Do tė kisha dashur qė
fėmijet tė rriteshin nė pemė, siē rriten frutat, thoshte ai. Kėshtu do tė
ishte edhe pėr prindėrit. Atėherė askush nuk do tė hiqte keq. Kur ata tė
rriteshin, do tė binin nėn pemė si dardha tė pjekura dhe prej aty tė
vazhdonin rrugėn e tyre mė tej. Prindėrit nuk do ta dinin se nga cila pemė
do tė binin fėmijėt e tyre dhe kėshtu do tė kujdeseshin pėr tė gjitha pemėt,
do ti ujisnin, herė pas here do ti plehėronin, do tu hiqnin barėrat e
kėqija. Fėmijėt nuk do ta dinin se cilėt ishin prindėrit e tyre, dhe nuk do
tė ishin tė detyruar qė ti merrnin gjithė jetėn nė telefon, tu bėnin
vizita, tė hanin ėmbėlsirėn e tyre, supėn e tyre, gjellėt me mish, tė
ngrinin telefonin kur ti merrte e ėma, tė linin tė hynte brenda babain,
sapo ai tė shfaqej para derės, megjithėse ata tė shqetėsonin mė shumė seē
mund tė shqetėsojnė tė huajt, fytyrat e tė cilėve nuk kishin asgjė tė
pėrbashkėt me tė tyret.
Po tė kish qenė fryt i njė
peme, atėherė ai do tė ndihej mė mirė, kėmbėngulte. Do tė pėrshtatej mirė,
thoshte, sepse pjesėn mė tė madhe tė kohės ndihej si njė brokoli, ose mė
mirė, njė bimė spinaqi- njė gjė jeshile, e velur, qė vinte rreth e rrotull
dhe qė nuk bėnte asgjė. Asgjė, qė mund tė kishte njė kuptim, tė paktėn,
asgjė qė do tė ishte e re ose krejt ndryshe, ose do tė ndryshonte botėn. Kur
i dilte gjumi, vendoste menjėherė tė mos luante nga shtrati; pėrndryshe dita
e gjatė dhe boshe do ti dukej edhe mė e gjatė e do tė qėndronte para tij e
padurueshme nė orėt e mėngjesit. Nga dreka ēohej dhe mendohej se ēfarė mund
tė bėnte: mund tė shkruante diēka, tė vizantonte, tė lexonte, tė llogariste,
tė analizonte tė dhėnat e tij mbi mikrostrukturėn e guackės sė kėrminjve -
sepse ai ishte shkencėtar. Dijetar natyre, pėr tė qenė i saktė.
Dhe gjithshka i dukej
njėsoj e pakuptimtė. Ai nuk mund tė vendoste se cila gjė ishte mė e
rėndėsishme se tjetra dhe kėshtu arrinte nė pėrfundimin, se tė gjitha ishin
njėlloj tė parėndėsishme; i njėjti pėrfundim do tė ishte, edhe nėse te bėnte
diēka ose asgjė. Ēdo qėllim i dukej jo shumė i rėndėsishėm. Kur mendohej
gjatė, qėllimi mbetej mbrapa ndėrkohė para se tė kishte filluar punėn pėr
arritjen e tij.
Ai do tia kishte dalė ta
realizonte qėllimin nėse do ta kishte dėshur kėtė qė nė fillim, por pėrsėri
nuk do tė kishte ndryshuar gjė dhe mundimi nuk do tia kishte vlejtur.
Meqė mendimet e tij mė
dukeshin plotėsisht logjike dhe tė kuptueshme, e kėshillova thjesht tė mos
bėnte gjė dhe tė bėhej i njohur si i vetmi njeri nė botė qė nuk bėn asgjė.
Ai thoshte, se do ta kishte
bėrė me kėnaqėsi, nėse nuk do tė kishte gjithnjė dhe kudo njerėz, tė cilėt e
pyesnin se ēfarė kishte menduar tė bėnte, ēfarė kishte nė plan dhe si e
mendonte tė ardhmen.
Pyetje tė tilla e nxirrnin
shpesh nga ekuilibri, e shqetėsonin jo pak nėpėrpjekjet e tij pėr tė ndejtur
duarkryq.. Sidomos kur i bėheshin nga e ėma, nuk kishte nga tia mbante.
Po tė isha rritur nė njė
pemė, mund tė lidhja njė numėr tė ri telefoni dhe nuk do tia jepja mė asaj
, thoshte.
Nėna eshtė problemi im mė
i madh, thoshte, por nė tė njėjtėn kohė e dinte, ashtu si unė, se ai vetė
ishte problemi. Si tė gjithė ne qė jemi problemi mė i madh i vetvetes.
Si gjithmonė, kur uleshim
bashkė nė kafe, ku ai gjithnjė zgjidhte vendin mė me diell, i binte
vazhdimisht telefoni, dhe ai nuk e ngrinte kurrė. Ishte nėna e tij. Gjithnjė
e merrte e ėma. Ajo e trajtonte sikur tė banonte nė tė njėjtėn shtėpi,
shpjegonte ai, vetėm se nė njė kat tjetėr dhe pėr mė tė voglin problem qe
ajo kishte, ose edhe po tė mos kishte asnjė problem, sikur ajo thjeshtė tė
donte tė thoshte ēkemi, e merrte nė telefon, i binte nja dhjetė herė, edhe
njėzet herė dhe kur ai nuk e ngrinte, ajo e merrte prapė, prapė, prapė. Kėtė
nuk mund ta durojė askush, thoshte. Unė qeshja dhe do tė doja ta njihja
nėnėn e tij.
