Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: H. P. BLAVATSKY

Përktheu: Arben  ORHANI

   www.mnvr.org

 EPOKA E ARTË

      Ishin atlantidasit, stërnipërit e parë të njeriut gjysmëhyjnor pas ndarjes së tij në sekse – prej këtu pjella e parë dhe vdekatarët e lindur nga njerëz – që u bënë “Flijuesit” e parë për zotin e lëndës. Jetuan në të kaluarën e vagullt të largët, në epoka shumë më tepër se parahistorike, si prototipi mbi të cilin u ndërtua simboli i madh i Kainit, si antropomorfistët e parë që i’u falën formës e materies.

            Njerëzit e parë vërtet fizikë, ishin të tillë: karakteristika fillimore e tyre ishte krenaria! Janë Raca e Tretë dhe Atlantidasit gjigandë, kujtimi i të cilëve u zvarrit nga një brez e racë në tjetrën deri në ditët e Moisiut, kujtim që gjeti një formë objektive në ata viganë të parapërmbytjes, ata shtriganë e magjistarë të tmerrshëm, nga të cilët Kisha Romane ka ruajtur legjenda kaq të gjalla e njëkohësisht të shtrembëruara. Ai që ka lexuar e studiuar Shpjegimet në doktrinën arkaike, do të njohë lehtësisht në disa Atlantidas prototipat e Nimrodëve, Ndërtuesit e Kullës së Babelit, Hamitët e gjithë ata të “kujtimeve të neveritshme”, siç shprehet literatura teologjike: të atyre që, shkurtimisht, kanë furnizuar brezat e ardhshëm me tipat ortodoksë të Satanit. Dhe kjo, natyrisht, na bën të hetojmë nëpër etikat religjioze të këtyre racave të hershme, mitike siç mund të jenë.

            Cila ishte feja e Racës të Tretë e të Katërt? Në kuptimin e përgjithshëm të termit, as Lemurianët e pinjollët e tyre, Lemuro-Atlantidasit, nuk kishin apo njihnin ndonjë dogmë ose të besonin në ndonjë fe. Derisa syri mendor i njeriut ishte i hapur, Raca e Tretë e ndjente veten një me praninë e përhershme, të panjohurën e të padukshmen GJITHËSI, Hyjninë Universale. Të pajisur me fuqi hyjnore, e duke njohur përbrenda Zotin e tij të brendshëm, secili ndjehej si Njeri-Zot në natyrën e vet, megjithëse një kafshë në Vetveten fizike. Lufta mes të dyjave nisi ditën që shijuan frutin e Pemës së Dijes; një luftë për jetë mes shpirtërores e mendores, mendores e fizikes.

            Ata që nënshtruan parimet e ulëta, duke fituar mjeshtëri mbi trupin, i’u bashkuan “Bijve të Dritës”. Ata që ranë viktima të natyrës së tyre të ulët u bënë skllevër të Materies. Nga “Bij të Dritës e Urtisë” përfunduan në “Bij të Errësirës”. Degraduan në betejën mes jetës së vdekshme dhe Jetës së pavdekshme, e këta të rënë u bënë fara e brezave të ardhshëm të Atlantidasve (sinonim i “magjistarëve”. Racat e Atlantidës ishin të shumta e zgjatën në evolucionin e tyre për miliona vjet: nuk ishin të gjithë të këqinj. U bënë të tillë nga fundi, siç po bëhemi ne (të pestët) tani me shpejtësi).

            Në lindje të vetëdijes së vet, njeriu i Rrënjëracës së Tretë nuk ishte besime që mund të quheshin religjion. Domethënë, ishte njësoj i paditur për “religjionet gay, plot salltanete e florinj”, si dhe për çdo sistem besimi apo adhurimi të jashtëm. Por, nëse duhet përcaktuar termi si bashkim turmash në një formë nderimi ndaj atyre që i ndjejmë si më të lartë ndaj nesh, devotshmëri – si një ndjenjë shprehur nga fëmija ndaj prindërve të dashur – atëherë edhe Lemuriani më i hershëm kishte një fe – madje më të bukurën – që prej fillimit të jetës së tyre intelektuale. A nuk kishin rrotull vetes zotat e ndritur të elementëve, madje edhe në vetvete? A nuk e kaluan fëmijërinë e vet me ata që u dhanë kujdes, jetë, inteligjencë e jetë të ndërgjegjshme? Jemi të sigurt që kështu është dhe e besojmë. Sepse evolucioni i Shpirtit në materie nuk do të arrihej kurrë; as do të niste, po të mos ishte për Shpirtrat e ndritur, që sakrifikuan thelbin e tyre super-eterik për t’i dhënë jetë njeriut prej balte, duke e pajisur secilin prej parimeve të tij të brendshme me një hise, apo më mirë pasqyrim të asaj esence.

