Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

DRENUSHA ZAJMI - HOXHA

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

DRENUSHA ZAJMI - HOXHA

            Hyrje

         Drenusha Zajmi Hoxha u lind në një familje intelektuale në Prizren, në vitin 1970. Pasi kreu studimet në Universitetin e Prishtinës, ku u diplomua për Drejtësi, ajo kthehet për të punuar në qytetin e saj të lindjes.

            Përveç profesionit të saj , ajo ka qenë gjithmonë e apasionuar pas letërsisë,ndërsa më vonë edhe publicistikës. E cilësuar si një nga zërat më bashkëkohor dhe të guximshëm, ajo ka kolumnën e saj në gazetën Koha Ditore, ku i rrah problemet shoqërore me sarkazmin e saj të njohur dhe humorin e hollë.

            Letërsia e saj, e kultivuar në disa zhanre është shpërblyer shumë herë me çmime prestigjioze, derisa autorja ka gjetur dhe mënyrën që me anën e të shkruarit, ta tregojë  edhe anën humane të saj, duke i dhuruar mjetet e librit gjithmonë për kategori të caktuara të shoqërisë.

            Veprat nga autorja:

            1.“ENGJËJT VDESIN NDRYSHE” roman, botoi SHB ”Faik Konica” Prishtinë, 2009 (laureat i çmimit “Hivzi Sylejmani” nga LSHK, për romanin më të mirë në 2009)

            2.“KRROKAMAT” Shb “Uegen” roman, Tiranë, 2013 (laureat i çmimit “Azem Shkreli” që e ndan Ministria e Kulturës së Kosovës, për romanin më të mirë në 2013)

            3. “VISHE BOTËN ME BUZËQESHJE” libër për fëmijë, botoi “Botimet KOHA” Prishtinë, 2011 (të gjitha mjetet u dhuruan në SOS fshatrat e Kosovës).

            4. “EKO LIBRUS DHE MISIONI PËR SHPËTIMIN E PLANETIT”, libër për fëmijë, botoi “Botimet KOHA” Prishtinë, 2013 (të gjitha mjetet u dhuruan në organizatën DSK – për fëmijët e prekur nga sindroma Down).

            5. “THUAJ BOTËS TË DUA”, libër për fëmijë, botoi “Botimet KOHA” Prishtinë, 2015 (të gjitha mjetet do të dhurohen në shoqatën NFK- Ndihmë fëmijëve me kancer).

            Autorja ka të përgatitur edhe një dramë, përmbledhje poezish e dramë për fëmijë, të cilat së shpejti do të jenë pranë lexuesit. Është autore edhe e shumë teksteve për këngë.

            Jeton dhe vepron në Prizren e Prishtinë. Tërë krijimtarinë e saj ia dedikon familjes dhe qytetit të lindjes.

ALFABETI

A-lbana e vogël, si nxënëse e mbarë,

B-ënte çmos shkronjat t’i mësonte sa më parë,

C-opë-copë bëhej, s’e zinte vendi vend,

Ç`-e do që alfabetin nuk e mbante mend!

D-uhej sa më parë përmendësh ta mësonte,

Dh-e para klasës si vjershë ta recitonte.

E-ndej nëpër dhomë, mendonte me veti:

Ë-shtë paksa i gjatë dhe ky alfabeti.

F-akt që gjuha shqipe është gjuhë e mirë,

G-abim që alfabetin e ka pak të vështirë!

Gj-uha më xiglohet kur them shkronjën - Rr,

H-iç s’na duhen dy, kur mjafton një - R.

I-natosem shumë, skuqem në fytyrë,

J-a që shkronjën Th e shqiptoj vështirë.

K-ot Ç-në dhe Q-në që i krahasoj,

L-ëre që janë tepër, por dhe krejt njësoj.

Ll-oj-lloj Xh-ja, Gj-ja, të forta e të buta,

M-end nuk mund t’i mbaj, u lodha, u këputa!

N-donëse mundohem, nuk kuptoj asgjë,

Nj-ë N dhe J kemi, ç’na duhet shkronja Nj!

O-bo-bo, ç’më duhet të mësoj tash prore,

P-aska kaq shkronja, zanore, bashkëtingëllore!

