Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Grup autorësh

POEZI TË  ZGJEDHURA

nga:

Kadrije GURMANI 

Adem ZAPLLUZHA

Eriola HYSENI

Përparim HYSI

Xhevahir CIRONGU

Kadrije MENIQI

Adnan ABRASHI

Qazim SHEHU

Kadrije GURMANI 

ZEMRA DHE LLOGJIKA

Nje jete te dyja gjithmone benin sherr

Njera dashuronte,tjetra thosh s’eshte nder

Keshtu duke u grindur vitet I kaluan

Te mplakur nga vitet me n’fund u pajtuan

Tani te dyja nen nje hije rrinin

Kujtonin rinine kur kafe po pinin

E mban mend moj zemer kur ti u dashurove

Dhe pse te qortoja aspak s’u pendove

Jetove ne vuajtje ti dashurine e pare

-I fliste llogjika zemres duke qare

Me fal moj zemer ndergjegja me vret

Se jeta te iku e si kripa tu tret

S’te lashe te jetoje te thosha mos kete

Mos dil ,mos tako,mos puth ,mos bej ze

Vetem Mos te thosha e ti e hutuar

Me ndiqje nga pas ne rruge te gabuar

Jeten s’e shijove te iku rinia

Tani jam penduar ,c’I du mend e mia!

