Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

 Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Përktheu: Hasan HAMËZBALAJ

RRUGA IME, RRUGË E REVE TË BARDHA

Autorizimin ekskluziv për editimin e këtij libri në internet, e kane vetëm këto faqe shqiptare:

www.syri3.com

www.sa-kra.ch

Shkarko librin falas në sektorin

„Literaturë“

            DASHURIA + MEDITIMI ËSHTË MOTOJA IME

            Nxënësi:

            “Osho, në Perëndim, shumica e metodave për rritë shpirtërore është e orientuar në punën grupore – inkaunteri dhe psikodrama, për shembull.

            Në Lindje, po ashtu ekzistojnë ashramët ku kërkuesit jetojnë së bashku, por duket sikur theksi bie mbi individin.

            A do të na thoni diç lidhur me këto dy qasje?”

            Osho:

            Ekzistojnë dy metoda për botën e brendshme. Mund të gjakoni për zhvillim përmes vetmisë, e mund të zhvilloheni edhe përmes grupit. Dhe që të dy tipet kanë ekzistuar prejgjithmonë, madje edhe në Lindje. Metodat e sufive janë metoda grupore. Në Indi këto metoda po ashtu kanë ekzistuar, por kurrë nuk kanë dominuar si në Islam dhe në sufizëm.

            Por, kjo është dukuri e re, sa i përket numrit – tashi i tërë Perëndimi është i orientuar në punë grupore. Kurrë më parë nuk ka pasur aq shumë grupe të frymëzuarish, e as aq shumë njerëz që punojnë përmes tyre – siç janë sot në Perëndim.

            Për këtë, në njëfarë mënyre, mund të themi se Lindja është e orientuar në përpjekjet individuale, sakaq Perëndimi sot është i orientuar në metodat grupore. Pse është kështu? Prej nga ai dallim? Dhe pse ekziston kjo?

            Metodat grupore ekzistojnë vetëm nëse egoja juaj ka ardhur deri te pika ku është bërë shumë e rëndë për t’u bartur. Kur egoja vjen deri tek kjo pikë, atëherë të jesh vetëm është shumë vështirë, atëherë vetmia është shumë e dhembshme, dhe për këtë grupet bëhen të rëndësishme – pasi që në grup ju mund ta tretni egon tuaj.

            Nëse egoja ende nuk është zhvilluar deri në atë masë, atëherë metodat individuale do të ofrojnë ndihmë të madhe. Mund të izoloheni diku në bjeshkë, apo të jetoni në ashram me Mjeshtrin, por prapëseprapë të punoni të pavarur - ju e bëni meditimin tuaj, të tjerët e bëjnë të vetin; kurrë nuk punoni së bashku.

            Në Indi hindusët përherë janë lutur vetëm, kurrë në grup. Lutja grupore ka qenë e panjohur gjithnjë derisa Islami nuk depërtoi në Indi. Myslimanët përherë luten në grupe, hindusët – përherë në vetmi; madje edhe kur hyjnë në tempull për lutje, ata e bëjnë në vetmi – në tempull është vetëm besimtari dhe Zoti i tij.

            Kjo është e mundur vetëm nëse egoja nuk është ndihmuar të rritet deri në pikën ku pas saj ajo vetë bëhet ngarkesë. Në Indi, kurrë kurrkush nuk i ka ndihmuar egos që të rritet e të piçet – që nga fillimi, të gjithë janë kundër saj. Pra, ju rriteni përmes egos, por ajo ego bëhet e mjegullueshme dhe e paqartë – ju edhe më tutje mbeteni të përulur; nuk jeni kurrë egoist i vërtetë. Akoma egoja nuk e ka mbërritur kulmin në ju, akoma është në rrafshirë. Ju jeni egoistë, pasi që secili gjithsesi është i tillë, por nuk jeni plotësisht egoisë. Ju gjithnjë mendoni se kjo është e gabueshme dhe së këndejmi gjithnjë e largoni nga vetvetja. Në situata të caktuara dikush mund të ju provokojë në atë masë sa egoja të ju vijë gjer tek vlimi – por rëndom, kjo nuk është kulmi, por rrafshira.

            Në Indi, egoja është mu si hidhërimi – nëse dikush ju provokon, ju jeni të hidhëruar; nëse askush nuk ju provokon, nuk jeni të hidhëruar. Në Perëndim, sakaq, egoja është bërë permanente. Egoja nuk ngjan në hidhërim por në frymim. Nuk ka nevojë që perëndimorit t’ia provokoni egon – ajo është gjithmonë aty, ajo është dukuri konstante.

            Shkaku i këtij egofenomeni, grupi ëshët bërë ndihmesë e fuqishme. Duke punuar përmes grupit, ju egon tuaj mund ta lini përanash shumë lehtë.

