Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (6)

Kapitulli i gjashtëmbëdhjetë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

            Pyetja e njëzetekatërtë

            A e dini se ne Zvicër komuna sannjasine në Cyrih ka falimentuar, dhe a do t’jua ndryshoj kjo mendjen për të ardhur në Zvicër?

            Çdo komunë duhet të falimentojnë, sepse kjo do të ndihmojë që njerëzit të lëvizin vetë dhe nuk varen nga komuna.

            Kjo nuk e ndryshon mendjen time, asgjë nuk e ndryshon mendjen time. Ata me të vërtetë kanë vepruar mirë. Jetën kaq luksoze ju mund ta çoni në falimentim. Vetëm koprracët nuk falimentojnë – por ata shkojnë në falimentim të jetës. Zgjedhja në mes bankës dhe jetës: zgjedhja ime është jeta. Kush brengoset për bankën?

            Pyetja e njëzetepestë

            Ku e keni ndërmend të qëndroni në Zvicër?

            Njerëzit e mi i kanë rregulluar tashmë shumë vende. Ai duhet të jetë një vend luksoz ku unë do të qëndroj - por unë nuk kam ndonjë ide. Ata kanë dymbëdhjetë vende, dhe kur të shkoj atje ata do t’mi tregojnë fotografitë e dymbëdhjetë vende: cilado që unë e zgjedhë. Por unë iu kam thënë atyre: “Ju mund të zgjidhni. Ju i dini nevojat e mia, ata nuk janë shumë, mund te jetë edhe një shtëpi e vogël. Por ajo duhet të ketë një lëndinë të madhe, ku njerëzit mund të vijnë dhe unë mund t’i takoj ata.”

            Dhe Zvicra ka vende të bukura, shtëpitë e bukura. Nuk ka mungesë të shtëpive të bukura në Zvicër; kjo nuk vihet në pyetje. Pyetje është kufiri: nëse qeveria zvicerane ka guxim të mjaftueshme për të më lejuar ta kaloj kufirin e tyre. Kjo do të vendoset së shpejti. Nëse ata thonë jo, atëherë ata do të duhet të luftojmë në gjykatë për të thënë se nuk ka për të hyrë një person i cili s’i ka bërë asnjë të keqe ligjit zviceran, në Zvicër, i cili kurrë nuk ka qenë në Zvicër. Kjo thjesht do ta degradon reputacionin e tyre në botë.

            Pyetja e njëzetegjashtë

            A i lexoni gjithmonë gazetat, dhe a e shikoni  televizionin?

            Për shtat vjet nuk kam lexuar asgjë - asnjë libër, asnjë gazetë – dhe nuk e shikoj televizionin. Sytë e mi janë më të çmueshëm dhe nuk dua t’i dëmtoj ata. Sytë e mi i shikojnë vetëm drunjtë, yjet dhe detin. Jo programet budallallëqe në televizion.

            Televizioni është një prej gjërave mjekësisht më të gabuara… sepse drita vjen direkt në sytë e tu. Kjo është më e lehtë se leximi, sepse ju vetëm uleni dhe shikoni; kështu njerëzit vazhdojnë të shikojnë me orë të tëra dhe i djegin sytë e tyre. Fëmijët e vegjël i djegin sytë e tyre. Shkenca duhet të jetë pak më e vëmendshme. Televizion duhet të ndryshohet pak. Në kinema sytë tuaj janë më pak të lënduar, sepse në ekran nuk është burimi i drejtpërdrejtë i dritës, por thjesht reflekton dritë. E njëjta gjë është e mundur edhe për televizionin… apo ndonjë mënyrë tjetër… Por sytë nuk duhet të jetë në kontakt aq ngushtë me një burim të drejtpërdrejtë të dritës.

            Unë nuk shikoj televizion dhe nuk dëgjoj radio. Unë jetoj në qetësi absolute, në gëzim dhe paqe. Unë nuk e argëtoj veten time. Kjo është për mjeranët të cilët shikojnë për ta argëtuar veten; është për njerëzit të cilët duan ta harrojnë vetveten… kështu që ata shkojnë në kinema, shikojnë televizionin. Dhe unë nuk kam interesim për atë që po ndodhë në botë, sepse ajo është e njëjtë: të njëjtat budallallëqe janë duke u raportuar me shekuj.

