Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Shree Rajneesh - OSHO

 Shqipëroi: Valdet FETAHU 

SOKRATI EDHE PAS 25 SHEKUJSH PRAPË DO TË HELMOHEJ (1)

Kapitulli i shtatë i ligjërimeve të filozofit të madh Indian, OSHO (marr nga libri “Sokrati edhe pas 25 shekujsh prapë do të helmohej”, që është në përkthim e sipër nga V. Fetahu), që u mbajt në Greqi prej datës 19/02/86 deri më 15/04/86

KAPITULLI  7

Zorba është e shkuara ime: Buda është e tashmja ime

            22 shkurt 1986 paradite

            Pyetje nga AP, VPI and Reuters News Agencies.

            Pyetja e parë

            A mund të na thoni pse, si një admirues i Sokratit, nuk e praktikoni metodën e Sokratit  të dialogut?

            Dialogu është i mundur midis dy të verbërve, ata mund të diskutojnë deri në infinit për dritën që vjen pa ndonjë përfundim. Dialogu është i pamundur në mes dy personave të cilët mund ta shohin dritën: dialogu është i panevojshëm, drita është eksperiencë e të dyve. Mundësia e tretë është që një njeri mund të jetë në gjendje ta shoh dritë, dhe tjetri mund të jetë i verbër. Çfarë lloj dialogu mendoni se është i mundshëm midis këtyre dyve?

            Sokrati nuk ishte një person i ndritur - ishte filozof i madh, i logjikshëm, por jo një person i ndritur, dhe jo një njeri me sy. Gautam Buda nuk ka dialog, ai e di, nuk ka fjalë të diskutuar. Ju mund të uleni qetësisht me të. Edhe në heshtjen e tij nuk do të ketë një komunikim. Ose ju mund të kërkoni atij një pyetje dhe ai do të përgjigjet spontanisht.

            Asnjë person i ndritur në gjithë botën nuk ka përdorur metodën e Sokratit të dialogut. Kjo është arsyeja pse unë nuk mund ta përdorin atë. Nëse ju e dini, nëse ju keni përjetuar të vërtetën, atëherë ne mund të ulmi në heshtje - nuk ka nevojë të them asgjë.

            Kjo ka ndodh në Indi…Janë takuar dy persona të ndritur, kanë qëndruar bashkë për dy ditë. Njëri ka qenë Kabir, poet i famshëm, dhe tjetri ka qenë Farid, një sufi mistik. Nxënësit e tyre kanë kërkuar që ata të flasin me njëri-tjetrin në mënyrë që ata të mund të dëgjojnë. Por, për dy ditë rresht asnjë fjalë e vetme nuk kaloi mes Kebir dhe Farid. Ata përqafonin njëri-tjetrin, ata buzëqeshnin me njëri-tjetrin, ata shiheshin në sytë me njëri-tjetrit. Ata u panë që mbajnë duart e njëri-tjetrit, lotët e gëzimit ishin parë duke rrjedhur nga të dytë. Dhe pas dy ditësh ata u ndanë me një tjetër përqafim të dashur, por pa asnjë fjalë të vetme.

            Nxënësit e Kebirit e pyetën atë: “Çfarë ka ndodhur? Ju gjithmonë na keni folur, dhe ne donim të dëgjojmë se çfarë po ngjan, çfarë po ndodh mes dy personave të ndritur.”

            Dhe Kebir tha: “Ju e patë se çfarë ngjan, çfarë ndodh mes dy personave të cilët kanë realizuar të vërtetën: nuk ka asgjë për t’u thënë.”

            E njëjta situatë ishte me nxënësit e Farid. Ata ishin zemëruar: “Dy ditë keni humbur, dhe ne pritëm e pritëm dhe thjesht u mërzitëm. Pse nuk thatë asgjë?”

            Dhe Farid tha: “Cilido prej nesh të kishte filluar të flas do të kishte treguar se ai nuk e di ende. Realizimi, ndritja është përtej fjalëve. Ju e dini atë, ju mund ta shprehni atë nëpërmjet lotëve, këngës, vallëzimit - por jo përmes dialogut.”

            Metoda e Sokrati të dialogut është e mrekullueshme, por kjo metodë është e dobishme vetëm për njerëzit e verbër. Dhe në Perëndim, për fat të keq, përvoja e ndritjes së mendjes nuk ka ndodhur. Ajo është vetëm e ngjashme në Lindje: ku shkenca nuk e ka arritur majën e vet, edhe në Perëndim shpirtërorja nuk e ka arritur majën e saj. Të dyja janë gjysmë - dhe për shkak të kësaj ndarjeje, njeriu është i ndarë.

            Përpjekje ime është që të krijohet një sintezë, për të sjellë një unitet midis qasjes materialiste, shkencore të Perëndimit dhe shpirtërore, qasje meditative të Lindjes. Kjo do ta bëj njeriun komplet, të tërë. Dhe për të qenë i tërësishëm e vetmja mënyrë është të jetë i shenjët. Nuk ka asnjë mënyrë tjetër.

