Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Adem DEMAÇI

www.syri3.com

      FILOZOFIA  E JETËS -Adem Demaçi (2)

       Njeriu dijen nuk e krijon. Njeriu dijen vetëm e njeh. Njeriu dijen vetëm e zbulon duke u përleshur me problemet e jetës, ose duke bërë hulumtime e gjurmime. Sepse dija vetvetiu është. Dija vetvetiu ekziston. Dija është e pranueshme për gjithmonë në gjithësinë tonë. Bie fjala, njeriu nuk e shpiku, por vetëm e zbuloi elektricitetin që tashmë ishte që është dhe do të jetë përgjithmonë në gjithësinë tonë. Njeriu nuk e shpiku, por vetëm e zbuloi magnetizmin që ishte, është dhe do të jetë prore në gjithësinë tonë.

            VETËDIJA QYTETARE

            Për shkak se ishim për një kohët tepër të gjatë të privuar nga dija e plotë dhe e vërtetë edhe vetëdija jonë përparoi me ritme shumë të ngadalësuara. Prandaj, në shumë drejtime, a i takon vetëdijes,jemi të vonuar. Ende nuk e kemi arriture shkallën e duhur të vetëdijes kombëtare e ne na imponohet nevoja e krijimit të vetëdijes qytetare. Populli ynë duke qenë kohë të gjatë i shtypur, i ndjekur e nën dyshim nga pushtues të ndryshëm, e ka të vështirë që, sa çel e mbyll sytë të harrojë të kaluarën e vet të hidhur dhe të jetë i afërt me pjesëtarë të kombeve pushtuese që na shtypën me dhunë ose ndaj pjesëtarëve të grupeve etnike që në disa raste të vështira me veprimet e tyre muarën anën e pushtuesit.

            Në Kosovë, bashkë me shumicën dërmuese shqiptare gjithmonë jetuan edhe pjesëtarë të popujve pushtues si edhe pjesëtarë të bashkësive tjera etnike. Por, ajo bashkëjetesë, sidomos me popujt pushtues e shtypës, prore ishte e imponuar. Ende, aty këtu, ka shqiptarë të gjallë që mbajnë mend zullumet otomane ndaj shqiptarëve. Edhe sot ka mbetur një ftohtësi ndaj pjesëtarëve të bashkësisë së vigël turke për shkak të përvojës së hidhur, me sjelljet e një pjese të vogël të tyre që, në të kaluarën e afërt, për disa privilegje të vogla, patën marrë anën e pushtuesve tanë.
           Sa i takon ftohtësisë e dyshimit ndaj pakicës serbe është e tepërt të flitet. Regjimi serb me politikën e vet kolonizuese një numër të madh të popullatës serbe e shndërroi në administratë të drejtpërdrejtë të politikës së vet. Shumë prej tyre ishin qytetarë të privilegjuar dhe madje muarën pjesë edhe në krimet shfarosëse ndaj shqiptarëve ndaj shqiptarëve. Kjo ka bërë sot bukur të vështirë dallimin midis regjimit dhe popullatës së thjeshtë serbe. Edhe disa grupe etnike më të vogla, për shkak të dijes së vogël e të vetëdijes së ulët, si një numër iu romëve për shembull, u njollosën keq me qëndrimin e tyre të turpshëm ndaj shqiptarëve në situata të vështira.

            Të gjitha këto janë pengesa serioze në rrugën e krijimit të shpejtë të vetëdijes qytetare. Mirëpo, edhe pse ngadalë, shqiptarët po e kuptojnë se nga e kaluara mund të jetohet dhe se nuk duhet të lejojmë që e kaluar të na zërë peng dhe të na verbojë deri në atë shkallë s atë mos shohim se e sotmja dhe e ardhmja, megjithatë janë fort më të rëndësishme se e djeshmja e hidhur. Duhet ta përvetësojmë dijen e vërtetë se shpenzimi i energjisë duke u marrë me të kaluarën do të thotë të bjerrim energjinë tonë kot. Sepse, sado që të përpiqemi, ne nuk do të mund ta ndryshojmë të kaluarën. Sepse energjia jonë është në të tashmen. Prandaj, duhet të përqendrohemi në të tashmen dhe ta ndryshojmë në kahe pozitive të tashmen. Sepse, vetëm duke ndryshuar e ndërtojmë të tashmen, ne përgatisim të ardhmen tonë më të mirë.

