Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Agron JASHARI -ADONISS

        DHELPRAT VDESIN VETËM

       E përvëluar nga etja për dashuri, me dëshirën e përflaktë që ta kishte edhe dike tjetër afër përveç pleshtave, me turp e frikë për ato që kishte bërë, dhe me ankthin e tmerrshëm ku po shkon, e dërrmuar, e përjargur, e shastisur, dhelpra e thinjur nguli sytë në njërin nga grilat e kafazit dhe frymoi për të fundit herë. 

            Vetmia i shoqëron dhelprat në momentin që vdesin, s`bashku me jehonën e mëkateve të tyre që pandërprer godet muret e asaj pak ndërgjegje që i ka mbetur – ishin fjalët që dikur, shpesh i përdortë im gjysh.

            - Po pse vdesin dhelprat o gjysh? – e pyesja unë.

            - Vdesin o bir vdesin – mu përgjigj ai – dhe turpi dhe tmerri i shoqëron në çastet e fundit.
            - Dëgjo zogu i gjyshit - më tha një herë – do jetosh gjatë e do shohësh shumë. Asnjëherë mos lejo që dyshimi të të bëhet brejtës e helm i jetës tënde, por asnjëherë mos e hidh krejtësisht prapa krahëve. Ki kujdes jo rralle do të bie që të hasesh në dhelpra, mos i shko pas, mos bjer në grackën e tyre, kanë lajka shumë, të tundojnë, buzëqeshin tepër ëmbël edhe pse në zemër kanë helmin, bëjnë sikur qajnë me lot nga dhimbja e malli e në shpirt e kanë grackën gati, ta shtrëngojnë dorën fort e të përulen përpara vetëm që të qohen më pas kundër teje të egërsuar. Ato as nuk kanë gjini, as moshe, as racë, shumë shpejt ngrihen por edhe shumë shpejt bien . Edhe diçka, mos i urre tepër dhe mos mendo shumë për to se do bëhesh edhe ti ashtu, e po u bere ashtu do të vdesësh vetëm.
            Atë kohe me mendjen e një fëmije, thoja se gjyshi flet përçart, se e ka nga pleqëria. “Hajde gjysh hajde”- thoja duke u tallur, po si buzëqeshkan dhelprat, po pse kanë gishtërinj ato të ta shtrëngojnë dorën, po ku qajnë ato dhe vazhdoja me talljet e mia.

                        Koha eci shpejt e mua më mësoi shumë gjera. Në jetë shumë herë më ra të takoja në dhelpra, ishin të vogla dhe i shmangesha e nuk harxhoja kohe të merresha me to, por kur në pranvere u përhap lajmi për vdekjen e dhelprës se thinjur, spontanisht diçka më shtyri të mendoje për jetën dhe vdekjen e saj.

            Dhelpra e thinjur qysh si e vogël kishte filluar me dredhitë dhe pabesit e veta, drejtësia dhe mirësia nuk ekzistonin në fjalorin e saj. Gjaku dhe vetëm gjaku e kënaqnin atë. Kur u rrit mblodhi rreth vetës dhelprat e vogla, bindi sojin e vet që t’i shkoj pas, veshi një vello qengji dhe u nis në rrugën e saj për të zhdukur gjithçka që si takon dhelprave dhe që s’ishte dhelpër.

            Me parullën ,,Bota i takon dhelprave,, dhe ,,Të mëshirshmit, vdesin të mjerë”, ajo beri një milion e një të zeza, e lau token me gjak, e shkrumboi dhe i dha erë baroti. Sa herë që derdhtë gjak të njomë a shkrumbonte një vend të ri, shkonte para pasqyrës, e sodiste vetën me një kënaqësi të sëmurë dhe i thoshte ,,Je e madhe, je shumë e madhe’’. Kishte filluar të mendoj se është e përjetshme, e pazëvendësueshme, kishte filluar të besoj se është perëndi.

            Kur fliste para sojit të vet dhe para kopilëve të vet që ishin pjellë e kurvërive të saj, i premtonte se shumë shpejt bota do të marr frymë si do ajo, do të lëviz si i thotë ajo dhe do mendojë ashtu si dëshiron ajo.

            Koha e dredhive të saj nuk zgjati aq sa ajo mendonte, maska i ra papritur, u zbulua dhe lajmi për mizoritë e saj morri dhen.

