Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Raif KASI

         Nga përvoja mistike e njerëzve tanë

         BUKUROSHJA E NATËS

       U ndal i zhgënjyer. Nuk dinte çfarë të thoshte. Çdo gjë i dukej si ëndërr. “A është, vallë, e mundur që mbrëmë të kem quar dashuri me aq pasion me një hije” -mendoi. Po, jo. Në thellësinë e qenies së vet ndjeu se e donte, se nuk i vinte keq që kjo gjë kishte ndodhur, qoftë edhe një ëndërr apo shpirti i saj të ketë qenë. I kërkoi falje gruas dhe u nis heshtas, i vendosur ta hulumtonte rastin gjerë në fund. U ulë në një ulëse të afërt që t’i mblidhte përshtypjet dhe të vendoste çka të bënte.

            Nata, përplot hënë, si e krijuar për shëtitje, gjersa voziste veturën ngadalë nëpër pylli e dendur prej frashri.

            Ramit H. Nga Lubinja e Poshtme (Prizren) nuk mendonte asgjë tjetër, përpos që e përjetonte me kënaqësi atë  natë të mrekullueshme të spërkatur me hënë të argjendtë. Rruga e shtrembër malore dukej posi gjarpër i cili ngathtësisht ishte shtrirë nën hënë. Kurse pylli, si nga ana e sipërme, ashtu edhe nga ana e poshtme e rrugës, i jepte një dukje fantastike tërë atij pejsazhi. Vetëm ndonjë klithmë hutini dhe zhurma e prajshme e motorit thenin qetësinë përkohësisht e pastaj, përsëri, vendosej heshtja.

            Në një çast, 28 vjeçari Ramit H., vërejti në fund të bërrylit një diçka të bardhë, të paqartë. Dhe gjersa mendonte e përpiqej t’ia qëllonte se çka mund të jetë, hija e bardhë ia bënte me dorë dhe në mënyrë të qartë dëshironte t’i tregonte që të ndalej. Pas një vozitjeje të shkurtër, arriti pranë saj dhe pa vashën me fustan të bardhë:

            -Më falë, ju lutem -tha vajza, -a do të më merrni deri në Reçan?

            _Pse jo? -u përgjigj hareshëm djaloshi dhe hapi derën që bukuroshja e panjohur të hynte në veturën e tij.

            -Për ku je nisur në këtë kohë dhe pse je vetë? - e pyet Ramiti.

            -Po shkoj në ballo në Reçan. Ishim me shoqëri, por nuk kishte vend në veturë për mua dhe të fejuarin tim, ndaj u nisëm në këmbë.

            -Shumë interesant, -vërejti djaloshi. -Po ku e ke të fejuarin?

            -A nuk e vërjete vallë, se ai ishte ratë në skaj të rrugës? E ka zënë gjumi. Do të jetë shumë i befasuar kur të shohë se nuk jam. E si do të jenë të befasuar shokët kur të më shohin në Reçan? -u përgjigj vasha me zë të hareshëm e argëtues.

            -Po, nuk është në rregull, duhet të ndalem e ta marrë edhe atë.

            -Mos u brengos. A nuk të mjaftoj vetëm unë? Ndoshta nuk po të pëlqej?

            -Uh, belbëzoi Ramiti, -je jashtëzakonisht e bukur, por nuk është korrekt kjo.

            -Nuk është korrekte, por është tejet romantike, -tha vasha dhe e përqafoi me duart e saj të buta vashërore.

            Ramiti ndjeu tërë ngrohtësinë dhe butësinë magjike të bashkudhëtares së panjohur, ndaloi veturën, dhe u kthye kah ajo, e shikoi vashën e bukur dhe buzët e tij u afruan drejt saj. Ndjente se po e humbte arsyen, se nga lumturia do të alivanosej.  “Kush po gajlohet tani për të fejuarin” - mendoi. “Kësi rasti të jepet një herë në jetë. Nuk do ta lëshoj edhe njëqind të fejuar të saj të më ndeje,in tërë jetën!”

