Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Hasan HAMËZBALA

             ÇËSHTJE TË RELIGJIONIT

             Margaritarë nga Elifas Levi, që kanë të bëjnë me çështjen e religjionit.

            Nevoja për besim është shumë afër nevojës për dashuri.

            Besimet e ndara (të veçanta) s’janë gjë tjetër, pos dyshime...

            Besimi s’e trillon veten, nuk e imponon veten, nuk e promovon veten me çfarëdo  aktivesh politike; mu si jeta, ai shfaqet përmes një lloj fataliteti.

            Religjioni zë vend shumë më të rëndësishëm në realitetin jetësorë, se sa mendojnë ata që mundën pa të, ose së paku ashtu thonë. Tërë idetë që njeriun esencialisht e dallojnë nga shtazët: morali, dashuria, nderi, janë ndjenja religjioze. Kulti i atdheut dhe familjes,të cilave njeriu kurrë nuk do të mund t’u hiqet e që veten të kos e ulë, kurrë nuk do të mund të ekzistonin pa besim në diçka që e tejkalojnë jetën vdektare, me efemeritetin, paditurinë dhe mjerimin e saj.

            Nga të gjitha pasionet, ai i religjionit është më i fuqishmi. Ai vetveten e lind, qoftë përmes pohimit apo mohimit.

            Religjioni ekziston pavarësisht nga të tëra shqyrtimet, si veti e shpirtit njerëzor. Gjithnjë, derisa ekziston njeriu, do të ekzistoj edhe religjioni. I vetmi ky bënë që virtyti e nderi të mos jenë fjalë të zbrazëta, roli i vetëm i të cilëve do të ishte shfrytëzimi i paaftësive së të dobëtëve dhe marroqëve në dobi të të fortëve dhe të mençurve.

            Mu kjo nevojë e lindur për besim mund të quhet religjion natyror. Çdo përpjekje për t’ia prerë krahët këtij besimi, në nivelin religjioz,i kundërvihet natyrës (të natyrshmes).

            Esenca e religjionit është misteri, sepse ai fillon nga e panjohura.

            Dyshimi është ar,ik për vdekje i besimit. Por që akti i besimit të mos jetë marrëzi, arsyeja kërkon që ai të jetë i orientuar. Por me çka? Me shkencë?

            Shkenca këtu është e pamundësishme. As pushteti publik s’kryen punë. Ç’mbetet atëherë? Autoriteti moral, që i vetmi në gjendje të themelojë dogmën religjioze. Klerikët paraqesin autoritetin moral.

            Po që se shkenca do të fillonte të vërtetojë atë që nuk e njeh, do ta asgjësonte vetveten. Vërtetimi i besimit me anë të shkencës do të paraqiste absurd.

            Vetëm religjioni mund ta definojë Zotin; shkenca s’është në gjendje ta mohojë, as ta pohojë ekzistencën e tij.

            Po ç’është  Zoti, vallë, do pyesin kureshtarët. Zoti është supozim, por supozim aq i domosdoshëm, se pa të, të gjitha teoremat janë absurde dhe të pasigurta.

            Zoti...Ai është, domosdoshmërish,  më së paku i njohur...Ai është çdo gjë që ne s’jemi.

            Vetë natyra na bënë të besojmë; por, formulimi i besimit është në të vërtet shprehje shoqërore (i epokave të caktuara).

            Besimi, si dhe shpresa e dashuria, janë aq të lira e spontane, sa jo vetëm që s’mund t’ua imponosh të tjerëve, por madje as vetes.

            Të mendosh si besimtar, d.m.th. të mendosh iracionalisht, meqë objekti i besimit ndodhet jashtë botës së arsyes.

            Nëse dikush do më pyeste: “A ka Zot?” do t’i përgjigjesha: “Unë besoj në atë”. E nëse ai do të thoshte: “po a je i sigurt se ai ekziston?” do t’i thoja: “Po të isha i sigurt, s’do të besoja, do ta dija.” Pra, besimi fillon atje ku shkenca përfundon. Ai është vërtetim i asaj që nuk e njohim.

            Ekzistencën e Zotit - as që mund ta pohojmë e as ta mohojmë. Ai është supozim logjik, i arsyeshëm në të cilin besojmë.

            Thjesht: njeriu është trajtë e mendimit hyjnor, kurse Zoti sintezë e idealizuar e mendimit njerëzorë. Për këtë fjala e Zotit zbulon njeriun, kurse fjala e njeriut zbulon Zotin. Njeriu është Zot i botës, kurse Zoti njeri i qiejve.

            Por që ta kuptojmë e ta nderojmë Zotin, së pari duhet të jemi të lirë, sepse mbretëria qiellore i takon inteligjencës dhe dashurisë - fëmijëve të lirisë.

Zoti e krijoi Lirinë e Njeriut në trajtën e femrës së bukur, dhe që ta sprovojë guximin e tij, bëri që fustani i vdekjes të kalojnë mes atyre dyve. Njeriu dashuroi dhe u ndie posi Zoti; e dha për të - atë me të cilën Zoti e pajisi: Shpresën e përjetshme. Vrapi pas së dashurës nëpër hijet e vdekjes. Njeriu posedoi lirinë, përqafoi jetën...

            ...Një ditë përfundimisht do të zgjohemi nga ëndrra e dhembshme e jetës së mundimshme. Atëherë do të jetojmë në krijuesin jetën e vërtetë, do të jemi të lindur me pëshpëritjen e pafund të dashurisë së tij. Si lajmëtarë qiellor do të bredhim hapësirave, sakaq yjet do t’i kemi vaporë të shkëlqyer...Do të shndërrohemi në vizione të ëmbla, të cilat na i qetësojnë sytë lotarë dhe do t’i mbledhim gonxhet rrezore nga luadhet e panjohura, nga do të freskohemi me vesën e tyre...