            Prandaj, porsa t’i hedhim themelet e shtetit të Kosovës dhe porsa të “ngopemi“ me shqiptarizmin tonë , do ta kuptojmë se bashkëjetesa me të gjithë pjesëtarët e pakicave kombëtare dhe të grupeve tjera etnike që duan të jetojnë me ne, në barazi të plotë qytetare, nuk është pengesë, por është përparësi. Gjithnjë e më tepër, kriter për t;i vlerësuar qytetarët, nuk duhet të jetë dhe nuk do të jetë kush cilit komb, ose cilës bashkësi etnike i takon, por kush, si e sa bën për përparimin e gjithanshëm të Kosovës.

            Vetëdija qytetarë është proces i gjatë, por i domosdoshëm nëse duam që tyë lirohemi nga filozofia provincialiste e mbylljes ën vetvete. Sepse, mbyllja në vetvete është e keqja më e madhe dhe gabimi më i madh, si për individin si për kolektivet më të mëdha. Ajo është në kundërshtim të plotë me të vërtetën jetësore. Shembulli i Serbisë, është shembulli m,ë i qartë dhe shembulli më i madh për këtë që thamë.

            Baza më e mirë për kulturën e vetëdijes qytetare, është krijimi i rrethanave të atilla të bashkëjetesës ku të gjithë qytetarët, pavarësisht nga origjina e përkatësia e tyre, do të kenë mundësi të barabarta të punës, të mësimit, të përparimit dhe të gëzimit të jetës dhe të fryteve të punës së tyre.
Vetëdija qytetarë është dija e përvetësuar dhe e zbatuar për atë se interesi i çdo qytetari, se interesat e pjesërishme të qetarëve janë të pandashme dhe të pamundshme pa kultivimin, ruajtjen dhe forcimin e të gjitha interesave të të gjithë qytetareve, pa përjashtim.

            Vetëdija qytetare është hyrje në një vetëdije edhe më të lartë, në vetëdijen njerëzore.

            VETËDIJA NJERËZORE

            Vetëdija njerëzore është dija e përvetësuat për atë se si lumturia si fatkeqësia e individit janë pjesë të pandashme nga lumturia ose fatkeqësia e gjithë njerëzimit.

            Në fillim ishin njerëzit të cilët kishin vetëm një qëllim: si të mbijetonin në natyrën e egër, të ashpër dhe të pamëshirshme. Ata në ato kohë, jo fort moti, nuk ishin të ndarë, as në kombe e kombësi, as në fe e besime, as në klasa e kasta, as në shtete e perandori.

            Në rrugën e vet të gjatë e të stërmundimshme, njeriu kaloi nëpër tëhuajsime të shumta e të llojllojshme derisa erdhi, më në fund koha që ,,përsëri, t’i kthehet esencës së vet njerëzore e shpirtërore.
            Vetëdija njerëzore është hyrje në shkallën më të lartë të vetëdijes, në vetëdijen shpirtërore, ose në vetëdijen kuantike, në vetëdijen që na bashkon me Zotin.

            VETËDIJA KUANTIKE

            Njeriu dijen nuk e krijon. Njeriu dijen vetëm e njeh. Njeriu dijen vetëm e zbulon duke u përleshur me problemet e jetës, ose duke bërë hulumtime e gjurmime. Sepse dija vetvetiu është. Dija vetvetiu ekziston. Dija është e pranueshme për gjithmonë në gjithësinë tonë. Bie fjala, njeriu nuk e shpiku, por vetëm e zbuloi elektricitetin që tashmë ishte që është dhe do të jetë përgjithmonë në gjithësinë tonë. Njeriu nuk e shpiku , por vetëm e zbuloi magnetizmin që ishte, është dhe do të jetë prore në gjithësinë tonë.

            Këngët, meloditë, ose kompozimet magjepsëse që ne dëgjojmë me kënaqësi përditë, nuk janë trilluar e as nuk janë shpikur nga askush. Ato këngë, melodi e kompozime vetëm janë zbuluar, ose vetëm zbulohen nga muziktarët dhe kompozitorët e talentuar. Ata me talentin e tyre të falur nga natyra kanë qenë ose janë njerëz të privilegjuar. Ata duke përqendruar vëmendjen e tyre dëgjojnë e përjetojnë ato këngë, melodi e kompozime. Ato me anën e zërit ose të instrumentit përkatës e përcjellin ato këngë, melodi e kompozime deri te veshi ynë. Edhe ne, nga ana jonë marrim nga ato këngë, melodi a kompozime aq sa kemi kapacitet për të marrë. E njëjta gjë vlen edhe për poetët, për poezinë e tyre dhe për ne si lexues e përjetues. E njëjta gjë vlen edhe për të gjithë shkencëtarët, për shkencat dhe për ne si konsumatorë të shkencave përkatëse. E njëjta gjë vlen edhe për të gjithë artistët, për të gjithë artet dhe për ne si përjetues të tyre.

