Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

ANEKDOTA POPULLORE SHQIPTARE (15)

      Anekdotat, këto thënie të mençura, këto tregime të shkurtra shpotitëse e satirike, përmes së cilave interpretohen dukurit e ndryshme shoqërore, ndodhi të personaliteteve të njohura etj., japin një pasqyrim metaforik por edhe alegorik të realitetit tonë me të cilinë përballemi çdo ditë.

            Këto tregime të zgjuara, që ishin karakteristik komunikimi tek shumë popuj ballkanas në të kaluarën, e në veçanti në disa treva shqiptare (ku akoma janë prezent, edhe pse të zbehura nga evoluimi kohorë), arrijnë që përmes mesazheve të japin aspekte nga jeta, në dukje të vogla, por me vlerë përgjithësuese, duke i vënë në lojë klasat sunduese, pushtuesit, tradhtarët, qeveritarët, personalitetet publike etj., por duke mos lënë pa atakuar as problemet e ndjeshme sociale, ekonomike, politike etj.

            Shkathtësia e këtij komunikimi të drejtpërdrejt me dëgjuesin dhe roli si mburojë a si shtizë ndaj kundërshtarit, i kanë siguruar anekdotave, por edhe aforizmave, fjalëve të urta etj. një vend të rëndësishëm në thesarin e kulturës shqiptare, por edhe një jetë të gjallë e aktive, me një humor të hollë e satirë therëse, edhe sot e kësaj dite.

        Anekdotat e vendosura më poshtë janë bartur nga disa portale interneti.

Njëri nga delegatët që morën pjesë në shpalljen e Pavarësisë, iu drejtua Ismail Qemalit:

- Më duket s'e ka vendin aty Luigj Gurakuqi, në krye të dhjetë-pesëmbëdhjetë mësuesve dhe të tri katër shkollave. Ai duhet të ishte së paku ministër i Luftës.

Ismail Qemali, duke qeshur, iu përgjigj:

- Luigj Gurakuqi, në krye të gjeneralëve të tij arsimtarë, do të luftojë kundër armikut më të tmerrshëm e më të rrezikshëm të popullit tonë qe tash sa shekuj është ulur këmbëkryq në vatrat tona; kundër errësirës dhe padijes. Sepse duhet ta dish, mik i dashur, se një komb pa dije e arsim është gjysmë i lirë. Pra, jo ministër po kryeministër të luftës e kemi zgjedhur Gurakuqin. Më thuaj tani, kujt nga ne, përveç atij, i takonte ky vend?

Pas shpalljes së Pavarësisë, më 1912, një gazetar anglez e pyeti Ismail Qemalin:

- Si do t'i bashkoni në një shtet katolikët e Veriut me myslimanët e Shqipërisë së Mesme me ortodoksët e Jugut?

Dhe Ismail Qemali ia priti:

- Mos kini frikë, zotëri. Ata janë bashkuar e bërë njësh prej kohësh, përmes kultit të të njëjtit atdhe, të cilin e kanë në zemër prej shekujsh përpara se t'i sillnin të huajt këto besime!

Ismail Qemali kur vajti në Londër për t'u takuar me Kryeministrin e Anglisë, e shoqëronte Isa Buletini.

Isa Buletini në brez kishte vënë dy kobure.

Mirëpo, kështu të armatosur nuk e linin të hynte në kryeministri dhe bënë fjalë me të. Ismail Qemali i bëri me shenjë të dorëzonte armët.

Këtë punë e mori vesh edhe kryeministri e, në bisedim e sipër, si me të qeshur i tha Isa Buletinit:

- Sido që të jetë e çarmatosëm edhe shqiptarin.

- Shqiptarët s'ka burrë t'i çarmatosë - u përgjigj Isa Buletini dhe nxori koburen tjetër që kishte fshehur.

Një natë para se shovinistët serbë t'i zinin pusi dhe ta vrisnin pabesisht mësuesin Shtjefën Gjeçovi, ai i mblodhi nxënësit në shkollën e tij, në fshatin Zym të Prizrenit dhe u përsëriti, si gjithmonë pas çdo mësimi, këto fjalë:

"Shqypnia asht vendi ku kena le e na jena vetëm shqiptarë. Gjuha jonë asht shqypja. Këto mos i harroni kurrë, fëmijë të dashur".

