Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Grup autorësh

POEZI TË ZGJEDHURA

Sabile KEÇMEZI-BASHA

Adem ZAPLLUZHA

Mimoza AHMETI

Përparim  HYSI

Zyba HYSEN HYSA

Jusuf ZENUNAJ

Sabina VEIZAJ

Valter DAUTI

Sabile KEÇMEZI-BASHA

NË ARBËRI KA SHUMË FURTUNË

Në Arbëri, këto ditë

Ka pasur shumë furtunë

Dhe ka rënë skorratinë e kuqe

Në gishtat e Penelopës

Kishte lëshua shtat pritja

Pandora, hezitonte të hapte kutinë

Tinëzisht...

O zot,

Kur do të ndalet

Ky shi i kuq

Mbi kulmet e kullave

EDHE NË 100 VITET E ARDHURA

Unë

Edhe për të gjitha vitet e ardhura

Do të kem mall

Për ato njëmijë vite të shkuara

Që nuk isha e ngjizur

Në barkun e atdheut

Unë do të dua

Edhe në Janinë

Edhe tek Mollë e Kuqe

Vetëm për vete

Pa lejuar të të përimtojnë,

Lapërdharët e stepave

Toka ime e blertë

SYRI SYRIT I MBYLLI SYRIN

Lëvrova gjurmët e hapit

Dhe eca tutje

Duke mbyllur sytë

Me shputa të grisura

Mbi rrasa të nxehta

Valë

Nga e pathëna

Syri syrit

I mbylli syrin

Dhe i dërgoi 

Porosi me gishta

Sa shumë tentova

Që ta zbërthej

Dhembjen e heshtur

Në unazën vertebrore

Në çati të kullës

TRI HERË TROKITA...

