lartë.

            Ka të atillë që thonë se jeta është shkollë dhe se ato gjëra të cilat ju i vëzhgoni dhe përvojisht i përjetoni shërbejnë për t’i mësuar. Mbi këtë veçse kam folur, e po ta them prapë:

            Ju nuk keni ardhur në këtë jetë që të mësoni çfarëdo qoftë – duhet vetëm ta shfaqni atë që veç e dini. Në shfaqjen e saj keni për të vepruar dhe për t’u krijuar përsëri përmes përvojës suaj. Në këtë mënyrë e arsyetoni jetën dhe ia jepni qëllimin. Në këtë mënyrë atë e bëni të shenjtë.

            Vazhdon....

   (2)     (3)     (4)