Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

ANEKDOTA POPULLORE SHQIPTARE (18)

      Anekdotat, këto thënie të mençura, këto tregime të shkurtra shpotitëse e satirike, përmes së cilave interpretohen dukurit e ndryshme shoqërore, ndodhi të personaliteteve të njohura etj., japin një pasqyrim metaforik por edhe alegorik të realitetit tonë me të cilinë përballemi çdo ditë.

            Këto tregime të zgjuara, që ishin karakteristik komunikimi tek shumë popuj ballkanas në të kaluarën, e në veçanti në disa treva shqiptare (ku akoma janë prezent, edhe pse të zbehura nga evoluimi kohorë), arrijnë që përmes mesazheve të japin aspekte nga jeta, në dukje të vogla, por me vlerë përgjithësuese, duke i vënë në lojë klasat sunduese, pushtuesit, tradhtarët, qeveritarët, personalitetet publike etj., por duke mos lënë pa atakuar as problemet e ndjeshme sociale, ekonomike, politike etj.

            Shkathtësia e këtij komunikimi të drejtpërdrejt me dëgjuesin dhe roli si mburojë a si shtizë ndaj kundërshtarit, i kanë siguruar anekdotave, por edhe aforizmave, fjalëve të urta etj. një vend të rëndësishëm në thesarin e kulturës shqiptare, por edhe një jetë të gjallë e aktive, me një humor të hollë e satirë therëse, edhe sot e kësaj dite.

         Anekdotat e vendosura më poshtë  janë të marra nga librat: “Anekdota 2”, botuar nga Instituti albanologjik i Prishtinës; "Anekdota popullore" Demush Shala dhe nga disa forume në internet.

NA SHKUEM, PO K’TA DO T’HJEKIN

(Rashkoc, Dushkajë)

Xhemajl Obrija edhe Hajdin Rraci i Siçevës tuj ecë i panë do thmi t’ri. U tha Hajdin Rraci:

-Haj, t'lumtë ju, more thmi që jini t'ri e kini ymër shumë.

Xhemajl aga tha:

-Hajde, hajde, t‘lumtë na e t‘mjerët kta!

-Pse Xhemajl aga?

-Kjo dynje e rahatueshme s'asht.  -Kjo dynje ka munime. Na shkuem, po kta do t'përpiqen e do t'hjekin.

NJERIUT I DUHET ME PASË MEN

(Drenofc, Rrafshi i Kosovës)

Ni llapjan, me ni tubim, ku ish edhe Xhemajl Obrija, kish pas thanë:

-Njerit kurgja s'i duhet me pas ma shumë se men.

-Po, bre mik - i tha Xhemajl Obrija – veç, njeri si ka shumë men e nuk di me i përdorë simas vaktit, simas venit e simas gjine, bahet budallë, si mos me pas men hiç.

PËR KAN JENI METË - SHUM T'MIRË KENI METË

(Cërnicë, Moravë e Epërme)

Kur diç Hajriz Rrahmani i mahallës Smakiqe, n’t’pame t'tina Idriz Hoxha i tha kusherinit t'vet Sylës:

-E, more Sylë, a t'ka shkue menja nojherë që unë edhe ti jesim ma pleqt n’katun e m'i pri muhabetit n'odë e me pritë dikush muhabet pej neve? -A e di shfar burra ka pas ktynihere, kush janë kanë ata, e kush kemi metë na?

-More, për kan keni metë shumë t'mirë keni metë! -ja kthej Idrizit, Sherif Sadiku.

KUR DEL RRUSHI S'HAN KUSH KULUMRIA

(Dobërdol, Prekorupë)

Në ni odë burrash po bisedojshin për bereqete e për pemë. Dikush thojke:

-Secila e ka vleftën n'kohë t'vet.

-Tana janë t'mira, se zoti i ka falë.

Njani u tha:

-Po, po, por kur del rrushi kush s'han kulumria.

UNË ME DJALË T’TINA SHKOJ KOKË PËR KOKË

(Ranoc, Lugu i Drinit)

E kish pasë Xhemajl Obrija ni mik n’Drenicë. Miku ish kanë smutë e ish kanë lodhë me dekë. I çon fjalë Xhemajl Obrisë: “Hajde, mik, ta bâjmë edhe 'i natë bashkë!”.

I shkon Xhemajl Obrija tu shpija. Nja e dy, i thojke ai miku i smutë:

-Haj, Xhemajl, medet për ty me ka jam tuj t'lanë! (demek: që jam tuj t'lanë me djalë temin; une kam nejtë deri tash me ty e tash e mas rri djali e s'ki me ka me nejtë).

Kto fjalë i përseriti koxha shpesh. N'ni kohë, djali i t’zotit 'shpisë, që ish kanë aty n'odë, u kthye e po i thotë babës 'vet:

-O babë!

-Hoj!

-A des Xhemajli najherë?

-Po, des.

Kur t’des Xhemajli, une me djalë t’tina shkoj kokë për kokë. Sikur ki shkue ti me Xhemajlin, une shkoj me djalë t'tina.

TË PRET ME MUZIKË E TË VRET ME THIKË

I dërguari i Stambollit i shkoi në shtëpi Isa Boletinit dhe e pyeti përse nuk doli ta priste Sulltan Reshatin kur ai erdhi në Kosovë në korrik të vitit 1911.

-Nuk mund të vija se ju më kërkuat të dorëzoja armët!

-Pse, nuk u zure besë fjalëve të sulltanit?

-Unë i zë besë vetëm grykës së pushkës që mbaj me vete. Sulltanët të kanë pritur gjithmonë me muzikë e të kanë vrarë pas shpine me thikë.