            Pra, ne vetëm zbulojmë, njohim e përjetojmë urtinë, dijen, inteligjencën ose mençurinë e pafund të gjithësisë sonë.

            Mirëpo, sado që të përpiqemi dhe sado që të përparojmë, ne kurrë nuk do të mund të zbulojë e njohim krejt urtinë, dijen, inteligjencën ose mençurinë e gjithësisë sonë. Ne do ta zbulojmë e do ta njohim vetëm një pjesë të saj. Sepse ne jemi vetëm një pjesë e parëndësishme e gjithësisë sonë të pafund, sepse në jemi vetëm një embrion i Zotit.

            Vetëm Zoti ose absoluti i di të gjitha. Dhe t’i dish të gjitha do të thotë të dish çfarë ka ndodhur, çfarë po ndodhë dhe çfarë do të ndodhë?

            Në rrugën e përparimit të vet të gjatë e të mundimshme drejt vetëdijes shpirtërore ose kuantike, njeriu ka ngjitur shumë shkallë të vetëdijes. Varësisht nga ajo se çfarë sasie të dijes ka akumuluar dhe ka përvetësuar, atë shkallë të vetëdijes edhe ka arritur.

            Nga të gjitha qeniet e njohura të gjithësisë sonë, vetëm njeriu është i dashuri i Zotit, vetëm njeriu është më i privilegjuari i absolutit. Njeriu është mrekullia e gjithësisë, sepse vetëm ky është i vetëdijshëm për kualitetet, ose cilësitë e veta gjeniale. Njeriu është i pajisur me një sistem të përsosur nervor që ia bën të mundur të funksionojë si njësi e organizuar në vete dhe njëkohësisht si pjesë e pandashme e universit të organizuar. Ky privilegj ia bëri të mundur njeriut që të merret me njohjen, hulumtimin, gjurmimin dhe zbulimin e vetvetes dhe të gjithësisë njëkohësisht.
Historia e filozofisë njerëzore është përplot me filozofë e me vepra që janë marrë e që merren më njohjen, hulumtimin, gjurmimin e zbulimin e njeriut e të universit.

            Ne do të ndalemi vetëm në tri shkallë thelbësore dhe themelore të mendjes dinamike njerëzore e cila na solli deri te vetëdija kuantike.

            ÇFARË JANË KUANTET?

            Kuantet janë aq të vogla e të imta saqë ato as nuk mund të shihen, as nuk mund të preken, as nuk mund të dëgjohen, as nuk mund të shijohen, as nuk mund të nuhaten. Ato as nuk mund të kapen, as nuk mund të maten, as nuk und të përcaktohen, as nuk mund të parashikohen, me asfare instrumentesh as sot as kurrë në të ardhmen. As në aparatet e posaçëm që i quajnë akceleratorë e ku zhvillohen shpejtësi fantastike e me anën e të cilëve eksperimentohet me atomet, nuk kapen as kuantet. Aty mbeten vetëm gjurmët e tyre të cilat edhe mund të fotografohen. Por veprat e kuanteve mund të mund të shihen në çdo hap. Pa vënien në jetë të veprimit të kuanteve nuk do të kishim as transistorë, as televizorë, as fakse, as kompjuterë, as makinën për larjen e rrobave, as makinën për larjen e enëve, as aparatin me mikro-valët dhe asnjë instrument elektronik. Pa vënien në jetë të veprimit të kuanteve nuk do ta kishim as luftën e amerikaneve dhe të NATO-s mbi qiellin e Kosovës e të Serbisë.

            Kjo është vetëm përfitimi teknik nga zbulimi i kuanteve, por përfundimisht më i madh është se me zbulimin e kuanteve përfundoi epoka e besëtytnisë materialiste të njerëzimit dhe filloi epoka e vetëdijes kuantike të njerëzimit, të gjithë fizikantët e botës pajtohen se realiteti fizik, materialist, përmbajtjesor, në esencën e vet, në thelbin e vet është joreal, jofizik, jomaterial dhe jopërmbajtjesor. Shqisat tona për shkak se ato përbëhen nga atomet, molekulat, qelizat dhe indet nuk janë të zojat ose të afta që të shpërthejnë realitetin materialist, prandaj dhe ne realitetin fizik e shohim dhe e përjetojmë kështu si e shohim. Vetëm mendimi ynë që është vetëm një impuls kuantik, është i zoti ose i aftë që të tejkalojë nivelin e rremë fizik ose atomik dhe të depërtojë në esencën kuantike ose në realitetin e vërtetë të ekzistencës kozmike. Bie fjala derisa drita udhëton me shpejtësi fantastike përtej treqind mijë kilometrash në sekondë, mendimi ynë, për më pak se një sekondë arrin përtej teheve të gjithësisë – në asgjësi! Derisa për dritën ka barriera që nuk mund të kalohen ose të tejkalohen, për mendimin tonë nuk ka barriera as materiale, as kohore e as hapësinore.

