Sakras Art Gallery

Është plotësuar me 17 piktura aktuale të piktorit Sabir Krasniqi (shkurt 2025)

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

TV KLAN

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

NACIONALE

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.AL

KOSOVARJA

Bhagwan Shree Rajneesh – OSHO

Përktheu: Valdet FETAHU

ASKUSH NUK ËSHTË NJË SHPËTIMTAR - AS BUDA AS JEZU KRISHTI

Askush s’mund ta shpëtoj askënd. Vetëm ju mund ta shpëtoni veten tuaj. Dhe sekreti i shpëtimit është: me qenë i lumtur, jo me qenë i pikëlluar. Sekreti i shpëtimit është: mos të shkohet në krijimin e mjerimit.

Pyetja: Me shekuj inkarnimet si të Jezusit dhe Budës kanë pranuar të vijnë dhe ndihmojnë njerëzimin. Nëse jeta nuk është më shumë se një shaka, pse ata i pranojnë vështirësitë?

OSHO: Kjo gjithashtu është pjesë e kësaj shakaje të madhe kozmike. Buda dhe Krishti - ata janë pjesë e kësaj loje të madh, kjo lojë, kjo LILA. Mos i merrni ata seriozisht, ata nuk janë njerëz të rëndë. Ata janë duke luajtur një lojë. Kjo është e gjitha një shaka. Kur them: “Kjo është e gjitha një shaka” Unë thjesht po them mos e merrni seriozisht dhe mos e merrni pikëllueshëm. Le të jetë kënaqësi.

Askush nuk është një shpëtimtar - as Buda, as Jezusi - askush nuk është një shpëtimtar. Unë jam i përfshirë në të. Askush nuk është një shpëtimtar. Atëherë çfarë është Buda? Buda është vetëm një shpëtim. Jo një shpëtimtar, një shpëtim. Nëse ju e kuptoni atë, nëse shikoni në të, në qoftë se merrni pjesë të tij, jeta juaj nuk do të jetë më mjerim. Ajo është një lumturi.

Jo se Buda ju shpëton, jo se Jezusi ju shpëton. Askush s’mund ta shpëtoj askënd. Vetëm ju mund ta shpëtoni veten tuaj. Por ata janë shpëtim. Dhe sekreti i shpëtimit është: me qenë i lumtur, jo me qenë i pikëlluar. Sekreti i shpëtimit është: mos të shkohet në krijimin e mjerimit. Dhe fytyra serioze, fytyra e zgjatur, është fytyrë joreligjioze.

Kjo është arsyeja pse unë them: “Kjo jetë është një shaka kozmik.” Kjo nuk është për të denigruar atë, kjo nuk është fyese. Ky është respekti më i madh që unë mund të tregoj për të - se ajo është një lojë. Kjo është arsyeja pse Hindusët e quajti atë Lila, një lojë. Me qenë lozonjar, dhe në këtë gjallëri është shpëtimi juaj. Dhe vetëm ti je ai që mund të shpëtosh veten. Unë mund të bëjë zemrën time të vlefshme për ju. Unë nuk jam shpëtimtari, unë jam shpëtimi.

Pyetja: I dashuri Mjeshtër, me qenë i ndritur, a duhet patjetër me qenë hebre, apo kjo vetëm ndihmon?

OSHO: Amitabh, Religjioni ka zhdukur një kualitet fundamental: sensin e humorit. Kjo ka qenë shumë për të ardhur keq sepse kjo e ka bërë religjionin të sëmurë.

            Sensi i humorit është pjesë, një pjesë thelbësore, e tërësisë së njeriut. Ajo e mban atë të shëndoshë, ajo e mban atë të ri, ai e mban atë të freskët. Dhe për shekuj me radhë populli i trishtuar kanë dominuar religjionin. Ata e kanë dëbuar qeshjen - nga kisha, nga xhamia, nga tempujt. Atë ditë që qeshja hyn përsëri në vendet e shenjta ato do të jenë me të vërtetë të shenjta, sepse ata do të jenë tërësi. Qeshja është cilësia e vetme që dallon njeriun nga kafshët e tjera. Vetëm njeriu mund të shihni duke qeshur, absurde.

Vetëm njeriu ka kapacitet dhe ndërgjegje të jetë i vetëdijshëm për shakan kozmike çfarë është ekzistenca. Ajo është një shaka kozmike, ajo nuk është një çështje serioze. Seriozitetin është një sëmundje, por serioziteti është vlerësuar, respektuar, nderuar. Ajo ishte absolutisht esenciale për të qenë serioze, për të qenë e shenjtë; kështu që vetëm njerëzit patologjik u interesuan për fenë, njerëzit që ishin të paaftë për të qeshur. Dhe njerëzit që janë të paaftë për të qeshura janë johuman, ata nuk janë ende njerëz - çfarë të them për qenien hyjnor të tyre? Kjo është e pamundur - ata ende nuk janë bërë njerëz.

