Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Bedri ISLAMI

Enigma e një vrasje të trefishtë

“Fali armiqtë, por mos i harro kurrë emrat e tyre”

Xh. Kenedi

FILLIMI I ENIGMËS SË VRASJES

Librin  “Enigma e një vrasje të trefishtë”, mund ta shkarkoni falas në sektorin: „Literaturë“ dhe tek, www.pashtriku.org

            Kishte filluar të binte terri i parë i natës së 31 janarit të vitit 1997, kur një makinë e tipit “LADA”(PR 137–979), me ngjyrë të gjelbër të çelët, mori papritmas drejtimin e magjistrales Prishtinë–Mitrovicë. Kishte një ecje të zakonshme. Sikur nuk kishte ndonjë ngutje të madhe. Sikur asgjë të mos e mbante më aty. Gjithçka po zhytej në mjegullën e natës dhe marramendshëm shpejt, siç mund të ndodhë vetëm në një natë fund–janari, terrimi po bëhej përherë e më i rëndë. Buzëkalimet nuk po dukeshin. Pemët e zhveshura kishin mbetur diku pas dhe zgjatimi i dritave të makinës, ashtu fillikat, vetëm se e bënte edhe më të rëndë errësirën e gjithëkahshme. Vetëm nëpër degët e herëpashershme të pishave, flokët e dëbornave dukeshin si copëra ëndrrash, që sapo kishin ngrirë. Qyteti i madh mbeti pas dhe dalëngadalë dritëzimet e atykëtueshme të fshatrave po bëheshin gjithnjë e më të pakta. Megjithatë, të tre njerëzit që ishin në makinë, nuk e kishin mendjen tek asgjë që po zhytej në terr. Ai, që po rrinte para, bri shoferit, ktheu edhe një herë kokën pas, shikoi me vëmendje makinën që po vinte pas tyre, pastaj iu duk se dalloi edhe një makinë tjetër pas saj, të cilën nuk e kishte vërejtur më parë. Edhe ai, që ishte në ulësen e pasme, ktheu kokën dhe shikoi i menduar makinat që, as nuk afroheshin dhe as nuk largoheshin. Nuk deshi të shqetësohej. Shikoi nga njeriu që rrinte para dhe që kishte kthyer kokën. I buzëqeshi. Si për të dashur t’i thoshte “mos u bëj merak”.

            Njeriu, që kishte qëndruar para, i tha me zë të ulët shoferit që të ngadalësonte paksa ecjen dhe të hapte rrugë për kalimin e dy makinave që ishin pas tyre, njërën prej të cilave, si i kujtohej tani, e kishte vërejtur që në daljen e parë të Prishtinës. I ishte dukur sikur kishte parë në thellësi të makinës katër njerëz, njëri prej të cilëve mbante mes këmbëve një armë, ndërsa shikimi i atij që rrinte në të pasmen e dytë, kishte qenë më shumë se i zakonshëm.

            Makinat prapë nuk po kalonin. Edhe ato e kishin ngadalësuar ecjen, tani po lëviznin njëtrajtshëm, njëra pas tjetrës, ashtu si mund të lëvizte ankthi i së keqes. Shikoi edhe një herë nga prapa, tundi lehtë kokën dhe tha me zë të lehtë, sikur të donte t’ia thoshte vetes e askujt tjetër: “Po na ndjekin”.

            Kaq. Asgjë më shumë. Ai, që po ngiste makinën, ktheu për pak sekonda kokën në drejtimin e njeriut që foli, sikur të donte të merrte më shumë informacion nga shikimi i njeriut të tij më të afërt, dhe kur nuk gjeti asgjë tjetër, veçse të vërtetën e asaj që sapo kishte dëgjuar, u kthye përsëri në drejtimin e rrugës. Pastaj pyeti:

            – Të eci më shpejt, si thua?

            – Provoje një herë. Ndoshta është një rastësi. Ndoshta jam i gabuar.

