Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Arjan Th. KALLÇO

ËNDRRAT THYHEN SHPEJT

(TREGIME)

Librin me tregime të autorit Arjan Th. Kallço, "Ëndrrat thyhen shpejt" mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

dhe në

http://gazetakritika.net

            Tragjedi shekspiriane shqiptare

            Ciao, shpirti im.

            Të dua shumë. Të dua shumë dhe unë -u përgjigj vajza me zë të mekur dhe e puthi lehtë. Më duhet të kthehem në fshat sot, pasi do të mërziten më shumë të mitë. Le të mos e acarojmë më shumë gjendjen e tensionuar për ca kohë. Koha shëron çdo plagë, jo më pasaj ca inate të kota. Do të të telefonoj çdo natë për të dëgjuar zërin tënd të ëmbël.

            Ende nuk jam nisur dhe e ndiej, që sa çlirohemi pas përqafimit, mungesën e syve të tua, e buzëve të tua, e përqafimit tënd, e ngrohtësisë së qënies tënde që ma drithëron trupin. Është më e fortë se unë. Do të desha të mos ndaheshim kurrë nga ky çast. Më bën tepër të lumtur. Natyra, fshati yt më duket më i bukur se zakonisht, pasi lulja që e hijeshon je ti - vazhdoi me një frymë djali, ndoshta dhe nga padurimi për t’u kthyer në shtëpi.

            E dinte që po delironte, por nuk mund të largohej pa e qetësuar edhe vajzën. Dy vatra zjarri janë tepër në këtë moment.

            Ndruhej se e para do ta digjte me të dashurit e zemrës, me prindërit që i çmonte shumë edhe pse këto kohët e fundit jo gjithçka po shkonte fjollë. Nuk po arrinte t’ua mbushte mendjen se e dashuronte atë vajzë si asnjë tjetër në botë. Kot nuk thonë se dashuria ta bën mendjen furtunë. Të duket se koha vrapon me një ritëm të tillë që vështirë se mund ta kuptosh, se edhe kur forca të shterin, ripërtërihesh dhe lodhjen nuk e ndien. Të çlodhesh as që të shkon nëpër mend, por vetëm nxiton që të përfundosh sa më shpejt gjithçka, pasi më pas të pret në krahët e veta dashuria, ngrohtësia në çdo përqafim apo puthje. Për më tepër kur shenjat e lodhjes e dashura i vë re dhe e ul në një kënd dhe lehtas e ledhaton në flokët e tij të ashpërsuar nga pluhuri i ngritur nga era në fushë.

            E fërkon nëpër trupin e rraskapitur, por që nuk jepet. Ilaçi tashmë nuk mungon. E ku do gjente ilaç më të mirë. Një masazh të lehtë rreth qafës, shpatullat dhe lodhja ikte si me magji. I pëlqente ta kishte shpesh këtë trajtim që s’kishte të paguar. Mund t’ia bënte dhe ndonjë në shtëpi, por do të ishte thjesht një masazh i pajetë. Duart të duken si dara apo hekurishte që nuk transmetojnë asgjë. Ndërsa me shpirtin e tij binjak ishte krejt ndryshe. Mirënjohjes ndaj ledhatimit, kështu i dukej masazhi, mund edhe t’i përgjigjej aty, drejtpërdrejt, me delikatesë, bile dhe ta falënderonte. Jo, jo si nëpërmjet telefonit, por ballas, në një përzjerrje afshesh, fërkimesh dhe puthjesh. Vajza gjithsesi nuk do të ishte kundër.