            Unë nuk kam asgjë për të thënë derisa ju nuk më pyetni.

            Nëse pyetni, atëherë unë spontanisht përgjigjem.

            Unë nuk kam të përgatitur asgjë. Nëse ju nuk më pyetni atëherë nuk kam asgjë nga ana ime për t’ju thënë. Atëherë ne mund të ulemi në heshtje. Në qoftë se ju mund ta kuptoni heshtjen atëherë nuk ka nevojë që gjuha të sillet këtu. Kjo është arsyeja përse unë nuk mund të përdorë dialogun Sokratian.

            Pyetja e dytë

            A është filozofia juaj e influencuar nga tradita psikoanalitike e Perëndimit?

            Jo. Në të kundërtën, filozofia ime është duke kontribuar në shkencat psikoanalitike perëndimore.

            Qasja psikoanalitike perëndimore përfundon me mendjen. Ajo nuk beson përtej mendjes, dhe njeriun e vërtetë që është përtej mendjes.

            Kjo është një nga arsyet pse psikoanaliza perëndimore nuk ka qenë në gjendje ta ndihmoj dikë. Ka pasur njerëz që për dhjetë vjet, dymbëdhjetë vjet, kanë qenë duke kaluar nëpër proceset psikoanalitike, dhe ende nuk kanë arritur askund.

            Ju do të befasoheni kur ta mësoni se psikoanalisti Perëndimor, si profesionist, bën dyfish më tepër vetëvrasje se çdo profesion tjetër; ai çmendet dy herë më tepër se çdo profesion tjetër. Kjo është diçka e madhe… këta janë psikoanalist! Dhe çdo psikoanalist njëherë në një kohë duhet të hy në psikoanalizë nga psikoanalisti tjetër. Kjo është shumë sipërfaqësore!

            Në Lindje, ne kurrë nuk kemi zhvilluar diçka si psikoanaliza. Çfarë kemi zhvilluar është transcendenca e mendjes. Në botëkuptimin Lindor mendja është sëmundje. Çfarëdo që ju bëni me të, ajo mund ta bën atë normalisht të sëmurë, ju mund ta mbani atë brenda kufijve. Kështu që ka vetëm dy lloj njerëzish: abnormal të sëmurë dhe normal të sëmurë. Funksioni i psikoanalizës është ta sjellë të sëmurin abnormal prapa në shoqërinë e të sëmurit normal.

            Në Lindjen ne për dhjetë mijë vjet kurrë nuk kemi menduar për diçka të tillë si psikoanaliza. Ajo që ne kemi menduar është transcendenca apo përsosuria e mendjes, dhe kjo është çfarë është meditim. Në vend që të përpiqen për ta bërë mendjen e shëndoshë, është më mirë të shkohet përtej mendjes, ku është burim i gjithë shëndetit, i gjithë urtësisë, i gjithë mendjes së shëndoshë.

            Njëherë kur jeni përtej mendjes, atëherë mendja e tillë bëhet një shërbëtore e mirë. Ju nuk mund të gjeni një shembull të vetëm në gjithë historinë e Lindjes ku një meditator ka kryer vetëvrasje, ku një meditator është çmendur.

            Nuk nevojiten vite të tëra analize, vetëm metoda shumë e thjesht e vështrimit të mendjes suaj. Vetëm bëhuni dëshmitar i asaj që ngjan në mendjen tuaj… dhe një transformim i madh do të ndodhë. Duke e vështruar mendjen, përnjëherë do të filloni të ndjeni se nuk jeni mendje.

            Ju mund ta shikoni atë ... është vetëm aty në ekran, një ekran filmi, një ekran televiziv. Mendimet janë duke lëvizur, ëndrrat janë duke lëvizur, parashikimet janë duke lëvizur, kujtime, imagjinata ...mund ta shihni nga një distancë. Dhe si ju bëheni të përhershëm në këtë distancë, do të befasoheni: “Se çfarë mund t’ju bëjnë këto mendime...?”

            Ju nuk jeni pjesë e mendjes.

            Kjo ju jep një ndihmë të tillë. Dhe tani bëhet më i thelluar – “Unë nuk jam mendje” - mendja fillon të ftohet poshtë. Mendimet janë më pak; kujtime janë më pak; imagjinatat janë më pak. Vetëm dëshmitarë ... dhe vjen çasti kur mendje bëhet bosh, atje është vetëm një ekran i bardhë në të majtë. Ky është shëndet i përsosur. Nga kjo qartësi, jeta e jetuar është kënaqësi, është lumturi.

            Unë nuk kam marrë asgjë nga psikoanaliza perëndimore. Unë jam duke u përpjekur për t’i dhënë diçka psikoanalizës perëndimor, e cili po mungon, shumë keq po mungon. Unë kam pasur kontakt me shumë psikoterapistë, psikoanalistë, dhe ata janë në barkë të njëjtë si ju, ata nuk janë në asnjë mënyrë të ndryshëm. Ata vuajnë nga lloji i njëjtë ankthi, frike.

