Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Poezi të zgjedhura

POEZI TË  ZGJEDHURA

Nga:

Mehmet BISLIMI

Arsila CINA

Adelina DOKJE

Liridon MIFATRI

Erblina IDRIZI

Mirlinda MUSAJ

Aulona GOXHAJ

Mehmet Bislimi

PORTRET

Nga dorë e piktorëve modern

Të kohës antike

Portretizuar fytyrë e pa skuqur

E sakrificës në këmbëngulje

Të hije zisë a bukurisë mitike

Monalizë moj mike

Gënjeshtër apo

Realitet

Buzëqeshja jote

Në portret

Ndryrë

Brenda kornizës në shekuj

Histori e pazbërthyer e artit

Mbi mjeshtrin e penës së vjetër

Varur në maje të gozhdës

Si testamenti

Në letër

MALLI

Formulë e pa zbërthyer graviteti

As Njutni mendjehollë

Nuk e gjeti

Mes mollës dhe tokës

Fuqi e mallit të nënëlokes

Që të stepë

IRONI E FTOHTË

Shkretëtira shterpë

Qiellin ka ngrirë

Njeriu fytyrë vrarë

Ironi e ftohtë

E një jete

Për një grusht pleshta

Lidhur pas humbëtirës

Me fijet e padukshme

Të shkretëtirës

Botë poetike në kërkim

Të rimës së verdhë

O miku im poet

Thurë kot

Këngë në shkretëtirë

Kot

Arsila Cina

YJET E ËNDRRAVE!

Vështroj

teksa nata bie ëmbëlsisht

dhe yjet numëroj me gisht…

Notoj magjishëm,

e plot gëzim,

në një mendim.

Ndriçuar, një cast shfaqem

Dhe zhdukem

Dhe plakem…

Ne pasqyrë veten shoh

dhe jam e re sërish

Fytyra ime,

e pastër dhe e brishtë,

rrënqethet në kujtime.

Papritmas,

qetësisht lëviz

dhe hiri furgullon,

notoj në ëndërrime

Dhe pas pak hesht

Dhe veshtroj nje yll që bie

Dhe me zjarr me tha:

“ti je ajo që po kërkoja”.

Hetova gjate fjalen e tij

dhe kur u shua

e kuptova,

Se, ishte mesazhi që kurrë s’u harrua!!!

KUSH JAM UNË?

Kush jam unë, Kush jam unë?

pyes veten shpesh

Mos ndoshta jam një mjegull

që vjen ta vizitoje këtë mëngjes?

Mos ndoshta jam dielli qe vjen e ngrohë

këtë Tokë?

A jam unë një e vetme,

po kush jam vallë?

mos ndoshta jam fara që tokën time po

kërkoj

mos ndoshta jam bora qe qytetin zbardhëllon?

Oh, jam agimi, perëndimi jam

dielli që vetë do ta dije...

Jam mjegull dhe drite qe shpesh here te vizitoj

Ndoshta as vete se di kush jam

ndoshta kam humbur dimension ,ndoshta po kërkoj

unë lëndinën që te mbillem e te lulëzoj.

Adelina Dokje

PRANOJE PUSHTIMIN TIM

Pranoje pushtimin tim! Te
perqafoj!
Me lot te lag si vesa ne agime
eja rri me mua, jam mall i pashuar.


Burimet të mallit dashuria si shteron
nuk ka perendim lumturia per TY
rilindje ndjen zemra e dashuruar.


Nuk jam deshire e shuar nga malli !
Mos i mbyllsha syte pa te pa e puth !
te shuaj llaven qe djeg nga larg.

KISHA NDJESI

Sa kohe se ne duhemi
guximi s'na mungoj !

frika pë njeri-tjetrin
dhe klithma na shtoj!

Të lemova floket me gishterinj e mi
butesi mendafshi - kisha ndjesi!


Gersheta puhize krijonte nata
neper damar lumturia barti urata!

KU JE SHPIRTI IM!

Janë vargje të ngritura deri në thjeshtësi

Për ty, i dashuri im bartin mall!

Çfarë ruaj në shpirt dua të të rrefej

Për flakën dhe dritën e pikëllimit!

Nëse i lexon një ditë mos u befaso

Përse ka zjarr e në të unë digjem

Çdo çast vetmia më shkrumon

Dhe ngrij në heshtje si acari!

Të ishe pranë meje do të shikojë lotët

Pushtuan përmasën e rrjedhë s nëpër faqe

Se zemra ndjente tërbim

Kur klitha: Ku je? Ku je shpirti im!