            Edhe asaj i mungonte kjo ngrohtësi kur nuk e kishte pranë, bile sapo hipte makinën dhe silueta e saj tretej në rrugën e zhveshur të një vendi të humbur ku i dukej se jeta kishte mbetur shumë pas. E transformuar në një rrudhë që gjithnjë po vyshkej, ndërsa vetë vajza ishte në moshën më të bukur. Nuk donte ta çonte dëm të sajën, prandaj e dashuruar siç ishte, edhe ëndrrat kishin filluar të lulëzonin të shumta dhe do t’i vinte keq sikur të mbeteshin iluzione. Dashuria ka një shije të mirë që duhet shijuar plotësisht, pikërisht nga momenti i lindjes e deri sa mbaron. Tek shqiptoi këtë fjalë, vajza ndieu në trup një drithërimë. A mund të ketë fund një ndienjë e tillë që i ngjan një reaksioni atomik që fillon nga zemra dhe ndez çdo qelizë? Fundit nuk i dihet -tha disi e nervozuar.

            As vetë ajo nuk e kuptonte këtë nervozizëm, që erdhi ashtu kot, papritur. Le ta jetojmë ditë pas dite këtë dashuri, pa fundin, do të rrojmë e ta shohim. Nuk ishte futur ndonjëherë në kaq të thella, pasi nuk kishte kohë të mendonte për më pas. Po mendonte vetëm çastin e lumtur që po përjetonte dhe ishte tepër e kënaqur. Çfarë mund t’i rezervonte jeta më shumë? Së shpejti do ta braktiste këtë vend të vogël për të ikur diku, por ende nuk e kishte të qartë se ku. Pse të mos i linte prindërit vetë dhe të bashkëjetonin larg, në një qytet ku paragjykimet nuk do të ishin pjesë e jetës së tyre? Të jetonin siç do dëshironin, pa pengesa ligjore si fejesa, martesa, familje. Jemi ende të rinj për të menduar për martesë -mendoi. Të ikim, po ku do shkojmë? Pa punë, pa njeri që të na ndihmojë si fillim.

            Tek mendonte këto gjëra përtypte një frikë të brendshme që po merrte udhë që nga gishtat e këmbëve e po ngjitej lart me një shpejtësi marramendëse. Në stomak i krijoji një boshllëk si të shilarëseve kur luante me shoqet, e vogël. Bëri disa hapa më tej dhe u ul mbi një stol prej druri në oborr. Kaloi duart në fytyrë me idenë se gjithçka do të largohej si me magji. Por ankthi ende nuk po davaritej. Të bëj ndonjë shëtitje deri tek qershitë rrëzë kodrës dhe ndoshta do të lehtësohem pak. Me këtë të ftohtë ndoshta nuk do të jetë më mirë, pasi të ndrydh trupin, ta mpin fytyrën dhe duart dhe më pas edhe shpirtin. Tek e fundit nga të ftohtit trupor dhe shpirtëror mpaket njeriu. Sa herë që i dashuri merrte rrugën e kthimit në shtëpi, të ftohtit e mbërthente edhe në stinë të tjera. Ishte një i ftohtë më i keq se i natyrës. Nëse e vinte poshtë, lamtumirë dashuri. E gjeti dhe një shkak të fundit të dashurisë dhe mërzia sikur po përparonte pandalshëm dhe pa kthim. Nuk do ta dëshironte kurrë që fjala fund të ishte motoja e saj e ditës. E torturonte shumë çdo ditë, derisa binte telefoni dhe caktonin takimin e rradhës, kur i dashuri kthehej tek ajo. Atëhere të ftohtët zgjohej dhe lëvizte, sikur të kishte ardhur pranvera. Optimizmi e përfshinte tërësisht, humori ndryshonte, fytyra i merrte një çehre tjetër.

            Gdhihej e gëzuar. E merrte ditën me këngë. Punët në shtëpi i përfundoi me një frymë. Çfarë force e paimagjinueshme, dashuria! Deri më tash asnjë ndienjë tjetër nuk e kishte realizuar këtë mrekulli. Asnjë ndienjë tjetër nuk ia sillte këtë optimizëm. I dukej vetja si një zog me krahë që erën e ka nga vetja dhe qielli ishte hapësira ku liria merrte udhë. Por edhe si flutur tekanjoze që argëtohej nën rrezet e një dielli të zbehtë për shkak të temperaturave.