            Kushedi sa kohë ka kaluar në përqafim epshor të bashkudhëtares së stërbukur e edhe sa do të kalonte, sikur në ndërkohë, të mos e zgjonte jehu i motorit, i cili vinte nga ana e kundërt dhe shkonte drejt Lubinjës. E shikoi orën dhe konstatoi se ishte një pas mesnate.

            -Uh...veç qenka vonë, duhet të ngutemi - tha djaloshi.

            Vasha vetëm buzëqeshi duke e puthur nëpër faqe. E ndezi motorin dhe u nisën. Balloja veç ishte në kulminacionin e zhvillimit. Nuk i shkohej në sallë. Dëshironte ta kishte sa më pranë, ta kishte tërë jetën. Salla e madhe në fshat vezullonte. Prej saj shpërthente muzika dhe zhurma e madhe e të rinjve, djem e vasha, të cilët argëtoheshin me afsh.

            -E di çka -tha Ramiti. -Më së miri është që ne të shkojmë deri te “MADERE” dhe të pimë diçka.

            -Okej! Ti nuk po humb kohë bukuroshi im...pranoi vasha dhe të dy filluan  drejt restorantit të njohur të kësaj ana.

            Djaloshi e mori për dore dhe, nëpër grumbullin njerëzve të rinj, që argëtoheshin në rrugë, e çoi në restorant. E zgjodhi vendin ku askush nuk do t’i shqetësonte. Iu bë se tavolina në qoshen e djathtë ishte si e krijuar enkas për të, e edhe drita ishte ca e ngulfatur. Gjatë bisedës mësoi se quhej Sanije H. Dhe se jetonte në Drajçiq. Ndejën gjatë pranë tavolinës duke ndërruar shikime plot butësi  dhe duke ia ledhatuar duart njëri-tjetrit. Në fund porositën nga një kafe, që ndoshta do t’i freskonte që të mund të qëndronin zgjuar e të kënaqeshin në këtë takim gjerë në agim. Vasha pastaj propozoi që të shkonin gjerë në sallë e të vallëzonin së bashku. U ngrit dhe në atë moment derdhi filxhanin gjysmë të zbrazur të kafesë, i cili u rrokullisë dhe u ndal në fustanin e saj të bardhë. Kërkoi nga kamarieri një gotë ujë, ndoshta o të mund ta hiqte njollën. Provoi, por njolla edhe më tej mbeti shumë e dukshme.

            -S’ka problem -tha Sanije. Ndoshta nuk të vjen turp të më çosh kështu në sallë. E kur të shkoj në shtëpi, i heq me varakin.

            -Si? Të turpërohem me një bukuroshe të tillë? Të çoj edhe në fund të botës, vetëm të jesh paranë meje.

            Vallëzonin...Ritmi magjeps e marramendës i muzikës “ever-grin” i dehte shpirtrat e tyre. Ramiti fuqishëm e afronte për trupi të dashurën e vet të papritur, gjersa bukuroshja magjepse zinte ritmin e muzikës, duke e puthur princin e saj. Teni i saj i bardhë, fytyra e përsosur në harmoni me trupin e saj tërhiqte shikimet kureshtare të të pranishmëve enë sallë. Kurse ajo, si në trans, luante me princin e saj, duke i recituar vargjet e buta të këngëve në veshin e djaloshit. Në çast, përnjëherësh vasha u tërhoq nga përqafimi i Ramitit. Shikoi orën dhe tha:

            -Duhet t’i gjej shokët e mi, do të brengosën. Ora gati katër e unë askund. Më falë që po ngutem t’i gjej... -dhe humbi në grumbull.

            Ramitit priste dhe çuditej se si u zhduk ashtu befas. Priste... Të pranishmit në sallë u shpërndanë dhe nuk mbeti askush, kurse ajo s’dukej kund. “Vallë, ku ka mundur të shkoj?” - mendonte. “Sigurisht është kritikuar prej shokëve, ndoshta edhe i fejuari ka ardhur e tani ka probleme. Por, nesër, patjetër do ta kërkoj në Draçiq.”

