Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Lebit MURTISHI

VARGU MAGJIK

Ekskluzivisht për www.sa-kra.ch dhe www.syri3.com

Romani e autorit Lebit Murtishi ,  “Vargu magjik”, mund ta shkarkoni falas në sektorin:

 „Literaturë“ 

(E falënderojmë përzemërsisht autorin)

        - Dua ta shkruaj vargun magjik - tha!

        - Më duhet një varg fjalësh magjike për të zbërthyer vargun e pafund të enigmave çoroditëse të jetës...

        - Kur e ktheu kokën pas dhe pa se askush nuk ishte në dhomë, u shkund për të ardhur në vete. Ku janë këta? - ku paskan ikur pa i diktuar unë?..

        - Hodhi sytë në mur dhe e kuptoi që kishte kohë që ishin larguar për të fjetur bashkëbanuesit e tij...

        - Hajt, mendoi nën vete, do rri edhe pak se, mbase heshtja e kësaj nate dhe vetmia ime, gjejnë ndonjë zgjidhje...

        - Dhe ashtu bëri; shtriu këmbët sa gjatë e gjërë mbi dy karrike dhe iu dorëzua i tëri mendimeve...

        - Afronte e largonte epizode ngjarjesh nga më të ndryshmet, dhe prapë asgjë, vargun që kërkonte nuk e thurte dot sipas perceptimeve që kishte...

        - Kishte menduar kushedi saherë ta gjejë një varg të tillë, që do ta linte si gjurmë, ose si shenjëdaljeje nga udhëkryqet e jetës... Prandaj kërkonte të gjejë vargun enigmë, që me pak fjalë do të ndriçonte terret e jetës...

        ...teret e jetës...

        - Nganjëherë tërhiqej nga ky mendim, mendonte se vargje të tilla mund të shkruajnë vetëm njerëz me emër...

        - Por, si për inat të tij, një zë i heshtur i thoshte: vazhdo, kërko dhe gjeje vargun, mos fli...

        - Mes këtij zëri pa adresë, dhe mes lodhjes që ndjente duke kërkuar vargun magjik, s`kishte udhë të mesme; duhej patjetër të heshtte, ose të vazhdojë të flasë me zërin e çuditshëm që nuk e linte të qetë...

        - Sa e ndërpriste punën për të marrë pak frymë lirshëm, zëri fillonte ta besdisë: ngrehu i thoshte, mos fli, kërko ate që më ke premtuar.

        - Në fakt, ata kurrë s`kishin bërë ndonjë marëveshje për bashkëpunim, mirëpo, zërit të çuditshëm i mjaftoi bindja e tij për të gjetur ate që kërkonte ai prej tij, të tjerat pastaj i shtynte vet përpara... Nuk ishte kjo natë e para, as e fundit që ai rri mbi dy karrike gjysëm i fjetur, gjysëm i zgjuar, ka kohë e kohë që ate e mundon ky zë e nuk e le të qetë...

        - Ka netë madje, që e gdhin i ulur në këto dy karrike si urë e gallatës që lidh dy kontinentet e ndarë.. Trupi i tij nuk lidh kontinente, se duket i vogël në pamje por edhe ai lidh diçka; diçka më shumë se ura me emër, lidh botët e misterta, botët e largëta, të largëta... Dhe, që të lidhësh dy botë të ndryshme, nuk mjafton shtrirja e këmbëve në dy karrike, duhet shtrirë mëndja tuttje; tutje nga errësirë e largët, për të gjetur vargun magjik të deshifruar, të njëkuptimshëm, që do të fliste dhe me shekujt, për të zbardhur qiellin e errët...

        - Në fillim iu duk e lehtë kur i hyri kësaj pune. Mendoi veç të provojë, por zëri që e futi në lojë, nuk e le më prapë të kthehet. Kështu qe, deshti s`deshti, duhet të shkojë tutje...

