Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Poezi nga Adem BERISHA

MARGARITAR NË VETE

Si lumi që përshkon fushat e qetas që gjarpëron
të bën të mos i ndahesh, të tërin të përvetëson.
Si bora kur Bjeshkët e Kelmendit mbulon
shkëlqim i jepte vendit, krenaria jonë.

Të gjithë kishin dilema nga vie kjo mrekulli,
a mos është vetë Dielli me gjithë yjet e tij.
A mos është hëna atëherë kur është e plotë,
apo është një engjëll që zbukuron këtë botë.

Të gjithë e njohin me emër por engjëll i thonë
si Dielli që ndriçon boten, ishte Diellza jonë.
E tash në përjetësi me vrap që ka tretur,
margaritar në vete për të gjithë ne ka mbetur.

Kujtimet më të mira që ruajmë në veten tonë,
thesar i pashtershëm, për ne do të jenë gjithmonë.
Ato janë të shenjta siç ishte Diellza vetë,
që pak jetoi në këtë botë, vetëm njëmbëdhjetë vjet.

DASHURO,  POR KËTË  TA BËSH ME ZEMËR

Forca që mund të pushtojë boten
e bekuar nga perëndia,
ajo që mbizotëron të sotmen
e vetmja është dashuria.

Të dashurosh, por këtë ta bësh me zemër
ke pushtuar majën e madhështisë,
të duash dikë, por jo vetëm për emër
vetë je shpirti dhe zemra e mirësisë.

Të mposhtësh mëninë dhe urrejtjen
e të kultivosh dashurinë,
prore të lumtur do ta kesh jetën
në anën tuaj, do kesh dhe perëndinë.

"Të dashurosh, ke vrarë urrejtjen"

SE Ç’MË MAGJEPSIN KËTO BUKURI

Në maje të një mali të këtij atdheu shekullor

midis pishash që duket sikur prekin qiellin,

nën rrezet e ngrohta të diellit pranveror

vendosa sot të sfidoj edhe bilbilin.

Dua t’i këndoj këtij atdheu që më lindi e rriti

ku së pari frymova e këndova këngën time të parë,

dua të këndoj për atë që ma do mendja e shpirti,

dua të këndoj shqip e shqiptarisht se jam shqiptar.

Shikoj kreshtat përqark si ngrehina të trimërisë,

ku flamuri me shkabën dykrenore valëvitej valë-valë,

ku luftëtarët trima, sot dëshmorë t’atdheut e lirisë

gjakun e jetën kësaj toke të shenjtë i kishin falë.

Se ç’më erdhi tash në mendje në këtë kodër

të këndoj edhe këngën “Më mirë në pyll se n’qytet”,

atë këngë që askush s’e këndon dot si Qamili Vogël –

Ai yll i muzikës sonë popullore që nuk harrohet për jetë.

Harrova moshën, s’e njoh dot të mbrapshtën pleqërinë.

Uji i kroit që kam këtu pranë më freskon e rinon.

Kalit të bardhë tash do t’i gjuhem në shpinë

të më çojë tek të dashurit e mi ku shpirti më pushon.

DO TË DOJA

Do të doja natyrën
kur këndshëm kundërmon,
do të doja çdo njeri
që tjetrin respekton.

Do të doja njerëzit
që vetëm dashurojnë,
por jo edhe ata
të tjerët që i dhunojnë.

Do të doja boten
pa shtypje e tirani,
pa djaj e pa përbindësha
dhe pa faqezi.

Boten do ta doja ndryshe-
pa armë dhe barot,
jo siç ishte më parë
por as kështu siç është sot.

Kalamajtë si engjëj
kur lozin e këndojnë,
i dua me mish e me shpirt –
këta jetën mua ma shtojnë.

Këta le të shikojnë boten
në kolorit të rinj,
jo me sy te të shkuarës
por të shekullit njëzetenjë.

Se bota është e tyre,
dhe këtyre do ‘u takojë,
nuk ka asnjë mbifuqi
që këtë t’ua ndalojë.

LULJA E PËRJETËSISË

Ah, çfarë luleje unë kisha,
më të mirën në këtë botë,
qifte të gjallë nuk kishte-
nuk mbinë më mbi tokë.

 

Aroma që ajo kishte
këndshëm kundërmonte,
kahdo që përhapej
shpirtërat i qetësonte.

Nektarin që kishte në vete
të tërin na e shpërndante,
ëmbelsinë e saj shpirtërore
për vete, nuk e mbante.

Në vazot e shkollës fillore
gjithë shoqeve ua shkonte
s’kishte kënd të shkollës
që nuk e zbukuronte.

