Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Andrea GRILL

VËLLAI NË DITËLINDJE

      Ai shkruante gjatë dhe shumë. Fjalët e tij ishin të qarta dhe të thjeshta. Dhe në gjithshka që ai shkruante, duhej ti jepja të drejtë. Për ditëlindje më dërgoi trëndafila blu. Unë nuk e dija fare, që ekzistonin lule të tilla. Edhe sot e kësaj dite nuk është martuar.

            Do të kisha dashur që fëmijet të rriteshin në pemë, siç rriten frutat, thoshte ai. Kështu do të ishte edhe për prindërit. Atëherë askush nuk do të hiqte keq. Kur ata të rriteshin, do të binin nën pemë si dardha të pjekura dhe prej aty të vazhdonin rrugën e tyre më tej. Prindërit nuk do ta dinin se nga cila pemë do të binin fëmijët e tyre dhe kështu do të kujdeseshin për të gjitha pemët, do t’i ujisnin, herë pas here do t’i plehëronin, do t’u hiqnin barërat e këqija. Fëmijët nuk do ta dinin se cilët ishin prindërit e tyre, dhe nuk do të ishin të detyruar që t’i merrnin gjithë jetën në telefon, t’u bënin vizita, të hanin ëmbëlsirën e tyre, supën e tyre, gjellët me mish, të ngrinin telefonin kur t’i merrte e ëma, të linin të hynte brenda babain, sapo ai të shfaqej para derës, megjithëse ata të shqetësonin më shumë seç mund të shqetësojnë të huajt, fytyrat e të cilëve nuk kishin asgjë të përbashkët me të tyret.

            Po të kish qenë fryt i një peme, atëherë ai do të ndihej më mirë, këmbëngulte. Do të përshtatej mirë, thoshte, sepse pjesën më të madhe të kohës ndihej si një brokoli, ose më mirë, një bimë spinaqi- një gjë jeshile, e velur, që vinte rreth e rrotull dhe që nuk bënte asgjë. Asgjë, që mund të kishte një kuptim, të paktën, asgjë që do të ishte e re ose krejt ndryshe, ose do të ndryshonte botën. Kur i dilte gjumi, vendoste menjëherë të mos luante nga shtrati; përndryshe dita e gjatë dhe boshe do ti dukej edhe më e gjatë e do të qëndronte para tij e padurueshme në orët e mëngjesit. Nga dreka çohej dhe mendohej se çfarë mund të bënte: mund të shkruante diçka, të vizantonte, të lexonte, të llogariste, të analizonte të dhënat e tij mbi mikrostrukturën e guackës së kërminjve - sepse ai ishte shkencëtar. Dijetar natyre, për të qenë i saktë.

            Dhe gjithshka i dukej njësoj e pakuptimtë. Ai nuk mund të vendoste se cila gjë ishte më e rëndësishme se tjetra dhe kështu arrinte në përfundimin, se të gjitha ishin njëlloj të parëndësishme; i njëjti përfundim do të ishte, edhe nëse te bënte diçka ose asgjë. Çdo qëllim i dukej jo shumë i rëndësishëm. Kur mendohej gjatë, qëllimi mbetej mbrapa ndërkohë para se të kishte filluar punën për arritjen e tij.

            Ai do t’ia kishte dalë ta realizonte qëllimin nëse do ta kishte dëshur këtë që në fillim, por përsëri nuk do të kishte ndryshuar gjë dhe mundimi nuk do t’ia kishte vlejtur.

            Meqë mendimet e tij më dukeshin plotësisht logjike dhe të kuptueshme, e këshillova thjesht të mos bënte gjë dhe të bëhej i njohur si i vetmi njeri në botë që nuk bën asgjë.

            Ai thoshte, se do ta kishte bërë me kënaqësi, nëse nuk do të kishte gjithnjë dhe kudo njerëz, të cilët e pyesnin se çfarë kishte menduar të bënte, çfarë kishte në plan dhe si e mendonte të ardhmen.

            Pyetje të tilla e nxirrnin shpesh nga ekuilibri, e shqetësonin jo pak nëpërpjekjet e tij për të ndejtur duarkryq.. Sidomos kur i bëheshin nga e ëma, nuk kishte nga t’ia mbante.

            „Po të isha rritur në një pemë, mund të lidhja një numër të ri telefoni dhe nuk do t’ia jepja më asaj “, thoshte.

            „Nëna eshtë problemi im më i madh”, thoshte, por në të njëjtën kohë e dinte, ashtu si unë, se ai vetë ishte problemi. Si të gjithë ne që jemi problemi më i madh i vetvetes.

            Si gjithmonë, kur uleshim bashkë në kafe, ku ai gjithnjë zgjidhte vendin më me diell, i binte vazhdimisht telefoni, dhe ai nuk e ngrinte kurrë. Ishte nëna e tij. Gjithnjë e merrte e ëma. Ajo e trajtonte sikur të banonte në të njëjtën shtëpi, shpjegonte ai, vetëm se në një kat tjetër dhe për më të voglin problem qe ajo kishte, ose edhe po të mos kishte asnjë problem, sikur ajo thjeshtë të donte të thoshte çkemi, e merrte në telefon, i binte nja dhjetë herë, edhe njëzet herë dhe kur ai nuk e ngrinte, ajo e merrte prapë, prapë, prapë. Këtë nuk mund ta durojë askush, thoshte. Unë qeshja dhe do të doja ta njihja nënën e tij.

