Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

DRITA NIKOLIQI BINAJ

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

DRITA NIKOLIQI BINAJ

            Hyrje

            E lindur në 08.11.1950.

            Mësimet e para dhe të mesme i kreu në vendlindje kurse ato të larta në Beograd.

            Jeton me familje në Novi Sad të Vojvodinës, ku zhvillon dhe menaxhon biznesin e saj privat.....

            Ka botuar librat:

            - “Si ta pagëzoj heshtjen”

            - "Flatrat e heshtjes"

            - "Flatrat e dhembjes"

UNË

Nganjëherë shoh veten me çudi

gjithçka më gjallëron e gëzon

gjithçka më dëshpëron e loton

E dashuroj gjithçka që dritëson.

Fal qetësisht bamirësi e dashuri

pa pritur mirënjohje e adhurim.

Jap pa hezituar e pa shpërblim.

Verbërisht besimi më mëkëmb

Si margaritar i mitit magji ndjellës

Zemra gëzonte prej hareje kur dhuroj

dhe “legjendat e përrallëshme ” tonat

me durim të stërlashtë i dëgjoja.

shumë herë ndonëse e vetmuar

Përqafoja njerëz të gabuar

HORIZONT I HIRTË

Më lidhën me litarin e dhimbjes

kur, akoma s’isha rritur

Më hodhën vellon e bardhë

Për mua e errët si qielli i natës

E unë veç numëroja yje fati të tjetër kujt

Sapo nisa fluturimin, krahët m’i thyen

Më varën mbi një humnerë pa urë.

Shpirti më humbi drejtpeshimin.

Kërkoja një fill çeliku ,

 brigjet e jetës të lidhja.

Si të shpëtoja prej akullsisë së jetës

Si t’i shpëtoja atakun e dhimbjes

Si të shpëtoja ëndrrën nga ndërkëmbëza

Jo jeta nuk shpëtohet nga bileta për ferr.

Mos u çudisni lotët mu shterën

Pranova të bëhem skllave e heshtjes

Shpirti u mbush veç me drithërima

 Ai qiell trishtimi lulen ma vyshku

S’ njoha Farin që t’ shpëton nga furtuna

Nuk dita kurrë të them lamtumirë

Çdo ditë e hirtë në kalendarin e zemrës,

Flatrat e Dhimbjes,

ndjenjat u shuan se ëndrra iku .

Pse ma vranë gjumin tek më të bukura ëndërr ?

Pse ma fikët Diellin zotin e Dritës ?

Pse në tisin e errësirës më lanë, dhe pa mëkat?

Hehh, zanat marrshin hak për këtë dhunim !!!

SI QIRI SHPIRTI MU KALL

Kam prej vitesh mall e dallgë

Brengë që më përvëlon e djeg flakë,

Për atë prag ku nisa jetë

Tash sa kohë në kurbet jam plakë.

Bukën, ngjeshja të mbrujtur me lot

O, sa lotë mbi të kam derdhë

 Ah, ta dini sa u shqetësova

Më doli gjithmonë me kore të fortë!

Është kafshatë që s’kapërdihet

Bukë e shtruar në kurbet.

E gëlltit, e vë në sofër,

Ajo njomet me ujë të sertë.

Kurbeti është një mallkim!

Se të ndan nga pragu i jetës

E kurrë, mos e provofshi këtë lëngim

Kuku, s’ka o zot, ma keq.

Mua më flakën në udhë mërgimi

Si zjarr të digjem për pragun tim.

Shpresën ma kthyen në shkrumb e hi,

 kurrë gëzim mos paçi në shtëpi!

Prej pragut tim unë kur kam dalë

Në zemër mu hap një varr

Ku po shkoja nuk e di

Kur më dëbuan prej shtëpisë sime .

Si qiri shpirti mu kall e shkri dalëngadalë.

 Ky mallkim dashtë hyji nuk zënë

Unë edhe pse dikush s’do, do të vij!

 Aty te shtëpiza ime e fëmijërisë

Ku kaherë një ëndërr shoh,

Sikur vij e takoj prindërit e mij .

Jam Doruntina por nuk pash kurrë,

 Korbat e zi të më fluturojnë mbi kokë.

Veç, maraz, e kam të ndrym të zemër

Ta provoni të keqen e keni hak!

Llogari para Perëndisë gjithëkush të jap.

VETËM MË THIRR!

Kur ndonjëherë syri të loton,

se ndokush, zemrën ta lëndon,

Dridhjet e shpirtit askush si ti s’dëgjon,

Kur bërtet në ëndërr e nga gjumi zgjohesh

Atëherë më thirr me zemër.!!!

Vetëm më thirr aty do të jem

ende se për ty dashuri kam

kthehem në delfin

Për t’u larë në ngrohtësinë e syve të tu.

Plot dritë jam,

prandaj mos i mbyll sytë

se delfini në terr mundet me u mbytë.

Më thirr, vetëm më thirr!

Me shikim do të përcjell,

Me duar mbi supe do të përkëdhel,

Me përqafim do të mbroj,

Me puthje do të ushqej,

Me lot do të ngushëlloj.

Dashuria jote si lumë parajse rrjedh

te mua vetëm lumturi mbjell .

Imagjino më të bukurën

Ja shton asaj pavdekësinë

Zbukuroje me yje, që japin shkëlqim

Imagjinoje aty, për Ty,

në hënë banon Dashuria e shpirtit tim.