E për të qenë njeri është urë në mes shtazarakes dhe hyjnores. Kështu që unë kam respekt të jashtëzakonshëm për sensin e humorit, për qeshjen. Qeshja është shumë më e shenjtë se lutja, sepse lutja mund të bëhet nga çdo person budalla; ajo nuk kërkon inteligjencë të madhe. Qeshja kërkon inteligjencë, ajo kërkon prezencën e mendjes, një shpejtësi për t’i parë gjërat. Një shaka nuk mund të shpjegohet: ose e kuptoni ose ju mungon kuptimi. Nëse ajo shpjegohet ajo e humbë tërë qëllimin, për këtë arsye asnjë shaka nuk mund të shpjegohet.

Për më tepër ju e pranoni atë përnjëherë… nëse nuk e merrni përnjëherë atëherë ju përpiqeni ta gjeni kuptimin e saj; ju do ta gjeni një kuptim, por shakaja s’do të jetë aty. Ajo ishte në të menjëhershmen. Humorit i nevojitet prezenca, prezenca imediate. Ajo nuk është çështje analize, ajo është çështje e pasqyrimit. Amitbh është i shqetësuar sa i përket humorit, me qenë pak çifut është mirë – çdokush duhet të jetë pak çifut! Për ndritje kjo do ta përgatit terrenin, kjo do t’ju bëj shumë më të gjallë. Ndritja është t’ju bëj totalisht të gjallë. Qeshja ju sjell jetë.

Dhe në qoftë se ju mund të qeshni tërësisht ka disa gjëra që do të kuptohen më shumë. Në të qeshur të thellë ego zhduket, ajo nuk gjendet fare. Ju nuk mund të keni edhe qeshje dhe ego. Në qoftë se ego është aty ajo do t’ju mbajë serioz. Të gjithë egoistët janë njerëz serioz, dhe të gjithë njerëzit serioz janë egoistë. Për të qenë në gjendje të qeshni, ju duhet të jeni si një fëmijë – pa ego. Dhe kur ti qesh, qeshja papritmas është aty, ju nuk jeni. Ju ktheheni përsëri, kur e qeshura është zhdukur. Kur e qeshura të jetë shkuar larg, kur ajo të jetë qetësuar, ju ktheheni përsëri, ego kthehet mbrapa.

Pothuajse në çdo moment të qeshjes ju keni një paraqitje të jo- egoizmit. Janë vetëm dy aktivitete në të cilat ju mund të ndjeheni lehtë pa ego. Njëra është në qeshja dhe tjetra në vallëzim. Vallëzimi është metodë fiziologjike, metodë trupore për t’u ndjerë pa ego. Kur valltari është i humbur në vallëzimin e tij ai më nuk është – aty është vetëm vallëzimi. Qeshja është pak më delikate se sa vallëzimi, ajo është më pak e brendshme, por ajo ka gjithashtu aromen e njëjtë.

Kur qeshni ... Ajo duhet të jetë një e qeshur nga barku. Ajo nuk duhet të jetë vetëm sipërfaqësore, ajo nuk duhet të jetë vetëm e sjellshme, ajo nuk duhet të jetë vetëm një mamerizëm.

Kam dëgjuar:

Një daktilografiste ishte duke e lëshuar punën e saj. Kjo ishte dita e fundit e saj në zyrë, dhe shefi i rrëfeu shakatë e vjetra të cilat gjithmonë i rrëfente. Të gjithë qeshën, përpos daktilografes. Shefi pyeti: “Çfarë po ngjanë me ty? Nuk po mund t’i marrish shakat?” Ajo tha: “I kam marrë ato shumë më herët. Ato po i përsëritni me mijëra herë, por unë s’kam nevojë të qesh më. Gjithsesi nesër po shkoj. Këta budallenj qeshin sepse ata duhet të jenë të qeshur – ju jeni shef. Kështu që pavarësisht se a është shakaja e vlefshme për të qeshur apo jo kjo s’ka rëndësi. Ata kanë për të qeshur. Por unë po shkoj, çfarë keni të më bëni? Unë nuk po qeshi, çfarë mund të më bëni? Unë nuk po qeshi, ju nuk mund të më bëni të qesh me ato shaka të kalbura.”