            Vetëdija kuantike nënkupton unitetin e shpirtit, të mendjes dhe të trupit si pjesë ose si vazhdim të botës fizike. Kjo rrjedh nga fakti se në fund të fundit esenca e shpirtit, mendjes dhe e trupit të njeriut janë një, janë kuantet, janë energji e informatat. Shpirti i njeriut është pjesë e pandashme e shpirtit kozmik, ose embrion i shpirtit të Zotit. Ndërkaq, trupi i njeriut sipas asaj që dihet deri më sot, përbëhet nga njëzet e dy elemente të ndryshëm që ekzistojnë në pjesën fizike të gjithësisë. Për shembull, trupi i njeriut është i përbërë 75 % nga uji dhe 25 % nga elementë të tjerë si karboni, azoti, hekuri, bakri, plumbi, zinku, mangani, magneziumi, ari, argjendi, etj. Uji, e dini të gjithë se përbëhet nga pikat, kurse pikat përbëhen nga molekulat, ndërsa molekulat e ujit përbëhen nga dy atome hidrogjen dhe një atom oksigjen. Ja ku arritëm te esenca e çështjes. Nga zbulimet e deritanishme e pamë se atomet përbëhen nga protonet, neutronet ( përveç atomit të hidrogjenit i cili nuk e ka neutronin ) e elektronet. Deri tash brenda atomit janë zbuluar edhe njëzet e dy grimca – valë. Nga të gjitha këto del e qartë se esenca e materies fizike është jomateria, se esenca e përmbajtjes së botës fizike është jopërmbajtja. Dhe këto grimca-valë jomateriale e jopërmbajtjespore, por që, megjithatë ekzistojnë dhe janë të ngarkuara me energji e informata janë kuantet. Edhe mendimi i njeriut është njësi kuantike.

            Fakti se ne me shqisat tona nuk mund të konstatojmë ekzistimin e kuanteve nuk e mohon të vërtetën për ekzistimin e kuanteve. Njeriu bie fjala, me veshët e vet byk mund t’i dëgjojë disa zëra të cilët qeni me veshët e vet i dëgjon. Njeriu me hundën e vet nuk mund të nuhasë ato çka mundet qeni. Lakuriqi i natës orientohet në hapësirë falë sistemit të ultrazërit me të cilin është i pajisur, kurse njeriu nuk e ka këtë mundësi. Ato që sheh macja në errësirë njehur nuk i sheh dot, sepse syri i maces është i pajisur me fosfor, kurse syri i njeriut është pa të. Gjarpërinjtë që sytë i kanë të pajisur me rrezet ultra të kuqe, shohin edhe natën. Njeriu nuk i ka rrezet ultra të kuqe dhe prandaj nuk mund të shohë natën. Askush nuk e ka pa gravitetin, mirëpo të gjithë besojnë se graviteti ekziston sepse ne të gjithë e përjetojmë veprimin e graviteti. Edhe veprimi i kuanteve shihet, dëgjohet e përjetohen në çdo moment në jetën tonë. Telefoni celular, transistori, faksi, kompjuteri , televizori e shumë e shumë pajime tjera elektronike punojnë vetëm falë kuanteve.

            Nëse këtë dije dhe këtë të vërtetë e kemi përvetësuar, e kemi asimiluar dhe e kemi metabolizuar, atëherë jemi të përshkuar nga vetëdija kuantike. Njeriu me vetëdije kuantike e shikon dhe e përjeton, në rend të para, vetveten, trupin e vet, jo nga niveli materialist i shqisave të veta, por me mendjen e vet dinamike, e përjeton veten e vet nga niveli kuantik.

            Nga ky nivel, njeriu me vetëdije kuantike sheh vetveten dhe të tjerët, botën bimore , shtazore e botën fizike si një tub të tërë, si një fushë të pafund, të përbashkuar kuantesh.

