|
Që nga gjeneza, njerëzimi ka njohur tragjedinë e
së keqes, e cila përbëhet nga mosmirënjohja, ligësia, padrejtësia. Njerëzit
u sfilitën të kuptonin rrënjët e saj, të shpjegonin shkaqet e saj. Sepse e
keqja s’vepron në forma anonime, është e personalizuar, ka emër e mbiemër,
kalon caqet e lirisë njerëzore. Sa herë mund të jemi treguar të ndrojtur në
një ambjent të caktuar, ku simpatia kundrejt nesh, nuk shkëlqente dukshëm.
Por nga ana tjetër, s’mund të mohojmë se cilido syresh, ka energjinë e
mjaftueshme për të reaguar. Natyrshëm lind pyetja: sa pushtet real kanë
vallë qytetaria, kultura, fisnikëria që t’i imponohen dukurive negative e të
shëmtuara?!
Më ka bërë përshtypje një reflektim i Nënë
Terezës” Jepi botës më të mirën dhe do të të zënë me shkelma. S’ka rëndësi!
Ti bëje!”. Sigurisht që mesazhi përmbyllës (derisa vjen prej saj)
domosdoshmërisht do të inkurajojë të mirën, por për intelektualët e vërtetë
që sfidohen çdo ditë nga padrejtësia, paaftësia e dashakeqësia, nuk rezulton
aspak optimist. Të qenit korrekt dhe i ndershëm të bën automatikisht, më të
butë dhe më tolerant. Ndërkohë, teksa realizojmë objektivat e ngjisim
shkallët me përulësi, gjithnjë e më tepër hasim miq të rremë e armiq të
betuar. Aq shumë ka penetruar skepticizmi brenda qëllimeve të mira, saqë dhe
mirësia pa interes keqkuptohet nga të tjerët, e nuk mungojnë etiketimet
pezhorative si hipokrit, egoist, ekzibicionist etj.
Sot gjithkush ëndërron të jetë dikushi. Ç’do të
thotë, të jesh dikushi?! Pastaj, e pse duhet domosdoshmërisht të bëhesh i
tillë?! Sepse për t’u bërë vërtet dikushi duhet fat, kurajo, vullnet. Mbi të
gjitha, guxim për të mbijetuar i vetëm ndaj të gjithëve. S’duhet të
trembesh, nëse askujt s’i intereson ajo që ti bën. Kushedi se sa duhet të
presësh dhe në fund, ndoshta pas vdekjes, do të quhesh dikushi.
Por këtë detaj e kanë fshirë të gjithë nga
memoria dhe praktika e të vepruarit. Nxitojnë drejt katapultimit dhe
suksesit të madh. Numërojnë 3…5…7…13…, duke u zhveshur nga virtytet
njerëzore dhe duke kapërcyer mbi vlerat, kompetencën, sakrificat, moralin,
ligjet e shkruara e të pashkruara.
Ndërsa qëndrestarët mjegullohen, e presin në
cep; të shpërfillur, të lënë në harresë, të pavlerësuar, me parimin modest
se “Jeta i ngjet tangos, dy hapa para e një pas”.
Shumëkujt mund t’i duken naivë. Por jo, s’janë
të tillë! Thjesht spikasin për dinjitetin e tyre që s’i lë të rendin pas
makinacioneve, servilizmave e intrigave për të arritur synimet.
Portokalli, njëri prej agrumeve më të përhapur
në botë, përveçse ka efekte shumë të mira në aspektin mjekësor, meqenëse
konsumimi i tij redukton rrezikun e tumoreve apo sëmundjeve të sistemit
kardiovaskular; i atribuohen dhe konotacione filozofike.
Kam qenë gjithnjë e mendimit se kurrë, s’duhen
humbur lidhjet me fantazinë. P.sh., të përfytyrosh se je një portokall në
rrotullim dhe siç thuhet në “Kopshtin e të iluminuarve”, ngjyra e
portokalltë simbolizon mirëkuptimin, urtësinë, ekuilibrin dhe ndikon
pozitivisht në harmonizimin me mjedisin përreth. Aroma e lules apo frutit të
portokallit zbut tensionin nervor, duke zgjuar dhe duke sjellë ngrohtësi e
mirëqenie shpirtërore. Ndoshta, ju vjen për të qeshur. Sigurisht që jeni të
lirë të qeshni, të përqeshni e të nënqeshni.
Ndërkohë, procesi i rrotullimit vazhdon. Teksa i
nënshtrohemi kërkimit të së vërtetës, eksperiencave pozitive, dijes; misioni
ynë bëhet më i plotë, më i vlefshëm, më vizionar.
Në fund, pasi kalon të gjitha etapat e
rrotullimit, portokalli rikthehet në vendin e tij. Tashmë, leksionin e ka
përvetësuar shumë mirë. Dhe ja, ku ia beh, çasti i shumëpritur i fitores.
Po, po! Të jeni të bindur! Sepse bota është portokall!
|
