Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

ANEKDOTA POPULLORE SHQIPTARE (19)

      Anekdotat, këto thënie të mençura, këto tregime të shkurtra shpotitëse e satirike, përmes së cilave interpretohen dukurit e ndryshme shoqërore, ndodhi të personaliteteve të njohura etj., japin një pasqyrim metaforik por edhe alegorik të realitetit tonë me të cilinë përballemi çdo ditë.

            Këto tregime të zgjuara, që ishin karakteristik komunikimi tek shumë popuj ballkanas në të kaluarën, e në veçanti në disa treva shqiptare (ku akoma janë prezent, edhe pse të zbehura nga evoluimi kohorë), arrijnë që përmes mesazheve të japin aspekte nga jeta, në dukje të vogla, por me vlerë përgjithësuese, duke i vënë në lojë klasat sunduese, pushtuesit, tradhtarët, qeveritarët, personalitetet publike etj., por duke mos lënë pa atakuar as problemet e ndjeshme sociale, ekonomike, politike etj.

            Shkathtësia e këtij komunikimi të drejtpërdrejt me dëgjuesin dhe roli si mburojë a si shtizë ndaj kundërshtarit, i kanë siguruar anekdotave, por edhe aforizmave, fjalëve të urta etj. një vend të rëndësishëm në thesarin e kulturës shqiptare, por edhe një jetë të gjallë e aktive, me një humor të hollë e satirë therëse, edhe sot e kësaj dite.

        Anekdota e vendosura më poshtë janë të autorit Salih ZOGIANI - mbledhës i apasionuar dhe njohës i thellë i anekdotës shqiptare,  të bartura nga portali  http://orashqiptare.blogspot.ch

ATËHERË PO U KAJKA NANA TË GJITHËVE

Ishin shkuar do partizanë në Berishë të Drenicës. Duke shkuar në katund, e zatetin një çoban. Po e pyesin partizanët çobanin:

- A e di kush jemi ne?

- Jo, - u thotë çobani.

- Ne jemi partizanë e po luftojmë që ta biem komunizmin. A e di çka është komunizmi?

- Jo, nuk e di, - u thotë çobani.

- Komunizmi, kur të vijë, ua kanë nanën krejt pasanikëve e i bën rrafsh me tokë. A po e merr vesh tash çka është komunizmi?

- Po, tash e mora vesh, dhe u thotë:

- Ne të tjerët e kemi nanën të kajtun, e pasanikëve po ua kajka nanën komunizmi, atëherë po u kajka nana të gjithëve.

E KANË VRARË BRAHIM HALLAQIN E S’PO E VRASIN KENEDIN

Kur u vra kryetari i Amerikës, Kenedi, nëpër oda flisnin dhe e pyetnin njëri-tjetrin me habi:

- Si kanë mundur ta vrasin Kenedin?

Në një odë, do arsimtarë e bisedonin këtë punë, duke thënë:

- Si kanë mundur ta vrasin kryetarin e Amerikës me gjithë ato roja!

Një plak i dëgjonte çka po flasin e qysh po e bëjnë kiamet, e dikur nuk u durua pa u thënë:

- Po e kanë pas vrarë Brahim Hallaqin, burrë me dy palë mustaqe, që s’ka guxuar kush t’i dalë  para, e s’po e vrasin Kenedin!

KUR S’DON-S’DON, KUR DON, TA MERR E TA ÇON

Një samarxhi i fshihte lirat në samar të vjetër, në dyqan. Një ditë, vjen një myshteri për të blerë një samar, kur nuk ish dugajxhiu aty po shegerti. I dhimbseshin paret të blinte samar të ri, po e blen një të vjetër, më lirë. Kur vjen dugajxhiu, po e sheh që nuk është samari i vjetër, e po e vet shegertin:

- Ku është samari i vjetër? Kur i kallëzoj shegerti që e ka shitur, dugajxhiu ia nisi e po kërcen nëpër dugajë e po thotë:

- Kur s’do, s’do! Mbas pak, kthehet ai myshteriu e po thotë:

- A bën ta kthej samarin e vjetër, e të marr një samar të ri?

- Bën, po qysh s’bën, - i tha dugajxhiu dhe menjëherë ia dha samarin e ri e s’i mori pare të tjera. Si u largua myshteriu, dugajxhiu ia nisi po kërcen, e po thotë:

- Kur don-don, ta merr e ta çon!