Në kopsht që unë e ngrita
fletët kur i lëshonte,
mbretëreshë nuk kishte në botë
ajo që s’e sfidonte.

Kur muzgu mbi tokë binte
shëndrrohej në yll,
nuk mundje ta dalloje
a është hënë, a diell.

Bëhej yll mbi yje
se vetë ishte hyjneshë,
dritë e jetë botës i jepte
si ajo, vështirë është qe të jeshë.

Zoti e solli në këtë botë
si një mrekulli,
por prapë e muar pranë vetës
si engjëll të tij.

Për sa kohë që kopshtin
në këtë botë ma ka stolisë,
tash s’është më lule e tokës
tashmë, është mbiyll i gjithësisë.

E unë, në mëngjes kur të zgjohem
në shpirt kam një mangësi
kafen duke pirë, duar e zemër më dridhen
sepse atë më, nuk do të ma sjellësh Ti.

Jo, për këtë unë nuk dua të kem faj
se kështu Ti vetë më mësove,
s’mund të imagjinoja që pa Ty të jetoj
o shpirtë! pse kaq keq më mashtrove ?!

Ti ike pa më thënë lamtumirë,
shumë shpejt shkove në përjetësi
a prej andej qe të na ndriçosh?
se yll mbi yje tash je në gjithësi.

Por mua më le me zemër të vrarë
se nuk të kam më pranë,
kopshtin ma ke varfëruar
Oh-aaa-ah ! DIELLZEN ku e kaaam ?!!!

EDHE ÇFARË DO TË BËJA PËR TY!?

Atë e Mëmë të vetme të kam

ndaj të thërras plot mall o At-Mëmëdhe!

Me gjak të kem larë pëllëmbë për pëllëmbë,

asgjë përveç teje nuk ka më të shenjtë për ne.

Altarëve të lirisë shumë herë rashë e u ringjalla

dhe sërish plot krenari do të kisha rënë për Ty

duke pasur tashmë këtë traditë të artë ndër ne!

Ndjej se të kisha e prapë borxh të kam

si të vetmit at, mëmë, Zot, fe ... e më shumë se fe!

Një jetë të fala, edhe shumë të tjera do jepja për Ty!

Ty të kam të vetmen, më të dashurën e ngrohtën fole!

Parajsa po të më thërret, në të nuk dua të hy

pa të shpaguar gjithë borxhin o i shenjti At-Mëmdhe!

Ah, oj e Madhja Kala e të lashtës ILIRI!

Sa keq të copëtuan e me ty zunë të tallen!

Një ditë gjithë ata shpirtra që u flijuan për Ty,

përsëri si feniks do të rilindin dhe ringjallën

e Ti do të bëhesh prapë NJË SHQIPËRI

ose, ose, edhe gurët në zjarr flakë do të kallën!

PSE ? dhe PSE ?!

Pse dy sy të një koke të ndahen
kur vetë Zoti s’i ka nda,
pse përherë të derdhin lot,
pse gjithmonë të rrijnë tue kja?

Pse në gjak ata të lahen
pa e pasë as të vetmin faj?
pse s’ka mjek t’ua shërojë plagët?-
janë shenjtorë e nuk janë djaj.

Pse një trup duhet gjymtuar,
pse t’i priten duar e këmbë?
bukurinë për t’ia shëmtuar
pse s’ka babë e pse s’ka nënë?

Kush kësaj të keqeje i kontribuon
të vetmin trup për t’a coptuar,
ai as zotin s’e pranon,
për jetë qoftë ai i mallkuar.

Kush në jetë nuk don të pendohet
për gjithë të ligat qe ka bâ
zoti kurr këtij mos i dhashtë
vajzë as djalë, motër as vëlla.

Gjithëçka tjerëve që u ka bërë
bumerang iu këthefshin prap,
“të gjitha kthehen në këtë botë”
Zoti i madh do të merr hak.

Se njai zot që është për tânë
që askujt të keqen nuk ia don,
pjesët e trupit të coptuar
përsëri, do t’i bashkon.

HOMERIT TË SHQIPËRISË

Lum shqiptarët e lum Shqipëria
për n’iat yll që ua dha zoti,
lakmi i pat këtij gjithë njerëzia
e pat shpirtin të kthjelltë si loti.

Humanist e dijetar,
si At Gjergji është vështirë me le,
mbi të gjitha atdhetar –
prijetar në shkencë e fe.

Nga e muar atë energji
aq me forcë ta dojë Shqipërinë –
këtë veç zoti mund ta dij
që i dha Gjergjit madhështinë.

Motet ndërrohen si â zakoni
por kujtimi vie tu u shtue,
këngët e tij tash lirshëm këndohen
dhe s mund kush më me i ndalue.