            Për këtë shkak, dhe kjo jo vetëm në religjion, veçse edhe në politikë, po ashtu, disa gjëra mund të qëndrojnë vetëm në Perëndim: fashizmi, për shembull, mund të ekzistojë në Gjermani, në vendin më egoistikë të Evropës. Nuk ekziston asgjë që për nga eoizmi do të mund të matej me egon gjermane. Prandaj Hitleri u shfaq pikërisht atje – atje është secili egoist dhe për këtë secili ka nevojë që të shkrihet në masë.

            Simbolet naciste, miliona njerëz që marshojnë nën pishtarë – ju mund të humbisni në atë pamje, nuk ka nevojë që ta ruani veten. Ju bëheni marsh, ritëm, muzikë, tinguj magjikë dhe udhëheqësi karizmatik, Adolf Hitler. Të gjithë me ngulmim shikojnë në të, e tërë masa prapa jush është si oqeani – dhe ju përnjëherësh bëheni vetëm valë; ndiheni mirë, e ndieni freskinë, rininë, lumturinë. E harroni secilin mjerim, dhembje, vetmi, tëhuajsim. Më nuk jeni vetëm. Aq shumë njerëz janë orientuar kah i njëjti objekt. Individualiteti juaj hedh çdo brengë private. Përnjëherësh, çdo gjë në ju hapet – ndieni lehtësi, sikur fluturoni.

            Hitleri ka qenë i suksesshëm, por jo shkau se ka pasur ndonjë filozofi të rëndësishme - filozofia e tij ka qenë absurde, infantile, e papjekur – jo shkaku se ia ka dalur ta bindë popullin gjerman se ka të drejtë... Jo. Çështja vërtet nuk qëndron këtu. Është shumë vështirë të bindësh gjermanët për çkadoqoftë – sepse ata janë logjikues të mëdhenj, të kuptueshëm janë mbi çdo masë. Gati se është e pamundur t’i bindësh – e të jenë të bindur nga ana e një Hitleri është vërtet e pamundur. Jo, ai kurrë edhe nuk provoi t’i bindë. Vetëm se krijoi fenomenin hipnotik grupor.

            Dhe kjo i ka bindur.

            Çështja nuk ka qëndruar në atë se çka Hitleri po thotë. Çështja ka qëndruar në atë se çka njerëzit kanë ndier derisa i kanë brohoritur në grup, derisa të gjithë së bashku kanë qenë vetëm masë. Për të gjithë ata – kjo ka qenë një përvojë e tillë lehtësuese sa që të gjithë së bashku kanë qenë të bindur se ia vlen ta dëgjojnë; edhe që ta pasojnë, natyrisht. Çkado që të ketë folur ai – mirë apo gabimisht, logjikisht apo jologjikisht, me mend apo plotësisht budallallëk – për ta ka qenë mirë. Aq shumë të gjithë ata kanë qenë të ngarkuar me vetveten saqë memzi kanë pritur që të shkrihen me masën. Për këtë shkak të gjitha ato marrëzi grupore - nacizmi, fashizmi – kanë mundur të lindin vetëm në Perëndim.

            Në Lindje vetëm Japonia ka mundur ta pasojë Hitlerin, pasi që Japonia është diçka e ngjashme me provincën lindore gjermane. Japonia është vendi më perëndimor i tërë Lindjes. E njëjta dukuri edhe atje është shfaqur, prandaj ai është bërë aleat i asaj marrëzie kolektive.

E njëjta ndodh edhe në fushat tjera – në religjion dhe psikologji, po ashtu. Meditimet grupore i kanë ndodhur Perëndimit, dhe kanë për t’i ndodhur edhe për një kohë të gjatë. Kur qindëra njerëz janë së bashku – do të jeni të befasuar, sidomos ju që nuk e keni të afërt tipin perëndimor të mendjes – duke u mbajtur për duarsh, qindëra njerëz vetëm rrinë, qindëra njerëz vetëm rrinë duke u mbajtur për duarsh dhe e ndiejnë njëri-tjetërin, dhe përjetojnë entuziazëm të plotë.

            Njerëzit nga India, me atë rast nuk kanë për të ndier thjeshtë asgjë. Hindusët do të thonë: “Ç’marrëzi! Të bësh rreth duke u mbajtur për duarsh – ç’entuziazëm mund të jetë ai? Si mund të ndodhë që ata të jenë ekstatikë? Më së tepërmi që ata mund të përjetojnë është djersitja e duarve të atij pranë teje.”

Por, në Perëndim, me qindëra njerëz mbahen për duarsh dhe çmenden nga gëzimi. Pse? Sepse madje edhe kapja dorë për dore ëshët bërë gjë gati e pamundshme shkaku i madhësisë së egos. Madje edhe burri e gruaja nuk janë së bashku. Tymi i familjes është zhdukur – kjo ka qenë dukuri grupore. Edhe shoqëria është zhdukur. Në Perëndim sot, këtë mund ta themi lirisht, gati që edhe nuk ka shoqëri. Lëvizni plotësisht të vetmuar.

