Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

ANEKDOTA POPULLORE SHQIPTARE (16)

      Anekdotat, këto thënie të mençura, këto tregime të shkurtra shpotitëse e satirike, përmes së cilave interpretohen dukurit e ndryshme shoqërore, ndodhi të personaliteteve të njohura etj., japin një pasqyrim metaforik por edhe alegorik të realitetit tonë me të cilinë përballemi çdo ditë.

            Këto tregime të zgjuara, që ishin karakteristik komunikimi tek shumë popuj ballkanas në të kaluarën, e në veçanti në disa treva shqiptare (ku akoma janë prezent, edhe pse të zbehura nga evoluimi kohorë), arrijnë që përmes mesazheve të japin aspekte nga jeta, në dukje të vogla, por me vlerë përgjithësuese, duke i vënë në lojë klasat sunduese, pushtuesit, tradhtarët, qeveritarët, personalitetet publike etj., por duke mos lënë pa atakuar as problemet e ndjeshme sociale, ekonomike, politike etj.

            Shkathtësia e këtij komunikimi të drejtpërdrejt me dëgjuesin dhe roli si mburojë a si shtizë ndaj kundërshtarit, i kanë siguruar anekdotave, por edhe aforizmave, fjalëve të urta etj. një vend të rëndësishëm në thesarin e kulturës shqiptare, por edhe një jetë të gjallë e aktive, me një humor të hollë e satirë therëse, edhe sot e kësaj dite.

        Anekdota e vendosura më poshtë janë të autorit Salih ZOGIANI - mbledhës i apasionuar dhe njohës i thellë i anekdotës shqiptare,  të bartura nga portali  http://orashqiptare.blogspot.ch

LYPNE MA POSHTË

Mixha i Tahir Deskut kishte ardhur në Prishtinë. Mbasi i kryen punët, shkon te Fakulteti Filozofik për ta takuar Tahirin. Ndalet para fakultetit dhe fillon të shikojë mos po e sheh diku Tahirin. Kur e shohin disa studentë, e pyesin:

- Kë po e kërkoni, o axhë?

- E kam këtu ni nip student, ni Tahir Deskun, deshta me e takue, po nuk po e shoh kërkund.

- Tregona çka studion, se ta gjejmë ne, i thonë ata.

- E studion gjuhën shqipe, - u thotë ky.

- Po në cilin vit është?

- Po, ai neve na thotë se është në vitin e katërt, po ju lypne diku ma poshtë, kah viti i dytë, - u thotë ky.

QENKE BURRË I MIRË E DUA TË VIJ TË BUJ NJË NATË

Njëri po çonte drithë në mulli për të bluar. Derisa po kalonte me qerre druri afër Korroticës, i thyhet osi i qerres. E sheh Mexhid Syla i Korroticës se iu ka thyer osi e shkon për t’i ndihmuar.

Mexhidi kish qenë mjeshtër, i merr aletet dhe ia ndreq osin. I ndihmon edhe t’i shkarkojë e t’i ngarkojë thasët. Niset ai me qerre e, kur shkon nja dhjetë metra, i ndal kiet e po e pyet Mexhidin:

- Allahile, qysh e pate emrin?

- Unë jam Mexhid Syla, - i thotë ky, po pse po pyet për emër?

- Valla, m’u duke burrë i mirë e ndoshta vij ndonjë natë të buj.

E KAM BA ME LANG T’PULËS T’TAFILIT

Një Tafili i anës së Karadakut e kishte pasur një shok në Bujanofc. Merr vesh se i është sëmurur shoku e shkon për ta parë. Ia kishte pas çuar një pulë të pjekur.

Kur u kthye Tafili, u kallëzoi se qysh u ka ardhur mirë, e kanë pritë mirë e që i kanë bërë muhabet. Mbasandaj ia nisën po i shkojnë këtij të Bujanofcit edhe kushërinjtë e Tafilit, kur shkonin në pazar, e dikur ia nisën edhe të shkojnë e të bujnë, te shoku i Tafilit.

Sa herë shkonin të bunin, për t’ia kujtuar se kush janë, i thoshin:

- Jemi kushërinjtë e Tafilit, ai që ta ka pas pru atë pulën e pjekun.

Një ditë, mbasi i kryejnë pazaret, i shkojnë nja tre kushërinj të Tafilit, për të bujtur. Kur e hanë darkën, njëri prej tyre i thotë:

- Zoti t’dhashtë bereqet, se jemeku koka kanë fort i shishem.

- I shishëm, se e kam ba me lang t’pulës t’Tafilit, - u thotë ai.

PO TUTNA MOS IA KA LUE KUSH KUNGJIN

Në do kohë të shkuara nuk kanë pasur sahate, po janë orientuar, për kohë, me hije. Njëri kishte pasur argatë, për të prashitur. Para se të nisej për të shkuar në arë, gruaja i tha burrit:

- Në çfarë kohe me e prue bukën në arë?

