Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

ANILA DAHRIU

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

ANILA DAHRIU

            Hyrje

            Anila Dahriu lindur më 25.5 .1970 në qytetin e Vlorës në Shqipëri. Shkollën e mesme e mbaroi në qytetin e saj të lindjes dhe në 1996 regjistrohet në gjuhë-letërsi në universitetin Eqerem Çabej, në degën gjuhë - letërsi. Për arsye të ndryshimeve në vendin e saj në 1997 emigron në Itali, dhe 13 vjet banon dhe punon në Prato. Në 2010 transferohet në Kalabri teksa jeton dhe punon dhe sot.

            Vëllimi i parë me poezi "Porta e vetvetes" është botuar ne 1996 në përkujdesjen e shkrimtarit Bardhyl Gace. Me vonë, në 2010, dolën dy libra të tjerë me poezi: "Lermë të vij me ty" dhe "Mos ma lëndo ndjenjën". Një vit me vonë u botuan dy libra të tjerë me poezi:  "Drithërimë zane" dhe "Drejtë të panjohurës". Ne 2013 boton librin italisht - shqip "Nëpër brinjët e mëkatit", ndërsa në 2 qershor 2014 Rosseto Spulico në Kalabri meriton çmimin internacional për poezinë "Roberto Farina". Disa muaj më vonë, në 30 Nëntor, poezia me titull "Jeta" merr çmimin e parë në konkursin e poezisë "I EDIZIONE PREMIO TERRE LONTANE" në Spezzano Albanese. Në 30 janar 2015, pikërisht libri me poezi "Nëpër brinjët e mëkatit", merr çmimin e parë në "premio internazionale di poezia Don Luigi di Liegro", në Romë .

LËRMË TË VIJ ME TY

Lërmë të vij me ty, edhe pse je i zemëruar!

Dielli po shkëlqen përsëri,

Edhe pse, është fshehur pas reve të murrme...

Lërmë të vij me ty,

Atje ku hedh shtat kjo dashuri....

Atje gjendem unë, si një zog i përralluar...

Lërmë të vij me ty,

Në breg të detit të rendim këmbëzbathur,

Valët e mallit të prekim të përmalluar,

Të rendim me shpirtin e zjarrtë, dashuruar...

Dhe hëna e plotë të na dhuroj shërim’n...

Lërmë të vij tek ty,

Atje, mes qindra mendimesh,

Ku ëndrrat përpëliten lëndueshëm...

Lërmë të vij tek ty,

Atje ku ajri zbraz vetminë,

Dhe mbushet me fjolla të bardha puthjesh...

Lërmë të vij tek ty,

Atje, ku dallohet buzëqeshja ime,

Vizatuar nga Zoti.

Ne jemi një në këtë zbrazëtirë kotësie,

Si dy materie që shtrëngojnë

Krahët drejt ekstazës adoleshente,

Si dy mendje seksi të kundërta,

Që veten, me pikëpyetje ngarkojnë

Mbi shpinë...

Si dy shpirtra të largët

Që psherëtijnë ulërimën

Mes jehonës së lagësht...

Lërmë të vij me ty,

Drejt një shpelle të padukshme,

Me flokët e krehur nga hëna,

Dhe ngjyer me ngjyrën e mashtrimit...

Lërmë të vij tek ty,

Nuk ligështohem...!

Ndjesia e mëkatit, parajsë e padukshme,

Bëhet njësh me ty.

Për mua, trekëndësh i vuajtjeve,

Trekëndësh i ëndrrave...

Lërmë  të vij tek ty!

Edhe kur, mbi mermerin e varrit tim

Të gërvishtet klithja e fjalës së pa thënë...

Koha nuk do të harrojë,

Netët nuk do qajnë,

Ditët nuk do të ngrysen...!

Muzgjet,

T’i mbështjell në folenë e përkëdheljeve...

E përsëri do të lutem:

Më lejo, të vij me ty…!

RRUGËVE TË PLUHROSURA... 

Gra, që ecin rrugëve të pluhurosura,

Me gjymtyrë të ngatërruara...

Qosheve kanë zënë vend,

Mendime... darkës së ftohtë...

Flakë jetëshuar e përvjedhur nga hëna,

Atje, ku grishet gjysmë e shtrirë...

Në shtratin e botës së gënjeshtërt,

Humbet shkëlqimin e virgjër e të dëlirë.

Dhe rruga e tyre është e gjatë,

Në këtë natë gojëkyçur....

Ajo hedh copëra qelqi të errëta,

Qëndisur me gjilpërën e heshtjes....

Si një spektër përthyer degët e rëna.

Mbi çatitë e shtëpisë, ku rishikojnë të vjetrën,

Mbi çatitë e shtëpive, ku ato rishikojnë të vjetrën,

Me buzë të thithura nga zjarri mëkatar,

Me gjinj të ndezur, si trëndafilat e një agim të bardhë.

Ato, ecin rrugës dhe lënë hije e tyre...

Si skulptura derdhin vetveten, pa ndriçim...

Gra, që me pëllëmbë pastrojnë pluhurin e vetvetes.

Burrat puthin erën e tyre,

Të nesërmen, ky rrëfim gjen

Një formë tjetër... fole argëtimesh.

VETMIA

Hapat e tu të rëndë,
Si putrat e elefantit të plagosur,
Nga kafshimi i gjarprit të kohës,
Përplasen zhurmës vajtuese të natës shterpë.
Një rè e vogël shpërndan vesë shiu...

Mbi supet e tu të rënduar, bie pak mall,
Dhe çdo gjë përzihet me vetveten...
Mbi një hënë gjysmë errësire
Si hije flakësh të mekura,
Shfaqet kjo shtrigë lidhur mes kryqit...