Zemra –zemer madhe ngadale ju afrua

Llogjiken ledhatoi kur ne kembe u cua

Te kam falur moter ti k’te mire e di

Por ne nje shtepi me me ty nuk rri

Ashtu e kerrusur eci me ngadale

Ne jeten e vet iku pa bere asnje fjale

Adem ZAPLLUZHA

NËPËR MURE LEXOJMË

Nëpër dyer gjysmë të ronitura

Koten drynat e dylltë

Pragjet e vetmuara si fëmijë dënesin

Një dhembje e pashërueshme

Paska hyrë në qytetin tim

Nëpër mure lexojmë

Disa paralajmërime të kobshme

Shtëpia në shitje

Asnjë blerës potencial

Me kokë ndër sqetull po ikin njerëzit

As kolera e As lia e zezë

Nuk i ka zbrazur kështu qytetet

S’i ka boshatisur kaq dhimbshëm

Nëpër stacionet e autobusëve

Vetëm qentë i presin të zotët e tyre

Nuk di më se si ta emërojë këtë vdekje

Të bardhë ose të zezë

Por gjithsesi

Është një vdekje e trishtueshme

Nëpër udhët e panjohura të dynjasë

Prishtinë, 13 janar 2015

KËTU VDESIN ZOGJTË

Kur hyra në qytetin e hijeve

Më priti një kovë e vjetër

Dhe miu endacak

I asaj shtëpie me shumë biruca

Njerëz të paqethur

Kush e di se kur kanë prekur

Fytyrën e trishtimit

Me brisk rroje

Këtu në këtë gëzhojë

Prej betoni kallkan

Asnjëherë nuk ka pas ujë kolonje

Për shërimin e plagëve

Të banuesve të ngujuar

Ku njerëzit shërohen me urinë

Në çdo prerje brisku       

Në shkumën e sapunit formohet

Një pikturë surrealiste

Këtu vdesin zogjtë

Nga disa sëmundje banale

Kolla e keqe ka hyrë si hija e zezë

Nëpër lagështit e mureve

Ngordhin bubuzhelet

Ku pandërprerë lehin gardianët

Si qentë e moshuar nëpër stele

SI USHTARËT E METALTË

Trokas  çmendurisht

Trokas në dyert e mendjes sime

Nuk hapet asnjë deriçkë

Jashtë lehin të reshurat

S’ndalen së lehuri as mjegullat

Njerëzit gërvishtin njëri - tjetrin

Me gërvishtje majmunësh

Degët e shimshirit

Po puthen mbi dyshekun

E ekstazës së gjetheve 

Kaloj trotuareve të pista

Bubuzhelet vrapojnë shëtitores

Maratonën e fundit

Parakalojnë kontejnerët

Si ushtarët e metaltë

Dalin në shesh hipikët

Këto imazhe si nëpër tregime fantastike

I ngjyrosin buzët

Me bojë të zezë dheu

I ngjyrosin shpirtrat e hijeve

Dhe më pastaj

Konvertohen në ylbere inkandeshente

Eriola HYSENI

VEGIM

Porsi drita ndrit ne vese

ne vegim te kam lemese

se kjo dashuri per ty

diell me eshte bere ne sy

SYTE

Det te hapur t’i shoh syte

qe klithmat, ofshamat i mbyt

oh sa do doja ne t’a te mbytem

perjete e lumtur une te mbetem

Mua syte magji me duken

kur i shoh si hapen mbyllen

por e dua nga zeri yt

A jane magji syte?

GENJEJ

Tani rri dhe shkruaj

vetveten ta genjej

dhe brenda shpirtit vuaj

se prehje s’mund te gjej

Përparim HYSI

DETI I PISTË I KOHËS

Në detin e pistë të kohës
Nuk kam hyrë asnjëherë
I jam shmangur tërë jetës ndotjes
Se kam erz dhe nder.

Kanë tentuar t' më blejnë me para

A kokën të ma zënë me derë
Shpirtin s' e shita dhe mbeta  fukara
S' u kompremetova asnjëherë.

Mundësitë i pata të mbushja xhepat
Dhe koka mos më dhimbte brezash
Por unë nuk jam nga ata që veshin xhaketat
Pazare xhambazësh a jargavitje hijenash.

Kurrë në jetë nuk shkela vijat e bardha
Të gjithë mund t'i shikoj drejt e në sy
Jam nga të parët që shlyej, ç'më takojnë taksa
Dhe jetoj i qetë, sado  që më nuk kam as shtëpi.

Gjumin e bëj të qetë: si të jem pasha?!
Askujt nuk i kam borxh
As që i kam zili ata që pa djersë vunë para

Jeta e tyre? Katran e blozë...

IMAZH  

Dy krahë femre, të zhveshur gjer në supe
Të bardhë e të hajthëm u zgjatën drejt meje
Nuk më kujtohen, në qenë zonje a zonjusheje
Jam aq i ngazëllyer sa nuk mbahem hareje.

Kam hare e gaz sa hiç nuk mbahem
Kënaqësia që ndjej më shihet në sy
Imazhet i kujtoj dhe me veten zë hahem:

Ah, që nuk bëhem dhe njëherë i ri!

PA   TITULL

Njerëzit dashurojnë, pa vënë re, praninë e ndjenjave
Ndodh ndonjëherë që ka dhe fund të pashmangshëm
Tek shkruaj kështu, s'jam larg të vërtetave
E kam pësuar dhe  ndaj jam i "alarmshëm"

Ka çaste dhe momente krejt të sinqerta
Shpalosen mes tyre dhe fllade pasioni
Vjen koha tjetër: pleqërishkreta!

Dhe zë që pasionin ta grryejë erozioni.

NATË VJESHTE

Yjet rrezëllitës vezullojnë hareshëm
Ngjajnë si fenerë varur mbi drurët e përgjumur
Unë zë i vështroj, se jam krejt i ngeshëm
Dhe humb mendimesh në një kohë të "humbur"

Ç'natë e veçantë në këtë vjeshtë të vonë
Të duket sikur vjeshta po çapit ngadalë
Sado i përhumbur, por mendja më shkon
 Në një natë si kjo, por kur isha djalë.

Pa zë sulem tutje, tutje djalërisë
Në një natë si kjo, kam qenë me "atë"
Moj vjeshtë e dikurshme, vjeshtë e dashurisë
Në këtë natë me yje, një lemzë më zë.

Griq-griq më griu... dhe nuk më lëshon
Pse çapit ngadalë, o moj vjeshtë e vonë?!...

"NYJA GORDIANE"

Nyjen Gordiane do ta pres me shpatë
Ashtu siç e preu Aleksandri i Maqedonisë

Se nuk duroj, ta dish, moj buzëmjaltë
Kam rënë në rrjetën tënde të dashurisë.

Jam munduar shumë që veten ta zotëroj
Po ja që nuk duroj dot më.
Ah, sikur ta dini se sa ju dashuroj!

