Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

BORA ARLLATI

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

BORA ARLLATI

            Hyrje

         Lindi në 18 janar 1996 në qytetin e Gjakovës. Si fëmija i parë në familjen e saj, ajo është bijë e një babai gjakovar dhe një nëne nga Elbasani / Shqipëria.

            Bora hobi të saj ka muzikën dhe vallëzimin, por talentin e vërtetë e ka shfaqur në letërsi me krijime të mrekullueshme në formën e esesë dhe poezisë. Që në klasë të parë, ajo botoi në revistën “Marigona” të shkollës “Zekeria Rexha” krijimin e parë me titull: “Unë Bora dhe bora e dimrit”.

            Është studente e letërsisë në Fakultetin Filologjik të Universitetit publik “Fehmi Agani” në Gjakovë.

            Vëllimi me poezi dhe filoprozaikë “Përtej” është botimi i parë të cilin autorja e re e botoi në Maj të vitit 2014 derisa ishte maturante në gjimnazin “Hajdar Dushi”. Ky libër u promovua në kuadër të 50 - vjetorit Jubilar të Mitingut të Poezisë në Gjakovë.

            Krijimet e saj shquhen për peshë metaforike dhe pjekurie.

            Është laureuar me titullin: "Krijuesja e re në artin e poezisë" për vitin 2014 nga LNShPA "Pegasi - Albania". Në Konkursin letrar “Dita Poetike Durrsake 2014” u nderua me Mirënjohje.

            Krijimet e saj janë prezantuar në serinë antologjike 12 vëllimesh “Muzgu” në Tiranë si dhe janë botuar vazhdimisht në shtypin periodik.

TOKA IME

Shkel unë,

rrudhat e tua shkel,

zërin tënd e dua

dhe përkundem

si një valle mbi ty.

Ti më deh

princesha e dhimbjeve të mia,

balta jote më përkëdhel duart

sa herë përkulem mbi ty,

më gjunjë të puth për të thënë të dua

aroma jote më preh

o Tokë e bekuar !

Më prek

kur bie në krahët e tua,

dhe plagët t’i ndjej,

derisa në gjirin tënd

një ditë do të kem pushuar

duke pritur ura që lidhin udhët

unë, e vetme

deri në ekzistencën tënde, timen.

NË QAFËN E MALIT

 (Alpeve të Shqipërisë)

E përhumbur rrugëve të jehonës,

shkëmbinjtë zemrën ma ngritën lart mbi re

në çast, ashtu si mali

dhe trupi im u dorëzua

nën retë e bardha mbledhura në vatër.

Sa herë rreth këtij përbindëshi guror,

më ngjiten kujtimet

në stinët e veshura krejt ylber.

Më vjen të mbledh gjithë malin,

në pëllëmbë ta mbaj

se me mua do të ngjajë

faqet tona lehtë t’i bashkojë.

Dhe s’do pendohesha kurrë !

Me dritëzën ngjizur

ato bjeshkë ku puthin retë,

të jenë njësoj si mua.

Të dashurojnë gjithë botën

dhe bota t’u thotë: “Ju dua !”

PA HARTË DHE PA BUSULL

Papritmas si shtegtare e re vura bast

për rrugicat e pashkelura të shpirtit,

duke çarë kaltërsinë dhe gjuajtur retë,

në stacionin e fundit nga ishin nisur.

Nuk kam një hartë në ekuipazhin tim,

ne lamë pas kohe një ecje të bujshme,

kanosej mendja e padisiplinuar,

dhe ca kujtime të frikësuara, të plagosura.

Të mbyllura me vite në anijen e rrezikuar

nga rrufetë që ulërinin e dukeshin aq afër,

larg sa vite drite të largët.

Pa hartë dhe busull

pa biletë dhe as itinerar,                      

fajtore e heshtur e pafajësisë

numëron vijat e bardha në kilometrazh.

Çfarë zbulova në të vërtetë ?

Nuk guxoj t’i vë emër,

me siguri do të gaboj

si Kolombi në kontinentin tjetër !

SI QUHEM ?!