Digjet në fjolla zjarri,

Lëpijnë frymën e saj të kobshme.
Përçmimi i ka thyer buzët më dysh,
Sytë janë shkëputur si dy jetimë.

Buzë të ndryshkura, sy ndriçues hije-vdekje,
Një kokë e ngrysur me leshra të hedhura
Mbi një lumë gërryes....
Koha lë gjurmët e saj, si një udhëtare
Lidhur me mendime të zhubrosura....
Unë jam këtu, e gjymtuar,
Si një flutur e ngritur n’fluturim
Dhe nga larg dërgoj klithje, aromë zgjimi....
Zëri yt, hedh një perde të shkundur vdekje,
Asgjë s’dëgjohet, eshtrave tretur....
Mes një varri të heshtur,

Troket vetmia e shekujve të tu...
Dhe unë, nuk prek më, ajrin kërthi....!

JEHONA E VIOLINËS

Tinguj që rrëshqasin rënkimit të një copëze

Hëne, të shqyer nëpër ëndrra....

Harqe që tronditin shkëmbinjtë.

Një shenjë përkufizimi,valë jete,

Tek sheh një hapësirë të gjallë.

Thërrasin, luten...!

Atje, larg në një horizont të padalë....

Janë fshehur si ujkonjat në tanën e misterit,

Atje, ku ato mbrojnë këlyshët të ardhmen,

Tej pyjeve të zhveshura nga një kohë e ftohtë,

Të rënë papritur....

Ti, vazhdon në këtë mister...

Të dërgosh tingujt e dëshirës,

Thërret!

Thërret shpirtin që kacafytet me jetën.

Ritmi, vrullshëm jehon tej

Thellësive të oqeaneve blu...

Zgjon ato qeliza, të struktura

Nga ky rebelim gëlltitës...

Thërret

Bardhësinë e dallgëve shtrirë mbi supe,

Mendimet veshin petkun e ëndrrave...

E përsëri, rendin vrullshëm

Drejt një bregu të virgjër,

Ku portat ngrihen si dallgë të fuqishme

Dhe trupi yt, vishet

Me shkumën e bardhë të nusërisë.

Atje, ku pikat e lotit,

Të zbulojnë oazën e gjelbër...

PSHERËTIMË E LARGËT

Dashuria ime këmbëkryq afër sofrës,

Robinjë e vetvetes...

Lot mendimesh derdhur mbi pasqyr’ jetime,

Puthin brengën, liqen i formuar mes kraharorit.

Psherëtimë e largët... lumturia e dikurshme...

Mall i degdisur, nuk e di ku vallë...?

Ndoshta, mbështetur nën kurm t’malit të tharë,

Ku gjelbërimi është përndjekur si një endacak,

Lecka-grisur perëndimit hallakatur,

Ku çapëlitet si i marrë...

Dashuria ime, pulëbardhë e vetmuar,

Lënë putrat e shpresës ndër shkëmb të rrezikshëm...

Rrahje dallgësh, ardhur nga larg

Sygjakosur e zemërpërvëluar,

Të kthehem sërish tek ty, nuk mundem,

Yjet nuk më lenë,

Me flakë, zjarr-shpirtin e shtrëngojnë....

Ti folez’ ëndërrimesh, po fle

Bashkë me zemërimin e vjeshtës....

Ku gjethet fëmijë vyshken para kohës së pafaj,

Vajtimi i natës mbuloi muzgun kuqalash,

Ku unë nuk shoh kurrkënd,

Vetëm hijen tënde, pluhur i reve në largim....

Unë jam këtu, e strukur drejt ferrit,

Këputje puthjesh në oazë qiejsh, veshur me mashtrimin,

Një fjalë e largët, psherëtimë drejt një gremine.

Ky mjalti yt, derdhet në trupin tim.

Mëkati, si një lule,

Të cilën, po e hedh drejt një bregu mikpritës....

Hapa krahët të përqafoja

Horizontin tim... Pa ty!

DRITHËRIMË

Do të pushtoja veç ty kafshitë e jetës sime,

Etja e një shkretëtire të dëbuar në qeli të marrëzisë,

Do të klithja në gijotinën e tmerrit dhe të vdekjes,

Kapërthim yjesh, si një lule veç në lulëzim,

Do të përmbysja Qiej,

Me gjakun e dhimbjes,

Do të gërvishtja në fletën e testamentit,

Një poezi, ku veç shtrëngimin e shpirtit tim do te rrëfej,

Lotët ta thithnin duke i përcjell në lotët e tu,

Me gjakun e dhimbjes, si një ujkonjë plagosur të rendja

Nëpër pyje, ku drita lë gjurmët e fatit.

Ndër buzët e tua të thara,

Të mbështesja buzët e mia, mall shekullor,

E mes lotëve që rrëshqasin ndër qerpikët e ngrirë,

Të shndërrohem në një Zanë,

Ku, fluturimthi të rrëmbej  yjet,

Të mbart ndër krahë zjarrin e tyre,

Dritë shkëlqimi për sytë e tu...

Ku unë të zhytem mes kësaj magjie,

Si një varr i hapur i harresës,

Si një varr i hapur i harresës,

Gëlltitur  mëngjeseve me vesin e trishtuar,

Ku kullon, si një ujëvarë drejt amshimit shtazarak

Të perëndive ku  luajnë me drithërimat,

Si kërcinj të thyer, me zemërimin e galaktikës,

Ku ikën e ikën në pafundësinë e hiçit,

Duke tërhequr shpirtin tim,

Nga, ku, unë mbështillem me universin vetëm për ty,

Drithërimë e shpirtit, ku jetoj kaq gjatë,

Dhe, jeta ime merr formën e një engjëlli

Që po të pret të tretet, me pafajësinë, për ty...!!