            I mësuar të jetoj në një vend, dhe me një doktor që ishte pak i krisur, e kishte bërë shprehi të vijë në shtëpinë time për çdo ditë – ai vetëm nëpër rrugë ishte – për ta lexuar gazetën. Një ditë, për ta parë se a është me të vërtetë i krisur apo vetëm ashtu njerëzit po mendojnë se është i krisur, i dhashë një gazet që ishe një vit e vjetër. Ai e lexoi prej fillimit deri në fund.

            E pyeta: “A e vërejte se ishte një gazetë e vjetshit?”

            Ai tha: “Po e vërejta, por çfarë ndryshimi kjo ka? Të njëjtat gjëra ndodhin për çdo ditë, të njëjtat vrasje, përdhunimet e njëjta. Emrat ndryshojnë, por të njëjtat politika, shfrytëzimet e njëjta të njerëzve, luftërat e njëjta. Kështu që ju nuk duhet të brengoseni… ju mund të më jepni cilëndo gazetë; unë thjesht e kam sa për ta kaluar kohën.”

            I thashë: “Njerëzit që mendoje se jeni të krisur janë të krisur. Ju jeni një person shumë i arsyeshëm.”

            Ai tha: “Kjo është ajo që po ua them unë atyre, por askush nuk po dëgjon.”

            Jo, unë nuk lexoj asnjë gazetë. Nëse diçka e rëndësishme ndodhë, diçka që sekretaresha im e konsideron se është e rëndësishme dhe se unë duhet të kem dijeni për të, atëherë ajo e sjell një prerje, të cilën, gjithashtu, nuk e lexoj, e lexon ajo. Për shembull, vdekja e J. Krishnamurti: ajo e solli pjesën e prerë. Unë isha më i shokuar nga gazeta se sa nga vet vdekja. Një njeri si J. Krishnamurti vdes, dhe gazetat nuk kanë më shumë hapësirë t’i kushtojnë atij njeriu që për nëntëdhjetë vjet vazhdimisht ka ndihmuar njerëzimin të jetë më inteligjent, të jetë më i pjekur. Askush nuk ka punuar aq shumë dhe kaq gjatë. Vetëm një lajm artikull i vogël, i pavërejtur - e në qoftë se një politikan vetëm teshtin kjo bëhet krye titull.

            Pyetja e njëzeteshtatë

            Ju jetoni në botën tuaj vetjake të ndarë nga “njerëzit e zakonshëm”, si mund ta dini mënyrën e jetës jashtë vendit tuaj vetjak?

            Kush po thotë se unë jetoj në botën time vetjake? Bota ime përbëhet prej njerëzve të mi. Numri i tyre nuk është i vogël, dhe ata kanë të gjitha llojet e talenteve, të gjitha llojet e arsimit, personalitete të ndryshme. Një milion sannjasin - kjo është bota ime. Të gjithë ata miliona sannjasinë janë në rritje, duhet të jenë së paku tre milionë të cilët janë simpatizantë, të cilët janë të gatshëm të bëhen pjesë e botës sime.

            Unë nuk jam duke jetuar në një shpellë, dhe kushdo që dëshiron të hyjë në botën time nuk ka nevojë për pasaportë, për vizë.

            Unë jam i gatshëm ta pranoj gjithë botën në botën time, që është e tërë përpjekja ime. Kjo është arsyeja pse unë e njoh mendjen njerëzore, funksionet e saj, strategjitë e ndryshme të saj për ta mbajtur njerëzimin në gjumë.

            Më herët edhe unë isha në gjumë dhe isha pjesë e gjithë botës. Sot jam i zgjuar. Unë e kam njohur mendjen e fjetur brenda vetes, unë e njoh zgjimin brenda vetes. Unë jam me siguri më i pasur se sa ju. Ju e njihni vetëm një dimension tuaja tani, ju jeni duke e injoruar dimensionin tjetër. Dhe unë nuk jam një oshënar-murg i vetmuar në një shpellë ose një manastir, unë po lëvizi nëpër botë.

            Por, në esencë, njerëzit e mi janë bota ime, sepse njerëzit e mi më kanë dhënë kurajo dhe unë ndjej përgjegjësi për ta.

            Pyetja e njëzetetetë

            A ka ndonjë njeri që ju e quani shoku më i mirë?

