Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

ALEKSANDËR SHALLVARI

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

ALEKSANDËR SHALLVARI

            Hyrje

            U lind në Shkodër më 1963.

            Filloi të shkruaja poezitë e para në kohën kur ndjente shumë vështirësi t'i shpreh bukurinë e madhërishme vajzës së parë që i pëlqente. E ndjente që vargjet i dilnin me lehtë. E gjithë krijimtaria në vazhdim  e Shallvarit është vetëm një ndjenjë që përsëritet herë pas here.

            Në rininë e hershme ka kontribuar si regjisor në shumë aktivitete të Klubit të Rinisë "Heronjtë e Vigut" në Shkodër, me studentët dhe amatorët.

            Ka shkruar shumë shkrime artistike e me tema për kulturën në gazeta lokale si dhe në ato qendrore.

            Dy libra me poezi të botuara deri tani:

            - "Ti hënën tënde dot se gjen"

            - "Shpirt klandestin".

            Është në proces libri i tretë me tregime e poezi edhe në gjuhën italiane.

 LOJË

Është lojë, 
E gjitha kjo çfarë ndodh mes nesh, 
Është lojë, 
Lojë e marrë që askush nuk di të fitojë, 
As tërhiqet nga sfida kokëfortë. Është lojë, 
Me dy porta zemre
E “nervat tel”. 
Ti në të majtë andej nga dielli perëndon, 
Në mes një arbitër tekanjoz, 
Që vetëm fishkëllen, 
Herë herë pa shkak, nga xhepi nxjerr, 
Me mijëra kartonë të kuq, 
Si sytë tanë që digjen nervash e xhelozish.

Topi vërtitet sa në një krah në tjetrin, 
Duke marrë me vete baltën e akuzave pa fund, 
Bën gol në ndërgjegjen e vrarë 
Në ndërgjegjen pa portier.

Është veç një lojë, 
Kjo lojë e marrë, 
E dashura ime.

Pa spektatorë, 
Pa komentues, 
Me gazetarë vesh ngritur 
Gati të shkruajnë këtë kronikë sarkazëm 
Që ndodh mes nesh…

Është lojë, 
Lojë e marrë, 
Rrezikshmerisht se njëri nga ne, 
Patjetër do humbë, 
Për të mos e ndarë humbjen 
Barazisht…

Është lojë, 
Lojë e marrë, 
Marrëzisht.

UDHËKRYQ…

Ke kohë që më shmangesh 
Pyetjeve të mia i shmangesh njësoj, 
Fsheh sytë pa kuptuar se përgjigje, 
Patjetër kërkoj…

Ke kohë që ndryshon bisedë, 
Që pyet për yjet se ndezur janë, 
Duke harruar që yjet e ndriçimit tënd, 
Shuar llambat kanë …

Ke frikë nga vetja, 
Nga unë ke frikë, 
Duke mohuar ndjenjat e vërteta, 
Ato që të djegin në shpirt…

Ato që fsheh fizikisht.

Vajzë e humbur në udhëkryq…

IKI…

Iki, 
Pas më ndjek kjo heshtje e pafund, 
Kryqëzuar nga mijëra dilema, 
Të palosura në të vetmen valixhe gri, 
Që plas nga dhembja.

Iki, 
S’di se ku! 
S’di për ku… 
Veç ik, 
Sa më larg dëshpërimit që si një kryq i thyer 
Më varet kurrizit të mijra pyetjeve, 
Deri sa më hedh në të vetmin ishull pa oqeane rrethuar.

Rrënjët e të vetmit port, 
Lëkunden poshtë hijeve të vdekura, 
Ndërsa hapat e mi kërcasin në pellgje mumjesh syshqyer.

Iki, 
S’di se ku… 
S’di për ku… 
I vetmi banor i mbijetuar 
Në këtë ishull pa kuptim.

PLUHUR

Ky pluhur që ngrihet nga lart më qorron shikimin, 
Harroj se rrugës përballë qëndron një mal i lartë dyshimesh 
Ndërsa veshët më shurdhohen nga sirenat e detrave. 
Ndërkohë kuajt hapin gropa mbi baltën e thatë 
E turfullojnë duke ngritur bishtat lart. 
Dy metër më tutje 
Qiparisat qajnë 
Për të vdekurin që vonon, 
Mbi varr të hapur 
shtrirë mënjanë, 
E një tufë korbash bëjnë kryq 
me krra, krra…

Ky pluhur gri që ngrihet nga lart 
Ka shijen e njëjtë me ndarjen, 
Të futet nga hundët e deri në shpirt, 
Helmon udhët, nga nis e mbaron 
kjo frymëmarrje jete, 
Mbështetur në të vetmen shpresë: 
"Se çdo ideal do kthehet në prostitutë", 
Paguar në të zezë, 
pa faturë, 
Pa taksë orgazme që të shpërthen nga hundët, 
Ndërkohë, 
Demonet qeshin në gjumë…