Në dyert e mbyllura

Tri herë trokita

Pa dëgjua

Rënkimin e motit

Tri herë trokita

Në brinjët e Evropës

Pa dëgjuar

Fjalën e pathënë

Tri herë thirra

Në emër

Për të pagëzuar

Me emrin e ri

Që kurrë nuk do e harronim

Adem ZAPLLUZHA

TËRË JETA IME

Më ka mbetur shumë pak kohë

Për numërimin e ditëve

Ose të trishtimeve

Tërë jeta ime

Kaloi nëpër një urë të ngushtë

Vera më dukej si dimër

Kurse dimrat kurrë nuk kam ditur

Se me të cilat stinë t’i krahasoj

Aq shumë kisha dhembje në shpirt

Sa që i harroja ditët në vijimësi

Më besoni qeshja për mua

Ka qenë një nocion i huaj

Sa herë që i lëvizja buzët e mavijosura

Pikonte një lloj trishtimi

I ngjizur me dhembjen e kohës

Kështu u rrita

Dhe u rritën miqtë e mi

Përherë në jetë na përcillte një hije

E murrme që na e zinte frymën

Në ato çaste

Kur mund të merrnim frymë

PËR ÇUDI HESHT EDHE QIRIU

Ti nuk bisedon

S’dëgjohet më ai zë baritoni

Çdo lis pranë varrit tënd

Është fundosur thellë

Në shpirtin e heshtjes së përditshmërisë

Për çudi hesht edhe qiriu

Mbase po digjet me një flakë të heshtur

Imiton jetën tënde prej një babe

Përherë ke qenë i vranët

Ngjaje me mjegullat e atdheut të vjedhur

Vetëm qeshja e jote

Prej një burri të vendosur

Tregonte fuqinë tënde të brendshme

Gurgullonte si Drini i Bardhë

Nëpër brigjet e thepisura të jetës

Ti edhe sot nuk bisedon me askënd

Vetëm heshtja e qiriut tregon maturinë

E fjalëve të një njeriu

I cili askurrë nuk foli asnjë fjalë

Kur s’kishte çfarë me thënë

NGA DRURËT VEÇ KANË  ZBRITUR NJERËZIT

Ulesh mbi supin e një druri

Dhe përgjon heshtjen tënde

Matanë lumit

Një mëllenjë e kaltër i lëshoi vezët

Në shuplakat e zhurit të përflakur

Digjen gishtat e drurëve

Sheh se si dita udhëton me një varkë të vjetër

Mbase e pret një rrugë e gjatë

Ti sërish nuk zbret nga druri

Shikon me habi mëllenjën në miniaturë

Që po krijon një botë të madhe

As era s’përpëlitet s’lëvizin as degët

Një ngërç i paparë frymon në hapësirë

Nga drurët veç kanë zbritur njerëzit

Dhe nëpër rrasat bjeshkëve të egra

I shkruajnë epitafet e para

KUR JANË MES DY STINËVE

Njerëzit ngjajnë me portretin e dimrit

Ecin rrugëve me flokë prej dëbore

Kur i shtrin duart

Si djersët e ftohtë të vjeshtës

Nga gishtat skelet pikojnë kallkanët

Kur janë mes dy stinëve

Si gjarpinjtë i ndërrojnë këmishët

Një ditë ecin kryelartë si këndesat

Kurse ditën tjetër

Zvarriten nëpër mjerimin e tyre

Duken se ngjajnë edhe me perëndit

Por bien aq ultë

Sa që kur ngritën në këmbë

I zë marramendja

Dhe lëshohen pingul në tokë

Pranë rrënjës së kalbur të degës së sëmurë

VETËM KËPUCËT PREJ LLASTIKU

Secili prej nesh duhet të dalim

Nga lëkura e jonë

T’i arnojmë pantallonat e shqyera

Me plagët e viteve

Shikoni këpucët e mia

Shikoni se si e kanë hapur gojën

Don me gëlltit rrugën e shkelur me shekuj

Me i gëlltit tok me ëndrrat tona

Edhe këmisha ime me qindra arna

Varet mbi trapazan

Nuk ka njeri që mund të ja shëroj plagët

Ajo dergjet si një nuse lehonë

Po na ikën edhe kjo kohë e grisur

Asgjë nuk më ka mbetur nga e kaluara

Vetëm këpucët prej llastiku

Më presin të fshehura në një trastë të dhirtë

Mimoza AHMETI

TI DO TE HESHTËSH

Ti do te heshtësh gjate atë dite,
ndoshta për fare atë nate,
kur te mos jete
mbi sferën e humbur te tokës,
figura ime krenare
me sytë e fuqishëm si shpeze
qe veç lirisë i përkasin,
qe ti ti i deshe aq shumë.
Ti do te heshtësh djalë,
ti do te heshtësh, burrë,
ti do te heshtësh, shpirt,
kur te mos jem me unë.
Dhe mjekra jote peshtetur mbi klavikul,
do te heshte.
Oh, nuk do te jete me ajo heshtje, një nga ato qe vibrojnë afrimin.
Ajo heshtje e madhe,
ajo heshtje e mungesës,
ajo heshtje e kthimit tënd,
ne një, ne një, ne një.
Ti qe gjithmonë me mua ishe dy,
dhe p**** njësuar,
po kurrë bir vetmie.
Do te heshtësh,
ti qe aq pak flisje dhe heshtjet i krisje
ti qe i kishe fjalët si guaska te rralla,
qe m'u desh aq rruge te eci për ti gjetur,
do te heshtësh ti, qe aq shume te desha,
Do te kthehesh ne një burrë si mijëra
(kurrë nuk mbaron argatëria se ngrëni burra.)
Do te heshtësh. Do te çohesh. Do te ikësh qe andej,
krah thyer drejt gojës se argatërisë do t'ikesh
duke tu zvogëluar trupi, shpatullat ne largësi.
(Pika me rafte sa fort ti desha shpatullat!)
Do te ikësh argati im, do te zhdukesh,
dhe këtu historia jone do te mbaroje
historia jone e padëgjuar
qe e përgjonin yjet e pikuar
e qe kapnim me dore nen çati.

GJITHCKAJA IME

Vaje te kaltra per ty me leshojne floket
dhe goja s'eshte vec nje pasqyre e krisur
prej dhimbjesh te dala nga mishi me shkulje
prej asaj qe te kam pushtuar kurre per mos te te leshuar.
O dendesi bari e gjelber e kraherorit tend
o drure te eger aromeleshues te kembeve te tua,
o krahe qe vetem krahe dhe vetem krahe leshoni,
o ti,qafe e bute dhe e forte njeheresh
O ti gjithcka, gjithckaja ime,
gjithckaja e nates sime, e dites sime,
ti,gjithcka
O rruzull i erret ,o rruzull i verber, o rruzull shkaterrues
i sedres sate te kafshuar.
Te gjitha ju, gjithcka te ti.
Vete ti:
Qendro, me veshtro,
mos me vdis ne duar
Nje toke nje here e gjetur
kurre me s'eshte harruar!