Për të ditur kohën, mbasi nuk kishte orë, burri e nguli një kunj në oborr, e i tha gruas:

- Kur t’vje hija e shtëpisë te kungji, bjere bukën. Dikur argatët i mori uria e ia nisën të thoshin se u vonua buka. Atëherë, burri u tha argatëve:

- Valla, more burra, unë, para se me ardhë në arë, ia kam lanë nji shejë grues, ia kam ngul ni kungj e i kam thanë se kur t’bjen hija e shtëpisë te kungji, me e prue bukën, po, mbasi u vonue kaq shumë, po tutna mos ia ka lue kush kungjin!

O, TI DREQI ME MJEKËRR T’ZEZË, QYSH E PATE EMNIN?

Kishin shkuar do njerëz, goxha kallaballëk, në një të pame. Duke shkuar, e bëjnë llaf kush do t’u prijë, kur të hyjnë në odë, dhe të flasë në emër të grupit. I thonë njërit, që ishte më i moçmi:

- Ti ki me pri.

- Jo, bre, se nuk ia di emnin kërkuj.

- E ki kallaj me e njoftë t’zotin e shpisë, e ka emnin Brahim, e ka mjekrrën e zezë edhe ja sheh n’kry kapuçin e haxhive. Veç ati i thue n’emen, - edhe ia mbushën mendjen që t’u printe.

Kur hynë brenda, ky e pa cili ishte i zoti i shtëpisë, sipas mjekrës e kapuçit, po ia harroi emrin. Prej inatit, i tha:

- O, ti dreqi me mjekërr t’zezë, a po m’nimon pak, qysh e pate emnin, se harrova?

DJE KAM PAS HANGËR HURME

Nëna e çon çikën te doktori, se kish nisur ta humbte të parët. Doktori i thotë se të parët ka nisur të humbë duke hëngër shumë hurma. Ia jep do ilaçe, e i thotë të ëmës ta çojë çikën edhe te kadia.

E çoj nëna çikën te kadia e i kallëzoi se çka i ka thënë doktori, po kadia i tha:

- Ejani nesër, se sot nuk mund ta ndreq këtë punë.

Të nesërmen, kur shkojnë, kadia merr vendim që çika të mos hajë më shumë se tri hurme në ditë, e i thotë çikës:

- Po i hëngre më shumë se tri hurma, do të hash treqind dajakë. Mbasandaj i kthehet të ëmës e i thotë:

- Po hëngri çika më shumë se tri hurma në ditë, ti do të hash katërqind dajakë.

- A u morëm vesh? - u thotë kadia.

- Po, - i thonë ato, po, pse nuk na e kryeje këtë punë dje, po u desh të vinim edhe sot?

- Dje nuk mund të ndaja drejtësi, se dje edhe unë kisha hëngër hurma, - u thotë kadia.

VEÇ EDHE NJË VIT KE TË DREJTË TË PERZIESH

Rexhë Kodra i Prekazit i kishte mbushur një palë duq me grurë dhe i çon në Vushtrri t’i shesë, për të blerë kripë, vajguri etj. Kur arrin afër magazes, e sheh një tubë zall skaj rrugës. Ndalet e i qet disa palë grushte zall, për të ardhur më rëndë dhe e përzien mirë, për të mos u hetuar.

Magazineri, Sulejman aga, mbasi e mat grurin, e fut dorën në duq, e mbush nji grusht, për të parë se çfarë gruri është. Kur e sheh se ishte përzier me zall, i drejtohet Rexhës:

- Mixha Rexhë, grunin e paske t’përziem me zall!

- Po lujnë fëmija me zall n’hajat t’hamarit e nashta edhe kanë qit n’grunë.

E pa Sulejmani se nuk po tregon drejt, e i tha:

- Sa vjet i bane, mixha Rexhë?

- I kam mbush gjashtëdhetë e katër, - i tha Rexha.

- Me përzi veç edhe nji vit paske afat, e masandej duhet me e hjek këtë tabiat, - i tha Sulejman aga.

KJO ËSHTË NANA

E kishte rritur nana veç një djalë. Kur u rrit djali, ia nisi e po e rrah nanën e vet.

Një ditë, kur djali e rrahu fort, nana shkoi e kallëzoi në hyqymet. Dy zapti, bashkë me plakën, shkuan për ta marrë djalin e saj. Derisa shkonin zaptitë thoshin se do ta rrihnin djalin fort.

Nana, si nanë, u tut se mos po ia mbysin djalin, e kur pa njërin duke ardhur rrugës, po u thotë zaptive:

- Qe, ai që po vjen udhës është djali im. E zunë zaptitë e po e rrahin atë kalimtarin, edhe pse ai u thoshte se ajo nuk ësht nana e tij, se nana i ka vdekur moti, po ata nuk i besonin. Mbasi e rrahën, i thanë:

- Merre në shpinë, çoje në shtëpi e mbasandaj kthehu këtu. Kur e çoi ky plaken në oborr të vet, vëllezërit po i thonë:

- Kush është kjo që po e mban në shpinë?

- Nana, - u tha ky.

- Po çfarë nane, ajo na ka vdekur moti?!

- Valla edhe unë thosha ashtu, po tash po them qysh po thonë zaptitë, po edhe ju do të kishit thënë kështu, - u tha ky.