Dashuria? Është një "grip" që më zë.

Më zë ky "grip" dhe hiç nuk ka shërim
Kot kanë shkuar vaksina a ilaçe
Dhe kam arritur veç në një përfundim:

Më shëron veç ti, o moj buzëmjalte!

Nuk e shqiptoj dot emrin tënd
Se kam frikë se mos del bashkë me shpirtin
Sa më dhëmb ky shpirt! Sa më dhëmb!
Dhimbja më ka pushtur të gjithin.

Tiranë, 27 nëntor- 20  dhjetor  2014

Xhevahir CIRONGU

NDALONI NJË ÇAST

Në terrin e natës

Natën pa hënë,

Kërkoja të gjeja diçka

Kërkoja të gjeja buzët e saj

Dhe puthjen t’i merrja pastaj.

Kërkoja të gjeja dy sy të zinj

Por kërkova dhe gjeta

Një trup njeriu;

Me një tufë lule

Vendosur aty përbri.

Pra, kërkova dhe gjeta

Dy sy të mekur,

Dhe një njeri

Gjysëm të tretur!

Hej ,  ju

Kortezh i përmotshëm varrimi!

Ndaloni një çast

Ku jeni aty,

Vajzën në duartë e mija e lini

Një çast…,

Sa t’i shoh të bukurin sy.

Hej ,  ju

Kortezh i përmtshëm varrimi!

Ndaloni një çast

Ku jeni aty,

Vajzës t’i tregoj 

Për kë lotojnë këta sy.

Lotët që u derdhën mbi arkivol

Puthjen e fundit atje lanë

Në përjetësi, fshehur nën kraharor.

Durrës, dhjetor 2014.

Kadrije MENIQI

DO TË VIJ VETËM

Do të vij vetëm

Sonte, nesër apo në ëndërr

Nuk ka rëndësi tani

Do të vij vetëm

Mes dallgëve të detit

Mes bjeshkëve të ngrira nga acari

Nën diellin tonë

Me ëndrrën e jetës

Do t`i marr fluturat, zogjtë, lulet

Guacën dhe dy vargjet e fundit

Aty te bregu i fildisht

Aty do të pres

Nëse nuk vjen

Do t`i lë dy vargjet e fundit

E ti merri kur të fluturosh kah bregu

Merri le të bashkohen me vargjet e tua

Pastaj le të vazhdojnë udhëtimin

Përmes bjeshkëve tona

Përmes dallgëve tua o kaltërsi

Dy vargjet e fundit, fluturat, zogjtë, lulet

Të gjitha të mbyllura në guacë

Le të vazhdojnë udhëtimin

Me shkëlqimin e margaritarëve

Kah perëndimi yt

Në labirinthin hermetik

Aty merri ti kur të kalosh

Dhe kalimtarit të rastit

Dhuroja dy vargjet e fundit

Dhe çdo gjë tonën…

MË ËNDËRRO EDHE TI

Më ëndrro edhe ti

Kur ëndrrat e botës në sytë tanë

Nga secili ëndërr kërkojnë

Për sytë e shkruar

Që në mbyllje të gjejnë pak dritë

Pak shkëlqim të gjejnë.

Më ëndrro edhe ti

Kur ëndrrat e botës në buzët tona

Nga secili pak ëmbëlsi kërkojnë

Kjo botë sa e ëmbël aq e hidhur

Kontrast që vështirë e kuptojmë.

Më ëndrro edhe ti kur tërë bota ëndrron

O ylber shumëngjyrësh

Vjellës i realitetit

Paraqitesh mes shiut e diellit

Harmoni spektresh për piktorin e magjepsur.

Më ëndrro edhe ti

Merre vargun tim bashkohu me ritmin

Së bashku, unë, ëndrra, vargu

Udhëtojmë udhëtojmë.

Adnan ABRASHI

NOSTALGJI KURBETI...