            Ai e tha këtë më shumë për të qetësuar shokët e tij, megjithëse e dinte se asgjë nuk ishte e rastësishme, për një ilegal të vjetër si ai, tashmë gjithçka u bë e qartë. Megjithëse po ecnin më shpejt, makinat pas tyre, as nuk afroheshin e as nuk largoheshin. Njëtrajtësi. Nuk foli më. Vetëm se nxori nga poshtë armën, e shikoi me vëmendje dhe e kontrolloi nëse kishte fishekë. Ishte në rregull.

            Dy të tjerët nuk folën. Ai që ishte prapa, më i riu prej tyre, po ashtu nxori armën e tij dhe mendoi për një çast të shkurtër se ndoshta do të kishte qenë shumë më mirë, nëse do të kishin qenë rrethuar në një orë tjetër, më të vonë, kur ata të kishin me vete edhe automatikët dhe armët e tjera, që ishin nisur të merrnin. Edhe arma e tij ishte në rregull. Ai që e ngiste makinën, shikoi edhe një herë bashkudhëtarët e tij. Tashmë gjithçka ishte bërë krejt e qartë. Dhe me një zë më shumë se të zakonshëm, sikur të thoshte “natën e mirë”apo diçka tjetër të këtij lloji, tha: “Më bëj gati edhe armën time”.

            Ishte udhëtimi më i jashtëzakonshëm që u kishte ndodhur. Udhëtim me priten pas, nganjëherë edhe dhjetë metra larg e nganjëherë pesëmbëdhjetë metra larg. Kur po mendoheshin se ndoshta do të ishte më mirë të ndaleshin dhe të qëllonin të parët, dalluan në mugëtirën e rrugës disa dritëzime të çuditshme, të cilat nuk ngjanin as me dritat e shtëpive dhe as me dritat e makinave që lëviznin. Ai, që rrinte para, e kuptoi se ishte fillimi i pritës, caku deri ku i kishin lejuar të ecnin. E kuptoi po ashtu se rruga që ishte lënë deri në fillimin e pritës, më pak se dyqind metra, ishte ndoshta rruga e fundit e tyre.

            U kthye dhe shikoi shokun pas vetes. “Tepër i ri për të pasur një fund të tillë”, – i tha vetes dhe i erdhi keq që po ndodhte kështu. Do të ishte udhëtimi i tyre i parë së bashku, e po ashtu, edhe udhëtimi i fundit. Krejt shkurt mendoi për shumë gjëra, mendoi se e kishte pikur malli për gjithçka që lidhej me shtëpinë e tij, ndjenjën e ngrohtë që kishte marrë gjithnjë me vete. Kishte një lehtësim që nëna e tij, aq e mirë dhe fisnike, tashti nuk ishte më. Pastaj mendimi i tij, krejt ngutshëm, u ndal tek një gjë që i kishte mbetur pa ju thënë shokëve të tij. E vetmja gjë që nuk e mendoi ishte se mos do të duhej të dorëzohej. Shikoi edhe një herë djalin e ri nga pas, i qeshi lehtë, ngjyra e syve u bë krejtësisht e gjelbër, ndjeu edhe vështrimin e tjetrit, që përgjithësisht ishte i qetë.

            – Si thua? – e pyeti.

            Dhe tjetri, më i riu, as që e mori mundimin të dinte përse ishte fjala. Tundi kokën lehtas, flokët e bukur i ranë përmbi ballin e pastër, sytë i kishin një ndriçim të veçantë, sikur e gjithë jeta që i kishte mbetur po i shkëndijonte aty, dhe më parë se t’i dëgjonte zërin, njeriu që e kishte pyetur e mori përgjigjen pikërisht nga shkëndijimi i syve. Pastaj dëgjoi:

            – Për hair na qoftë!

