|
ASHT QË MBIN
Shum’ pseudo-patriote e lajkatare
sot, berlyken neper portrete
gazetash e mediash elektronike.
Ato kane gjak te ngjizur, qe
mbledh miza dhe krimba, i ushqen
per dasmen e madhe qe vjen.
Tjeter eshte ai qe ka gjakun ne
vlim.
Gjaku i tij filtrohet e
vetepastrohet,
nuk ngjizet dot por kullohet.
I ushqen damaret deri ne rrenjet
e Lisit te Madh dhe te Vjeter,
te vjeter, te mocem, bile
te Lashte e Sterlashte.
Kjo eshte toke e djegur perbrenda,
Por, perseri ne thellesine e vet
mban mundimshem nje asht.
Dhe, asesi ta trete kete asht ,
ai Asht perseri do te mbije
edhe gjenin do ta riperterije.
Tamam si nje drite ne erresire,
eshte nje shprese ne te gdhire
dhe qe buron nga shpirti i lire.
Jeton e gjalleron kjo shprese
brez pas brezi ne kujtese
dhe kurren e kurres s’do vdese.
A T Y
(tek nje tru e zemer per
ndjenje)
Aty, dhe vetem aty
mbase ka dicka !
Aty eshte gjithcka.
Aty eshte esenca
Aty pra, flen dhe shkenca
Aty qendron fizika e kimia
Aty eshte e fshehur edhe dija
thene e gjitha kjo, filozofia.
Aty i nderrojne rolet mes veti
jeta dhe vdekja, ritmikisht
dhe pa vonuar, njera pas tjetres.
Aty zbohet dhe pleqeria nga rinia
gjithmone ne cikel anasjelltas.
BOTA QË MË RRETHON
Me dashuri dhe me respekt
ndaj tjereve qe i dua,
Kuptova me mire boten
qe me rrethon mua
Dhe atehere kur e cakroj goten
me ata qe ndodhen perreth meje,
Degjoj pa doreza te verteten
ashtu lakuriq e pa marre leje.
DALLGË E DALLDISUR
Akoma s’i ke shkelur as brigjet e
tua,
te brishta mi ke puthjet
vjeshtore,
n’kalterim Detit te qete valezon,
ate brenge qe ke ne vete,
pse s’po ma thua?
Une te afrohem me cicerime zogu
ne agim. Por Ti ik e s’me ndesh
e me behesh vesh ne shesh,
porsi dallga dallgen kur ndjek.
Shkume Deti apo fluske sapuni
ne mbarm?- njesoj tretesh mes
brezave te yberit tim vjeshtor.
Ti Dallge shkumebardhe qe digjesh
nga malli per ta lagur bregun tend,
por se ngien dot se laguri, e
s‘vdes.
Ti Dallge e dalldisur Oqeanit
te loteve sykalter ne vegim.
Mekatin tend ta lane vec loti!
Ti je Dallge e shastisur ne
trazim,
qe rrah bregun tend te lashte qe
moti
Kot se koti rebelohesh, trazohesh
perplasesh, derdhesh e mblidhesh
dhe prapeseprape s’te pushon loti
e nuk ngihesh as me puthjet
bregore.
Qetesohesh vetem me afsh zemre
Atehere kur behesh Eurinom,
ne kerkim t’Ofionit, por qe
s’ngopesh, e s’te ndalin Ty as
perseritjet e hirshme harmonike.
Ti mbetesh vazhdimesi, gjithnje
ne kalim, kohesh historike!
DITËT E NAIMIT
Motet, vijne edhe shkojne
N’perkujtim te t’madhit kalojne
Me ndezje qirinjsh, lapidar nga
poezi
Ne pervjetore mblidhemi per Ty.
Sa qiri qe jane shkrire
Sa te tjere digjen me Ty
Ti Naim nuk u shkrive
Ti Naim mbete qiri.
Dhe qiriri digjet, shkrihet.
Flaka e tij qe na ben drite
Ne ta ruajme nder breznite
Me te ndezur dite per dite.
E, mos t’na shikoje i mrrolur
Se bijte e tij e kane lodhur
Dhe ne shpirt e kane sfilite
Nder shqiptare keto ndasite.
Poezi nga libri "Asht që
mbin"
|