Pas bisedės tonė rrinim dhe
pak te bregu i lumit dhe shihnim livadhin e zhytur nė moēal, nga i cili
dilnin disa steka tė zhveshura kallamėsh. Ai mė premtoi, qė do tė takoheshim
pas disa orėsh te sheshi kryesor. Mė premtoi, se do tė merrte biēikletėn,
ose jo, tha se do tė vinte me metro atje. Meqė kishte ditėlindjen. Pastaj
mund tė hanim krep, tha dhe vazhdoi tė ecte nė drejtim tė qendrės sė qytetit
pėrgjatė rrugės sė biēikletave dhe lumit qė hap pas hapi bėhej mė gri. Si mė
kishte kthyer kurrizin, duke ikur gradualisht nė largėsi, ngjante sikur tė
ishte njeri i vėtėm nė kėtė botė. Hapat e tij dukeshin sikur kėrkonin tė
ecnin mbi sipėrfaqen e lumit, tė provonin nėse mė nė fund diēka ishte
ndryshe, nėse uji mė nė fund mbante dikė dhe kėshtu tė provonte se mund tė
ekzistonte njė qėllim, edhe pas fillimit.
Unė arrita shumė mė pėrpara
nė qytet dhe kisha kohė qė prisja nė radhė te kioska e krepit, kur mė dėrgoi
lajm se nuk do vinte, se njerėzit e shumtė aty e shqetėsonin dhe, se do tė
mė njoftonte, kur tė martohej me njė burrė tė mrekullueshėm, ha ha ha. Mua
kjo nuk mu duk pėr tė qeshur dhe bleva te shitėsi i krepit me kaēurrela tė
zeza njė ėmbėlsirė nė formė shiriti me mollė, sheqer dhe kanellė. Ai e
mblodhi dhe e vuri nė njė kėnd tė drejtė prej bukė peshku, atė qė duhej tė
ishte pjata ime. U ula nė murin prej betoni, qė ishte njė pjesė e garazhit
tė njė muzeu tė njohur dhe fillova tė shqetėsohesha.
Ditėlindja ime me siguri
nuk ėshtė njė arsye pėr tė festuar kishte thėnė ai dhe unė kisha menduar,
se mund ta bindja, se gjithshka mund tė ishte njė shkak pėr tė festuar.
Ditėn tjetėr i dėrgova njė
buqetė me trėndafila tė bardhė. Nė pusullė shkrova Kush nuk plaket, nuk
jeton. Trėndafilat e bardhė, mendova, shpresova, do ti pėlqenin, do ti
kujtonin bukurinė e absurditetit. Bukuria e absurditetit, do mė
pėrgjigjej ai, sikur ti thosha unė kėto fjalė nė praninė e tij. E dija
tamam. Ndonjėherė mendoja se e njihja mė mirė, sesa ai veten. Kjo ishte
natyrisht pa kuptim, dhe unė e dija kėtė.
Ajo ēka unė mund ti
kėshilloja tjetėr ishte, qė ti tregonte ujit pėr shqetėsimet e tij. Nėnėn,
nė mungesė tė njė pėrroi gurgullues qė rridhte nėpėr shkėmbinj, tua
dorėzonte pikave tė ujit qė rridhnin nga rubineti, para se ato tė zhdukeshin
nė lavapjatė. E kėshillova tė pėrkulej te lavamani nė banjo dhe tė mbante
gojėn pranė rrjedhės sė ujit, aq afėr sa ai pothuajse tė mund tė pinte dhe
qetėsisht, me pothuajse tė njėjtin tingull, tė pėshpėriste si uji, ēfarė
kishte nė zemėr. Kjo do ta ndihmonte me siguri. Ai vetėm duhet ta bėnte kėtė
rregullisht ose dhe jo, sidoqoftė ai mund ti besonte gjithnjė ujit.
Disa ditė mė vonė mė
shkroi. Ishte jashtėzakonisht i kėnaqur me trėndafilat. E kishin bėrė tė
ndihej si njė yll kinemaje dhe ishte gėzuar pa masė. Edhe unė u gėzova.
Mė vonė mė dėrgoi edhe njė
letėr. Ai mendonte se, problemi fillonte atėherė kur vihet re se ka patur mė
shumė nė jetė. Pastaj je nė kėrkim tė asaj mė shumė dhe se kur sė fundmi
ishte arritur, kishte humbur aftėsia, pėr ta pėrjetuar atė faktikisht. Duhej
tė ekzistonte njė balancė magjike ndėrmjet kėsaj kėrkese tė pangopur pėr mė
shumė dhe zhgėnjimit, ngaqė kurrė nuk e arrijmė atė qė duam.
Pritjet e panumėrta dhe tė
paplotėsura qė gumėzhinin nė tė gjitha skutat duhej tė ruanin peshoren me
etjen pėr mė shumė , e cila iu ikte shpesh tė tjerėve, sepse ata flinin me
sy hapur dhe nuk i shihnin demonėt e natės, tė cilėt pėrshembull, i
afroheshin atij tinėz, duke i magjepsur ėndrrat dhe duke kėnaqur kėshtu,
edhe pėrbindėshat e errėsirės.
Ai shkruante gjatė dhe
shumė. Fjalėt e tij ishin tė qarta dhe tė thjeshta. Dhe nė gjithshka qė ai
shkruante, duhej ti jepja tė drejtė.
Pėr ditėlindje mė dėrgoi
trėndafila blu. Unė nuk e dija fare, qė ekzistonin lule tė tilla. Edhe sot e
kėsaj dite nuk ėshtė martuar. As me burrė, as me grua.
Marr nga revista Milosau
www.ballkanweb.com
|