            Pas pritjes dhe kërkimit të kotë, Ramiti megjithatë vendosi të shkojë në Prizren, meqë duhet të lajmërohej në punë në një organizatë ndërtimore. Ishte punësuar së frikti dhe nuk dëshironte të krijonte komplikacione të padëshiruara.

            Punonte, kurse mendjen krejtësisht e kishte në aventurën e mbrëmshme të çmendur. Pas orarit të punës, u drejtua për  në fshatin e afërt të vajzës së përmendur dhe vendosi t’i kërkonte sqarim për zhdukjen e saj të papritur pa përshëndetje dhe pa kërkuar falje. Priste s’paku se do t’i kërkonte ndjesë. E pyeti për shtëpinë e saj një grua në moshë të mesme, e cila me kovë në dorë  gjend në rrugë. Gruaja i tregoi Ramitit se si shkohet te shtëpia e saj dh e pyeti se mos vallë po shkonte për ngushëllime. Ai, s’u përgjigj asgjë, por pak u befasua dhe mendoi se dikush i afërt i paska vdekur. “Ja, zhdukja e saj e befasishme!” - mendoi. - Sigurisht e kanë lajmëruar mbrëmë se dikush nga të familjes i ka vdekur.”

            Trokiti në derë. Ngriti kokën dhe në derë pa nekrologun me emrin saj.

            -E pamundur! E pamundur që sot të ketë vdekur! -klithi dhe u zhgeh në vaj djaloshi.

            Në atë moment u hap porta masive prej druri dhe doli gruaja, e veshur e tëra në të zezë. Djaloshi ai shpjegoi tërë aventurën e mbrëmshme, duke e shikuar gruan para vetes, e cila u shkreh në rënkim të papërmbajtur.

            Duhet të kesh gabim, bir. Vajza ime, Sanija, ka vdekur gati para ter muajsh bashkë me të fejuarin e saj në fatkeqësi komunikacioni.

            U ndal i zhgënjyer. Nuk dinte çfarë të thoshte. Çdo gjë i dukej si ëndërr. “A është, vallë, e mundur që mbrëmë të kem quar dashuri me aq pasion me një hije” -mendoi. Po, jo. Në thellësinë e qenies së vet ndjeu se e donte, se nuk i vinte keq që kjo gjë kishte ndodhur, qoftë edhe një ëndërr apo shpirti i saj të ketë qenë. I kërkoi falje gruas dhe u nis heshtas, i vendosur ta hulumtonte rastin gjerë në fund. U ulë në një ulëse të afërt që t’i mblidhte përshtypjet dhe të vendoste çka të bënte.

            E luti djaloshin nga fshati me emrin Idriz I. që ta dërgonte në varrezat e fshatit, duke i thënë se ishte një i afërm i vashës se vdekur. Erdhën në fund të varrezave, ku ishte varri me mbishkrimin e emrit të saj në pjesën e sipërme të mermerit. E në vet varrin - befasia: fustani i bardhë i guzhmuar në mesë të varrit!...

            Ja, ky është varri i të afërmes tënde. Pranoni ngushëllimet e mia! Vetëm nuk e kam të qartë pse fustani i saj këtu? Por ndoshta e ka sjellë nëna e saj e cila prej asaj dite që vdiq çmendet për të, -tha Idrizi dhe u përkul ta ngriste fustanin.

            -Po, ky është fustani  i saj! -tha me zë të pikëlluar, duke e shpaluar ngadalë me duar.

            Në atë çast u shfaq njolla e freskët e kafesë që mbrëmë ishte derdhur në “MADERA”.

            -O jo! -klithi Ramiti dhe ra në alivani pranë varrit të saj.

            Idrizit të befasuar gjatë iu desh ta zgjonte nga alivania Ramitin, duke menduar se u alivanos nga pikëllimi për “të afërmen” e vet.

            ...Do të mbetet fshehtësi se si ndodhi e tërë kjo. Por një gjë është e qartë: 23 shtatori 1997 do të mbetet i pashlyer në kujtesën e ramit H.