            Diejanët (Dhyan) e Shtatë Qiejve (shtatë planet e Qenies) janë NOUMENOI-t e Elementëve të tanishëm e të ardhshëm, siç janë Ëngjëjt e Shtatë Fuqive të natyrës – efektet vulgare të të cilëve perceptohen nga ne në ato që shkenca kënaqet të quajë “mënyrat e lëvizjes” – forcat e pamatshme, për të mos thënë – janë noumenoi edhe më të larta të Hierarkive edhe më të sipërme. Ishte “Epoka e Artë” në ato ditë të hershme, koha kur “zotat ecnin mbi tokë e bashkoheshin lirshëm me vdekatarët”. Qysh atëherë, zotat ikën (u bënë të padukshëm), dhe brezat e ardhshëm përfunduan duke adhuruar mbretëritë e tyre – Elementët (“Zotat e Elementëve” nuk janë Elementët, të cilët përdoren prej tyre si mjete apo materiale për të veshur veten).

            Ishin atlantidasit, stërnipërit e parë të njeriut gjysmëhyjnor pas ndarjes së tij në sekse – prej këtu pjella e parë dhe vdekatarët e lindur nga njerëz – që u bënë “Flijuesit” e parë për zotin e lëndës. Jetuan në të kaluarën e vagullt të largët, në epoka shumë më tepër se parahistorike, si prototipi mbi të cilin u ndërtua simboli i madh i Kainit, si antropomorfistët e parë që i’u falën formës e materies. Ai adhurim degradoi shpejt në vetëadhurim, pastaj në pallicizëm, apo atë që mbretëron supreme deri sot në simbolikën e çdo religjioni ekzoterik të ritualit, dogmës e formës. Adami dhe Eva u bënë lëndë, apo ofruan tokën, Kaini e Abeli – tokën e mëpasme jetëmbajtëse, të parët “kultivuesit e asaj toke apo fushe” (Kaini ishte flijuesi, siç tregohet fillimisht në kapitullin IV të Gjenezës, nga “fruti i tokës”, kultivuesi i parë i të cilit ishte, ndërsa Abeli “ardhja e pjellës së parë të tufës” për Zotin. Kaini ishte simboli i mashkullit të parë, Abeli i njerëzimit të parë femëror, Adami dhe Eva janë tipat e racës së tretë. “Vrasja” është gjakderdhje, por jo jetëmarrje).

            Pra, racat e para atlantidase, lindur në kontinentin Lemurian, të ndarë që prej fiseve të hershme në të drejtë e të padrejtë; në ata që adhuruan Shpirtin e padukshëm të Natyrës, rrezen e të cilit njeriu e ndjen përbrenda – ose Panteistët, dhe në ata që adhuruan në mënyrë fanatike Shpirtin e Tokës, Fuqitë e Errëta Kozmike antropomorfe, me të cilat bënë aleancë.

            Këta ishin Gibborim-ët e hershëm, “njerëzit e fuqishëm të famës në ato ditë”, të cilët u bënë Kabirim në racën e Pestë: Kabiri me egjiptianët e fenikasit, Titanët me grekët dhe Rakshasas e Daityas me racat indiane.

            E tillë ishte origjina misterioze dhe sekrete e gjithë religjioneve pasuese e moderne, sidomos e adhurimit të Hebrenjve të vonë për zotin e tyre fisnor. Njëkohësisht, ky religjion seksual ishte i afërt, bazuar e shkrirë, le të themi, me dukuri astronomike. Lemurianët lëvizën drejt Polit të Veriut, ose Parajsës së Stërgjyshërve të tyre (Kontinenti Hiperborean); atlantidasit drejt Polit të Jugut, gropës, tokësore e kozmike – prej ku fryjnë pasionet e nxehta në uragane nga Thelbësorët kozmikë, që banojnë atje. Dy polet u quajtën nga të lashtët Dragoi dhe Gjarpëri – prej nga vijnë Dragoj e Gjarpërinj të mirë e të këqinj, gjithashtu emrat që kanë “Bijtë e Zotit” (Bijtë e Shpirtit dhe Materies): Magjistarët e mirë dhe të këqinj. Kjo është origjina e natyrës së dyfishtë e trefishtë te njeriu. Legjenda e “Engjëjve të Rënë”, në kuptimin e ezoterik, përmban çelësin e mospajtimit të shumëfishtë të karakterit njerëzor; çon te sekreti i vetëdijes së njeriut; është pranga ku varet gjithë jetëcikli i tij; historia e evolucionit dhe rritjes së tij.