            Njeriu që rrinte para nuk e pyeti shoferin që rrinte bri tij. E dinte që më parë përgjigjen dhe se gjithçka do të kishte qenë kohë e humbur. Vuri armën në prehër dhe bri saj vuri edhe armën e shokut të tij. Pastaj dëgjoi se edhe prapa diçka lëvizi. Ktheu edhe një herë kokën, zgjati dorën në drejtimin e atij që rrinte prapa dhe filloi të ulte ngadalë xhamin e parë të makinës. Një erë e freskët hyri mes tyre.

            Ai, më i riu, që ishte prapa, përsëriti edhe një herë:

            – Për hair na qoftë!

            Pastaj askush nuk foli më. Prita po afrohej marramendshëm shpejt dhe së bashku me njerëzit e uniformuar që po rrinin në pritë, ata dalluan edhe tytat e armëve të tyre. Të gjitha në drejtimin e makinës.

            Kur njeriu që ishte para zgjati dorën përtej xhamit të hapur, dalloi se nga pas po vinte dhe një helikopter. I tha vetes: “E meritojmë një vdekje të tillë.”Dhe ngriti armën. Njëkohësisht dalloi erën që frynte pas shpatullave të tij dhe e kuptoi se edhe shoku i tij, më i riu mes tyre, kishte hapur dritaren e makinës dhe po bëhej gati të qëllonte.

            – Për hair na qoftë!– përsëriti ai fjalët e djalit të ri dhe shtoi me zë: “Hajt ta koritim vdekjen”.

            U dëgjuan njëherësh të shtënat nga prita përballë, nga njerëzit që kishin ndaluar pas tyre dhe nga lart. Ishin breshëri të kahdoshme, të pandaluara, të kobshme. Zjarri i armëve kryqëzohej mbi makinën që tani vazhdonte të lëvizte dhe nga vazhdohej të qëllohej. Kur u duk sikur e gjithë kjo nuk ishte e mjaftueshme, atëherë të shtënat filluan me breshëri edhe nga helikopteri që sillej sipër tyre.

            Ai e ndjeu gjakun që kishte filluar të rridhte: vetëtimthi, iu kujtua një natë, krejt si kjo, e ftohtë dhe njëkohësisht e yjëzuar, kur, mbi një rimorkio traktori, po ecnin nëpër natë drejt kufirit. Një djali i ri, i biri i “Plakut të Shishmanit”, ku kishin bërë konak, i kishte thënë: Thuaj një dëshirë, një dëshirë të vetme që do të doje në jetën tënde. Ai i kishte thënë shkurt, të jetë vendi im i lirë dhe le të vdes të nesërmen. Për besë, i kishte thënë, nuk e kam dert se vdes të nesërmen e ditës kur Kosova të jetë e lirë. E ndjeu edhe gjakun e shokut bri tij dhe e kuptoi se nuk do e priste lirinë. E kuptoi po ashtu se po përgatiste të nesërmen. Atëherë u ndje i qetë. Në sytë e tij u mbyll i gjithë peizazhi që ishte rreth e rrotull; rrafshinat e bardha dhe fillesa e lartësive, dëborat që kishin mbetur pishnajave, zërat e njerëzve që iu afroheshin përherë e më afër, megjithëse nuk i shihte. Era i shpupurishi flokët dhe iu duk sikur ishte dora e nënës së tij. E ndjeu se dera pas tij, në kahun e kundërt, u hap, dhe miku i tij i ri, tentoi të çante rrethimin. Nuk dëgjoi më tej. Iku. Duke dashur të besonte se do të kishte qenë i rëni i vetëm i asaj prag-nate të ftohtë. Po ikte me emrin e luftës “Ismet”. Të nesërmen do të niste rikthimi i tij i përjetshëm me emrin që i kishin vënë prindërit.

            Ishte 31 janar i vitit 1997. E premte. Një ditë e zakonshme që më pas, krejt natyrshëm, do të kalonte në historinë e kombit. Por që do të merrte pas vetes edhe enigmën e vrasjes së tyre. Do të ishte si një makth i vërtetë për shumë kohë me radhë, i cili, herë pas here, do të ripërsëritej.

    Pjesë nga libri "Enigma e një vrasje të trefishtë"