Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

ANEKDOTA POPULLORE SHQIPTARE (14)

      Anekdotat, këto thënie të mençura, këto tregime të shkurtra shpotitëse e satirike, përmes së cilave interpretohen dukurit e ndryshme shoqërore, ndodhi të personaliteteve të njohura etj., japin një pasqyrim metaforik por edhe alegorik të realitetit tonë me të cilinë përballemi çdo ditë.

            Këto tregime të zgjuara, që ishin karakteristik komunikimi tek shumë popuj ballkanas në të kaluarën, e në veçanti në disa treva shqiptare (ku akoma janë prezent, edhe pse të zbehura nga evoluimi kohorë), arrijnë që përmes mesazheve të japin aspekte nga jeta, në dukje të vogla, por me vlerë përgjithësuese, duke i vënë në lojë klasat sunduese, pushtuesit, tradhtarët, qeveritarët, personalitetet publike etj., por duke mos lënë pa atakuar as problemet e ndjeshme sociale, ekonomike, politike etj.

            Shkathtësia e këtij komunikimi të drejtpërdrejt me dëgjuesin dhe roli si mburojë a si shtizë ndaj kundërshtarit, i kanë siguruar anekdotave, por edhe aforizmave, fjalëve të urta etj. një vend të rëndësishëm në thesarin e kulturës shqiptare, por edhe një jetë të gjallë e aktive, me një humor të hollë e satirë therëse, edhe sot e kësaj dite.

        Anekdota e vendosura më poshtë janë të autorit Salih ZOGIANI - mbledhës i apasionuar dhe njohës i thellë i anekdotës shqiptare,  të bartura nga portali  http://orashqiptare.blogspot.ch

            NUK I TREGOHET ANEKDOTA GJITHKUJT

Shkon njëri për t’u larë në hamam. Meqë nuk kishte para për të paguar, i thotë hamamxhiut: - A bën me u la, pare nuk kam, por po ta tregoj nji mesele... - Jo, i thotë hamamxhiu, se hamami nuk nxehet me mesele, po me dru, e ato blihen me pare. Del ky jashtë i mërzitur. Kur e pa njëri ashtu nervoz, e pyeti: - Çka ke? I tregoi ky se ç’i kishte thënë hamamxhiu. Ai, e nxori një gur xhevahiri e ia dha duke i thënë: - Merre këtë xhevahir e shko këtyre dy rrugëve, mos e shit, veç pyeti sa po ta vlerësojnë? Shkoi ky rrugës së samarxhinjve, porse kurrkush nuk i jepte kurrgjë. Kur shkoi rrugës së argjendarëve, ata, dikush i thoshte se për ta blerë atë i duhej të shiste dyqanin e dikush se duhej të shiste edhe shtëpinë. Kur u kthye e i tregoi atij se çka i kanë thënë njerëzit e dy rrugëve, ai i tha: - Meseleja nuk i tregohet gjithkujt, prandaj xhevahiri te samarxhiu e meseleja te hamamxhiu, nuk shiten, se nuk ua dinë vlerën, e mos u hidhëro kot.

           ALLAHILE, N’KOFTË SE T’BAJNË, MOS E LE PA U BA

Jashar Kallaba i Rogoçicës së Kamenicës kishte dëshirë të zgjidhej kryetar komune në Rogoçicë. Një ditë, duke udhëtuar Jashari në kalë, një magjup që kishte mbetur pa duhan, kur e pa, i tha: - Jashar Aga, a po ndalesh pak, se kam me të tregue diçka. U ndal Jashari dhe zbriti prej kalit. - Isha në Gjilan e i ndëgjova tuj folë do fjalë t’mira për ty, po dojshin me t’zgjedh kryetar komune. E nxori Jashari kutinë me duhan e ia qiti magjupit, e ai i pështolli dy cigare. Kur hipi Jashari në kali e u nis të shkonte, magjupi i tha: - Allahile, Jashar Aga, n’koftë se t’bajnë, mos e le pa u ba kryetar.