        - Në dhomën e gjumit dëgjoheshin gërhitjet e tre shokëve... Njëri gërhiste gati përnatë dhe gjer në mëngjes, ndërsa dy të tjerët kishin edhe kohë pushimi.

        - Kjo zhurmë sikur ia largonte fillin e mendimit, por s`kishte ç`bënte, duhej të luftojë edhe mes asaj zhurme të besdisshme që s`kishte as ritëm as takt; ishte “si të thuash” si një buçimë tuneli që rëndon në gjoks.

        - Kur netët kishin hënë, pavarësisht stinëve të ftohta apo të nxehta, dilte në verandën e shtëpisë dhe u ipej mendimeve pa e penguar njeri... E shihte me orë të zgjatura hënën e zjarrtë, dhe priste ndihmën e saj për të gjetur vargun magjik...

        ...Njëherë, duke ndenjur si i ngrirë me sytë nga qielli, kishte ndodhur një çudi që ai nuk mundet t`i përgjigjet as sot as mot, siç thuhet... Sa kishte hapur gojën të lutet për vargun magjik, Hëna ishte shndërruar në qënje njerëzore dhe kishte zbritur poshtë...

        ...Po, po, poshtë në verandë kishte zbritur, ishte ulur në prehër të tij, dhe i kishte këputur një të puthur...

        - Që nga ajo natë, edhepse i pëlqeu puthja e hënës, sikur s`i dilet më në verandë... Jo që s`i dilet pranë hënës, por ka njëfarë turpi brenda tij, njëfarë frike se mos e shohin shokët, dhe ec e fol për moral e për nder pastaj...

        - Se... në këtë botë mund të jesh edhe pushti më i madh, mund të jesh dhe hajdut me damkë, edhe vrasës, edhe spiun i djajve, dhe prapë të quajnë të ndershëm, mjafton një kollare me ngjyra të kesh në qafë dhe pakëz pushtet, vetëm aq!.. Por... po u puthe me hënën, ose... po fole me yjtë, atëherë, pa një pa dy shpallesh i pafe, i pa nder, i pa erz, i pa asgjë njerëzore. Dhe ky opus fjalësh, shoqërohet pastaj me një varg thashethëniesh, që të bëjnë të mos jesh ai që je, por të jesh dikush tjetër; dikush që u pëlqen njerëzve. Domethënë, të jesh një qënie pa formë, e ambientuar sipas dirigjentit Ambient!...

        - Heroi i këtyre reshtave, që nuk pranon të ket as emër as mbiemër, me të cilët do ta njihnin të tjerët, dëshiron të jet ai që është, ose ai që mendon që duhet të jet, pavarësisht ambientit që e rrethon.

        ... Sa i përket daljes jashtë për të kërkuar vargun magjik, he për he nuk do të dalë, do të presë kohët tjera, do të presë çastin e duhur...

        - Kikikiiii... u paraqit lajmësi i parë i mëngjesit... Phu...dreq i dreqit!.. jo, jo, jo, më fal o Zot!.. Nuk desha të shajë gjelin, se me atë shaj mëngjesin, shaj shpresën por se si më erdhi kur m`u këput sërish fill`i i mendimit...

        - Shikoi edhe njëherë hënën në horizontin e larë dhe sikur u deh, sikur u gjend sërish me te          ...U mat të dalë në verandë, por ishte shumë vonë, vonë...

        - Hëna po largohej për kushedi se ku, ndërsa atij iu duk se ik prej tij, dhe iu duk vetja e tepërt... u ndje fajtor përpara saj... Gjer kur, tha, do udhëhiqem nga sytë e huaj; nga sytë që shohin të tjerët dhe kurrë s`kthehen për të parë veten... Mbase dhe nuk munden!

        Nuk kanë faj...