            Pas bisedës tonë rrinim dhe pak te bregu i lumit dhe shihnim livadhin e zhytur në moçal, nga i cili dilnin disa steka të zhveshura kallamësh. Ai më premtoi, që do të takoheshim pas disa orësh te sheshi kryesor. Më premtoi, se do të merrte biçikletën, ose jo, tha se do të vinte me metro atje. Meqë kishte ditëlindjen. Pastaj mund të hanim krep, tha dhe vazhdoi të ecte në drejtim të qendrës së qytetit përgjatë rrugës së biçikletave dhe lumit që hap pas hapi bëhej më gri. Si më kishte kthyer kurrizin, duke ikur gradualisht në largësi, ngjante sikur të ishte njeri i vëtëm në këtë botë. Hapat e tij dukeshin sikur kërkonin të ecnin mbi sipërfaqen e lumit, të provonin nëse më në fund diçka ishte ndryshe, nëse uji më në fund mbante dikë dhe kështu të provonte se mund të ekzistonte një qëllim, edhe pas fillimit.

            Unë arrita shumë më përpara në qytet dhe kisha kohë që prisja në radhë te kioska e krepit, kur më dërgoi lajm se nuk do vinte, se njerëzit e shumtë aty e shqetësonin dhe, se do të më njoftonte, kur të martohej me një burrë të mrekullueshëm, ha ha ha. Mua kjo nuk mu duk për të qeshur dhe bleva te shitësi i krepit me kaçurrela të zeza një ëmbëlsirë në formë shiriti me mollë, sheqer dhe kanellë. Ai e mblodhi dhe e vuri në një kënd të drejtë prej bukë peshku, atë që duhej të ishte pjata ime. U ula në murin prej betoni, që ishte një pjesë e garazhit të një muzeu të njohur dhe fillova të shqetësohesha.

            “Ditëlindja ime me siguri nuk është një arsye për të festuar” kishte thënë ai dhe unë kisha menduar, se mund ta bindja, se gjithshka mund të ishte një shkak për të festuar.

            Ditën tjetër i dërgova një buqetë me trëndafila të bardhë. Në pusullë shkrova “Kush nuk plaket, nuk jeton”. Trëndafilat e bardhë, mendova, shpresova, do t’i pëlqenin, do t’i kujtonin bukurinë e absurditetit. “ Bukuria e absurditetit”, do më përgjigjej ai, sikur t’i thosha unë këto fjalë në praninë e tij. E dija tamam. Ndonjëherë mendoja se e njihja më mirë, sesa ai veten. Kjo ishte natyrisht pa kuptim, dhe unë e dija këtë.

            Ajo çka unë mund t’i këshilloja tjetër ishte, që t’i tregonte ujit për shqetësimet e tij. Nënën, në mungesë të një përroi gurgullues që rridhte nëpër shkëmbinj, t’ua dorëzonte pikave të ujit që rridhnin nga rubineti, para se ato të zhdukeshin në lavapjatë. E këshillova të përkulej te lavamani në banjo dhe të mbante gojën pranë rrjedhës së ujit, aq afër sa ai pothuajse të mund të pinte dhe qetësisht, me pothuajse të njëjtin tingull, të pëshpëriste si uji, çfarë kishte në zemër. Kjo do ta ndihmonte me siguri. Ai vetëm duhet ta bënte këtë rregullisht ose dhe jo, sidoqoftë ai mund t’i besonte gjithnjë ujit.

            Disa ditë më vonë më shkroi. Ishte jashtëzakonisht i kënaqur me trëndafilat. E kishin bërë të ndihej si një yll kinemaje dhe ishte gëzuar pa masë. Edhe unë u gëzova.

            Më vonë më dërgoi edhe një letër. Ai mendonte se, problemi fillonte atëherë kur vihet re se ka patur më shumë në jetë. Pastaj je në kërkim të asaj “më shumë” dhe se kur së fundmi ishte arritur, kishte humbur aftësia, për ta përjetuar atë faktikisht. Duhej të ekzistonte një balancë magjike ndërmjet kësaj kërkese të pangopur “për më shumë” dhe zhgënjimit, ngaqë kurrë nuk e arrijmë atë që duam.

            Pritjet e panumërta dhe të paplotësura që gumëzhinin në të gjitha skutat duhej të ruanin peshoren me etjen për “më shumë” , e cila iu ikte shpesh të tjerëve, sepse ata flinin me sy hapur dhe nuk i shihnin demonët e natës, të cilët përshembull, i afroheshin atij tinëz, duke i magjepsur ëndrrat dhe duke kënaqur kështu, edhe përbindëshat e errësirës.

            Ai shkruante gjatë dhe shumë. Fjalët e tij ishin të qarta dhe të thjeshta. Dhe në gjithshka që ai shkruante, duhej ti jepja të drejtë.

            Për ditëlindje më dërgoi trëndafila blu. Unë nuk e dija fare, që ekzistonin lule të tilla. Edhe sot e kësaj dite nuk është martuar. As me burrë, as me grua.

            Marr nga revista “Milosau”

               www.ballkanweb.com