            NA RROFTË DAJA

Një kosovar kishte pas shkuar në Shqipëri në kohën e Zogut. Mbas transicionit, nipat e tij kishin pasur dasmë. E thërrasin në dasmë edhe dajën nga Kosova. Kur shkon ky në dasmë, gëzohen shumë, e qesin krye vendi dhe i njoftojnë dasmorët se ky ishte daja Dan. Secili që e ngrinte dollinë, atë e përmbyllte me urimin për dajën, duke thëne: - Na rroftë daja Dan! Dikur, njëri prej nipave, ia bëri dajës me shenjë se rendi e donte që edhe ky t’i përshëndeste të pranishmit. U çua daja, ngriti dollinë dhe u tha dasmorëve: - Ju përshëndes të gjithëve, daja rrujti boll, tash të gjithë ia rrofshi dajës Dan.

            NRIKULL, A E DI KU I KAM MENDTË?

Një Haziri e Muja kishin qenë shokë të mirë edhe kishin kumari. Të dytë ishin çobanë edhe i çonin dhentë bashkë në bjeshkë. Haziri e kishte pasur gruan shumë të bukur, po edhe burrnore. Një ditë, kur shkoi Muja në stan të Hazirit, e gjeti gruan e tij vetëm. Ajo ishte përvjelë, duke i kryer punët e stanit. Mujës, menjëherë i shkoi mendja për të keq, po nuk dinte qysh t’ia niste, e tha: - E, mori nrikull, me kanë me e ditë ti se ku i kam mendtë unë. - Ai, kumarë, ku muj me e ditë unë kah t’shkojnë mendtë ty, - i tha ajo. - Përze, nrikull, hajt fol, e n’mujsh me ia qëllu, - i tha ky. - Valla, veç ni paç n’bythë teme, i tha ajo. - Përze, bash ia qëllove, se bash qaty i pata, - i tha kumara.

 
            KAM BA EDHE PA BURRË

Njëri ishte martuar, por një kohë të gjatë nuk kishte pasur fëmijë. U martua për të dytën herë, po prapë, as gruaja e dytë nuk kishte lindur fëmijë. Mbasi kishte qenë pasanik, martohet edhe për të tretën herë, e merr një Fatën. Fëmijët e mëhallës, kishin marrë vesh se ai po martohej për të pasur fëmijë, një ditë pyetën nusen: - Oj ingjja Fatë, a ban fëmijë ti? - Po, ingjja ka me ba fëmijë, se unë i kam ba dy pa burrë, e le ma me burrë, - u tha nusja.

            ME SHKUE DATHË EDHE MA SEVAP

Njëri e kishte dëgjuar hoxhën tek thoshte se kur të shkojnë për t’u falur në xhami, sevapi më i madh qenkësh të shkohet sa më larg dhe rruga të jetë sa më e keqe. Një ditë, e takon ky mulla Rexhepin e Vërbocit e i tregon se çka kishte thënë ai hoxha, kur xhamia është më larg dhe rruga më e keqe qenkësh më sevap. - Hoxhë, po du me e ditë, a asht ashtu? - Po, ashtu është, bile me shkue edhe dathë ashtë hala ma sevap, - i thotë mulla Rexha. - Qysh po thue ashtu, hoxhë?! - i thotë ky! - Po budallëve ashtu duhet me u thanë, - i thotë mulla Rexhepi.

 
            EDHE N’KËTË DYNJA KA XHENET

Në një muhabet kishte pas rënë biseda për punë të xhenetit. Aty kishte qenë edhe Xhemajl Abria, i cili kishte thënë se edhe në këtë dynja ka xhenet. - Po, cili asht xheneti i dynjasë? - e pyet njëri. - Xhenet në këtë dynja asht: - me e pas shëndetin të mirë, gruen të mirë, fëmijët e mirë, shoqninë të mirë, edhe vendin të mirë, - i thotë Xhemajl Abria.

            MA SEVAP ASHT ME I ÇU ATJE KU I KE VJEDHË

Njëri e kishte pasur zanat hajninë. Një ditë, duke biseduar hoxha për punë të xhamisë, ai hajni i tha: - E kam vendosë me i prue dy qylyma në xhami, e deshta me të vetë, a asht ma sevap me i prue natën e madhe të Katragjeqave, apo natën e Bajramit? Aty kishte qëlluar Qerim Kotori, e mbasi e njihte mirë atë që kishte pyetur, i tha hoxhës: - A ban me iu përgjegj unë n’ved tanin, e iu drejtua atij dhe i tha: - Ma s’miri e ma sevap asht qylymat me i çue atje ku i ke vjedhë.