        - U bë si u bë, hëna i iku... Ajo futej mes yjve të rallë, që duket se kishin dalë ta presin për ta dërguar në vendin e destinuar. Ai e shihte me mall, dhe humbte mendimeve për të gjetur vargun magjik...

        - Trrak - trrak, dëgjoi hapat e shokut në korridor... E dijti nga trokitja e nallaneve kush ishte. Vetëm njëri mbante mbathje të tilla të drunjta. I kishte prurë nga fshati dhe tërë ditën e gjatë, kur s’kishte ligjerata, s’i hiqte për kiamet nga këmbët. Më tepër pengonte natën kur shkonte në tualet; ajo ishte torturë e vërtetë për kërkuesin e vargut magjik...

        - Pa e parë orën sa kishte vajtur, iu afrua dritares sërish për të parë hënën në dukej diku apo jo... Si për inat, edhe nga jashtë i erdhi një zë pengues. Aty pranë rrugës kryesore të lagjes, në mesin e një ferre të madhe, u ndien kuisje... E zgjati kokën jashtë dritares për të parë më mirë, dhe ç`të shihte! - një buce e shtrirë mes ferrës, rrethuar nga një tufë qensh, ca të gërvishtur e të përgjakur turinjëve, ca me veshët këputur, ca të përgjakur gjer tek bishti, e kishin rrethuar bucen dhe sikur prisnin fjalën e saj të fundit, se cilin do ta pranonte më parë për burrë...

        - Sipas rregullit, të gjithë kanë të drejta të njejta, por renditjen e bënte përherë e zonja e punës. Dhe s`kishte si të mos respektohet... Ku i vajtën sytë të shkretit... Jo për gjë tjetër, por tash e tutje, gjersa të mbarojë dasma e qenve, nuk do të mundet as të dalë në verandë dhe as të përqendrohet siç duhet brenda dhomës... Haj medet, medet tha, edhe kjo më mungonte!...

        - Deshti s`deshti, duhej të mirret pak me qentë sa për të shmangur bezdinë e zgjatur...

        - Duke i parë skenat e përsëritura, i shkuan mendtë tek njeriu, tek vargu që kërkonte. Dhe ja pse iu duk më i mençëm njeriu: ai, mendoi, për të bërë qejfet tamam si kjo punë e qenve, ka ngritur institucione moderne, apo siç i thonë me atë gjuhën e thjeshtë “Shtëpi Publike”. Në ato shtëpi, buca, ose ajo që loz këtë rrol, nuk cakton rend si kjo e ferrës, atje ku punon ajo, rend apo rregull caktojnë paratë. Për shembull: nëse vjen një njeri me peshë shoqërore, e kalon rendin pa pyetur për vartësit e tij që mund të kenë pritur edhe orë të tëra... Jo, jo, u pendua.

        Në këtë pikë, qentë janë më të rregullt; ata respektojnë rendin e jo pozitën...

        - Ja, në moment është një kone e vogël mbi bucen, të tjerët presin, askush nuk ia prish terezinë... Dreq o punë tha, - nuk dijti në çast të vendosë, se janë qentë apo njerëzit më të mençëm...

        - Sipas një përllogaritjeje të atypëratyshme nuk bënte ndonjë dallim.

        - Problem i vetëm do të jet - mendoi, përcaktimi i atësisë. Si do t`ua zgjedhë buca këlyshëve të vet baballarët.

        - Në sojin e qenve akoma s`ka arritur shkenca gjer në atë shkallë zhvillimi, që të zbulojë atësinë e të vegjëlve, ndërsa njerëzit këtë problem e kanë zgjidhur me kohë; u bëhen analizat të gjithë myshterinjve të një gruaje, dhe zgjidhet edhe babai. Këto metoda shkencore, që janë njëkohësisht edhe ndër arritjet e shekullit të shkuar, po ndihmojnë e do vazhdojnë të ndihmojnë, në formimin e familjeve super - supermoderne...

            Pjesë nga romani “Vargu magjik”