Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Haxhi R. AVDYLI

www.mjellma.org

AJRI IM, JETA IME

   (shkruar në bazë të përshtypjeve të fundit të të ndjerit B. A. Që vite më parë ndërroi jetë nga kanceri në mushkëri)

I

            Çdo gjë për mua humbi vlerën. Ato dëshira të vjetra u mykën. Mendimet e kota, ëndrrat e tmerrshëm, ankthet, janë të vetmit shokë që më mbetën. Çdo gjë më pengon, çdo gjë e urrej. Urrej njerëzit që më rrethojnë, urrej veten. asgjë s’më pëlqen. Dua vetëm frymë, ajër. Ah, ajër. Sa shumë ajër përreth, e gjoksi im si një motor para prishjes, lëshon zë. Dikush më ngulfat, më ndal frymën. Dikush ma vjedh ajrin tim të shtrenjtë. Po, po, dikush. Aq shumë mëkate bëra unë në këtë botë. Unë - njeri i pakënaqur kurrë. Unë - punëtor ngrohtoreje. Baba tetë fëmijësh. Dikur shoku më i ngushtë i lopatës. I asaj lopate që prehet dikund në ndryshkje, ashtu si unë.

            Pse vallë më shkon mendja te lopata?

            Ajo lopatë më mbajti në jetë, më ushqeu, m’i rriti fëmijët. Me të ngroha mijëra shpirtra në mes të acarit. Sot, ajo më braktisi, më harroi, më la të lidhur për shtrati. Nuk më la ta puth as flladin e mëngjesit, as aromën e luleve. Lulet po vdesin pa puthjen time.

            Pipthat e fidanëve të oborrit tim rriten e unë shkrihem. Shkrihem në lot. Lotët që qullën jastëkun tim. Unë që s‘pata qarë as në vdekje, as në lindje. Lotët s’mund t’i pres. Njeri prej guri dje, njeri para kalbjes sot.

            Sa herë që dielli perëndon, perëndon një shpresë. Sa herë dielli ik pas kodrave, gëzimi, qeshja ime nisen pas diellit, thuajse duan të perëndojnë bashkë me të.

             E kur çdo gjë mbështillet me errësirë, nata tenton të fshihet nga unë. I vije keq të më takojë, thuajse ka marrë vesh se një errësirë tjetër më ka mbështjellë.

            I mbetur pa sy, pa frymë, si një lum që nuk ec, thërras shpirtrat që duart e lidhura me zinxhirë të mi lirojnë.

II

            Një vetmi e kobshme si kjo më çmend. Dua të gjithë të më rrinë pranë. Sytë vetëm kah unë t’i mbajnë. Frikësohem, nëse s’më shikojnë, më merr dikush. Por ja, prapë vetëm me zërin vajtues të mushkonjave mbeta. Dua të bërtas me sa forcë kam por edhe zërin ma vodhi dikush.

            Përtej xhamave, shllunga tymi ma burgosin shikimin. Me ngjyrën e  syve, me ngjyrën e gjakut, të shpirtit shkruaj në të “Dua të jetoj”. Fjalët treten bashkë me tymin në pafundësi. Dal në diell, rrezja e fshehur të më gllabëroj lotin. Por qielli i ngrysur dhe vetmia e përlotur më lagën më shumë. E zemra ime e plagosur lëshon lot qielli, qielli skuqet si zemra ime. Ja, mjeku erdhi me një çantë shpresash fallse. Në duar ma vendos gjilpërën dhe aty lartë një shishe që pikon në monotoni. As mushkonjat nuk gëzohen kur më shohin. Gjaku im - ujë më shije të idhët barnash. Shishja e varur e infuzionit qeshet me cinizëm dhe habitet me vetveten, si arriti të mi burgosë duart e mia të çelikta.

            Lotët ma shuajnë etjen. Nektar bletësh, dhembja ime. Në vend të mjaltit më dalin lotët. I mbetur vetëm me dhembjen dhe lotin dhjetëra fytyra më vijë vërdallë nëpër kokë. Njerëz të dashur e të urryer, të gjithë më thonë diçka. Bashkë me fytyrat që më fluturojnë para syve, si zogjtë në pranverë, një kërcënim gllabërues më rri në anën e majtë - një humnerë, e pafund që çdo herë e më shumë më afrohet. E unë ik në anën e djathtë të shpëtimit. Kur hap sytë, prapë në buzë të humnerës jam. Gruan e mbaj ulur pranë krahut të majtë, të më mbrojë nga rrëzimi. Për një çast shpëtoj.

III

            Mysafirë me buzëqeshje fallse të varura në buzë vijnë e më  thonë se qenkam më mirë, se do të bëhet mirë. Unë me një pohim të lakuriqësuar nga e vërteta ua miratoj. Dhe, heshtja vazhdon. Të gjithë e dinë se ditët i kam të numëruara, si ditët e martesës për në rrugën pa kthim. Unë dhe mysafirët dy anë të gënjeshtrës, rrimë përball njëri-tjetrit në një amulli të heshtur. Mua më mungon guximi që me shtrëngim dhëmbësh ta them botërisht: “S’kam shpëtim”. E atyre ua mbyll gojën dhembja dhe mendimi se do ta kem më të rëndë sëmundjen po ta kuptoj se shpëtimi ka vdekur para meje.

            Por le të vazhdojë kështu marshi im i përgjumur nëpër pyllin e errët të së vërtetës.

IV

            Gjethet e reja s’më duken më të gjelbërta. Gjelbërohem unë me kujtimet e mia. Derisa lotët thahen dhe fryma përpëlitet e trullosur nëpër gjoksin tim të kalbur se ç’më lind një dëshirë e zjarrtë që t’i nxjerrja mushkëritë nga goja, t’i laja, t’i pastroja dhe prapë në gjoks t’i veja, ashtu të pastra, plot energji. Ah sikur të mundja!

            Por, venitja ime vazhdon. Copëza mushkërish me erë duhani pështyj. Trupi im noton nëpër kanalizime.

            Era e duhanit më shtyn të vjellë. Atë tim duhani që plot njëzet vjet nëpër gojë e rrotullova, sot më shumë se çdo gjë e urrej. Sikur të mundja do t’ua veja zjarrin të gjitha fabrikave të duhanit, të gjitha...

            Prit. Dikush po del nga humnera. Ah.

            Trupi më në fund zuri në thua. Në hijen time. Lotët në tetë faqe jetimash. Unë....Ah.

            As hëna e lodhur mbi male më nuk do të ndriçojë. Do të ndriçojnë fytyra e zbehta të fëmijëve të mi.