            Në të rrokurit e kësaj doktrine varet kuptimi i saktë i antropogjenezës ezoterike. Jep të dhëna drejt pyetjes së trazuar për Origjinën e së Keqes; tregon sesi vetë njeriu është copëtuesi i Njëjësisë në disa aspekte të kundërta.

            Prandaj lexuesi nuk do habitet nëse i kushtohet hapësirë e madhe në çdo rast përpjekjes për të sqaruar këtë subjekt të errët e të vështirë. Një pjesë e veçantë duhet thënë për aspektin simbolik; pasi kështu jepen gjurmë për studentin e vëmendshëm të bëjë hetimet e veta, e të hidhet më shumë dritë sesa mund të përçohet në frazat teknike të një  paraqitjeje filozofike më formale. “Engjëjt e Rënë”, të ashtuquajtur, janë vetë Njerëzimi. Demoni i Krenarisë, Epshit, Rebelimit e Urrejtjes kurrë nuk ka qenë para se të shfaqej njeriu fizik i vetëdijshëm. Njeriu shkaktoi, ushqeu e lejoi dreqin të rritej në zemrën e vet; përsëri ai ndoti zotin e brendshëm, duke lidhur shpirtin e pastër me djallin e pistë të lëndës. Dhe, si ajo shprehja Kabalistike “Demon est Deus inversus” gjen pohimin metafizik e teorik në natyrën e dyfishtë të manifestuar, aplikimi i saj praktik gjendet vetëm në Njerëzim.

            Pra, tani është e qartë vetvetiu se marrja si e mirëqenë, (a) e shfaqjes së njeriut para gjitarëve të tjerë, madje edhe para epokave të reptilëve gjigandë; (b) përmbytjet e epokat akullnajore periodike për shkak të shqetësimeve karmike të akseve; dhe më kryesorja (c) lindja e njeriut nga një Qenie Superiore, apo atë që materializmi quan Qenie të mbinatyrshme, megjithëse është vetëm mbinjerëzore – është e qartë se mësimet tona kanë pak shance të dëgjohen në mënyrë të paanshme. Shtoji kësaj pohimin se një pjesë e Njerëzimit në Racën e Tretë – gjithë ata monadë njerëzorë që kanë mbërritur në pikën më të lartë të Vlerës e Karmës në Manvantarën paraardhëse – u detyrohen për natyrën e fizike e racionale Qenieve hyjnore që u mishëruan në principin e tyre të pestë, dhe Doktrina Sekrete humb kastën jo vetëm në sytë e Materializmit por edhe Krishtërimit dogmatik. Dhe, para se këta të fundit të mësojnë se ata ëngjëj janë identikë me Shpirtrat e tyre të “Rënë”, parimi ezoterik do të shpallet heretiku më i tmerrshëm e fatal.

            Fatmirësisht, për racën njerëzore, “Raca e Zgjedhur” është bërë tashmë mjeti i mishërimit (mendërisht e shpirtërisht) të Diejanëve më të lartë para se Njerëzimi të bëhej plotësisht material. Kur nënracat e fundit – përveç disa më të ultave – të Racës së Tretë u zhdukën me Kontinentin Lemurian, “farat e Trinitisë së Dijes” kishin fituar sekretin e pavdekësisë mbi tokë, ajo dhunti që lejon të njëjtin personalitet të kalojë ad libitum (sipas dëshirës) nga trupi i vdekur në një të shëndetshëm.

            Lufta e parë që njohu toka ishte, gjaku i parë njerëzor i derdhur, pasoja e hapjes së syve e ndjenjave të njerëzve; që e bëri të shikonte se vajzat e Vëllezërve të vet ishin më të dëlira se vetja e gratë e tyre. U kryen përdhunime para asaj të Sabinave, e Menelatë grabitën Helenat e tyre para Racës së Pestë. Titanët ose gjigandët ishin më të fortët; kundërshtarët e tyre më të zgjuarit. Kjo ndodhi gjatë Racës së Katërt – asaj të gjigandëve. Pasi, “kishte viganë” në ato ditë të hershme, në fakt, dhe seritë evolutive të botës së kafshëve janë garanci se e njëjta gjë ndodhi edhe me racat njerëzore. Shkrimet e shenjta, fragmentet filozofike dhe punët shkencore – shkurtimisht gjithë të dhënat që na kanë ardhur prej antikitetit – i përmendin këta gjigandë.

            Marrë nga Doktrina Sekrete