Përparim  HYSI

TËRË KOHËS

Tërë kohës ju qëndroni e gjallë

E gjallë, e tëra, në shpirtin tim

Ah, sa mall që kam! Sa mall!

T'ju jap qoftë dhe një përqafim.

Pastaj "oreksi" vjen duke ngrënë

Pas  përqafimit dhe puthje të nxehta

Eh, sikur ta dish, se ç'mall më ka zënë

Më duket se keq më ka sakatuar jeta.

Se emigrimi po më ha pak nga pak

Kush e shpiku? T'i bëhet në grykë!

Pse, moj mike, a nuk të duken mjaft

Që malli i dyfishtë të më mpik?!!

SI MUND TË JEM I LUMTUR?

E kuptoj mirë, pse nuk jam i lumtur

S'mund të jesh i lumtur, mëndjekthjellët

Kur qeshë i lumtur, mëndjen kisha humbur

Pas një të bukure... dhe kisha zënë qiejt!

ZËRI YT

Zëri yt si një psherëtimë

(A kështu më duket mua?!)

Psherëtimë që më kthehet në regëtimë

Si një regëtimë që e dua.

Në pejëzat e zërit lexoj

Lexoj a shoh një të fshehtë

Lexoj ndoshta pse ju dashuroj

Kështu  e"fshehta" më flet.

Zë e më zbulon mistere

Misteret pak nga pak i njoh

I njoha dhe, ndaj atëhere,

Një gaz  më mbyti që oh...

THONË...

Thonë  që dashuria e pafajshme

Që lind, ashtu, vetvetiu

Nuk ëshë aq e pamoralshme

Sa të mallkohet njeriu.

Se, sado mundohesh ta frenosh,

Nuk mundesh dhe zë "shkel" kufinë

Nuk ke të drejtë  fare ta mallkosh

S'ke të drejtë të mallkosh dashurinë.

Se është  e pastër dhe e çiltër

Sado  që është pak inoçente

Tek shkruaj, jam i kthjellët qiqër

Ç'shpreh  përmes kësaj vjershe.

PËRKËDHELJET

Përkëdheljet femrën e lidhin me veriga

(Vëreni: i pëlqejnë përkëdheljet)

Këtë e kam nga praktika

Dhe i shkruaj për ata që fillojnë "nxemjet"

Provojeni dhe nuk do dilni të zhgënjyer

Unë tregoj veç  ç'kam parë.

Këto vargje i sjell  për t'ju rrëfyer

Juve të "klasës së parë".

AH, AJO DHOMË!

Ah, ajo dhomë në një pallat të madh

Që mbante brenda dikur një "thesar"

Nuk di se si mëndja nuk më bën "bërdaf"

Kur sytë andej unë hedh me mall.

Pallati atje është, në vënd

Pse ika unë, nuk do luante dhe pallati?!

Bëhem me stres, kur e sjell në mënd

Se aty, dikur, jetonte buzëmjalti.

Buzëmjalti, tani, s'dihet më ku është

Unë sytë nga pallati dhe mëndja "fësht!"

ÇDO  GRUA

Çdo grua tenton që kokën e burrit

Ta fus në kularin e saj

Dhe në paçë fuqinë e Herkulit

Ajo nga e saja, nuk heq dorë kollaj.

Kur them çdo grua, ka dhe përjashtime

(S'flas për ato që s'kanë dy fije mënd)

Këtë e vërej dhe tek gruaja ime

Por burri me mënd, s'i vesh ato "pëndë"

PERLA

Po përse thonë që perlat janë thellë në det?

Do zhytesh apo "mbytesh" në thellësi

Gojëhapur mbeta sikur hëngra gjellë të nxehtë

Kur pashë mbi tokë një perlë si ti.

MË DUKET VETJA

Më duket vetja si ajo bima e fishkur

Që, sa zë e vadit, fillon e merr jetë

Dhe unë sa takova me syrin e ndritur

Tak u gjallërova dhe u bëra me fletë.

Se sharmi i saj sikur më flladiti

Aroma e atij sharmi më kënaqi

Flatun, flatun u bëra nga shpirti

Dhe "bimë e fishkur" shkoi e vajti...

KUR TË PUTHA

Kur të putha papandehur

(E di që bëra gabim)

Si gjykoj, me mëndjembledhur,

Për çdo gabim, merr dënim.