Kur kohërat atëbotë, ishin të vështira
kur ai kob i zi, kudo mbi ne kish rënë
ashtu si shpejtë, mu desh nga ju të ikja
o ju miq, baba, dhe e dashura nënë

Atje diku larg, në atë vend të huaj
ku thuhej se kinse, çdo gjë shkëlqen
malli për ju, kurrë nuk më është shuar
për qytet timin - më t’bukurin Prizren

Sa të rënda ishin, ato ditë kurbeti
ai çast i mallkuar, kur unë ju lash
por sot tek ju erdha, u ktheve prore
përgjithmonë së bashku, do jemi më tash

Kur zakonisht netëve, nostalgjia më kaplonte
në shtrat i vetmuar, shihja ëndrra pa ndarë
në to si në film, e kaluara mu shpaloste
Shatërvani, Lumëbardhi, dashuria e parë

Me shishen përpara, të asaj pijeje dehëse
shkrepesha në vaj, çdo ditë qaja me lot
disa foto me miq, si kujtime mbresëlënëse
mallëngjimin në mua, assesi se tretnin dot

Sa të rënda ishin, ato ditë kurbeti
ai çast i mallkuar, kur unë ju lash
por sot tek ju erdha, u ktheve prore
përgjithmonë së bashku, do jemi më tash

 

Prizren, 03.05.2013

Qazim SHEHU

SHKULME SHKUMËZUESE

Shkulme shkumëzuese në

Vrap të forcës,

Dëshirë e ndryer

Del prej tokës,

Ngrihet në ajër,

Shkulmon,

Dëgjohet forca,

Tek bar i gjelbër,

Tek uji i vjetër

Dëgjohet forca.

Shkulmet e mëdha

Ende s`i shpërthen toka.

GRATË

Gratë që i desha e më deshën

Nuk i pashë kurrë,

Isha në kurth të ndrojtjes time.

Kur iu dorëzua drojtja

Turpit të shkërmoqur,

Gratë që s`i doja

Pranë më kishin ndodhur.

E PI VERËN

E pi një gotë verë,

Për shëndetin e përroit tim

Që dha ujë për pjergullën,

Për stinën si bekim,

Për vrugun që nuk erdh;

Dhe natyrisht

Për dashurinë;

E përroit,

Pjegullës

Stinës,

Shkrirë në lëngun e kuq,

Uritës…

TI JE NJË GABEL

Ti je një gabel,

O zemërbardhi im;

Ti je i ndershëm,

Kur rrëmon në plehra,

Gjykon njerëzinë.

Më të zinj se ti janë ca njerëz

Që ty s`të shohin,

Plehrat për tu ngjarë atyre,

Fytyrën lodhin…

PËRTEJ STËRMUNDIMTI

Vjen zëri im përtej stërmundimit të dëshirës

Tek ty mbërrin.

Siç vjen gjëmimi para se të shpërthejë

Një minë…

E HAJTHME

E hajthme si kjo ditë e pafajshme,

Futur në faj dështakësh,

Je ti,

Me vështrimin kurorëflakësh,

Hedhur në një hapësirë gri.

Hidhe sa të duash vështrimin, motër,

Grija  duhet për makiazh,

Kur don të zbukurojë vuajtjen kjo botë,

Me dhimbjen sa një pash…

DOBËSI

Malet këta kokëfortë qiejsh të trishtuar,

Për të shpëtuar epikën e dorëzuar,

I thërras shpesh në poezi;

Ndoshta pse jam malësor,

Dhe që fëmijë m`u ngulitën në kujtesë,

Viganë të humbur në përralla,

Malet i thërras dhe me zërin e tyre dua të flas.

Ç`dëshirë.

Shami e fushës rendi shpesh

Lotët për të më fshirë…

MË TRADHTON

Më tradhton një ide që më lind,

Sapo tek këmbët e mia më tërheq,

Një fiksion marrok;

Ah, të gjeja një sasi parashë,

Sa të bëja me to,

Një xhiro rreth botës;

Jo të vetëshpallem Magelan,

Vaska De Gama apo Kolomb,

Veç të shihja si bota nga e rrumbullakët,

Po kthehet në romb…

ISHULL

Njeriu është ishull që udhëton

Nëpër një det njerëzor;

Një ishull që nuk e zbulojnë piratët,

Një ishull i largët, një siujdhesë e fshehtë,

Mendime e mendime,

Vërtiten pa kuptuar as çfarë njeriu je ti vetë?