VEÇ RRI ASHTU QYSH JE

Njëri kishte dëgjuar se njerëzit budallenj nuk po i marrin në ushtri. Shkon te një njeri i mençur e i tregon se si kishte dëgjuar dhe e pyet:

- Nuk po e di se qysh me ja ba unë për mos me shkue ushtar?

Ai e njihte mirë këtë djalin, e i tha:

- Ti veç rri qashtu qysh je e mos e nd’rro, se kurrë ushtar nuk kanë me të marrë.

- More po tutna që po më marrin, - i thotë ky.

- Jo, n’koftë se nuk i marrin budallët, unë të garantoj se ty nuk kanë me t’marrë, e nëse t’marrin, unë dy hektarë tokë kam me t’i falë, - i thotë ai

E DUA SE E KA DUHANIN TË MIRË

Fazli Sopjani i Harilaçit ka pas ikur në Shqipëri, menjëherë pas Luftës. Vëllanë e Fazliut, Murtezin, shpesh e kontrollonin milicia mos po vinte Fazliu. Murtezi ka qenë fukara dhe shumë i urtë.

Një ditë, duke u kthyer prej malit me do rremba të druve në krah, afër katundit e ndalin dy milicë e po i thonë:

- Mos po i çon vëllait bukë në mal, se kemi marrë vesh që Fazliu po sillet këtej.

- Jo, valla, nuk e kam parë Fazliun prej që ka ikur, veç dola t’i marr këta rremba të druve, - u thotë Murtezi.

Njëri prej milicëve i thotë Murtezit: - Të besojmë, nëse na tregon diçka drejt?

- Po, - thotë Murtezi – në ditsha, drejt do t’ju tregoj.

- A e do Shqipninë? - i thonë ata.

Mbasi e përbenë që t’u tregonte drejt, Murtezi u thotë:

- E dua Shqipninë.

- E, tash, - i thonë ata - të na tregosh drejt, pse e do?

Murtezi zihet ngushtë e s’di çka t’u thotë, se nuk e kish menduar që do ta pyesin kështu. Mbasi mendon pak, u thotë:

- E dua, se kam dëgjuar që e ka duhanin të mirë, duhan tarabosh.

TI KISHE QEF ME TA LADRU KAFEN

Kishte shkuar dhëndri te miqtë. Ia qet baballëku një kafe, po kur ia jep filxhanin, ia jep së uluri e s’luan vendi.

Dhëndrit iu duk që s’e bëri hesap, që ia dha kafenë pa luajtur vendi, e kur shkoi në shtëpi i tha gruas së vet:

- Ai baba i yt nuk m’ka ba hesap hiç. Kur ma qiti kafen, ma dha për s’ungjti, bile s’lujti vendi.

Kur shkoi kjo te baba i vet i tregoi që burrit i kish mbetur hatri që s’ke luajtur vendi, kur ia ke dhënë kafenë.

Kur shkoi dhëndri së dyti herë, ia qiti baballëku një kafe, e mori filxhanin në dorë e ia nisi po endet nëpër odë.

- Çka u ba që po endesh kështu me filxhan n’dorë? - e pyeti dhëndri vjehrrin.

- Mora vesh se ti kishe qef niherë me ta ladru kafen, e tani me ta dhanë me e pi, - ia ktheu baballëku.

PËR MOS ME U KORITË, HAJDE TI

Burri e gruaja, kur u moshuan, u morën vesh për të fjetur ndaras, se u vinte keq prej fëmijëve të flinin bashkë. Burri flinte në odë e gruaja në qiler. Një ditë burri i tha gruas:

- Qysh, bre grue, nuk t’ shkoi mendja nji herë me ardhë n’odë natën?

- Qe besa, more ti njeri, shpesh m’ka shkue menja me ardhë, po u tutsha mos po koritemi t’dytë, unë që erdha, e ti nashta nuk je gati. E për mos me u koritë asnjani, hajde ti kur t’dush, se unë gjithmonë jam gati, - i tha gruaja burrit.

ISH HYP N’KOLICË

Njëri e blinte verës një dhi për tambël, e dimrit e priste.

Një dhi i qëllon fort e mirë për tambël, e vendos ta mbajë. Mbasi nuk kish cjap, shkoi e pyeti një të katundit:

- A ban me e pru me e majtë?

- Po, bjere, - i tha ai.

Mbasi dhia nuk ecte, e qiti ky në karrocë, e çoi e majti, edhe e pyeti se qysh mund ta dijë a ka majtë, a jo?

- Këqyre nesër n’sabah, n’koft’ se han, ka majtë, n’koft’ se përtypet, nuk ka majtë, - i tha ai.

Të nesërmen, e këqyri, ajo përtypej. E qiti prapë në karrocë, e e çoi. Për ta ditur a ka majtë a jo, të nesërmen i tha gruas:

- Shko e këqyre dhinë a po han, a po përtypet. Shkoi ajo e u kthye për t’i treguar burrit. Si hyri në odë, burri e pyeti:

- A po hanke, a po u përtypke dhia?

- As s’po hanke, as nuk po u përtypke, - i tha ajo.

- Po, çka po bajke ajo virane?

- Ish hypë n’kolicë, - i tha ajo.