Çdo gabim, kushdo vet duhet ta lajë

(Ndaj erdhe dhe të putha prapë!!!)

Se ndryshe gabimi, do kthehej në "faj"

U fala në gjunjë, por ti me puthje "more hak".

* janë shkruar në qershor 2004

 Tiranë, 19 qershor 2015

Zyba HYSEN HYSA

POEZI NË JANAR

Mes ngricës së grinjtë dimërore,

S’di si poezia çelka mbi akull,

Mbase na mbron prej etheve

shpirtërore,

Shpejton dhe ardhjen e majit të

përflakur…

Ethshëm vallzojmë mbi pistën

kristalore,

Patinazh me ty çdo çast kërcej,

Po si nuk shkasim? Të zënë për

dore,

Në rrotullim… hap - majet ndjejmë…

SI NUK E DITKAM

Si nuk e ditkam

Ku çel dashuria, mbillet loti

Që zjarrit ndezur zemrash

T’i ulë flakët e mallit gjer malli të

piqet

Si frutë që e ruajmë për më të

shrtenjtin në botë…

Si nuk e ditkam

Që loti shuan dhe avujt i lëshon

Si vesë në lëndinën e shpirtit

Për të ruajtur të freskëta lulet e

kujtimit…

Si nuk e ditkam

Që loti vret dhe shëron

Me gjuhën e mallit si ariu plagët

Lëpin ethshëm,

Për të mbetur të përjetshëm!

Jusuf ZENUNAJ

MOS PREK BIRO MOS 

Të pasur qenë jo krejt një grusht, 
sot është një lumë 
nesër një det. 

Dje me kasole 
sot me villa, 
lum halla që priti 
kaq ditë të mira! 

Me shumë vetura e shpia, 
të qenunit me fat, 
ua "fali " partia . 
si nga "e majta" ashtu 
edhe "e djathta". 

Si n'qeveri ashtu jashtë saj, 
për kokë të hallës 
nuk mund t'i ndaj. 

Mos prek biro mos prek 
po i hodhe në gjyq 
burgu të pret... 

7 qershor 2015 

 

UNË NË JUG E TI NË VERI 

Në të gjitha anët e atdheut tonë 
dita nuk ka zbardhur 
jo, jo, nuk ka zbardhur! 
Fyellashti dridhet në nëpër kohë, 
në degët e lisit të moçem pranë kullës 
e një zë më thërret prej jugut 
Boletin ku je, 
ku je !? 
Malli për ty më ka marrë 
ta shoh mbi vetull 
qeleshen e bardhë 
e koburen n' brez 
moti o vëlla të pres, 
Unë roje në jug, 
ti në veri, 
në mëmëdheun tonë- 
Shqipëri. 

qershor 2015 

 

ERDHEN NA NDIHMUAN 

Erdhen na ndihmuan, 
vendin e çliruam, 
erdhen na ndihmuan 
vendin na e coptuan. 
me fjalë "t' ëmbëla e t' buta" 
do të ndërrohet kushtetuta 
atdheu im i dashur 
ç'u bëre mish-mash, 
siç donim të të shihnim 
ende nuk të pashë, 
tanët të grryejnjnë 
bashkë me të'huajt horra 
se s'u dogji dora... 

13 qershor 2015 

Sabina VEIZAJ

MAFIOZË!