Q-ahej kështu Albana, paksa e mërzitur,

R-adhë më radhë shkronjat, duke i përsëritur,

Rr-egullisht duke i thënë ato, rend e rend,

S-i padashur, të gjitha i mbajti në mend!

Sh-end e verë dukej Albana e gëzuar,

T-ridhjetëegjashtë shkronjat i kishte mësuar.

Th-oshte e gëzuar, këto shkronjat sa të mira,

U-në kot po mendoja se janë të vështira!

V-rap shkoi në shkollë, sikur fluturonte

X-ixa nga sytë gjithkah rrezatonte.

Xh-amat e dritareve të hapura dridheshin,

Y-llka dhe fatosa rreth saj mblidheshin,

Z-ëri i saj i ëmbël në klasë kumbonte,

Zh-gjëndërr iu bë ëndrra që e dëshironte!

GRAVITETI

Toka sillet, toka sillet

Nuk e kuptoj, nuk e di

Se si pra njerëzit në të ecin

Hanë e pinë në qetësi.

Toka sillet, hëna sillet,

Nuk e di si është e mundur

Si qëndrojmë sikur të ngjitur,

Pa u rrëzuar, as lëkundur.

Toka sillet, toka sillet,

Fluturon n’ajër top i ri

Dhe nuk mbetet atje lart

Por bie poshtë ai përsëri.

Bota sillet, bota sillet,

Gjithë planetët rrathë formojnë,

Mirëpo njerëzit nuk mërziten

Me dy këmbë në tokë qëndrojnë.

Toka sillet përreth diellit.

Sillet rreth vetvetes, sillet

Herë ikë dielli, herë vjen dielli

Herë bie borë, herë toka mbillet.

Sillet, sillet universi

Dhe unë e di ku është sekreti:

Di pse nuk na merren mentë

Ne na mban fort graviteti. 

ME GJUHËN E BOTËS - TUNGJATJETA

Ne jemi fëmijë , jetës i këndojmë

Mijëra përshëndetje ,botës i drejtojmë

Nuk jemi as shumicë, as minoritarë

Kemi për shtëpi, të gjithë botën mbarë

Jemi më të fortë se fuqitë e mëdha

Turqi përshëndetje, hej Merhaba!

Botën si dritare, kulm qiellin e paskaj

Angli dhe Amerikë, Hello haj ,haj

Sa herë dielli qeshet, sa herë hëna del

Zemrat kemi afër, Shalom Izrael !

Në çdo skaj të globit gjendemi kudo

Përshëndetje Kina, Ni hou, ni hou, ni hou

Paqe përmbi luftëra, lule mbi barut

Puthje Rumani, hej Salut, salut

Asnjëri në botë, mos t’vuajë nga uria

Jemi krejt të njëjtë, Çao, çao Italia

Pse të dallohemi nga ngjyr’ e fytyrës

Jemi bij të diellit, bija të natyrës

Zërat e fëmijëve , ndjellin drejtësi

Dora dorën prek, Jasas në Greqi

S’duam të na ndajnë me kufi a mur

Vend ka për të gjithë, Franca, Bon zhur!

Urrejtja e robëria , le të marrin fund

Përqafim në Egjipt, hej miq, Eh lun!

Epoka e dashurisë, me fëmijët filloi

Puthje për Holandën, Hoi, Hoi, Hoi

E ardhmja juaj jemi, na lejoni sot

Dashuri të mbjellim, jo tym e lot!

Jeta është dhuratë , më të bukur s’ka

Tahiti përshëndetje, Ia ora na!

Zemra jonë e vogël , është porsi oqean

Mban shumë dashuri, Salam, salam Iran

T’a shpëtojmë planetin , derisa shpresë ka

Të bukura Filipine, hej Kumusta

Do jemi inxhinierë, mjekë edhe mësues

Luftëtarë të paqes, shpikës dhe zbulues

Do jemi astronomë, pilotë në aeroplana

Do jemi biologë, Dumela Botsvana!

Do shkojmë në hapësirë me njëmijë raketa

Shqipëri, Kosovë, Tung për tungjatjeta!

Do ta ndryshojmë botën, ta zhvillojmë më tej

Spanja përshëndetje, Ola, ola, hej

Dashuri përcjellim nga dora në dorë

Rreth e përqark globit, thurim një kurorë.

THUAJ BOTËS TË DUA

Ekziston një shtëpi mbushur dashuri

Brenda ka plot ëndrra, përreth mrekulli.