Harroj, 
se para meje ka veç hendeqe, 
Kurthe lepujsh, dhe zagare të tërbuar, 
Gjahtarë me çifte grykë-zgjuar 
Dhe zjarre, 
gati për tu bërë karbon… 
Alucinacione të një shpirti që vdes, 
Vetmisë së kohës 
kur, 
kambanat me heshtjen e tyre shurdhojne 
Akrepat e orëve që ecin mbrapsht…

MORALI

Sa shumë peshon, 
Supeve të thatë, 
Mbi gropën e stomakut 
Ngërç i gjatë.

Përbindësh imoral, 
Kacavarur simptomave meskine, 
Në duel moralistesh bisht gjatë 
Në paqe me lumturinë klandestine.

Mbi kudher shtrirë, 
I ngrirë, 
Me çekan të lirë 
Goditet pa mëshirë, 
Nën thundrën shkrirë, 
Mbi zjarr ciklopesh 
Trup mpirë, 
As I burgosur, 
As I lirë…

SHI…

I imët,
monoton ,
i ftohtë,
rrëqethës,
pa zhurmë,
kryeneç,
profet në idenë 
e vet,
melankonik
në trishtimin 
që përcjell, 
platonik 
në abstrakten 
se si bie,
ashtu pikë, pikë 
në tokë të askujt.

Lëndon 
optimistët 
Nervozon 
xhironistet
Pikëllon më tepër 
Melankonistet,
Bie 
trishtueshëm 
Në tokë të askujt.

I lehtë ,
I ujshem,
Indiferent
I llastuar,
I bezdisshëm,
Ky shi I hollë 
Në marsin 
E sapo nisur.

BURGU IM…

Pa pranga - duar lidhur para e mbrapa 
Pa një çeli - rrethuar nga mure të padukshme intrigash, 
Pa roje - thundrën e rëndë mbi gjoks 
Pa gjyq - mjekër gjatë, gjykatës të përditshëm, 
rrugës nga ec, 
Pa bukë - më ushqejnë me pjata demagogjish, 
Pa një vendim - pa një faj që e vuaj çdo ditë, 
Pa një shtrat - dy metër tokë të djerrë e një shelg, 
Pa njerëz afër - foto përbindësh të kuq mbi komedinë, 
Pa një cigare - poshtë këmbëve zjarre që nuk shuhen kurrë, 
Pa një apel - avokatë të vdekjes veshur në të zezë, 
Pa dritë - diellin e kanë burgosur në qelinë përballë, 
Pa shpresë - ajri mbyt mushkëritë, 
Pa kuptim - kuptimin e kanë arrestuar një ditë pas meje, 
Pa dashuri - e varrosen në mëngjes, para syve të mi…

ÇAST

Dy shpate një lum dhe një urë,
Një tokë,një arë dhe një bujk,
Një zjarr një thengjill dhe një furreë
Një dritë,një mëngjes dhe një muzg.

Një kalë,një shalë e një princ blu,
Një det një valë e një varkë diku,
Një stinë një verë dhe një karajfil,
Një darkë,një natë dhe një kandil,
I ndezur gjoksit e shpirtit tim.

Një bletë mbi nektar e një zgjua,
Një pemë një mollë e një ftua,
Një vajzë një nënë e një grua,
Një shteg,një blerim e një krua,
Që freskon e shplodh shpirtin tim…

Një bli një stol e një përkulje,
Një vashë dy buzë e një puthje,
Një trup dy duar e një përqafim,
Dy fjalë buzë veshit e një dritherim,
Dy duar të tjera e një tjetër trup,

Një hënë në ikje që gjurmon pa turp,
Përplasen zhurmshem mbi fantazinë time.

RETORIKË

Asht nji koh, 
pa koh, 
n’kohën e vet, 
Asht nji çast, 
si çasti 
n’çastin e vet 
Asht nji rrugë, 
rrugës që të çon 
në rrugë të vet, 
Asht nji orë, 
pa orë, 
kur ora të thërret, 
Asht nji drit, 
që ndrit 
në dritë të thell’
Asht nji fjalë , 
pa fjalë, 
fjalë kërkon 
Asht nji buzë, 
buzë me buzë 
 puth me epsh, 
Asht nji ti, 
kur je ti, 
në vet të parë, 
Asht nji mendje, 
pa menduar 
mendon, 
Asht nji ankth, 
në panik
t’kerkon, 
Asht nji frik, 
mbush me makth
s’di ku shkon, 
Asht ky varg, 
krejt pa faj 
Veç lëngon…