Nëse ju qeshni nga obligimi apo nga ndjenja e manierizmit, nga mirësjellja, atëherë kjo nuk është qeshje barku, atëherë ajo është vetëm sipërfaqësore; në qark, ju e udhëhiqni atë. Ju nuk do të kuptoni se çfarë jam duke thënë rreth qeshjes atëherë. Qeshni në mënyrë që i gjithë trupi juaj, e tërë qenia juaj të jetë e përfshirë, dhe papritmas aty të ketë një paraqitje e shkurtër. Për momentin ku e kaluara zhduket, e ardhmja zhduket, egoja zhduket, çdo gjë zhduket - mbetet vetëm qeshja. Dhe në atë moment të qeshjes ju do të jetë në gjendje për të parë gjithë ekzistencës duke qeshur.

Indianët nuk e kanë ndjenjën e qeshjes. Në Indi nuk ka asnjë shaka indiane. Të gjitha shakat që janë treguar në Indi janë të huazuara, nuk ka një gjë të tillë si shaka indiane. Indianët janë njerëz serioz, njerëz shumë religjioz, njerëz të shenjtë. Si mund të bijën ata në gjëra të tilla të ulëta siç është shakaja. Ata flasin për Zotin, ata flasin për moksha (moksha në sanskrishte do të thotë: çlirim), ata flasin për nirvanën… ata nuk mund të qeshin. Aty nuk ka material për të qeshur! Ju nuk mund të qeshni me Zotin. Por nëse nuk mund të qeshni me Zotin ju kurrë nuk do ta kuptoni Zotin.

Statujat indiane të Budës janë krejtësisht të ndryshme nga statujat kineze dhe japoneze të Budës. Ju duhet ta keni vërejtur dallimin; dallimi është i madh. Buda indian ka një trup shumë atletik. Barku i tij është shumë e vogël, pothuajse nuk ekziston. Ai nuk e kishte një të qeshur barku. Nëse nuk e ka barkun si mund të ketë një të qeshur barku? Por Buda kineze ka një bark të madh, dhe jo vetëm një bark - madje edhe në statujë ju mund të shihni valë të qeshura në bark. Edhe në mermer ju mund të shihni se ai është duke qeshur, barku po qesh.

Nuk ka indian që do të bie dakord me statujën kineze. Ai do të thonë: “Kjo nuk është e drejtë, Buda nuk ishte si ky, me një bark kaq të madh… ” Buda kinez duket si kloun – por unë kam respekt të madh për Budën kinez. Buda kinez e ka gëlltitë Lao Ce-n, Çuang Cu, Lihe Cu. Ai është shtatzëne me Lao Ce-n, kjo është arsye pse ai ka bark të madh. Brenda barkut të tij është Lao Ce. Dhe ju nuk mund ta mbani Lao Ce të qetë. Ai duhet të qesh dhe të shkelmon dhe t’i bëj gjërat; prandaj ka valë në bark.

Lao Ce ka sens humori. Ndoshta për këtë arsye Lao Ce nuk mund të bëhet themelues i një religjioni të madh. Nuk ekziston asnjë religjion në emër të tij. Po, disa njerëz të rrallë kanë ndjekur rrugën e tij, por nuk ka asnjë kishë të organizuar, për arsyen e thjeshtë se Lao Ce duket kështu joserioz. Ai përdoret për të hipur mbi një buall. Tani, nuk mund të gjeni një kalë? Çdokush mund të ketë dhënë të paktën një gomar -, por një buall ...? Dhe aq më shumë, jo në pozitë të drejtë, por i ulur prapa! Bualli po shkon në njërën rrugë dhe Lao Ce po shikon tjetër rrugë.

Ai duhet të ketë krijuar qeshje kudo që ka kaluar. Njerëzit duhet të janë mbledhur për të parë ngjarjen, se çfarë po ndodhë. Dhe Çuang Ce larg e ka tejkaluar mësuesin e tij. Kurrë nuk ka pasur njeri aq të mrekullueshëm si Çuang Ce. Të gjitha ato që ai i ka thënë kanë qenë krejtësisht absurde, qesharake! – por me domethënie të thellë. Së pari ju do të qeshni dhe pastaj ngadalë do të shihni kuptimin të cilën ai e paraqet, në një mënyrë shumë të gëzueshme, për të vërteta të caktuara të cilat mund të tregohen në një mënyrë të lumtur.

Nëse jeni serioz ju nuk mund t’i bëni njerëzit të kuptojnë bukurinë e ekzistencës, festimin e ekzistencës. Jeta nuk është tragjedi, ajo është komedi. Ajo nuk është tragjike. Por njerëzit religjioz kanë krijuar varësinë nga vetë ideja se jeta është tragjike: ky është mjerimi, mjerimi total - çfarë ka për të qesh në këtë? Për këtë arsye ata tërhoqën njerëzit që janë të paaftë për të qeshur, për të jetuar, për të dashur.