Miqtë e mi;
Ju që nuk numëroheni
As me gishtat e njërës dorë
Edhe për ju që s'jemi takuar ende
Me ju që ndajmë idealet, shpirtin e turbulluar dhe frustrimet;
Ç'mund t'i bëjmë kësaj bote që ka pamjen e qurreve,
kudërbimin e nevojtoreve publike, ngjyrën e gjakut të atyre që s'hanë
Dhe përfundojnë steka biliardo
Për të dhjamosurit?!
Edhe klima po na tradhëton Miqtë e mi;
Dimrat po zgjasin çdo vit më shumë,
Sa të egër dhe të mërzitshëm që po bëhen!
Shiu s'është më prej ari, por prej balte
Sa shumë e duam lirinë dhe e ndrydhim;
Sikur një dorë hekuri t'na kishte mbajtur frymën!
Kjo botë është mafioze Miqte e mi dhe fshihet pas diktaturës.
Në çdo diktaturë të paktën ka patur heronjë.
Kjo tokë e kalbur, me mitër plakë,
Nuk mund të lindë heronjë.
Kjo tokë po pjellë; hajdutë, sharlatanë, kriminelë, mafiozë
dhe megallomanë vulgarë
Sot ka vetëm tregje Miqtë e mi;
Ka vendplaçkitjeje,
Ku edhe shpirti rrezikohet të vidhet për skrap
Oh, Miqtë e mi!!!
Ç'të ulëras?! Ç'të them?!
Dua dhe s'guxoj!
Po, po, kam frikë, ose jo
Nuk e kuptoj, pse por s'guxoj.
Jemi kaq të vegjël, jam kaq e vogël,
Sa zërat tanë nuk do t'i prishnin punë askujt.
Janë ata,
Janë edhe shërbëtorët e tyre që u lëpijnë kockat, Miqtë e mi.
Jemi edhe ne që kujtojnë se na i hedhin;
Por shpirti ynë shkel kockat, shkel ata që lëpijnë kockat
dhe ata që u kanë ngrënë mishin kockave
Por vetëm kaq, Miqtë e mi.
Dhe vlojmë, na dhemb koka dhe shpirti;
I gjithë trupi sikur na kanë rrahur xhindet.
Cucurrisim me një gotë vere përpara në ndonje bar a restorant modest,
Të veshur shpenguar me duar në qafë,
Dhe flemë qetë mbi të njëjtin jastëk,
të mbushur me histori të trishta dhe të gëzuara.
Pa patur borxhe kockash e mishi...
Miqtë e mi,
Po ndodh eklips çdo ditë prej do kohësh
Po mbytem nga errësira
Dhe kjo s'është më diktaturë...


MOS U LODH!

Numëromi syte!
Te gjithë!
Eshte sikur të numërosh retë
Qënie që shtohen pa i prekur.
Numëromi sytë!
Të gjithë!
Do t'i gjesh gjurmët mbi çdo gjë
që shkëlqen kur mbi të vë shpirtin
Numëromi sytë!
Të gjithë!
Do t'i gjesh nga drita e aromave të thithura
njerëzve, kafshëve dhe objekteve të dashura
Numëromi sytë!
Të gjithë!
Edhe po të shpëtoi ndonji,
Rinis nga e para
Edhe kur t'i numërosh dy herë
Do t'i gjesh në njomështinë e kadifenjtë
kur më kanë Vjedhur gjënë time
Mos u lodh!
Sytë e mi kërcejneë vals
Kanë ritëm të përcaktuar dhe njohur
I kanë vjedhur entuziazmin
I kanë shpënë në një kohë
Pa diell
Ëndrrat m'lagen n'shi
Bëj dashuri me aromën e drurit
Këta janë Syte e mi
Mbi re
Mos u lodh!!!


FSHATARKA KROATE

Fshatarka kroate
Që mbante emrin universal
Marianë,
Prishi zhurmën
Me të qeshurën e madhe
Që vinte nga mali.
Kishte veshje tipike
Studenteje kur transportohet nga fshati.
E dridhte cigaren
Fshatarka kroate, ishte bujare
Nëqoftëse në këmbim
I jepje muhabet.
Fshatarka kroate,
I ngjante të gjitha studenteve
Fshatare në tërë botën.
Fshatarka kroate qeshte
Edhe me shishen e birrës
Qeshte edhe me qetësinë e natës
Fshatarka kroate qeshte me muzikën që pëlqente,
Fshatarka kroate qeshte me të panjohurit;
Për pak fjalë, fshatarka kroate jepej e tëra.
Fshatarka kroate donte të njihte Shqipërinë,
Ndoshta edhe në harte nuk e dinte nga binte.
Fshatarka kroate ikte dhe vinte
Bënte rrëmujë ngado,
Vetëm për pak fjalë dhe vëmendje.
Fshatarka kroate bisedoi me shkrimtarin
Ai e pa Drejt e në sy
Ç'lumturi fshatarka kroate!
Kushedi në ç'kapitull të kujt libri
Do të dredhë cigaren dhe do të lypë dashuri fshatarka kroate...
Në ç'konvikt a garsonier do të jetoje mes faqjeve të bardha me shkëlqim
Të librave të sotshëm...
Fshatarka kroate
Atë natë arriti më shumë se ç'ëndërronte
Me të qeshurën që e sillte nga mali.
Fshatarka kroate!


