Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

RAMADAN XHINOVCI

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

RAMADAN XHINOVCI

            Hyrje

         Ramadan Xhinovci, u lind me 15.03.1954, ne fshatin Makermal të komunës së Skenderajt. Në vitin 1961 për shkaqe ekonomike dhe kushte më të mira shkollimi bashkë me familjen vendosën në Mitrovicë. Shkollën fillore dhe atë të mesme Gjimnazin e ka krye në Mitrovicë. Në vitet 1976-1980 ka studiuar në Fakultetin Juridik të Universitetit të Prishtinës me sukses, ku ka përfunduar drejtimin Juridik.

            Me shkrimin e poezive ka filluar të merret që nga viti 1994. Shkruan po ashtu në prozë. Ka të botuar deri më tani një libër - Poemën „Një jetë në pritje“ me gjithsejtë 525 Strofë, apo me 2200 vargje. Që nga viti 1993 jeton dhe vepron në Gjermani.

AMANETI I TRIMIT

Lajmi i zi i erdhi Lokes,

djali yt për Kosove ka ra,

një këngë trimërie do të këndoj,

amanet pak pa vdekur ma la.

Behu e fortë nënë e dashur,

për mua ti mos derdh lot,

unë u bëra krushk i lirisë

për Kosovë po vdes sot

Gjithë Evropës - Loke tregoi,

edhe tanë botës- anë e mbanë,

së Shqiponjat në këta shkrepa,

lindin trima që lanë nam

Ai ra për të mos vdekur,

amanet duke na lanë, lanë,

token e Shqipes këmba e shkaut,

mos me shkel kurrë me kamë.

Fjalën e dhanë Lokja e mbajti,

kurrë një lot asaj në faqe s'iu pa,

pranë shtatores që populli ia ngriti,

bashkimi kombëtarë aty u bë.

BOTA KA FAJ

Te gjithë njerëzit e kësaj bote,

nga çdo anë në planetin tonë,

që kur lindin e deri te vdesin,

në liri ata duhet të jetojnë.

Në liri e në paqe më të tjerët,

te gjithë njerëzia duhet me jetua,

s’ka ma keq tjetrin me shkelë,

te drejtën për jetë me ia mohu.

Si me komshi, ashtu edhe me tjerët,

gjithmonë mirë duhet me e qua,

nuk guxon kombi, gjuha e feja,

në ketë drejtim ne me na pengua.

Por shumë njerëz këtë e harrojnë,

s’dinë për paqe, sjellje, mirësi,

ata në shekullin  e kaluar jetojnë,

njeri me tjetrin në armiqësi.

Për Evropën në perëndim,

mund te flitet veç për te mirë,

atje gjithë njerëzit te lirë jetojnë,

të gjitha problemet me kohe duke zgjidhë.

Kjo nuk vlen për Azinë e largët,

për Afrikën me zezak te zi,

as për Ballkanin e vjetër plak,

ku njerëzit vriten si është më zi.

Kjo që tani në Ballkan po ndodhë,

tanë bota për ketë faj të madh ka,

ajo ia lejoi shtrigës kokën me qua,

kokë e bisht është dashtë me i pre.

Shume padrejtësi po bahen atje,

sikur te ishim na sot në mesjetë,

mizorisht shumë njerëz po vriten,

jeta e njeriut atje nuk ka vlerë.

Se çka po ndodhë atje nê Ballkan,

nuk është vështirë për me e kuptua,

Serbia plakë në damë të tjerëve,

kufijtë e saj ajo donë me i zgjërua .

Na tanë botës duhet me i tregu,

ç’halle mundojnë ketë shtrigën plakë,

njerëzit e shtypur shpejt duhet ndihmua,

sa s'është bërë vonë, kjo duhet me u bë.

CENË KUSARI

Ishte Ceni i vogël shumë,

çdo ditë bënte ai nga një sherr,

një ditë thyente pjatën me lugë,

të nesërmen thyente gotën e qelqtë.

Shpesh xhamin e fqiut të vet,

me gurë e bënte copë e grimë,

kalimtarët që andej kalonin,

gjithë e mbanin kokën me duar.

As zogjtë në degë të pemëve,

nuk i lente të rrinë rehat,

më llastikët që n’dorë i mbante,

i gjuante me ta sikurse me top.

Ishte ende Ceni i vogël shumë,

vitin tjetër në shkollë me shkua,

kish mbet pa nënë i vogël,

nuk kishte kush për me e mësua'.

Shokët e tij ishin krejt tjerë,

punë të këqija nuk bënin kurrë,

të gjithë në kopsht mirë mësonin,

me Cenin s’donin fare të luajnë.

Një ditë Ceni kish marrë vendim,

punë të këqija kurrë mos me bë,

kishte vendos në kopsht me shkua,

e vitin tjetër në shkollë po ashtu.

Ceni të gjithë njerëzit i befasoi,

prej kusari - i mirë shumë u bë,

i madh e i vogël luanin kokën,

fshinin sytë sikur ëndërr me pa.

Syve të vet ata nuk ju besonin,

se ishin mësuar prej tij me u ruajt,

edhe tash kur andej kalojnë,

ende e ruajnë kokën me duar.

Ceni i vogël fjalën e mbajti,

në kopsht shkon më shumë dëshirë,

të gjithë shokët Cenin e duan,

për te flitet tani veç për të mirë.