Hë, më thirr, vetëm më thirr!!!

Unë deri në amshim do të dashuroj

duke gëlltitur dhembjen shkoj në shtrat të fle.

Mbylli sytë e mendoj

Jo, nuk do të harroj.

Jeta ime tek ti i ka brigjet, atje dua të ndaloj..

NDJEJ THELLË NJË MALL

E kam në gjak vellon e diellit tënd

se vdekje aty nuk ka.

Paqja vjen në çdo agim

madhësi hyjnore pa nda.

Zemrën ushqej me dashuri,

syve të mi u jep dritë,

gacë e posa ndezur në shpirt

flakëron tek mua çdo ditë.

Bota bëhet e imja

unë bëhem e saj.

Sa vjen dashuria e zhduket në vaj.

Frymëtoj e ritmin nuk ndjej

stuhinë e shiut nga larg vërej

Ndjej thellë një mall.

që më gris në shpirt më dërgon në djall.

MË PRIT

Më prit se një ditë do të vij

Më prit kohën pa e matë!

Më duhet rrugë e gjatë!

Më prit edhe atëherë kur nuk të pritet më

Dashuria limit nuk ka.

Vetëm unë kam ditur me pritë

tani më prit ti mua!

do të vijë ajo ditë se unë ende të dua.

Më prit edhe atëherë,

kur të gjithë të braktisin kur të fyejnë,

 Kur ta kthejnë shpinën.

Kur mendon se s’ekziston,

atëherë pritja të shpëton.

Më prit, më prit, vetëm më prit,

o ilaç i shpirtit tim!

Edhe unë ty do të pres,

se asnjë vdekje s’do të më vdesë.

RËNKIM I PËRJETUAR

Sonte po digjem në zjarrin e heshtjes

për ty dashuria e ëndrrave të mia.

Në rrugën e heshtjes

ditët janë në shpirt të dehura.

Me fjalët e ëmbëltuara të thëna kaherë

të zëna në grackë,

E netët rënkim i përjetuar deri në palcë.

Me zemër të copëtuar

në mijëra thërrmija nga ty

thërras gjumin e lehtë si vdekja të më merrë

të më falë qetësinë nga jetë e jetuar në terr

EH, SIKUR...

Eh, sikur të mundesha

të shkruaj urrejtjen mbi akull duke

pritur të dalë dielli.

Të kthej kohën përnjëherë!

Eh, sikur të dija se e kaluara nuk kthehet

do të përqafoja shumë më shumë!

Do të thosha sa të dua

Do të rrija më shumë pranë teje

Do të dëgjoja me vëmendje

çdo fjalë tënden të ëmbëltuar

Dhe përsëri do të shtrëngoja

Do të plotësoja çdo dëshirë

si të jetë për të fundit herë

do t’i puthja edhe një herë sytë

edhe një herë edhe shumë herë...

Eh, sikur të dija se koha ikën,

nga jeta ndahesh, dritat fiken.

s’do të isha ndalë së shikuari

fytyrën tënde hyjnore.

Do dëgjoja zërin tënd,

si ma të bukurën këngë bilbili

Do të shijoja aromën tënde,

si të bukurën aromë trëndafilit.

E PASHPIRTJA, MORTJA

Ti ishe vetëm një në këtë botë,

për mua, Ti ishe bota ime.

Ti nuk e di sa vuaj unë sot

Nga dita që ike s’patë më gëzime.

Shumë lot derdha për Ty, Kënga ime

shumë here u struk Më beso

pa Ty isha jetime.

Sa herë vrapova e shurdhër

Me shikim të djegur hije kobzeza.

Nuk ka ilaç për shërimin e shpirtit

të mbushur nga pikëllimi

Dashuria ime mbeti pa përgjigje,

u shndërrua në pafuqi e fatkeqësi

Të mori mortja nën dheun e zi.

Tek mua mbeti një ankth i shkretë,

Digjet në zjarr zemra ime,

kur pushton, kjo stuhi më vret,

si t’i largoj këto kujtime?

Emocionet vijnë vrullshëm

si një brengë që thërret.

Kur kujtoj këtë histori,

edhe sot shpirtin ma vret.

SHEND E VERË

Me diellin shpesh u rizgjova e larë me rreze

Për çudi, lumturinë s’e shijova në ditët që jetova.

E prita një pranverë tjetër me flladin mes gjethesh

Si të ishte një dritë magjie ndër agimet e ngrohta.

Mes vete ndër mote kurrë s’e gjeta enigmën e fshehtë

Pritja më bëri Zanë ulur pranë një ujëvare

Mes qiejve sërish vazhdojnë të fluturojnë retë,

E dielli del sërish mes maleve me dritë rreznaje.

Jam udhëtare e Dhimbjes në kërkim të fatit

Jam udhëtare e Shpresës që shpesh më largohet,

E qielli bëhet laraman si shtegu i livadhit.

E reja në shpate sërish ndër vjeshta puplohet.

Nuk e harroj gëzmin e stinës që rininë ma sjell.

Aty do më shihni qoftë dhe këmbëzbathur,

Se kam shend brenda vetes si pranverë.

Se këtu dhimbjet i kam dëbuar nga pragu.

Do të vijë përsëri

do më shihni po në atë vend

tani me zemer të mbushur

si diell pranvere me dritë e me shend.