ASHT VAKTI ME E MJELË LOPËN

          I kish pas zënë hyqymeti dy veta në hajni. Njëri kish pas vjedhur lopë, e ai tjetri sahate. I kishin pas çuar të dytë në burg, në një dhomë. Ai hajni i lopëve kishte qenë ngucakeq. Shpeshherë e ngucte, me fjalë, atë shokun e vet, e i thoshte:

- A thue sa asht sahati? Demek që ka vjedhu sahate. Njëherë ai nuk i kthente përgjigje, po kur ia teproi, edhe ky ia nisi t’ia kthente përgjigjen. Njëherë, kur e pyeti ai, - a thue sa asht sahati?, - ky ia ktheu:

- Nuk e di se sa asht sahati, po asht taman vakti m’e mjelë lopën.

NË TË MBETTË ZHIG PËR VËLLA, TA JAP ZENËN TIM

Njëri shkon ta shohë një mik, se kish dëgjuar që ishte shumë i sëmurë. Kur e sheh se ai miku ishte kthyer për atë dynja, e pyet:

- A po të mbetet zhig ndonjë send për këtë dynja?

- Po, - thotë miku, po më mbetet zhig për dy sende: E para, që s’e kam parë babën, se më ka vdekur para se të lindja unë dhe, e dyta, ta kisha pasur një vëlla.

- Për babë, ishalla e gjen në xhenet, e sa për vëlla, që të ka mbetur fort zhig, po ta çoj do ditë Zenën tim, që të qet fare me çka ke, e të hiqet meraku i vëllait menjëherë, - i thotë miku.

NËSE NUK KAM HI FELLË, PO DU ME DALË

Njëri shoqërohej me disa shokë gjakovarë, që ishin në tarikat të dervishëve. Ata, duke e lavdëruar tarikatin, ia mbushën mendjen që edhe ky të shkonte në teqe e të pranonte të hynte në tarikat. Një ditë, shokët e çojnë te shehu, e ai i thotë:

- A ke mendu mirë, se me ba vaki e me u ba pishman, të gjen ndonjë taksirat.

- Jo nuk pendohem, se më kanë bindë shokët, - i thotë ky dhe hyri në tarikat.

Kur morën vesh familja e tij, zunë ta qortonin ashpër dhe i thanë, ose të largohej nga tarikati, ose të izolohej nga familja e farefisi. Ky u detyrua të shkonte te shehu, po shkonte me turp, se ishte penduar dhe me frikë se mos po e gjente ndonjë fatkeqësi, qysh i kishte thënë shehu.

Kur hyri në teqe, iu drejtua shehut e i tha:

- Baba sheh, unë kam hyrë në tarikat para disa ditësh, mirëpo familja nuk po pajtohen kurrsesi. Erdha me të vetë, a ban me e këqyrë e me m’tregue:

- Në koftë se s’kam hy fort fellë, e kam mendjen me dalë.

SHKO E MERRU VESH ME MULLIXHINË

Njëri, sa herë që bluante në mulli, kur e binte miellin në shtëpi, gruaja i gjithmonë i gjente behane, duke i thanë:

- Ta paska blu butë, ja ta ka blu egër, ja trashë, ja fort im, e kurrë nuk ia begeniste blojën.

 Një ditë, duke e çuar ky gruan te miqtë, i ra nga mulliri, i ndali kuajt para mullirit, e i tha gruas:

- Çu e shko n’mulli, merru vesh me mullixhinë, se qysh me ta blu millin, se kurrë nuk po të doket mirë, e m’ke lodhë tuj m’kritiku

RENDIN E MUHABETIT E PRISH KRYET

Anton Çetta shkon mysafir në Llaushë. Kish pas ecur këmbë prej Skenderajt deri në Llaushë e ishte lodhur shumë. Kur hyn në odë e ulet, i shtrin këmbët për t’i pushuar. Kur e sheh një plak që Antoni i ka shtrirë këmbët, i thotë:

- Mos e prish renin e odës, o Anton Çetta!

- Jo, more burrë, unë mendoj se kamtë s’e prishin as renin e odës, as muhabetin, po e prish kryet, - i thotë Anton Çetta.