            Unë kam shokë dhe çdo njërit i them: “Ti je shoku im më i mirë.” Dhe kur e them këtë, mendoj sinqerisht, dhe me të vërtetë e them këtë. Çdokush që është shok i imi është shoku mi i mirë, nën këtë se është më i miri nuk ja vlen të quhet dikush shok. Kështu që unë nuk kam zgjedhje dhe një hierarki me të cilën i caktoj - këta janë shokët më të mirë, e këta tjerët, më pak të mirë. Unë kam vetëm shokë të mirë, dhe për mua është e pamundur të bëj një klasifikim apo zgjedhje të tillë.

            Pyetja e njëzetenëntë

            A mund ta ndalni mendimin?

            Tash kjo është ajo që unë e quaj një pyetje idiote! Ju duhet të më pyesni: “OSHO, a mund të filloni të mendoni?” Sa i përket ndalimit, unë këtë e kam bërë tridhjetë vjet më parë, që atëherë unë nuk mendoj.

            Ju po më pyetni, dhe pyetja juaj merr përgjigje. Ky është i vetmi moment kur unë e shfrytëzoj mendimin. Kur askush nuk kërkon nga unë asgjë nuk ka se për çfarë të mendohet. E tërë qenia ime është në ekstazë të plotë, këtu nuk ka hapësirë për mendimet e marra që lëvizin rreth e rrotull.

            Pyetja e tridhjetë

            A ka dikush që iu jeni mirënjohës?

            Ka miliona njerëz të cilëve iu jam mirënjohës. Të gjithë njerëzve që kanë qenë të hapur për mua, të cilët kanë hapur zemrat e tyre me besim të thellë - unë iu jam mirënjohës të gjithë atyre. Ata më kanë mirëpritur në qenien e tyre më të thellë. Ata nuk kanë fshehur asnjë intimitet, asnjë fshehtësi, ata më kanë treguar se çka janë, dhe unë iu jam mirënjohës të gjithë këtyre njerëzve. Këto janë sannjasinët e mi. Unë i quaj ata miqtë e mi më të mirë.

            Pyetja e tridhjetenjëtë

            Nga po shkon njerëzimi? A ka ndonjë shpresë për njerëzimin dhe a ka ndonjë pikë në mbijetesë?

            Njerëzimi, si një i tëri, po shkon drejt varrezave të tij përfundimtar. Por ka shpresë... ai nuk ka arritur ende tek varrezat. Kjo mund të ndalet, rruga e saj mund të ndryshohet, qenia e brendshme këtë mund ta ndryshojë. Dhe aty, natyrisht, është një pikë që duhet bërë sepse ky është i vetmi vend në tërë universin e gjerë ku jeta ka lulëzuar dhe vetëdija ka lindur, i cili është më misteri dhe gjëja më e vlefshme e ekzistencës që ka qenë në gjendje për ta krijuar.

            Kjo botë është shpresa më e madhe e ekzistencës. Nëse kjo botë bëhet varrezë… atëherë i tërë universi veç do të jetë një varrezë. Miliona sisteme solare, miliona diej dhe miliona planetë, të gjitha janë të vdekura; në këtë planet të vogël ekzistenca ka pasur sukses që, prej një pike, të zhvillojë një Gautam Buda. Dhe kjo jep një shpresë të jashtëzakonshme se çdokush mund të bëhet Gautam Buda.

            Ka një pikë... njerëzimi ka për ta ndalur, dhe unë jam duke punuar me njerëzit e mi për ta ndaluar shkatërrimin e njerëzimit nga vetvetja. Dhe unë jam absolutisht i sigurt se forcat e jetës janë shumë më të mëdha se forcat e vdekjes.

            Ne do të fitojmë.

            Pyetja e tridhjetedytë

            Pse nuk keni fëmijë të gjakut tuaj?

            Bota është tashmë e populluar shumë. Për të pasur fëmijë është një krim - dhe vetë ideja “gjaku yt” është poseduese, monopoliste, kapitaliste. Pse gjakun tim? Çfarë të veçante ka gjaku im? Gjaku i një lypësi dhe gjaku i një të pasuri nuk janë të ndryshëm, dhe nuk është se gjaku i të varfrit është ujë dhe gjaku i të pasurit është ari i pastër.

