|
Filozofemë....
Ëndrra dhe ëndërrimi janë dy kontraste që dalin nga i njëjti burim, ashtu
sikurse dita me natën. E para është prodhim i trurit kur fle, ndërsa i dyti
është prodhim i trurit të zgjuar....!
Kasam ShAQIRVELA
DIALOG NDJENJASH E ËNDRRASH
Në natën e qetë, e pyes un‟,
Muzën vetë !
Përse vallë, më fton në kuvendime ?
I them asaj prerë, t‟më
lë të qetë !
Se, mi ka do halle kjo jeta ime !
Shpejt, ma kthen Muza pa hidhërime ,e
M‟thot:
zbrit nga Pegasi ti, më parë !
Të t‟i
them vet‟
unë, dy fjalë
nuk të grishi unë për dëfrimet
Por, zemra yte më puth me mallë
E pastaj, ndjeshëm m‟i
jep sublimet !
Po të them, jepi udhë ti dorës sate!- me
Pendën e Artë le t‟i
qëndisë shkrimet
***
Mbrëmë vonë, natës me hënë
Seç bredha malit dhe lumit pranë
Aty pashë hënën tek lahej
N‟ujë
të burimit, si po shpërlahej
N‟livadhin
e kadifenjtë, un pushova,
Një tufë lulesh të bukura i përqafova
Mes tyre, gjatë, unë qëndrova
Muzën dhe Zanën sërish i takova
Në gjumë të thellë unë rrashë
Shum‟
ëndrra të bukura pashë
Anembanë historiesë s‟ime
i rrashë
N‟prozë
e n‟poezi
gjërat ia thash
I këndova, madje edhe i vajtova
Brez pas brezit ua përcolla
N‟shpirt
e n‟zemër
ua mbolla
Dëshirën për dije ua dhash
***
Mbrëmë, një natë e bukur thënë,
edhe pse ishte e errët, pa hënë
sikurse e bukura nuse,- shtatzanë
Përsëri m‟kaloi
mua, Zanë-Muza pranë
Ajo m‟përshëndeti
e ma dha përqafimin
Edhe unë e perkëdhela, s‟e
lash pa e puthur,
Vetëm ndjeshëm dhe ashtu lehtë
Ajo, si peshqesh ma dha inspirimin
***
Ndrërkaq, Pegasit të shaluar si për ditë dasme
i përshpëriti diçka të rendësishme n‟vesh
?!
pastaj, ia përkëdheli jelet Kalit t‟Bardhë
I ra vitheve paksa rëmbyeshëm
Eh!-ç‟mori
përpjetën Gjoku, rrufeshëm !
Mbahu!- më tha, or thinjosh plak!
Për jelebardhë kapju Pegasit
Bashkë me nusen në duvak
Ti për Muzën mos ki merak
Se, atë, e takon hareshëm dhe shum‟
lehtë
Ajo t„vjen sa herë që zemra e fton n‟konak
Po qe se s‟pari,
i përgatitur të jeshë vetë
E pastaj dijen, ndër libra ta keshë nxënë
Dhe varg të pakëputur ngjarjesh ta kesh‟
vënë
Tamam, sikur brumi që pret për tu gatuar
Pritëm, se vij vetë aty, hiç pa u hetuar
Unë, me kënaqësi, do ta jap inspirimin
Që Pena e Artë, ta qëndisë shkrimin.
SYTË E TU TË BUKUR
Sytë e tu të bukur, dy shkëndija ndezur
Rrezatojnë shikim aq depërtues, n‟behar
Stolis fëtyrën tënde, kjo bukuri e rallë?!
E sikur t‟mos
ishe ti, kjo që je vallë ?
Ata, do të shndrijnë si dy Yje bashkë?! Që,
N‟hënën
e plotë, e puthin qiellin me ashk !
Ngjyrat e detit në to, ëmbël janë shkrirë
Bashkë me t‟qiellit,
puthen n‟harmoni
Dashuria jote është dashuri e dlirë
Ëndrra e mëndafshtë të përkund në gji
Seç e pyet poeti realitetin tash ?!
Pse zgjohet Afërdita n‟Pranverë
?
A thua vallë mosha mos i ka vakur ?!
A Muzat e grishin dhe i bëjnë nder?!
Edhe Thinjosh t‟i
hypë Kalit me Flatra
Zemrën poetit për t‟ia
përflakur ?!
Akoma ka, them, do t‟them
e thash
Për miqësi s‟ka
zemër të plakur !!!
As që ka pasur dikur, as që ka dhe tash!
Eh! -sa do të kisha pasur dëshirë !
Që të isha unë, pikërisht ai
I cili me afsh do ta shuante zjarrin
E atij shpirti të ndezur në dashuri ?! Thuan që, bukuria
fizike bëhet e fortë atëherë,
Kur e ushqen fisnikëria e shpirtit- të afshët ! Në djepin e
përshëndetjeve të mia, ngrohtë !
Le të përkunden ëndrrat e tua të mëndafshta,
Deri në zhgjëndërrimin e vet, të ëmbel e t‟fortë
Tetovë, 20-tin, e marsit, 2008
JAM AI QË ISHA
Unë jam i njëjti
Po ai që isha
Përkundër kohës
Përplot me tufane
Si atëherë kur kasha e isha
Edhe tani kur s‟kam
a jam
Dhe vazhdoj të jem
Ai që sot jam
Për disa melhem
I shpirtit, qetësues.
Sa here t‟
më kërkojnë
Më gjejnë dhurues.
Ca tjerëve n‟u
bëhem
Ferrë në sy
Shqetësues unë jam,
Madje pengesë për zemra
Të zeza sterrë
Dimër e verë,
Përballë rrebesheve
Qëndroj e s‟përkulem
Rri këmbën përmbi këmbë
Unë jam boem edhe poet
Që shkel rrugën me stil të vet
Nuk pyes për sfida
As dhe për ngritje, e
Kukurekje gjelash
Që koha, lehtë i tret.
SHENJTËRESHA
Muaji tetor, vjeshta e tretë
Atje në Romë gjallëri e vërtetë
Sheshi Shën Pjetër me gëzim po pret Një ditë të madhe ai
lajmëron
Dita e shenjtërimit shpejt po afron
Nëna jonë do të shenjtërohet
Nga vetë Papa ajo do të bekohet
Është kjo e jona, Nëna Tereze
Që eci Globit si dielli me rreze
E la Shkupin, në Kalkutë zuri vend
Kujdesi për hallexhinj e bëri të shenjtë.
Nëna Tereze-Gonxhja e jonë
Shën Tereze tani do t'i thonë
Shpirti dhe puna i vunë kurorë
Nga dora e saj, kudo që afrohej
Dhembja,e keqja shpejt harohej
Në bamirësi jeta asaj i shkoi
Tërë jetën e vet ajo sakrifikoi
Për jetimë, skamnorë dhe të pastrehë
Për ato që jeta i priste në teh
Të sëmurë e të shtrirë në letargji
Mundohej t'i kthente në lumturi
Sot ne mburemi me plot pietet
Për nënën tonë shenjtëreshë e vërtetë
E populli shqiptar, le të ndihet krenar
Si popull i lashtë edhe bujar
Që ia dhuroi botës njerëzore
Këtë yll të rallë me zemër hyjnore
Bota mbarë sot e përkujton
Lotët nga gëzimi për të i lëshon
Thellë në shpirt e përjeton
Që i erdhi dita edhe shenjtërimit
Nëna Tereze, nënë e njerëzimit.
Shpresa për jetë e gjithë rruzullimit.
|