            Në Amerikë – kam lexuar statistikat – njeriu shpërngulet në qytetin tjetër në çdo tri vjet. Në Indi familje të tëra shumëzohen dhe vdesin në një fshat të vetëm. Ata janë thellësisht të rrënjosur për trollin në të cilin qëndrojnë. Ata janë në marrëdhënie me secilin – i njohin të gjithë, e edhe ata secili i njeh. Ata nuk janë për askë të huaj. Hindusi jeton si pjesë e fshatit; ai i tillë edhe është. I lindur është në fshat, dhe ka për të vdekur po aty.

            Në Amerikë njerëzit mesatarisht shpërngulen në çdo tri vjet. Ky është civilizimi më nomad-ial në botë: vagabondë – pa shtëpi, pa familje, pa qytete, pa fshatra, pa vatër të vërtetë. A mund të rrënjoseni në afatin prej dy-tri vjetve? Kudo që të jeni, ju jeni të huaj. Masa ekziston rreth jush, por ju me të nuk keni krrfarë marrëdhëniesh, prandaj e tërë barra është plotësisht individuale.

            Derisa rrini në grup, për shembull grupi inkaunter, duke prekur trupin e njerëzve të tjerë, ju bëheni pjesë e asaj komune. Me prekjen e duarve të huaja, duke rënë pranë trupave të huaj ju e ndieni njësimin – ju ndodh entuziazëm i vërtetë shpirtëror. Qindëra njerëz vallëzojnë, duke u prekur, lëvizin në atë bashkësim dhe bëhen të bashkuar. Njerëzit shkrihen njëri në tjetrin, egoja ngadalë zhduket dhe e tërë kjo bëhet përjetim i vërtetë faltorial.

Politikanët krejt këtë e kanë shfrytëzuar për qëllime destruktive, kurse shpirtërorja këtë të njëjtën e shfrytëzon për një gjë shumë kreative – meditimin.

            Në Lindje njerëzit janë së tepërmi në bashkësi. Së këndejmi, kurdo që njerëzit nga Lindja dëshirojnë të përshpirtëzohen, ata ikin në Himalaje. Ka së tepërmi shoqëri gjithkah përreth. Dhe ata nuk janë të stërngopur me vetveten, veçse me shoqërinë. Dhe ky është ai dallimi.

            Në Perëndim njerëzit janë të stërngopur me veten dhe së këndejmi e dëshirojnë njëfarë ure për të komunikuar me të tjerët, për t’iu ofruar të tjerëve – për të pushuar nga vetvetja. Në Lindje, njerëzit janë të stërngopur me të tjerët prandaj e dëshirojnë vetminë – për të pushuar nga shoqëria. Në Lindje, njerëzit ikin nga shoqëria. Në Perëndim, njerëzit ikin në shoqëri. Për këtë shkak në Lindje kemi metodat individuale, kurse në Perëndim punën grupore.

            E çka bëj unë? – sepse metoda ime është sintezë. Në fillim të meditimeve dinamike ju jeni pjesë e grupit. Në fund, grupi zhduket dhe ju jeni në vetmi të plotë. Dhe unë këtë e bëj nga arsye të veçanta, pasi që edhe Lindja edhe Perëndimi bëhen të parëndësishëm – Lindja lëviz kah Perëndimi, Perëndimi lëviz kah Lindja. Deri në vitet dymijë nuk do të ketë dallim në mes të Lindjes dhe Perëndimit – do të jetë ajo po e njëjta botë.

            Kjo ndarje gjeografike edhe ashtu ka zgjatur tepër gjatë. Teknologjia kaherë e ka urëzuar, por shkaku i shprehive në mendjet tona, duket sikur ajo ndarje akoma po zgjat. Por, jo: kjo zgjat vetëm si dukuri mentale dhe asgjë tjetër. Deri në fund të shekullit, nuk do të ketë as Lindje as Perëndim, veçse vetëm bota një dhe unike. Ata të cilët mund të shohin, e kanë parë këtë fakt që kur.

            Sinteza do të jetë e nevojshme – edhe grupi edhe individi. Ju në fillim punoni në grup, e në fund, bëheni plotësisht të vetvetes.

            Fillojmë nga shoqëria dhe e arrijmë vetveten. Mos ikni nga bashkësia – jini në botë e jo pranë botës. Jini në marrëdhënie, por edhe përkundër marrëdhënieve jini vetëm. Duani dhe meditoni. Meditoni dhe duani.

            Çkado që të ketë qenë më parë – nuk është me rëndësi; çkado që të vjen - po ashtu nuk është me rëndësi. Meditoni dhe duani nëse jeni mashkull. Duani dhe meditoni nëse jeni femër – por mos zgjidhni.

Dashuri + meditim është motoja ime.

            Pjesë nga libri "Rruga ime, rrugë e reve të bardha"