 
            KUR TË VAJTOJMË, TË MOS RËNDOJMË

Njëri i fisit Berishë, e kishte pas vrarë njëfarë Rexhë Krasniqin. Gratë e fisit ishin mbledhur rreth Rexhës dhe e vajtonin, duke i thënë: More Rexhë, more kapetan T’vrau i berishësi (kërkushi) e na bani dam. Aty kishte qëlluar një nuse e berishëve, e martuar për një të fisit Krasniqe, e i vinte inat që ia përqenin fisin e saj, prandaj ajo u tha grave: Mori shoqe po vajtojmë. Po, njana-tjetrën mos ta ranojmë. Se i berishësi vret gjithfarë kapadaish. E s’po e vret nji çoban dhish.

NGJITJA ÇFARE T’DUSHË, HAJDE MERRE KUR T’DUSHË

Ju kish pas prishë njenit depçiku i pushkës. E qojë te mjeshtri me ja ndrru dhe i tha mjeshtrit me ja ngjit depçiku. -Qfarë druri podon me ja ngjitë?, e pyti mjeshtri. Filloj ky me ja numrue llojet e drujve, që nuk ban me ja ngjitë: -as ahu, as bung, as frashnje dhe ja numërojë të gjitha llojet e drujve që ju kujtofshin. Le pushkën, se se ta rregullojë, i tha mjeshtri. -Kur me ardhë me e marrë?, i tha ky. -Mos hajde as t’hanën, as t’martën, as t’mërkurën, e ja numërojë të gjitha ditët. Tuj u shtye me fjalë, u ngtrruan me dhe u rrahën. I qunë te kadia dhe kur e pa kadiu se per shka janë zan, pruni vendim: me i shti me ni fuqi e me i lëshu prej një maje të lartë të një kodre. Tuj u rrutullu fuqia, ata i mëshonin njeni tjetri dhe prej dhimbjes thonin: -O ngjitja qfare të dush! -O hajde merre kur të dush!

 
            PUNA E SHIPTARËVE SI PUNA E THANËS

Në një odë në Bardh të Vogël ishte zënë muhabeti për punë të Kosovës. Njëri kish pas thënë: - Sa shumë kemi luftu na shqiptarët me turq, shki, bugar, mirëpo apet kemi metë n’robni. Tash prap t’parët dolëm n’demonstrata, po kurgja s’u ba. Aty qëllon Osman Ajvazi i Miradisë, kur e merr fjalën, u thotë burrave në odë: - Shiptarët gjithmonë kanë luftu me anmiq, po puna jonë asht si puna e thanës. Thana lulon e para, po piqet e mrama. Me emër t’Zotit edhe puna jonë ka me u nreq, se i ka ardhë koha me u pjekë thana. Mirëpo, mbasi të çlirohemi, nuk e di se a do të mujmë me e qitë mendjën para inatit, për me hecë përpara,- u thotë plaku.

AI ME MUSTAQE MA KA KAJTË NANËN MU, AI TJETRI KREJT SHQIPTARËVE

Kishin shkuar do gazetarë kosovarë në Shqipëri, mbasi ra sistemi i komunizmit. I lut një gazetar i Shqipërisë të shkojnë në shtëpi për muhabet. Shkojnë këta, e kur hynë brenda, varur në mur i shohin dy fotografi, njëra e Enver Hoxhës dhe një tjetër, një burrë me mustaqe. I thonë këta kosovarët atij shokut: - Kush janë këta dy në fotografi?! - Ai me mustaqe ma ka kajtë nanën mu, e ai tjetri krejt shqiptarëve, - u thotë ai.

            PA HIP NALT, NUK KËNDON

Rexhë Asllani i Kjevës, trashëgimtar i pleqnarit Ramadan Shabani, kishte pasur mysafirë. Duke bërë muhabet, Rexha, që ishte ulur afër oxhakut, i thotë Musës: - Musë, hajde e ulu qëtu afër meje. - Po nuk i takon Musës me u ul kryevendi, - i thotë njëri. - E di që nuk i takon, po po i tham me u ul këtu nalt, se po rrin me do njerëz t’mençëm e nashta ka ndi naj sen e na tregon, - u thotë Rexha. - Po le të flasë prej qaty, ku asht ul, - i thonë të pranishmit. - Jo, nuk flet prej atje, se e ka tabiatin e knusit, pa hip nalt, nuk këndon, - u thotë Rexhë Asllani.