            Po shkonte ora e takimit, ndaj duhej të bëhej gati. Pasi u la, mori kutinë e trukut dhe u ul para pasqyrës në dhomën e saj. Duhej të bënte pak makiazh në fytyrë, të fshihte pas pluhurit magjik ndonjë shenjë të pagjumësisë apo ankthit të pritjes. Bukuria ka përmbysur perandori e jo më zemrën e një djali. Por i ndruhej edhe ftohjes nga ana e të dashurit, ndaj sikur të ndryshonte për ta mbajtur në tension joshjen nuk do të ishte keq. Kishte lexuar që femrat i zotërojnë mirë teknikat e seduksionit, fjalë që nuk e kishte kuptuar kur e kishte lexuar, prandaj dhe me trupin apo shikimin ua prishin mendjen meshkujve. Është një lojë që bëhet më intriguese kur edhe mashkulli i përgjigjet ftesës. Loja merr jetë dhe në pak orë apo ditë, bëhet një vorbull që në të shumtën e rasteve të çon në parajsë. Ndonjë shoqe i kishte rrefyer mëkatin e seduksionit.

            Doli nga shtëpia dhe rendi për tek vendi i takimit. Minutat po rendnin dhe nuk e shpjegonte dot. Nuk kishte ndodhur kurrë që të vonohej. Edhe sikur të vonohej do ta kishte bërë një telefonatë më parë. Do pres edhe disa çaste dhe do t’i dërgoj një zile në celular.

            Çastet fluturuan dhe nxori celularin që t’i dërgonte një zile.

            Zilja binte, por askush nuk përgjigjej. Provoi përsëri të telefononte, por ende i dashuri nuk po e ngrinte celularin. Çfarë të ketë ndodhur vallë? Mos ndoshta rrugës ka pësuar gjë? Ia mori vrapit përsëri dhe u kthye në shtëpi. Hyri në kuzhinë dhe ndezi televizorin. Po të kishte ndodhur ndonjë aksident, do ta merrte vesh menjëherë. Titrat po rrëshqisnin njëri pas tjetrit, por nuk po lexonte as fjalën aksident, as emrin e të dashurit. Në mendje po i vërtiteshin të gjitha mendimet që disa orë më parë ia kishin pushtuar mendjen. Të ishte në mes ndonjë tjetër dhe më të donte vetëm të kalonte kohën? Po ndiente që tani ankthi dhe xhelozia po e përpinin me gjithë rroba.

            Në horizont po shfaqej hija e fundit, fjalë e mallkuar që do ta kishte zhdukur nga fjalori, nëse do të kishte mundësi. Qetësia po ia linte vendin nervozizmit të paparë. Dhe ta mendosh që deri më tash nuk e kishte provuar kaq rëndë xhelozinë. Telefoni binte, por pa përgjigje. Përse nuk përgjigjet, xhanëm? Edhe sikur të jetë në mes ndonjë tjetër, të ketë guximin dhe të ma thotë -mendoi. Minutat kalonin pa asnjë lajm.

            Papritur seç i kapi syri një kob në ekranin mes titrave. Gjendet i varur një i ri 23 vjeçar. Po lutej që të mos lexonte emrin e tij. Si për inat edhe titrat po vonoheshin. Mezi priste ta mësonte emrin. Nuk po i durohej më. Endej nëpër dhomë me sytë e fiksuar nga televizori. Frikës që i ndruhej, po ia mpinte trupin dhe nuk po qëndronte dot në këmbë. Iu duk se filmi i jetës së saj mbaroi dhe fjala fund u shkrua pa mëshirë në ekran. U rrëzua në dysheme para televizorit.

            Tregim nga libri "Ëndrrat thyhen shpejt"