Liridon Mifatri

YLLIT TIM

Mund të shkosh të mbretërosh në det
Atje ku nuk ekziston poet
Natës do t’ia fal edhe timin yll
I ndihmoj qiellit se ai të premten u mbyll
Ditën do të shndrit ai yll kur si te premten që s’kishte diell
Atëherë do të shndris ylli im në qiell

EMRI YT

Emrin tënd e di veç unë që është më i vlefshëm se kurora e mbretit
Se pari mund të quaj vdekja e poetit
Mund të më quash edhe vet perëndim por e di se je diell
Unë e kam trëndafilin e zi dhe ti më ndihmove ta mbjell
Dhe më thuaj edhe një herë në sy atë që më the atë ditë
E të shënoj për ty edhe 1 milion poezi pa pritë
Emri yt më sjell jetën e vërtetë
Por s’mund ta quaj jetë
Do të rilind prapë dielli me simbol me emrin tënd
E emrin tënd do ta shkruaj çdo vend
Këtë të vërtet kudo mund ta gjesh
Emrin tënd kudo mund ta vëresh
Këtë të vërtet kudo mund ta shikosh por ti i mbyll sytë
E bash kjo vajzë e bukur seç po më mbytë
Sado që mendon se je e bukur më e bukur është kjo poezi
Por mallkuar qoftë unë ty ta kushtoj këtë me plot dashuri
Ndoshta i ka fajet emri yt
Emri yt plot ringjallje por në mua do të thotë më mbyt
Emri yt me plot domethënie si oqeani
Jam vetëm një peshk i vogël të lutem në zemrën tuaj më mbani
Kudo që shikoj të shoh vetëm ty oqeanida
Por lotët e mi janë më të mëdhenj e këtë bukuroshe se prita
Oqeanida, jo s’e ke emrin por unë kështu ta lash
Emrin tënd harroje këtë duhet ta mbash
Por ti s’e pranon sado që të jetë i bukur moj bukuroshe
Por shumë përshtatet me sytë e tu ngjyrë kaltëroshe
E ti krenohesh me emrin tënd por kjo poezi ta humb krenarinë
Krenaria ty të humb si edhe emri, por ti s’e pranon emrin që ta dhashë dhe dashurinë

Erblina Idrizi

AI ËSHTË ATJE...

Ai është larg prej meje.
atje ku ftohti ngrin gurin.
Ai është larg prej meje,
atje ku loti çan burrin...

Ai është larg prej meje,
në atë vend dielli trembet,
Ai është larg prej meje,
në atë vend dheu nuk shembet..

Ai është larg prej meje,
lotët s'mjaftojnë ta heq mërzinë,
Ai është larg prej meje,
dhe unë me veshje mbaj zinë...

Atje ku është Ai nuk ka asgjë,
Atje ku është Ai është burrëria,
Atje ku është Ai dikur s'do jetë më,
Atëherë mua dot më hiqet Zia..


NJERËZIT DHE NE

Njerëzit harruan të vërtetën,
Sot jetojnë gënjeshtrat.
Njerëzit harxhuan fjalët kohë më parë,
Tashmë mbajnë vetëm eshtrat.

Ku mbetëm ne të dy,
Në mesin e këtyre njerëzve,
Cilën rrugë zgjodhëm,
Në pazgjidhshmërinë e këtyre jetëve.

Njerëzit zgjodhën fatin e gurit,
Ne zgjodhëm fatkeqësinë e shkretëtirës.
Unë këmbëve ia fala rrugën,
Rrugën e shiut dhe vrenjtësirës.

Cili shtrat ishte i joni që e tradhtuam,
Njerëzit flejë me dorëheqjen,
Unë më gjumë nuk bëjë ka vite,
Me realitetin e shtoj për ty dhe etjen.

Tashmë heshtja është përgjigje rëndom,
Ndalet gjithçka në të kuqen e semaforit,
Pyetjet u mbytën në një datë,
Në shiun e shtatorit...

Veturat dhe njerëzit shkojnë vinë,
Për të fundit herë shohë qytetin që ëndrra then,
Unë shkoj atje ku më pret dikush pa asgjë,
Ndërsa në shpirt përvoja e k’ti qyteti m’flen.

Qajë sonte nga brenda mallëngjyer,
Të fyej ty që më deshte që të lashë dikur.
Mallkoj njerëzit e këtij qyteti,
Ku mesë meje dhe teje formuan mur.

Mallkoj dhe dikë tjetër që më harroj,
Ndoshta sot martohet me dikë e panjohur për mua,
Ndoshta dikur e takoj dhe i them fjalët e njëjta,
Që kurrë s’e desha dhe ende nuk e dua.

Njerëzit zhgënjyen vetveten,familjet,fëmijët,
Ti më zhgënjeve mua shumëherë,
Njerëzit vdesin me plotë premtime të parealizuara,
Ndërsa ne dhamë betime ku i thyem përherë.

Jemi ne ata që gënjejmë vetveten qëllimisht,
Unë u futa me të tjerët në jetën e fatit,
Je ti ai që më shtyre të ndryshoj,
Më bëre shoqen më të ngushtë të mëkatit.

Vite me radhë kërkova arsye për ekzistencë,
Mua lindja veçse më kishte mallkuar,
Bota rrotullohet aty ku jam, të gjithë do jemi,
Sërish kemi për tu takuar.