HER GOMAR HER DREQ

Njëri thotë kështu

-e tjetri diçka tjetër,

sa e kanë me vend

-kurrë se pyesin veten?.

Njëri të kritikon keq

-pà e shikuar veten,

tjetri kakaris si gjel

-s’kà thotë, me mua tjetër.

Mos mu hyrë në politikë

-më kà thënë një i tret,

këtu jam unë i parë

-populli më kà zgjedh vetë .

Karrikën ikën që kam zënë

-nuk e lëshoi për së gjalli,

edhe kiamet të bahet

-prapë do të jem i pari.

Un jam mà pasaniku

-me djersë e kamë fitua,

do e rrjep për së gjalli

-kush s’kà me më dëgjua.

Tjetri vjedh sà mundet

-sikur baba t’ja kish lá,

fare si frikohet Zotit

-si ha palla për gjynah.

I varfëri me pakë zë

-me frikë ai lajmërohet,

kërkon bukë të ketë

-për fëmijë në Sofër.

Mos të ndihet zëri

-mjaft që ti jè gjallë,

për ty s’mbet asgjë

-i thotë një pushtetar.

Pasurinë që kishim

-drejt e kemi ndarë,

sikur të doje Zoti

-edhe ty të kish dhá.

Një ditë në internet

-në një çat lexova,

fjalë që s’duhet fol

-e s’duhet zënë goja.

Nuk ishte veç një zë

-s’do qoj peshë në kandar,

ishin zënë keq ndër veti

-Shqiptar e “Kosovar”.

Pse kështu o të mjerë

-nga një bark kem dal,

nëpër damar kemi

-vetëm gjak Shqiptar.

Kanë dal do të mençur

-trumbetojnë me zë,

dëshirojnë Kosovarët

-“Komb të ri me i bë”.

Sà herë u mundova

-t’i kuptoi ata drejtë,

para sysh më dilnin

-herë gomar, herë dreq.

Gomari veç pallte

-e dreqi t’ú zgërdhi,

kot po mundoheni

-Shqiptarët janë veç NJË.

MË PRITË VLORË…

Vlorë, të lutem, bëje edhe një vend për mua...,

në këtë përvjetor, atje me erdh edhe unë dúa,

këtë mall që kamë, që në shpirt më është tubúa,

vetëm nëse un vijë atje, nga ai kamë me u lirúa.

Është dëshira mà e madhe, që e kamë në jetë,

në këtë festë t’100-të vjetorit, atje me ju të jam,

të ndaj gëzimin që në shpirt, kamë mbajt gjatë,

s’dua të shkoi nga kjo botë, po s’festuam bashkë.

Që kur se u bana, të kuptoi unë në këtë jetë,

Vlora në zemër, që atëherë ajo më kà mbet,

nuk është vetëm Vlora, po janë Krujë e Tiranë,

Prekazi e tanë Kosova, të fala shumë ju qojnë.

Të fala ju qon Isë Boletini, me shokët e tij,

Azem Bejta me Shotën, s’po mund dot të vijnë,

do të marr Fehmi Lladrovcin, me Xhevën heroinë,

me këtë Flamur që Vlora ngriti, ata nà prunë lirinë.

Hasan Prishtina nga Drenica, një letër ai mà dhà,

një fjalim për këtë ditë të madhe kishte shkrua në tà,

do’t ja japish Adem Jasharit, porosinë ai t’ià lexoi,

me grykë pushke e me zë prej trimi, mirë t’u tregoi.

Kà erdh koha, e për këtë kohë tanë kemi luftúa,

të bashkojmë të gjitha trojet, nga veriu deri në jug,

nga lindja deri në perëndim, Çamërinë pà e harrú,

edhe tokat që ende nënë serbi, janë duke lëngú.

100 vjet kemi pritë këtë ditë, kështu t’à festojmë,

100 vjet kishim mbetur të ndarë, si jetim pà Nënë,

100 vjet për festën tënde, bashkë nà jemi gëzúa,

100 vjet të ndalur e kishim, këtë ditë me festúa.

Sot kanë ardhur dò ditë tjera, të gjithë do festojmë,

nuk nà ndal mà askush tjetër, edhe nà aty të jem,

në të gjitha festat që Ti pate, në këto njëqind vjet,

gjithë festuam si ditë të madhe, lindjen tënde shtet.

Në këtë festë që do të vijmë, ndryshe do t’ia bëjmë,

nuk do të jetë veç festa jote, si gjithnjë ajo ka qenë,

të gjitha tokat e Mëmë Shqipërisë, aty do të jenë,

në këtë Kuvend të kësaj dite të madhe, bashkim do të bëjmë.

Në këtë festë edhe un do jem, një vend unë e dúa,

dua të jem dëshmitar i kohës, në histori me shkúa,

mà s’do shkelim në premtime, e gjakun që u derdh,

të gjithë ata kur e dhanë jetën, kanë shkua me sy qelë.

Dúa të jem në këtë ditë të madhe, të bashkimit Kombëtar,

këtë festë të madhe t’100-të vjetorit, Kuvend do e bëjmë,

do e bëjmë Kuvend Kombëtar, edhe botën tà njoftojmë,

të gjithë të bashkuar si nà kà hije, në Evropë do të shkojmë.

Edhe në mos mundsha anë Vlorë, unë për me erdh,

do të mallkoj fatin tim, pse në gurbet kam erdh,

po sikur të isha në tokat e mija, atje afër në Kosovë,

edhe këmbe do të nisesha, për me erdh në Vlorë