Dhe atë mbrëmje, kur do të kthehej për në shtëpi, rojtari i shkollës i tha:

- Ruaju, zotni Shtjefën. Armiqtë të kanë vu në shenjë e nuk e durojnë këtë shkollë shqipe!

- Ani ç'ka!, - u përgjegj duke qeshur Gjeçovi - Mua edhe mund të më vrasin, por gjuhën dhe kombin shqiptar nuk do të mund t'i vrasin kurrë…

Kundër forcave shqiptare, për mbrojtjen e Ulqinit, të udhëhequr nga Memet Beci, Mehmet Gjyli dhe Isuf Sokoli, morën pjesë jo vetëm repartet malazeze dhe osmane, por edhe flota britanike.

Kur pa anijet angleze në ujërat e Ulqinit, Isuf Sokoli u tha bashkëluftëtarëve të tij:

- Kjo Anglia në njërën anë thotë se do t’u jap popujve lirinë, në anën tjetër dërgon flotën për të na detyruar të zgjedhim midis skllavërisë dhe vdekjes. Kjo politika angleze, e re apo e vjetër, qënka gjithmonë njësoj: predikon paqen dhe përgatitë luftën!

Kur e pyetën Kristoforidhin nëse duhej t’u besonin feudalëve të mëdhenj shqiptarë që ishin afruar me Lidhjen Shqiptare të Prizrenit, më 1880, ai u përgjigj:

- Në thënçim për bejlerët, agallarët e zotërinjtë, ata nuk japin asnjë ndihmë, sepse kanë frikë Portën e Lartë se u heq privilegjet, kurse dhespotët, priftërinjtë e të parët e besimeve të tjera, janë e kanë qenë kundër besimeve të popullit.

Ndërgjegjja kombëtare duhet të bazohet vetëm te njerëzit e kulluar, dhe ata janë: vegjëlia!

Aleksandri i madh takoi Diogjenin. U afrua pranë tij dhe i tha që të shprehte një dëshirë, të cilën, meqë ishte mbret, do t'ia kishte përmbushur ai vetë.

Diogjeni iu përgjigj: - Hiquni, ju lutem, se hija jote po më pengon diellin.

Aleksandri e pyeti: - Nuk ke frikë prej meje?

Diogjeni u përgjigj: - Ju jeni një gjë e mirë apo e keqe?

-E mirë - U përgjigj Aleksandri.

Diogjeni mbylli dialogun duke thënë: - Atëherë, përse duhet të kem frikë nga ju?

Njëherë një pasanik mendjemadh kishte vendosur një lajmërim te dera e shtëpisë së tij: “Këtu të mos hyjë asnjë budalla”.

Diogjeni i tha: – Po ti, si do të hysh?!

Kur filloi gjyqi, njëri nga gjykatësit i tha Sokratit:

-Ki mendjen, duhet t’i peshosh mirë fjalët që do të thuash këtu.

Sokrati ia priti me ironi:

- Do t’i peshoj, po të më jepni peshoren tuaj të drejtësisë, por dyshoj se ju mungon!

Një mjek i ri e pyeti mjekun e famshëm, Hipokratin:

- Ç ‘parime duhet ta frymëzojnë mjekun në ushtrimin e profesionit të tij?

Hipokrati iu përgjigj:

- Ta ushtrojë profesionin me urtësi, thjeshtësi e pastërti. Kur të hyjë në shtëpinë e të sëmurit, të thellohet në dhënien e diagnozës dhe të mos pranojë asnjë ryshfet. Të ketë parasysh se ai do ta ushtrojë profesionin gjatë, kurse jeta është e shkurtër…

Hipokrati, mjeku i famshëm i lashtësisë, kur po dergjej në shtratin e vdekjes, u tha atyre që e rrethonin:

- Po vdes i qetë pasi lashë tre mjekë të zotë.