Duket si përrallë rrëfyer në shumë mënyra

Edhe si pikturë, me plot të bukura ngjyra.

Dritare horizontin, qiellin si çati;

Lumenjtë porsi kroje, natyrë plot bukuri.

Yjet xixa- xixa, i shkëlqejnë nga lart,

Dielli i buzëqeshet me fytyrë të artë.

Dete , oqeane, miliona gjallesa,

Ca të rëndë si shkëmbi, sa të lehtë si vesa.

Malet bukuroshe,majat me borë bardh’

Shtrihen rreth shtëpisë ngjitur porsi gardh.

Me ajër të pastër, herë diell e herë borë,

Është dhuratë për njerëzit që i ka banorë.

Por ata nganjëherë, fare nuk mendojnë,

Se shtëpinë e tyre çdo ditë e shkatërrojnë.

Hedhin mbeturina, djegin e prejnë pyje,

Plot tym ambienti, nuk shohim hënë as yje!

Dhe harrojnë se tokën nuk e trashëguam

Por nga nipërit tanë për pak e huazuam.

Ndaj o Botë e madhe, sot merr një porosi!

Trajtoje ndryshe vendin, që ke si shtëpi.

Ruaje hapësirën, mbushe lule plot me fletë!

Kush sot mbjell një pemë , ka nisur një jetë!

Të mos harrojmë kurrë e në asnjë mënyrë

Se natyra krijoi njeriun, e jo ai nënën natyrë.

Planeti ynë i dashur është vend me mundësi plot

Ëndrrat për të nesërmen, duhet mbjellë sot.

Sepse në këtë shtëpi , o të dashur fëmijë,

Jemi t’gjithë banorë të saj, edhe unë edhe Ti!

Ndaj , ta ruajmë planetin, ai nuk është i huaj,

Është shtëpia jonë e dashur, është shtëpia juaj!

UNË  BESOJ  NË  TY                  

I dashur fëmijë, kudo që të jesh,

Të jap dashuri në pëllëmbët e tua

Le të t’i ndriçojë ajo si shkëndijë

Fjalët që t’i them: Beso Ti në Mua!

Ngrite zërin tënd të dëgjohet larg,

Ti meriton vëmendje, kujdes e dashuri

Le të jetë i fuqishëm sa të gjitha malet varg,

Ti je ardhmëria, Ti je një Fëmijë!

Kurdo që të hasësh nëpër vështirësi,

Flake trishtimin nga i bukuri sy;

Çdo gjë tejkalohet me mend e dashuri

Ngrite kokën lart: Unë besoj në ty!

Kur ndjehesh i vetmuar, ti mos u frikëso!

Dielli e natyra do të të bëjnë shoqëri,

Merr librin më të dashur, kape dhe lexo

Ai të jep vazhdueshëm dije e dashuri.

Mos lejo dëshpërimi të të bëhet mik

Ti nuk je i vetëm, shokë jemi të dy,

Jeta jote qoftë një udhëtim fantastik,

Ti je si vetë bota : Unë besoj në Ty!

I dashur fëmijë, dua ta mbash mend

Se edhe kur vitet, do të rrjedhin lumë

S’ka rëndësi kush je, ku jeton, në ç’vend

Unë do të të dua përherë e më shumë.

Jetën përqafoje, mjafton si dëshirë,

Mos iu frikëso, shikoje drejt në sy!

Hapi i parë gjithmonë, është pak i vështirë

Por ti do të zotërosh botën: Unë besoj në Ty!

BEBËZAT NË VAJ

Si n’ amullinë e ëndrrave që ti përflakin përtej shtatë deteve

U hodha në vorbullën e përrallave të fëmijërisë sime

Asnjëherë det i dëshirave s’më kishte rrahur me të gjitha valët

As  piratë flokëgjatë as Posejdonë të frikshëm

Vetëm qetësi shurdhuese dhe dashuri pa skaj

Asnjë gjuhë e botës nuk do kishte fjalët

Për bebëzat në vaj.

Nën shputat  lundronin  ishujt e dëshirave

Hidhshëm i lashë pa lamtumirë të dhimbshme

Asnjëherë s’kisha sfiduar të gjitha perënditë e vdekshme

As sirenat joshëse as qiklopët deri në qiell

S’ kisha provuar kurrë, mrekullitë e mundimshme

Vetëm lotët e humbur që desha t’i mbaj

Në bebëzat plot vaj. 