Xhelozoj të tjerët, dhe atë në një mënyrë,
I ka të gjitha para sysh, brenda tij humnerë,
Kur më sheh më përpinë me sytë e qiellit,
Ndonëse i tëri është BOSS dhe PLEHËR!

Dhe provova botën e realitetit botën e rrugës,
Njerëzit ishin ushujza që thithin dhe varfërinë.
Unë tashmë ha vetveten,
Përderisa ti e përpinë pa mua lumturinë.

Mirlinda Musaj

STINËT PA KOHË

Do të fillosh të më ndjesh,

atëherë kur dielli i ngrohtë

do të lindë nga perëndimi

dhe  të perëndoj nga lindja!

Do ndjesh mungesën time,

atëherë kur ne mes te verës

s'do të ngrohë më dielli,

por do të mbërtheje acari!

Do fillosh të më kujtosh,

atëherë kur hëna e plotë

do të lindë në agimin e ditës

e jo ne muzgun e mbrëmjes!

Do fillosh të qash për mua,

atëherë kur do filloje shiu

ta lagë trupin tënd të shkretë

kur t'i e urren më së shumti!

Do fillosh të mendosh për mua,

atëherë kur në marsin e pranverës

natyra do të jetë e kuqërremtë

dhe gjethet do te z'verdhen mbi tokë!

Do fillosh ta thuash emrin tim,

atëherë kur në janar të dimrit

dielli do ta flakë shpirtin tënd

që t'i s'do mund ta durosh!

Do fillosh të më dashurosh,

atëherë kur në tetor të vjeshtë

do të lulëzojnë pemët e braktisura

e do të këndojë bilbili i heshtur!

Do fillosh të më kërkosh,

atëherë kur do të vije ai çast

kur unë do jem shumë larg teje

dhe s'do të kërkoj më dashurinë tënde!!!

MENDO

Para se të kërkosh falje

mendo se për çfarë kërkon?

Mundohu ta kuptosh,

E meriton një kërkimfalje?

Para se të kërkosh falje

mundohu, në mes të një mijë arsyeve,

të gjesh me të rëndësishmen!

Para se të kërkosh falje,

gjej  në mes të reve të zeza

dritën e ngrohtë të diellit!

Para se të kërkosh falje,

kërko që në natën e errët

të shikosh dritën e bardhë të hënës!

Para se të kërkosh falje,

mendo,  ia vlen një gjë e tillë?

Mendo, një kërkimfalje

do të  ndryshonte gjithçka!

Mendo,  një fjalë e thënë

do të ndryshonte një jetë të tërë!

Por, sikur të ndodhë e kundërta!

sikur kjo fjalë e thjeshtë

të kishte peshën që s'mund ta mbajë as toka

e s'mund ta durojë as qielli!

Para se të kërkosh falje,

mundohu që nëpër mjegullat e dendura

të gjesh rrugën të cilën e kërkon!

Sepse vetëm një kërkimfalje

mund të shkatërrojë gjithçka,

mund të rrënojë çdo mur të ndërtuar,

çdo pengesë mund ta largojë,

dhe një shpresë të fjetur

ajo mund ta zgjojë!!!

Pra, përpara se të kërkosh falje,

mendo një mijë arsye të forta

që do të arrish të fitosh betejën

që kaherë ishte e humbur!!!

Aulona Goxhaj

PA TY

 

Pse janë gjithmonë të ftohta rrugët pa ty?
Dhe qielli kaq i zbrazët kur ti s`je pranë aty?

Dritat krejt të fikura
zhurmat që shterojnë
urat e braktisura, lumenjtë që pushojnë.

Nata që hap krahet e njerzit që flenë,
pastaj jemi dhe ne të marrët
që sytë hapur i lemë.

Gotat krejt me ujë.
Trëndafilat kokëvarur aty.
Librat që bënë bujë të pluhurosur janë pa ty.

Më thuaj pse gjithçka është kështu tani?
Se, është nate ndoshta?
Apo se s`je ti?

GOZHDOVA SHPIRTIN NË NJË LETËR

 

Unë skutat, shpirtit ia vështrova,
ia studiova ngadalë kaq gjatë,
në tokë i zbraza të gjithë brilantet
derisa shpirti më ngeli i thatë.

I theva portat e çava hijet,
ndërtova harta e rrugën lashë hapur.
U zgjatën engjëjt që mi njohin ëndrrat,
erdhën edhe djajtë me vesh të kalbur.

E derdha shpirtin në një fletë,
këtë shpirt që e rrita me duart e mia,
e kapa për fyti dhe e gozhdova mbi letër:
Masaker a lavdi
Flatra të reja do të lindin, e dija!

ENDËRRA

 

Dielli i ka sytë e skuqur
këtë pasdite
Shtërhiqet i gjerë
në këtë mbyllje dite
në qiellin e purpurtë
plot shkëndija
do të shtërhiqen si diell
edhe ëndërrat e mia.
Kur nata të bjeri
si gjithmonë dhe sot
yjet do të jenë ëndërra
që diell s'u benë dot!