Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

ERMIRA R. JUSUFI

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

ERMIRA R. JUSUFI

            Hyrje

          U lind më 08.03.1983, në Vushtrri – Kosovë. Pas mbarimit të Gjimnazit “Eqrem Çabej”, në vendlindje, ka vazhduar studimet për histori, në Universitetin e Prishtinës.

            Gjatë gjithë kohës sa ishte nxënëse dhe si studente, ka qenë aktive në jetën letrare, duke shkruar e paraqitur shkrimet e saja në klubet letrare të shkollave të rrethit, në emisione të ndryshme kulturore të radiove të atëhershme lokale dhe në pjesëmarrje aktive, në organizimin e jetës letrare.

            Lexuesit të saj i ka dhënë shumë poezi të publikuara nëpër faqe gazetash e revistash, në rrjete sociale, që merren me veprimtarinë krijuese letrare, si në: gazetën “Nacional”, “Muzg”, “Bota Press” e “Dituria”, që botohet në Suedi, pastaj në Web-faqe të shumta, si: “Metafora”, “Ora shqiptare”, “Klubi i shkrimtarëve shqiptarë në botë “Drita”, pastaj në “Poezia ime”, “Zemra shqiptare” e shumë të tjera.

            Është paraqitur me bashkautorësi në një përmbledhje poezish kushtuar Vaçe Zelës, pastaj në librat tjerë, si: “Mall poetik”, “Fjala e dhimbjes”, “Lartësia e një jete”, “Mars i përflakur”, “Me shpirt atdhedashurie”, “Për ju, krijuese”, “Ju dua më shumë se veten”, “Vjeshta dhe vargjet-I”, “Trojet e Arbrit”, sesioni XII,  etj.

            Në vazhdimësi, merret edhe me shkrime e komente tjera publicistike. Është shpërblyer me Çmime letrare e Mirënjohje të shumta, ku veçojmë Çmimin për motivim krijues “Iljaz Prokshi”, në Takimet poetike “Vjeshta dhe vargjet-2014”, dhe Çmimin e dytë në Konkursin letrar të Festivalit të poezisë “Guri i Plakës”, mbajtur më 07.07.2016 në Drenas, etj.

             “Sonte zemra ime frymon” është Përmbledhja e parë poetike e saj, e cila vjen si përzgjedhjeje e poezive, nga opusi i saj i gjerë krijues.

            Librin e dytë me poezi, “Mos ma fundos ëndrrën”, e ka në proces botimi dhe do ta kemi së shpejti.

     Është Kryetare e Klubit letrar “Latif Berisha” në Vushtrri dhe anëtare e Art Klubit “Rifat Kukaj”, që nga themelimi i këtij Asociacioni të krijuesve dhe artistëve të Drenasit.

            Autorja jeton dhe vepron në Vushtrri të Kosovës.

PARTITURË VARGJESH

Akordim vargjesh rrjedhin gurgullim,

Vijnë plot mall me kujtimin e fëmijërisë,

Derisa fillova lojën e gishtërinjve qetas,

Mbi partiturën e vargjeve në vrapim.

Vargje që shpërthejnë si rreze drite,

Rrahur nga partiturë e pianos që nuk hesht,

Nga vitet e ikura shkëpus refrene jete

Në kujtim të fëmijërisë.

Sot dita më kthen si nga përrallat,

Kujtimeve u thur serenatë malli pambarim,

Gishtrinjtë lëvizin lehtë mbi partiturë

Vargjeve u vjen nuri i dashurisë plot galdim,

E nis ditën e re si rrugëtimin dielli,

Fatit ia mbyll të gjitha shtigjet e harresës,

Rreze jete ia hapin rrugëtimin ardhmërisë.

Deri në përgjumje rrah partiturat e vargjeve

Dhe zgjoj ndjenjat e vrullshme të jetës,

Mbani vesh, kësaj kohe ia zgjoj frymën e besimit

Drejt hapave të pafund të frymëzimit,

Vargu im rebel që më mban në kujtesë,

I jep krah fjalës plot frymëzim

Dhe m’i kujton ëndrrat e ardhmërisë,

Ma trason rrugën e dritës

Më sjell fat, padyshim!

Partiturë vargjesh

Më rrjedhin gurgullim,

Dëgjoma këngën time

Që jetës i jap frymëzim!