DHIMBJE E LUMTUR

Më lini pak, fare pak;
Ja këtu në rrugë,
Të ndal vrapin,
Të shtrihem e të mbështes
Kokën mbi gur
Të përqafoj dhimbjen
Që e kam braktisur
Nga shtrëngimi i fort
Të lindin mimozat
Të verdha.
Ju i prisnit të zeza
Ka edhe dhimbje të lumtur


BURG TI!

Kur burg bëhet çatia jote,
Retë e tua, dielli yt, qielli yt,
Pemët në të majtë e në të djathtën tënden.
Të japin diçka e teë marrin shumë më shumë
Ndoshta u jep ti shumë më shumë
Ndoshta e ka vendosur aksh natyra
Por ti je sërish në burg
Për të kërkuar qiellin tënd me shumë yje,
Pa Asnji yll.
Ty të burgos dëshira dhe ëndrra
Këmmbëngulja për të shkuar deri
Në takën e këpucës së ëndrrës
Ti hyn brenda në këpucë
Dhe ngrohtesia te burgos
Pastaj ke vapë
Zhvishesh, del nga këpuca e kuqe
Dhe bie në baltë
Baltosur qielli yt, retë, dielli, hëna, yjet
Krahu I majtë dhe i djathtë
Baltosur kërthiza
Ndërsa e epërmja jote,
Ajo fije mëndafshi
që del nga stomaku Yt e
të ndihmon të jetosh me veten Gjysmë në baltë,
Nuk këputet ende...

Valter DAUTI

REBELIM DASHURIE

 Ti, ke pushtuar territore,
Në kohë paqesh, në armëpushim,
Dhe sigurisht, s’je amatore,
- E di se ç’është një dyluftim!

Dhe… sigurisht, je e kujdesshme,

Kur bri i luftës fryn alarm.
ti kthehesh veç në buzqeshje,
shkëlqen e gjitha, mbushur sharm…

Ti, zonjëron plot territore,
Me ekspasion dinak fituar.
Veç, mos harro, një kryengritje,
Të bën… fitore të dështuar…


ATDHEU IM!

Atdheu im, me supet grisur,
Atdhe bohem dhe eremit.
Se ç’paskërke ca bij të krisur,
Që s’pyesin kohë, që s’njohin mit.

Atdheu im i handakosur,
Ti morën zhelet, i bënë stoli,
Ti rend ndër kohë, tej…i leckosur,
Dhe s’di ku je. Kush je s’e di.

Atdheu im, i vrarë, i prerë…
Veç në rënkime të kam dëgjuar,
U bëra burrë dhe asnjëherë,
Me ty s’kam qenë i mrekulluar…

Kam qenë ushtari jot në vdekje,
Betim kam bërë që të të mbroj,
Po ti… se ç’ke ca djem prej njerke,
Si deputetë…si kauboj…

…që zhvasin ç’mbeti prej lëveresh,
Që shqyejnë veten, çirren, haen…
Tek ti, vazhdon, veç thahesh,tretesh,
Dhe tallet bota e fqinjët…tallen…

Atdheu im… më bën të vuaj
Çudi dhe… s’di, …ndihem jetim…
Në tokën time jam i huaj,
Jam skllav i shkretë në dheun tim.

S’di për këtë kush e ka fajin-
- Ata që ranë në luftë të rreptë?
- Ata që dekoratat mbajnë?
- Ata që zërin bëjnë të heshtë?

- Ata që t’u lëpinë të ndrojtur?
me sytë dinakë për të të zhveshur?
- Që fjalën dhanë për të të mbrojtur,
edhe pasi të kishin vdekur?

…atdheu im me supet shqyer…
Si varfanjak në skaj udhëkryqesh,
Ti paske lindur për t’u gënjyer,
Me këngë korbash e iso qyqesh.

…se ç’ ke ca bij që s’janë të tutë,
Që s’dinë ç’ke hequr në histori,
Unë-si gjithmonë-ushtar për luftë,
Mjafton që TI - të mbetesh TI!


FUNDVJESHTË KORÇARE

Korça fle…e larë në shkëlqim,
Fryn pak cikmë në pragag Morava.
Parqet zgjohen lehtë me pipërim,
Dy ciganë, këndojnë ku ka qenë “Panda”.

Unë qëndroj mbështetur pas një pishe,
Atje tej, një foshnjë nis e qan…
Dritë e butë si cohë e lehtë këmishe,
Të kuq mollësh nëpër Korçë shpërndan.