Përpjekja ime këtu, Amitabh, është vetëm e kundërta. Unë dua që ju të mësoni sa më shumë nga Buda, sa më shumë nga Lao Ca, sa më shumë nga Krishna, sa më shumë nga Çuang Cu të jetë e mundur. Unë do të doja që ju t’i absorbon të gjitha përvojat e mëdha që kanë ndodhur në të kaluarën, në mënyrë që një sintezë e lartë të bëhet e mundur. Në këtë sintezë të lartë qeshja do të jetë një nga kualitetet më esenciale. Me të vërtetën, guximin dhe virtytin, e qeshur edhe ka vendin e vet. Në këtë kuptim hebrenjtë janë njerëz të bukur. Ata kanë sensin më të madh të qeshjes në të gjithë botën.

Ata janë në një ekstrem, në ekstremin tjetër janë populli britanik. Aq shumë letra kam marrë, të zemëruara: “I dashuri Mjeshtër, ju nuk i kuptoni britanikët.: Kush mërzitet për t’i kuptuar? Dhe pse unë duhet t’i kuptoj britanikët, për çfarë? Nuk ka mbetur asgjë tjetër për t’u kuptuar? Unë kam treguar aq shumë shaka në lidhje me italianët, por nuk kam marrë asnjë letër të vetme të zemëruar. Ata e kuptojnë se shakaja  është shaka! Nëse ju e kuptoni shumë ju nuk mund te bëni shaka. Një keqkuptim i vogël është i nevojshëm.

Tash, njëri prej sannjasinëve më të njohur të Britanisë, Prembondi, kishte shkruar: “Ju fare nuk po i kuptoni britanikët.” Ju thjesht po e dëshmoni qëllimin tim! Dikush tjetër kishte shkruar: “Kjo nuk është e drejtë. Ju keni thënë se asnjë grua britanike nuk është një grua; ato të gjitha janë zonja.” Unë thjesht vetëm iu kam kushtuar respekt. Dhe unë mendoj se është një fakt i njohur se asgjë nuk duhet të thuhet kundër të vdekurit. Për të vdekurit ju duhet të tregoni respekt. Kjo është ajo që unë bëra! Pse ju jeni të zemëruar për këtë?

Sërish po e përsëris: është shumë e vështirë, pothuajse e pamundur, për të gjetur një grua britanike – ato janë vetëm zonja. Të gjithë meshkujt nuk mund të jenë zotërinj, meshkujt pas të gjithave janë burra, djemtë janë djem! Dhe djemtë e vjetër më shumë! Por sa më shumë që gratë janë të shqetësuara, ata e mbajnë kulturën, fenë, ato janë gurë themeli. Gruaja britanike ka një fytyrë të caktuara. Asnjë grua tjetër nuk ka atë lloj të hundës... ata të gjithë kanë nevojë për kirurgji plastike!

Amitabh, problemi i vetëm me hebrenjtë është kur është fjala për çështjen e çmimeve. Atëherë ata do të shkojnë në pazarllëk për shekuj me radhë. Ndritja do të jetë tamam para tyre, por ata do të bëj pazar për çmimin. Kështu që kjo është problem, Amitabh, kësaj ju duhet të jeni të vetëdijshëm.

Një skocez shkon tek rrobaqepësi dhe kërkon të shoh stof për kostume. Rrobaqepësi hebre kthehet me një stof të bukur leshi Harris. “Shiko këtë” - tha ai. -“Dhe ky nuk është pesëdhjetë funta, madje as dyzet. Tridhjetë funta dhe është i juaji.” Skocezi e shikoi me kujdes. “Unë nuk do t’ju jap njëzet e pesë funta për këtë, madje as njëzet. Çmimi im është tetëmbëdhjetë funta.” “Në rregull”, tha hebreu. “Kjo është mënyrë e cila më pëlqen të bëj trageti - jo pazarllëk.”

Mandej kanë qenë dy hebrenj të cilët takohen njëri me tjetrin pas dyzet vjetësh, dhe nxituan në pijetoren më të afërt për ta festuar këtë takim.

“Do të jetë magjike për ta pirë një pije së bashku pas gjithë këtyre viteve” - tha njëri. “Mrekulli” - tha tjetri, “ por mos harro, rundi është i yti!”

Një vejush e pasur kishte nevojë për transfuzion gjaku, kështu një bamirës hebre ia shpëton asaj jetën. Ajo ishte shumë falënderuese, dhe ia dhuroi atij njëqind funta, por pas një rikthimi ajo kishte nevojë edhe për një dozë dhe kësaj here ia dha dhuruesit pesëdhjetë funta. Herën e tretë që ai ia shpëtoj jetën asaj, ajo kishte marrë aq shumë gjak hebreu saqë vetëm e falënderoi atë përzemërsisht.

Pjesë nga "Përmbledhje kapitujsh mbi shakan dhe qeshjen"