URA, QË LIDH KOHËRA

Urë guri qëndron në shekuj, në epoka;

Përmbi kurrizin e saj kaluan

Karavane nga vendi, nga bota;

Tash ruan kujtime e lavdi,

Vushtrrinë e nderove këtu e në lashtësi.

Brezat, që ikën në tejkalim kohe,

Gjurmë të pashlyera lanë padyshim;

Për qëndresën heroike,  furtunave,

Ti gjithnjë mbetesh dëshmi.

Epokat bart mbi supe,

Në shpirt ndryn kujtime e lavdi.

Vonë është të prekim gjithë lashtësinë,

Që kaloi mbi kurrizin tënd të ndrydhur.

Urë, që lidh kohëra e legjenda,

Dëshmi e epokave të vërteta.

Qyteti im i lindjes,

Ballëlart qëndron me lashtësinë ilire,

Shtëpia e jetës, ku frymëzimin ma sjell.

Vushtrri, kur them, nga shpirti

Vrull jete më jep përherë!

ZËRI, QË JEHON NË SHEKUJ

 (Vaçe Zelës)

Nga njëri skaj i Atdheut,

Në skajin tjetër të largët,

Gjithandej fuqishëm,

Pa ndalur, një zë përhapet.

Një zë plot mall

Atdheut ia shton krenarinë,

Kënga e lavdisë

shtrihet gjithandej Shqipërisë.

Vrulli i këngës merr flatra,

Kjo është tashmë e vërtetë.

Bota e kujton të pavdekshme,

Shpirtin e Vaçe Zelës përjetë!

Kur dëgjohet ai zë,

Që jehon nëpër shekuj,

Zëri që ia shkon edhe bilbilit:

-Vaçe Zela nuk ka vdekur!

Këngën ngriti në maja të vlerave,

Se vlera ishte vetë;

Zëri i saj shpërthen qiellin,

Legjendë mbetet përjetë.

SA HERË NIS PRANVERA

(Latif Berishës)

Kur menduan mizorët

Se fikën një penë,

Fjala e fuqishme e poetit

Nëpër botë mori dhenë!

Çdo blerim i ri marsi,

Kthen kujtimet në histori,

Emër i përveçëm çan rrugëtimin

Atdheut i fal shumë dashuri!

Kur qelin sythat e parë

Lulet nisin jetën e re,

Tufa zogjësh shtrijnë krahët

Kaltërsive mbi atdhe.

Në stinën e luleve

Frymojmë si një palë mushkëri,

Me “Tri gotat” e jetës

Trasojmë rrugën në ardhmëri.

Sa herë nis pranvera,

Kujtimet vijnë plot admirim,

Poeti ligjëron fuqishëm,

Atdheut në përqafim!

SONTE,  ZEMRA IME FRYMON

 

Sonte, aq shumë më duhesh
Sonte, kam nevojë vetëm për ty,
Ndihem shumë e vetmuar,
Të lutem, eja pranë meje ti!

Të lutem shumë, sonte
Pafundësisht më përqafo,
Ma ngroh shpirtin e zemrën,
Sa më do, vërtetë, ma dëshmo!

Sonte, jam shumë e vetmuar,
Si asnjëherë kam nevojë për ty;
Eja sonte edhe natën ta zbukurojmë,
Çastet më të lumtura në jetë,
Në këtë qetësi nate, t’i përjetojmë.

Vetëm sonte shpirtrat tanë ndiejnë
Si frymon jeta, mbushur me lumturi.
Sonte, dua që agu i ditës të na gjejë
Në lundrën e ëndrrave të dashurisë.

Sonte, dua të jem pranë teje
Në shtatin e puplave plot dashuri.
Ëndërroj princin e jetës sime,
Mbi trupin tënd plot ngrohtësi.

Vërtetë sonte pafundësisht dëshiroj
Zemrat tona hareshëm të frymojnë,
Me frymëmarrjen e shpirtit që na trazon.

Sonte, zemra ime frymon
Në kraharorin tënd të dashurisë.
Dua që shpirti im të dëshmojë
Natën shekullore të lumturisë!

GOTA E DEHJES

Zbraznim gotat e mallit

Dhe lartësojmë fjalët

Me frymën e dashurisë,

Deri në kupën e qiellit;

E pyesnim veten:

A ishte dehja e natës,

A nata ishte dehur nga ne?