PER BEGUN E KALLI EDHE ODËN

Bajram Curri kishte shkuar mysafir n’Vranoc. Vranoci e kishin pas pritur mirë e i kishin bërë muhabet edhe si burrë i njohur, po edhe si të fisit të vet. Për të bërë hyzmet në odë, i zoti i shtëpisë e kishte pas caktuar Ali Murtezin. U bënte hyzmet Aliu pa përtesë. Mirëpo, kur ia dha gacën Begit, për me e ndez cigaren, e shtrëngoi mashën fort e i shpëtoi gaca e i ra në qilim. Kur e pa i zoti i shtëpisë se Aliut i ra gaca në qilim e u djeg pak qilimi, i bërtiti:

- Eu Ali, eu, po unë t’zgedha me ba hyzmet si ma t’zotin, e ti a po e sheh se çka bane, e kalle qylymin.

- Aiii, po unë për Begin e kalli edhe odën, e le ma ni qylym, - i tha Aliu.

UNË JAM SALLATË

Një Xheladini, kur e merrte fjalën, në odë, më nuk linte kurrkënd të fliste. Në një odë, ku kishte qenë edhe Mulla Sherifi, i Kërzharekës, ia nis të flasë Xheladini edhe e zgjat muhabetin shumë. Dikur, kur e tepron, Mulla Sherifi i thotë:

- Xhelë, l’sho pak ren, se oda asht e tanve, edhe muhabeti duhet me pasë karar.

- Hoxhë, unë jam sallatë, ia kthen Xheladini, demek me kimet.

- Po, n’kofsh sallatë, duhet me e ditë se sallata nuk qitet me kazan, po me sahan, - i tha hoxha.

KAM ME E BLE NI DHEN

Një sheherli i Pejës kishte shkuar mysafir te një katundar në Rugovë. E presin mirë e i bëjnë muhabet. Për darkë, pos të tjerave, qesin pite edhe kos të kulluar të dhenve. Kur e kërkon kosin sheherliu, i pëlqen shumë e e ha një kalanicë kos.

Mbasi e hëngër sheherliu kosin, po e pyet të zotin e shtëpisë:

- Çfarë kosi asht ky kaq i shishëm?

- Ky asht kos i dhene, - i tha rugovasi.

- Si t’shkoj n’Pejë, pa e ble ni dhen s’e la, - i tha sheherliu.

- Jo, miko, duhet me pasë shumë dhen, se me ni delme nuk bahet kosi, - i tha rugovasi.

ZJARMI EDHE VERËS E KA SHYHRETIN E VET

Kishin qenë tre vëllezër, të martuar. Dy vëllezërit e mëdhenj i rrihnin gratë shpesh, i vogli nuk e rrihte kurrë. Një ditë, kur shkuan në arë, për të prashitur, dy vëllezërit e mëdhenj i thanë të voglit:

- Pse ti nuk po e rrehë gruen kurrë?

- Nuk po e ban punën me e rrehë, se e kisha rrehë, - u tha ky.

- Qe, na po t’msojmë me e ba punën për me e rrehë, e po e kqyrum a po guxon, - i thanë ata. Masi sot e ka renin me e pru bukën, kalle nji zjarm, e ajo sigurisht t’qorton, e ti rrehe. I dëgjoi ky, e kalli zjarrin e po pret se çka do t’i thotë gruaja. Si erdhi gruaja, e lëshoi bukën e u tha kunetërve:

- Puna e marë, - e u afrua te burri i vet, ngat zjarrit, e po i thotë:

- Po mirë e paske kallë këtë zjarm, se zjarmi edhe verës e ka shyhretin e vet.

Ata vëllezërit nuk bënë zë, po, kur shkoi gruaja, ata i thanë vëllait:

- S’paske faj që s’po e rrehshe, se nuk p’e bajka punën me rrehë.

BANI EDHE JU GAJRET

I kishte pas vdekur gruaja një të Dunavit të Gjilanit. Kur i shkonin gratë e fisit për ta parë për vdekje, i thoshin:

- A po mun ban gajret? - se asht zor pa grue.

Ati i ishte tekur e u thoshte:

- Qashtu asht, e di që asht zor për mu, veç edhe ju bani gajret.