Kërkoj të hap portën e mendjes

mes zhurmës së pafundme hipokrite.

Kush jam ?

Shpirtin tim, thua, di ta njoh ?

Aty ku jeta më solli natën

për të më dhënë ëndërr të re

për të më sjellë një iluzion të ri.

Kështu të ngopem me veten,

të harroj që po plakem

dhe e di se shumë larg

melodia e flladit me ecjen e qetë

do më ndjekë nga pas.

Por s’do më vërë faj

sepse ende nuk di përse jetoj

dhe pyes veten habitur,

si mund të quhem në këtë botë pa emër ?

Për të mësuar sido që të jetë

vetëm një gjë me emër të thjeshtë:

E vërtetë !

GURI

Ti nuk mposhtesh

as rrënohesh lehtë,

bir i një kokëfortësie të hidhur.

Përçmon të dobëtit, të parrugët

sepse egërsia të mbjell trishtim

thërrmimin e gjigandit kthen në rërë.

Nuk ka vend pa këtë peshë,

të ndarë me dhe.

E merr çdo grimcë,

kthen në copëza jete të pathyeshme

si pronat e të tjerëve.

Atij që të përkëdhel

i fal gjithë tokën mbarë,

të përzgjedhurën mes vorbullës

e bën të fortë si veten,

të palëndueshëm

nga kushdo që e hedh

në të hirtën dashuruar,

të mbesë gur i pandërtuar.

Si kopsht lëndine e papërlyer gurësh,

mbaj një gur në vend të zemrës,

kacavarur në shpresë,

bekuar në pavdekësi.

Pengesa në të cilën rrëzohem,

është gur i gurosur

që kërkon të gdhendet

në qëndrueshmëri…

Por vetëm malli

e thyen gurin që hodha pas !

NJË PIKË SYRI

Botë e pikësuar në një sy.

Brenda në sy

lexoj përgjigjet e pyetjeve

të syve të mi.

U rrëzova në rrugë.

Do kisha vdekur

po të mos isha mbytur nga sytë.

E zënë rob prej zërit

u strehova në sy.

Mund të vdes goditur prej sysh.

Do doja që edhe vdekja një sy gjumë të ish.

Bota është valltarja më e mirë

kur vallëzon në sytë e mi.

Gjatë varrimit më lini jashtë vetëm sytë,

rigat e shiut roje të syve në ëndërr janë.

Kur për sytë me ngashërim

do të qash tek rri në gjunjë,

sytë e tu mbi varrin tim,

varri im në sytë e tu.

Më mbyti loti i tij

në lojëra qerpiku e ndjell,

por kur më zgjat dorën

ndjej se më zhyt edhe më thellë.

Me sa mund e duroj këtë dhimbje si burrë,

në heshtje syri qahet me dënesë.

Cili shikim ka mbetur etur

që ky sy kërkon ta bëjë lot ?!

Në njërin sy hyra e gjitha,

sa e cekët m’u duk bota

të nesërmen kur ditën e re nisa!

ATA

Ajo, e qetë si aromë nate,

drita dukej se ia prishte magjinë.

Ai, si yll e përgjonte pas,

i lutej diellit të mos kishte kthim.

Ata, fshiheshin në ëndërr

s’i donin agimet, mëngjeset me zhurmë

përqafuar deri në vesën e mëngjesit

kur puthjet i fikte aurorë e qiellit.

Si Hëna shpesh ndërronin fytyrën,

lusnin mëngjesin edhe pak të vononte,

lodhur nga trillime historish

të vetmin shpëtim tek nata kërkonin.

Të dy dashuruar në ndjenjë

sa larg do të ish takimi përballë,

në ëndërr por jo kurrë në zgjim

si Dielli dhe Hëna

të ndarë nga i njëjti mallkim,

që afër janë por larg dritën kanë,

frymë nuk marrin

por fryma e tyre janë !

Dhe ja Dielli sonte preket nga Hëna

e gdhendur në mijëra magji,

por të gjitha digjen e shuhen të fjetura,

Ai si Diell që nga flakët ka dalë,

Ajo, Hënë që nga ai merr zjarr !