Kjo gotë do të mbushet përherë

Me lëngun e dashurisë së çiltër;

Deri në shpikjen e fundit të dehjes,

Dashurisht do t’ia themi ne!

A ishte dehja e natës?

A nata ishte dehur nga ne! 

Nuk ma the kurrë të vërtetën,

As unë s’gjeta fjalë për be.

Vërtetë:

A ishte dehja e natës

A nata ishte dehur nga ne?

Enigmë hamletiane,

Këtu e në fillim të ditës së re.

Asnjëherë s’e kuptuam,

Në lojën tonë pa fre:

Na kishte dehur nata,

A nata ishte dehur nga ne!

NË TREGIM TA GJETA EMRIN

Kujtimi im i përtejmë

Deri kur mund të mendojmë esëll

Për një qasje ndryshe

Mbi vlerat që na vlerësojnë

Me frymën e fjalës 

Gjatë ta lexova kujtimin

Dhe zura fill në mendjen e ndruajtur

Gjithmonë me bekimin e ditës

Për takimet e reja plot gjak

Për jetën që e mbajmë peng

Deri në pikën e mbylljes

Kur rrëfehem para ditës

Mendja nis kthjelltësinë e kujtesës

Në tregimin e nisur kahmot

Ta gjeta emrin e trëndafilit

Petale që shpalosësh në kohë

E shtrin krahët në hapësirë

Hap fletët e grisura të kujtesës

Dhe lexoj tregimin e radhës

Në përmasën e mëdyshjes

Vallë do mbetem memec

A luan i çartur

Në përfytyrim

PA   TY

Pa ty, ndihem në vetmi

Pa ty, mbetem pa dashuri

Pa ty, asgjë nuk ka kuptim

Pa ty, vërtetë ndihem jetim

Pa ty, ditët nuk më shkojnë dot

Pa ty, viti është një shekull

Pa ty, nuk mund ta shijoj jetën

Pa ty, dot se kuptoj të vërtetën

Pa ty, nuk më punohet asgjë

Pa ty, nuk më shkon uji në fyt

Pa ty, nuk kam as shije buke

Pa ty, dita më bëhet plot truke

Pa ty, nuk dua fare të jetoj

Pa ty, nuk ka kuptim të dashuroj

Pa ty, asgjë tjetër nuk kuptoj

Pa ty, as jetën si jetë, nuk do ta jetoj!

MBËLTOJE LULEN E ZEMRËS

Në shenjë kujtimi të përjetshëm,

Një lule ta dhurova,

Ta mbëltosh në kopshtin tënd,

Që ka aq shumë vlerë

Dhe t’më kujtosh çdo stinë,

Dimër dhe Verë.

Të lutem, me shumë kujdes,

Ujite për çdo mëngjes!

Pa përkushtimin tënd,

Kjo lule shpejt do të vdesë.

Ta puthësh për çdo ditë,

Me dashuri e kujtesë,

Se ato puthje plot afsh,

Këtu edhe unë i pres.

Patjetër, këto kujtime

Çdo çast nga ti i dua,

Me aromën e lules

T’më vijnë edhe mua.

Unë jam lulja e vetme

Në kopshtin e dashurisë,

Të dua sa vetë jetën,

Lulja ime e rinisë.

Vërtet t’më kujtosh,

Në Dimër e Verë,

Meqë, kjo lule e zemrës,

Nuk thahet asnjëherë…

TORTA E DASHURISË

Do ta ndajmë bashkë këtë torte,

Që prejardhjen e ka nga malli,

Nga dashuria vjen ajo, padyshim.

Është gatuar nga dorë mjeshtërore,

Nga fryma e jetës sonë, që beson

Në të bukurën e përjetshme.

Ëmbëlsuar me fjalët e shpirtit,

Me ëndrrat e ardhmërisë mbështjellë;

Lëngëzim jete kjo tortë dashurie.

Sa jeta zgjatë perin e lumturisë,

Ëmbëlsirë torte gufon nga dashuria

Dhe shtrinë krahët mbi këtë madhështi.

Gatuar e kemi bashkë këtë torte,

Që prejardhjen e ka nga zemra,

Nga malli dhe ëmbëlsira e jetës,

Torta jonë e dashurisë!