Të pranishmit, të habitur, e pyetën:

- Si nuk i dimë edhe ne? Cilët janë këta?

Dhe Hipokrati vazhdoi: – Uji, dielli dhe ajri.

Nastradini dërgoi një djalë që ti sillte ujë nga burimi.

- Kujdes se mos thyen shtambën, i tha, dhe i dha djaloshit një shuplakë.

            Një kalimtar pyeti Nastradinit, se përse i ra dikujt që nuk i kishte bërë asgjë.

- O njeri, tha Nastradini. Do të ishte e kotë të ndëshkoja djaloshin pasi ta kishte thyer shtambën, apo nuk është kështu?

Dikush ftoi Nastradinin të gjuanin së bashku por i dha një kalë që ishte shumë i ngadaltë. Nastradini nuk tha asgjë. Shumë shpejt gjahtarët e lanë shumë pas dhe nuk mund ta shihnin. Ndërkaq filloi të binte shumë shi dhe nuk ekzistonte asnjë strehë përreth. Të gjithë ata që merrnin pjesë në gjah u bënë qull. Por Nastradini, sapo filloi shiu, hoqi rrobat e tij dhe i palosi. Në vazhdim u ul mbi rrobat e palosura. Kur shiu pushoi, u vesh dhe u kthye në shtëpinë e atij që e kishte ftuar dhe i kishte dhënë kalin e ngadaltë.

Asnjeri nuk mund të kuptonte se si nuk ishte aspak i lagur. Pavarësisht shpejtësinë e kuajve të tyre, asnjeri nuk ishte arritur të gjente strehë në atë fushë. Nastradini u tha, se arsyeja që ai ishte i thatë, ishte kali që i dhanë.

            Ditën tjetër i dhanë një kalë të shpejtë dhe i zoti i shtëpisë mori kalin e ngadaltë. Përsëri ra shi. Kali i të zotit të shtëpisë ishte kaq i ngadaltë saqë ai u lag më shumë se çdo herë tjetër, ndërsa kthehej në shtëpi me hap kërmiu.

Nastradini bëri të njëjtën gjë si radhën e kaluar. Kur u kthye në shtëpi nuk ishte i lagur fare.

- I gjithë faji është i joti, i bërtiti i zoti i shtëpisë. Më bëre t’i hipja atij kali të tmerrshëm.

            - Ndoshta edhe ti nuk bëre diçka nga ana jote për këtë problem, në mënyrë që të mund të mbetesh pa u lagur, i tha Nastradini

Ishte bërë njëri deputet.

Një ditë del në qytet ku takon një plak nga ana e tij dhe donte ta pyeste se si po e vlerësojnë punën e tij popullata andej.

 E thirri plakun, e përshëndeti dhe hynë në një kafiteri.

Fillojë deputeti ta pyes plakun se si është me shëndet, si po ju shkojnë punët andej, a janë popullata e kënaqur etj. etj...

Plaku ishte i mençur dhe i përgjigjej në çdo pyetje, por tërthorazi! 

E pa delegati se plaku nuk donte t’i përgjigjej ashtu siç donte ai dhe e pyeti:

-Po për mua çka po thonë? A po më përmend kush?

Plaku po i thotë:  -Valla ty po të përmendin shumë pak, ama nënën po ta përmendin vazhdimisht!

Një plakë shkon për të votuar dhe i lutet administratorit:

- Or bir, më ndihmo të lutëm, i kam harruar syzet.

- Nuk ka problem, zonjë – thotë një administrator dhe ia rrethon një numër në listë.

- A mund ta di se për kë votuat? – pyeti plaka.

- Jo nuk mundet, zonjë, zgjedhjet janë të fshehta! – u përgjigj administratori.

Në kohën kur kishin pas folur edhe kafshët, kali ja kishte pas falur njeriut të gjitha mundimet që ai ja ka sjell atij. Ishin mundime shumë të rënda, pasi gjithçka punohej dhe bartej me ndihmën e kuajve.

Vetëm një gjë nuk mundte assesi t’ia falte njeriut - që ja kishte qitur gomarin para për t’ia treguar rrugën!