            Gjuetaret e mirë nuk e duruan këtë padrejtësi. E rrethuan strofullin e saj. Ajo kërcënohej se nuk do të dal e gjallë nga aty. Kopilët e saj që ajo i kishte rritur duke i ushqyer me gjak të pa fajshmish, për ta shpëtuar kokën e tyre, e nxuarren atë me dhunë nga skrofulla ku ishte mbyllur dhe ia dorëzuan gjuetarëve të mirë. Ata nuk e vranë, e mbyllen në qarkun me grila dhe s’donin ta dënonin pa e ballafaquar me viktimat e saj.

            Edhe pse në fillim mundohej të mbahej, jeta e tillë po e çmendte fare. Ishte mësuar të vras, të djeg, të shkatërroj e s’mund ta pranonte se asnjëherë më s’do mund të bënte gjëra të tilla. Tradhtia e dhelprave të vogla ia dërrmoi vetëbesimin dhe krenarinë e saj rebele. Dita-ditës qarku i saj me grila po behej më i vogël, aq i vogël sa filloi të frymoj me vështirësi, i behej se diçka po e shtrëngonte në fyt. Kishte filluar të fliste me vetë, bërtiste duke thënë se prapa lëkurës se saj fshihet një zemër e but, se me keni mbyll pa faj, se ju jeni vrasës e se unë do t’ju mposht, pastaj heshtë dhe zhytej në mendime e pas përsëri fillonte të dërdëlliste.

       Ndonjëherë në mesnatën e vonshme mundohej të zbriste shkalleve teposhtë shpirtit të vet, por nuk arrinte ta bënte ketë, hasi në uturimat e zogjve që kishte vrarë me duart e veta, në mallkimet e nënave, në flaket e çerdheve të ndërtuara me shumë mund e që ajo kishte djegur për një çast, nuk bënte asnjë hap më tutje se e zinte frika, kishte frika nga ato që kishte bërë, dhe mbylltë sytë me duar, por e tëre jeta e vet i shfaqej përpara syve si në ekran, e kapta kriza dhe duke goditur fuqishëm me shputa grilat e kafazit,duke u munduar të bindte botën për pafajësinë e vet bërtiste duke thënë se është pafaj, se unë i kam bërë nder atyre që kam vrarë por i bëhej se dëgjonte të qeshura përbuzëse, nuk e bindtë dot askënd, madje nuk arrinte dot ta binte as atë që ajo me shpirt dëshironte ta bindtë, vetën e saj, sepse zëri që i fliste nga brenda i tregonte asaj fytyrën e saj të vërtet.
Vetmia, urrejtja e botës ndaj saj dhe e saj ndaj botës e kishte lodhur, e kishte fishkur e kishte molisur. Thinjat e saj që dikur i mbante të krehura me kujdes i ishin shprishur dhe pleshtat banonin brenda tyre. Fytyra i ishte zbehur dhe sytë i ishin futur thellë në gropa. E zgjebosur dhe duke lëshuar një kundërmim të fort urine në mesnatën e një pranvere ajo po e shihte fundin e vet, po e ndjente se po vdiste. Shumë gjak kishte pire, asnjëherë nuk ishte ngopur dhe tash po vdiste shumë e uritur.
            E përvëluar nga etja për dashuri, me dëshirën e përflaktë që ta kishte edhe dike tjetër afër përveç pleshtave, me turp e frikë për ato që kishte bërë, dhe me ankthin e tmerrshëm ku po shkon, e dërrmuar, e përjargur, e shastisur, dhelpra e thinjur nguli sytë në njërin nga grilat e kafazit dhe frymoi për të fundit herë. 

            Askush nuk ndjeu dhembje për vdekjen e saj, askush nuk e donte që ngordhësira e saj të varrosej në token e tyre, as soji i vet. Kishin frik mos i ndjek ndonjë mallkim.

            Për t’ia varrosur trupin nuk shkuan as soji i vet, as kopilët e vet, të vetmet që ia mbuluan trupin me dhe ishin pesë apo gjashtë dhelpra të rrudhura e të kërrusura që kishin ardhur jo nga dhimbja për të dhe as nga dashuria, por ankthi torturues për fundin e vet.

            Tani e di se gjyshi kishte të drejtë. Dhelprat vdesin vetëm.