NUK U BIE NË GJUNJË AS PËR KRYET E NËNTË DJEMVE

Një ditë të bukur korriku të vitit 1908, kur dy djemtë e Isa Boletinit po ktheheshin në Shqipëri nga Stambolli, xhonturqit ia mbajtën peng, sepse Isai nuk kishte pranuar të shkruhej anëtar i xhemijetit. Ata e kërcënuan Isan duke i dërguar lajmin: ose të zbriste në Mitrovicë e të shkruhej anëtar i xhemijetit, ose nuk do t'i shihte kurrë djemtë e tij.

Dhe Isa Boletini u dha këtë përgjigje:

-A, kaq për zemërpakët më mbani sa t'u bie në gjunjë për kryet e dy djemve të mi? Jo, unë nuk bie në gjunjë as për kryet e nëntë djemve të mi!

           SIDOQOFTË DETYRA E TIJ ËSHTË E NJË SHËRBËTORI

Një ditë Isa Boletini u nis tek bashqatipi i Sulltanit për të protestuar kundër ndjekjeve politike që i bëheshin popullit kosovar. Portieri (Halil-aga, të cilit edhe ministrat ia kishin frikën dhe i bënin komplimente) kur Isai deshi të hynte brenda i tha në mënyrë kategorike:

-Është e ndaluar!

Kur Isai u nis drejt derës Halil-aga e kapi për krahu. Atëherë Isai e kapi nga mesi dhe e rrokullisi tatëpjetë shkallëve. Natyrisht u dëgjua shamata dhe dolën të gjithë nga zyrat, me bashqatipin në krye dhe panë Halil-agën në fund të shkallëve.

Isai, si pa të keq, hyri në zyrën e bashqatipit.

-E këshilloni shërbëtorin që t'i dallojë njerëzit, - i tha.

-Nuk është shërbëtor, por njeri me gradë të lartë që kryen detyrën e portierit.

-Sidoqoftë detyra e tij është e një shërbëtori - ia preu Isai.

VIRGJILI (poet latin)

I thanë poetit latin Virgjil se një kritik kishte folur keq për të. Kur e morri vesh se për çfarë bëhej fjalë Virgjili tha:

-Kundër kësaj kritike unë do të hakmerrem duke përfituar nga këshilla e saj e mirë!

SHARL GUNO (kompozitor)

Kompozitori Sharl Guno bisedonte një ditë me një fillestar mendjemadh, i cili nuk pushonte së mburruri veten e tij.

-Dëgjo i tha Gunoi, - edhe unë kur isha në moshën tënde thoshja vazhdimisht: “Unë, unë, unë!”. Pastaj: “Unë dhe Moxarti!”. Më vonë: “Moxarti dhe unë!” Kurse sot them vetëm “Moxarti”

JO KAQ E LEHTË SA DUKET

Një vejushë erdhi në gjyqin e Nastradinit dhe tha:

-Jam shumë e varfër. Djali im i vogël ha sasi të mëdha sheqeri, dhe në të vërtetë i është bërë pasion dhe nuk mund t’ja dal mbanë për t’ja paguar. A do të mundte gjyqi t’i ndalonte të hante sheqer, pasi unë vetë nuk mund ta bëj të më bindet?

            -Zonjë, ju përgjigj Nastradini, ky problem nuk është kaq i lehtë sa duket. Hajdeni përsëri pas një jave dhe do t’ju jepet vendimi, pasi të kem analizuar këtë rast në thellësi.

Pas një jave, emri i vejushës ishte përsëri në listën e njerëzve që kërkonin të drejtën nga gjyqi.

            -Më vjen keq, i tha Nastradini kur erdhi radha e saj, por do të kemi një vonesë tjetër të kësaj çështjeje shumë të ndërlikuar. Hajdeni përsëri javën tjetër.

E njëjta gjë ndodhi edhe pesëmbëdhjetëditëshin e ardhshëm. Përfundimisht Nastradini deklaroi:

 -Gjyqi do të japë verdiktin ndalues tani. -Thërrisni djaloshin.

Djaloshi erdhi përpara gjyqit.

-Djalosh, bërtiti gjykatësi. Ndalohet të hash me tepër sheqer se gjysmë luge çdo ditë.

Vejusha i shprehu falënderimet e saja Nastradinit dhe e luti t’i bënte një pyetje.

-Thuamë, tha Nastradini,

-I nderuar, habitem se përse nuk i ndaluat djaloshit të hante sheqer që nga seancat e para.

-Shiko, tha Nastradini, -fillimisht duhej të çlirohesha edhe unë vetë nga ky ves, ku ta dija se do më merrte kaq shumë kohë?!

KOKËDHEMBJA

Nastradini ishe në shitoren e tij të ushqimit. Një grua e imët, nazeli, erdhi në orën e pikut dhe e ktheu mbrapsht tërë shitoren. Për orë të tëra ajo e shqetësoi dhe e mërziti Nasradinin. Vetëm pas disa orë “lufte” ai ia doli ta kënaqë atë; ajo më në fund bleu atë që dëshiroi dhe mbeti e kënaqur.

E mandej gruaja i thotë:

-Nasradin, ti nuk mund ta dish, por kur kam ardhur në shitoren tënde kam pasur kokëdhembje të hatashme – dhe tash ajo ka shkuar plotësisht.

Nasradini i kthen:

-Zonjë e nderuar, mos u mërzitni, mos u mërzitni! -Ajo nuk ka shkuar, ajo tashmë ka ardhur te unë!