FLAKËT 

Vras mendjen si do të ishte dita ime e parë po qe se

Nuk do te isha unë më…Unë…

As nuk do të kish brenda meje thërrmija t ‘shpirtit të copëtuar

që ka ulëritur në vend të zërit….e pastaj ka vdekur

As buzë për të buzëqeshur atëherë kur dhimbja nuk durohet

Thjesht, do të isha dikush tjetër…  diçka…mbase vetëm një pjesë ajri

Me të cilën do të frymosh ti sot, nesër

Mund të jem vetëm pjesë drite, që depërton lehtazi nga xhami yt i thyer

Dhe bie mbi kapakët e tu për të pushuar disa çaste

Nuk dua të kem gjymtyrë, as trajtë njeriu, kështu nuk më deshe

As pjesë mozaiku që formon dëshirat e tua

Por ëndrra jote po. Më mendo sa herë digjesh në flakët e tua

Që mua nuk më prekin më.  Jam pjesë e ferrit tënd të ëmbël

Sa shumë e vras mendjen , se dashurinë e kam mbytur kaherë

Si do të ishte dita ime e parë nëse nuk do të isha më Unë…

Jo Zot nuk e dua se, atëherë nuk do të ishe më as Ti. 

HIJET

Pushoj në prehër të hijes sime, e cila më mbështjell
Jam foshnje e saj , në një botë të panjohur me
Plot silueta që stërlidhen në një, e ajo
...Vazhdon e shtrembërohet ngadalë …nëpër mjegull
çdo gjë duket e frikshme, por s’më tremb
Askush nuk më përcjell në rrugëtimin e humbur
Drejt asgjëje zgjat duart ,
e ndjej se më dhemb, më dhemb, por
Me duket thua se mund të prek
Largësitë e tmerrshme që duan të takohen,
të preken, të puthen
si asnjëherë të çmenden e të dashurohen

Sërish ndodh pamje e trishtë, e zbehtë, pa ngjyra
vetëm hije tjera sikur unë, pa ndjenja, pa shpirt, pa rrugë
Humbur në muzgun ku edhe yjet ngriten përgjumshëm
Te dënuara të jetojnë në përjetësi
Nuk ndjehem çuditshëm , jam pavullnetshëm njësoj
Jetoj e vdekur e dje vdisja për të jetuar
Dikur.... në dimrin e ftohtë kur trupi më dridhej
Nën pelerinën e çmendurisë…… ,
Por tani, si sot, si dhe nesër, si gjithmonë
Jam vetëm hije e trishtuar.

Dhe vazhdon ankth i lodhshëm, pjesë e pandarë
E një vazhdimësie të dhembshme si ferr i amshueshëm
Por, nuk ndjej as forcë as lodhje,
pos ulërimave te shpirtit mes buzëve që nuk hapen
Nuk ndjehem pazakonshëm, veshur me këtë mllef e qetësi bashkë
Madje mund te qëndroj kështu me shekuj, e di
e zhytur në njëtrajtshmëri , aq njësoj, njësoj
Në ketë shkëmb jete, nëse kështu e quajnë sot të qenurit
Jam hije....me sy të hapur drejt të vërtetës së vet
Pa dashuri o njerëz, pa dashuri.....

MUZEU I EMOCIONEVE

Hapësirave ngjethëse parakaloj e heshtur

Nëpër tunele të pafund si labirinte tmerri

Shoh varur qëndrojnë si fytyra pa gojë

Si fotografi , ca fantazma të çoroditura , te frikshme

Me pamje te shtrembëruara qe shprehin

Emocione të shumëllojshme sikur

Dalë  sërish nga ferri.

Ndjej sy të padukshëm, hapa të largët  

Koridoreve memece , vijnë zëra pa ngjyrë

Fluturojnë shpirtra të dezorientuar

Gjetur papritmas me një botë të panjohur

nga ajo ku dikur pa shpirt kanë jetuar, krejt tjetër

I vështroj e zbrazët se tash nuk janë në mua

dua ti prek, por ndjehem e pafuqishme

më vjen përqafim i njohur derisa hap sytë

dhe shoh imazhin tim në pasqyrë.