At Gjergj Fishtës të madhit vëlla
dheu i qoftë i lehtë përherë,
shpirti i tij n’parajsë të ketë vajtur
si një engjëll i krishterë.

MOS BRAKTISNI VLERAT TUAJA

“Kurrë e huaja – e jote s'bëhet"
gjithë kështu të parët ne na kanë thënë,
mos lakmoni në dhena të huaja
se këtu e kemi të vetmen nënë.

Atë ngrohtësi që na e shtrinë nëna,
askush në botë s'mund të na e ofrojë,
veç në këtë vend na shihet Nama
kush si nëna, s'mund të na dojë.
Mos braktisni vlerat tuaja,
mundi i të parëve të mos shkojë kot,
këtu të punojmë ne ditë e natë
vendit tonë t'i dalim zot.

Kalamajtë tonë si petrita
sa të mençur e sa të shkathtë,
për çdo ditë iu shtohet rrita,
në botë nuk ka fëmijë më të aftë.

Bukuroshet që ne i kemi,
sa të shëndosha e sa të dëlira,
pa të dashur mos i leni
se të huajat s'janë më të mira.

Kullat tona me frëngjia
qe përshkuan gjithë historinë,
s'i tund era e as stuhia,
ia shtojnë vendit madhështinë.

Gjithë këto fusha dhe blerina
e ato male që shqip frymojnë,
mos t'i lëmë si fëmijët jetima
se edhe gurët do të na mallkojnë.

Dhe, për këto troje stërgjyshore
që aq shumë herë i lamë me gjak,
për këtë tokë të shenjtë arbërore
edhe vdekja na është pak.

Atdheu mbi të gjitha

NUK VDES DESHMORI

Edhe shqipja e malev’ tona

lakmi të kishte ty o trim!

Çka është frika kurrë nuk dije

Ti për ne je udhërrëfim!

Si rrufe që vije prej qiellit,

si vetëtima që shkrumbon,

vdekja jote shumë e hershme

zemrat tona na i përvëlon.

Jo, unë për ju nuk jam i vdekur,

në zemrat tuaja rrënjë kam shti.

Siç kam qenë, i tillë kam mbetur

tash jam lule në pavdekësi.

Kurrë për mua mos derdhni lot

as harenë mos e ndaloni,

zemrave tuaja s’iu ndahem dot

gjithë me mua do të bashkëjetoni.

Shokët këngën të mos e ndalin,

le të këndojnë si në ditë të mira,

veç nga ‘i pikë lot le të ma falin

që i lash vet në kohëra të vështira.

POEZIA IME

Do të doja që poezia ime
e nxjerrë nga thellësitë,
të bëj rrugën e vetë trime
për të pushtuar lartësitë.

Si zogu të fluturojë e lirë
e me këngën e vetë në gojë,
askush misionin e sajë të dëlirë
të mos e ndryej, e as të ndalojë.

Mos të derdh helm e vrer
por le të mbjellë dashuri,
ndryshe nuk do të kishte vlerë
dhe nuk do të sillte kënaqësi.

Le t’i këndojë të bukurës
kur nuk duket as në horizont,
me krahët e lehtë si të fluturës
le të shëtis nëpër botë.

Të gjej shumë e shumë të mira
në vete kjo botë që ngërthen,
të iu këndojë fytyrave të dëlira
por as të pistat, të qeta mos t’i len.

Me tërë forcën le të protestojë
atëherë kur duhet protestuar,
padrejtësitë pa mëshirë t’i luftojë
edhe vetë zoti, pot’i ketë shkaktuar.

Përndryshe ajo nuk do të ishte
e bekuara që duhet të jetë,
madhështinë që do të duhej të kishte
e ndryer, nuk do të mund të ketë.

DASHURIA, E BEKUARA E PËRËNDISË

Të dashurosh s’i thonë dot vogëlsi
por është vepër qeniesh hyjnore,
dashuria nuk njeh hipokrizi
ajo jetën të bën të lumtur prore.

Dashuria është shpirtmadhësi
dhe arma që pa mëshirë vret urrejtjen,
ajo sjell fat e lumturi
asaj, askush nuk i di të keqen.

Të dhurosh dashuri atij qe të meriton
asgjë nuk ke humbur vetëm që ke fituar,
edhe perëndia kështu më shumë të don
nga mëshira e tij nuk ka për të lëshuar.

Për gocat shqiptare porsi sokolesha
e çunat vigana që i ka shqiptaria,
do të shkrihesha por edhe të tretesha
vetëm e vetëm qe të gëzojë rinia.