            Edhe themeluesi i psikoanalizës, Sigmund Freud ka vuajtur nga frika aq shumë sa që do të befasoheni kur ta mësoni se ai kurrë nuk ka kaluar pranë varrezave, sepse kjo e kujtonte atë në vdekje. Ai kurrë nuk ka dashur të dëgjojë dikë duke e informuar atë se një mik i kishte vdekur, sepse i përkujtonte se edhe ai do të vdesë gjithashtu. Edhe fjala “vdekje” mjaftonte.

            Kur ishte plakur, edhe nga vetë fjala e përdorur “vdekje” ai kishte ra në koma për disa minuta, pa ndjenja, goja e tij kishte shkumuar - dhe ky njeri është themelues i psikoanalizës. A mendoni se edhe Gautam Buda u frikësua nga vdekja në këtë mënyrë? A mendoni se edhe Lao Ce u frikësua nga vdekja në këtë mënyrë?

            E gjithë psikoanaliza e tij nuk është asgjë tjetër përveç se represion i tij seksual – sepse, çfarëdo që ju i sjellni atij, bëhet simbol seksual, çdo gjë… nuk mund të gjeni asgjë që nuk është seksuale. Ky njeri thjesht ishte i çmendur.

            Nxënësit e tij, nxënësit e famshëm, Jung dhe Adler e kanë lënë atë, thjesht për shkak të këtij fiksimi në seks, nuk është seks çdo gjë; jeta përbëhet prej shumë gjërave tjera. Adler ka themeluar një shkollë tjetër të psikoanalizës, por bëri të njëjtin gabim. E tërë ideja e tij ka qenë vullneti për pushtet. Çojani atij këdo, dhe ai do të zbulojë se ai vuan nga vullneti për pushtet. Tani seksi është zëvendësuar nga vullneti për pushtet. Ai ka harruar përsëri se jeta ka shumë gjëra, ajo është multidimensionale.

            Jung ka themeluar një tjetër shkollë të psikologjisë analitike. Ai u përpoq të reduktoj çdo gjë në mitologji, në mitologjinë e lashtë - të cilës pa vetëdijen tuaj u jeni kujtuar jetës së shkuar, ato janë sipërfaqësore.

            Askush nuk ka qenë i dobishëm në transformimin e njeriut, duke i dhënë atij shëndet të vërtetë, mendje të shëndoshë, qetësi, paqe, ekuilibër. Por Lindja mund të kontribuojë shumë, sepse në Lindje fenomeni është krejtësisht i ndryshëm. Ne kurrë nuk e kemi marrë parasysh mendjen seriozisht. Ne kemi menduar gjithmonë se ka diçka përtej mendjes - dhe vetëm kur gjendet hapësirë përtej, mendja nuk mund të kontrollohet. Kush do të kontrollojë atë? Diçka më të lartë se mendja është e nevojshme, e në psikologjinë perëndimore nuk besojnë në asgjë më të lartë sesa mendja.

            Mendja është e çmendur!

            Atëherë si të bëhet kjo mendje normale? Kjo është e pamundur, por është një biznes i mirë. Çifutët  janë shumë të mira në gjetjen e bizneseve të bukur.

            Jezusi ishte çifut. Ai ka krijuar biznesin më të madh në botë, Krishterimin - dhe çifutët nuk mund t’ia falin vetes, sepse pa qenë nevoja kryqëzuan djalin e tyre dhe e humbi një shans të madhe – firmën më të madhe! Që nga ajo kohë ata kanë qenë duke u përpjekur për të marrë hakun në çdo mënyrë.

            Karl Marx ishte një tjetër çifut. Ai themeloi një biznes tjetër, komunizmin. Tani, gjysma e njerëzimit është komunist. Sigmund Frojd është një tjetër çifut, i cili themeloi profesion më të paguar, psikoanalizën. Por askush nuk është i interesuar për njeriun, ata për vetë kanë fituar mjaft mirë.

            Unë nuk kam çfarë të mësoj prej tyre - ata nuk kanë asgjë për mësimdhënie. Ata duhet të mësojnë diçka nga Lindja, sepse është pika themelore për të gjetur diçka më supreme dhe përtej mendjes. Vetëdija e njeriu duhet të jetë e përqendruar përtej pikës, tek atëherë mendja mund të kontrollohet shumë lehtë.

            Ju mund t’i shihni sanjasinët e mi: ju nuk do të gjeni asnjërin prej tyre që vuan nga fobit si njeriu i zakonshëm, ju nuk do të gjeni se ata kanë nevojë për psikoanalizë. Nëse ata janë në meditim, ata janë mjeshtër të jetës së tyre.

            Mendja është një mësuese e keqe, por një shërbëtore e mirë.

            Ju duhet vetëm ta gjeni mjeshtrin(mësuesin) e mirë brenda vetes.

            Vazhdon...

 (2)      (3)       (4)      (5)      (6)