            Unë i dua fëmijët dhe nuk është me rëndësi se kujt i përkasin ata fëmijë. Në fakt, është më lehtë të duhen fëmijët e njerëzve tjerë se sa fëmijët tuaj vetjak; ata janë të tillë një dhimbje në qafë. T’i duash fëmijët e dikujt tjetër është përkryeshëm mirë: ata janë gjithmonë të këndshëm, të bukur, engjëj. Por nëse mendoni vetëm për të gjakut tuaj, të njëjtit këta engjëj do të kthehen në djaj.

            I dua fëmijët - dhe ka aq shumë fëmijë në botë, pse është nevoja t’i krijoj vet fëmijët e mi dhe të kalojnë nëpër këtë ngatërresë? Kur njerëzit e tjerë janë duke kaluar përmes telasheve, unë mund vetëm të gëzohem në aromën e fëmijëve. E veçanërisht në këtë kohë, çdo person inteligjent duhet ta ndalojë prodhimin e fëmijëve, t’i adoptojë fëmijët e të varfërve, t’i gjej fëmijët e bukur të cilët janë duke vdekur nga uria.

            Por dashuria ime ndaj fëmijëve është pikërisht si dashuria ndaj luleve. Unë i dua lulet, por kjo nuk do të thotë se unë kam për t’i këputur ato lule dhe t’i sjell në shtëpinë time për ta dekoruar një saksi. Kjo është e shëmtuar.

            Kudo që kam takuar fëmijët, unë kam dashuri të madhe ndaj tyre, por që është e mjaftueshme. Unë nuk i prej kokat e tyre për t’i grumbulluar në dhomën time. Të gjallë unë nuk mund t’i tolerojë ata, të vdekur... kjo nuk duket e drejtë. Dhe çfarë duhet të kem unë? - Unë kam aq shumë sannjasin dhe ata janë gjithçka për mua. Ata janë familja ime, ata janë miqtë e mi, ata janë ata të cilët janë fëmijët e mi. Ka sannjasin të moshuar të cilët janë baballarët e mi, xhaxhallarët e mi, nënat e mia. Unë kam aq shumë njerëz, një familje e madhe e tillë - dhe një që kurrë nuk ka ekzistuar më përpara në botë.

            Pyetja e tridhjetetretë

            A ka ndonjë gjë fundamentale të cilën nuk e kemi diskutuar akoma, diçka që do të donit që bota të dijë?

            Nëse ju nuk pyetni unë s’kam asgjë për të thënë. Sa më përket mua unë jam absolutisht i qetë. Qetësia është e vetmja gjë të cilën nuk e kam thënë – e cila nuk mund të shprehet.

            Pyetja e tridhjetekatërtë

            A ka ndonjë gjë të veçantë të cilën njerëzit duhet të dinë për ju, apo ndonjë gjë të panjohur rreth jush?

            Nuk ka asgjë të panjohur rreth meje. Por një gjë ju duhet t’i bëni zviceranët të vetëdijshëm rreth meje: unë jam një njeri i rrezikshëm.

            Pyetja e tridhjetepestë

            A ju pëlqen me qenë Bhagwan? Dhe emri Bhagwan a figuron në pasaportën tuaj?

            Unë kurrë nuk e kam parë pasaportën time. Njerëzit e mi kujdesën për të.

            Kur kam qenë në burg në Amerikë unë nuk pata asnjë numër telefoni të avokatëve të mi, apo të komunës, apo të sekretareshës sime – sepse kurrë në jetën time nuk kam telefonuar. Dhe Marshalli i SHBA-ve mbet i habitur dhe më pyeti: “Kush duhet të jetë i informuar se ju keni qenë të arrestuar?”

            Unë i thashë: Kushdo që ju pëlqen. Me aq sa jam i informuar, unë nuk e di askënd. Ju mund ta informoni gruan tuaj; ndoshta ajo kënaqet kur dëgjon se çfarë ka bërë burri i saj – duke arrestuar njerëz të pafajshëm pa kurrfarë urdhri.”

            Unë kam aq mënyrë të ndryshme të jetës saqë nganjëherë duket e pabesueshme. Unë nuk e di se ku është pasaporta ime tash. Dikush duhet ta mbaj atë diku.

            Pyetja e tridhjetegjashtë

            Si ndiheni pikërisht tash? Çfarë do të donit të bëni pikërisht tash?

            Pikërisht tash ndjehem shkëlqyeshëm. Vetëm një vallëzim me ju.

            Fund i kapitullit të gjashtëmbëdhjetë

(1)    (2)    (3)    (4)    (5)