Ç’m’i ndeh Korçës një vello mëngjesi!
E ka hak një vello nusërie!
Pëshpërin tej drithërima e një teli,
Nis kitara Korçës edhe bie.

E dëgjon ti çupkë? Nisi kitara!
Shpirt i Korçës është si serenatë,
S’është çudi! Kënga zgjohet e para,
Syritbuzëzjarr qejfleshës plakë.

Ja,u zgjua Korça ëndërrimesh,
Si një nusezonjë qesh ndër sokakë
Vjeshta rend e mbushur zëra tingujsh,
Vjeshta qesh ndër degë si pensë e artë!


E ÇUDITSHME.

Ne,bashkë kurrë s’jemi puthur,
Veç, shijen buzëve u a dimë,
S’e di. Se ç’është një puthje e bukur,
Nga sytë që ndizen vetëtimë!

Ne,bashkë kurrë s’jemi prekur,
Veç, ndiejmë (Çudi!) çdo drithërimë,
S’e di. Se ç’ lind një puthje e strukur,
Te sytë që ndezin vetëtimë!

Ne,bashkë kurrë s’kemi fjetur,
Por, njohim mirë çdo çast zjarrmie,
S’e di. S’e ç’është një puthje e heshtur,
Që çel nga sytë përrenj dashurie!

S’e kemi thënë se sa është bukur,
Që në një puthje krejt të shkrijmë.
Çuditërisht, s’rrimë pa u puthur,
Çdo çast, ca puthje… se nga vijnë…!


INSTIKT

Sytë e tu, se ç’lëshojnë ca tinguj,
Si një harpë a kitarë. S’di se si.
Unë hutohem duke të brohoritur,
Ti buzëqesh edhe derdh simfoni.

Sytë e tu, vesërojnë tinguj múze,
Lumenj ngjyrash dhe zërash!Ç’mister!
Te kërkoj të ta puth një cep buze,
…ti buzëqesh… dhe ca tinguj se ç’nxjerr…

Nëpër flokë, se ç’këndojnë ca çapkënë,
Serenata që muza i dredh,
Gjysmë tokë, gjysmë diell, gjysmë hënë,
Ti, e gjitha, magjishëm i derdh…

Ka plasur moda e shalëve të bardha,
Sipër çizmesh, si çizme gjuetarësh,
(Gjuetari trazohet kur sheh pulëbardha,
Gufuar nga pranvera, në balle trotuaresh.)

Ka çelur një modë gjinjsh të zbuluar,
Të fryrë me tul vjeshte, të pjekur…
(Kopshtari turbullohet. hedh hapat hutuar,
Instikti i kafshimit të frutit, s’ka fjetur!)

Nëpër cikle stinësh,planeti vjen rreth,
Herë vishet si bos, si damë, nxjerr hiret,
(Ç’harroi dikur, sërishmi e mbledh,
Siç ndizet oxhaku, i ndez dhe instiktet…)

Shëtis pa ndrojtje në planetë,
Atje ku jam,je edhe ti.
Në qofsh vërtet ti e vërtetë,
Besoj se s’ka më alkimi.

Magjishëm stinët derdhin trupin,
Po ti, po ti,emër a ke?!
(Instikti egër përtyp turpin,
Instikti është shpend pa fole…)


PËR TY

Erë fryn nga buzë e djegur,
Mbi lëkurën - tënde -frymë…
Minipyje fijesh heshtur,
Përmbi trup, dridhen nën brymë.

Mbi lëkurën tënde-hoje,
(S’di se ç’arkitekt i thuri,
në një natë pa hënë, lexoje,
ahet-ohet e një burri!)

Pëshpërij me buzën ndezur,
Mbi-lëkurë-hoje-pa bletë,
Dhe sikur të rrije veshur,
Prapë më ishe e mistertë.

Kush të thuri kaq të praptë?
(Minipylli përplas drurë!)
S’ka freski! O Zot, sa vapë !
Burri,burrë,u dashka burrë!

Lexon gjuha mbi lëkurë,
Hoje mjalti-hoje helmi,
(Burri burrë, u bëka burrë,
Te këlthet poshtë te tuneli!)

Etja njom buzën e djegur,
Përmbi trup, mbi brigje, shpella…
…hesht një pyll i tërë, i fjetur,
…rri menduar në të thella…