            Njeriu me vetëdije stabile kuantike, që një herë e përgjithmonë të lirohet nga burgu i vetmisë. Ai e kupton se vetëm në dukje është i vetmuar dhe i ndryshëm nga të tjerët, por në thelb ai është krejtësisht si të tjerët. Ai e ka të qartë se vetëm për shkak të pamundësisë së shqisave të veta e sheh veten si të ndarë nga të tjerët, kurse në thelb ai është krejtësisht i bashkuar me të tjerët. Ai e ka plotësisht të artë se ekzistenca e tij, në nivel atomik, molekular , qelizor, indor e organik është e përkohshme, kurse në nivel kuantik, ekzistenca e tij është e amshueshme. Njeriu me vetëdije të kristalizuar kuantike dallimet racore, kombëtare, fetare, kulturore midis njerëzve i përjeton si forma të panumërta zhvillimore e qarkulluese që zbukurojnë dhe pasurojnë jetën e çdo individi. Këto dallime midis njerëzve, njeriu me vetëdije kuantike nuk i përjeton si shkaqe për konflikte, por si arsye dhe mundësi të pakufishme për shkëmbim dhe bashkëpunim.

            Njeriu me vetëdije kuantike, duke pasur para sysh këto që thamë, lirohet një herë e përgjithmonë nga barra e frikës prej vdekjes. Frika nga vdekja është barra më e rëndë që bartin njerëzit që nuk arrijnë të shpërthejnë realitetin fizik, por mbeten robër të pesë shqisave të veta.

            SI TË LIROHEMI NGA FRIKA E VDEKJES?

            Ata që udhëhiqen nga mendja e kufizuar materialiste nuk mendojnë për veten e tyre se çka janë, por se çka kanë. Me mendjen e tyre të kufizuar ata nuk mund të depërtojnë deri te qendra e tyre e brendshme referuese-shpirti, por mashtrohen pas objekteve, gjësendeve dhe dukurive të ndryshme jashtë tyre dhe rreth e rrotull vetes së tyre. Ata nuk mund të identifikohen me esencën e tyre të amshueshme – shpirtin, por identifikohen me dukjen e tyre të jashtme dhe me rolet e tyre të përkohshme që luajnë midis objekteve e njerëzve në natyrë e në shoqëri. Mbisundimi në mendjen e individëve, të këtyre roleve, maskave, perdeve, parzmoreve, lustrave ose në përgjithësi insistimi në dukjen e vet të jashtme, ua bën të pamundur që të arrijnë në esencën e unit të tyre të vërtetë – shpirtin. Në këtë mënyrë ata shkarin unin e tyre të rremë, në egon e pafat.

            Egot, duke qenë në rolet e tyre me maskat e tyre dhe me perdet e lustrat e tyre të ndarë nga të tjerët, bien në mosbesim e në frikë ndaj gjithë të tjerëve. Ata veten e tyre e përjetojnë si pjesë e shfaqje të pandashme fizike të Zotit. Ata dashamirin e vet më të madh, por si një forcë të cilës duhet t’i ruhen, t’i bëjnë lajka dhe nëse munden edhe ta mashtrojnë.

            Ata frikohen se do të mplaken edhe plaken. Ata frikohen se do të sëmuren edhe sëmuren. Ata frikohen nga varfëria dhe mbeten të varfër me gjithë pasurinë e tyre eventuale. Ata, frika e vdekjes i përcjell kudo, prandaj ata dyshojnë në të gjithë. Prandaj, ata kërkojnë prova lojaliteti dhe besnikërie nga të gjithë. Prandaj, ata përpiqen për të imponuar, për të forcuar e për të zgjeruar pushtetin e vet mbi të tjerët. Prandaj, për ata jeta është barrë, jeta është dënim, jeta është mërzi, shqetësim, dëshpërim e zhgënjim. Prandaj, ata jepen pas të gjitha gjërave të frenuara që praktikohen në shoqëri, vetëm e vetëm për të harrura brengën përcjellëse të frikës nga vdekja.

            Frika nga vdekja dhe të gjitha ato mendime e ndjenja të këqija që e përcjellin trupin e ngarkuar të njeriut, shkaktojnë procese të panumërta, negative bio-kimike, të cilat përfundojnë me sëmundje të ndryshme. Frika nga vdekja dhe frika nga humbja e objekteve që posedojmë, e posteve që mbajnë, bëhet shkaktare për konflikte të panevojshme dhe për luftëra të përgjakshme. Shkurt frika nga vdekja është shkaktari më i madh i të gjitha fatkeqësive të njeriut.

            Frika ta shtang trupin, ta ngrinë gjakun, t’i ngatërron mendimet dhe ta nxinë jetën.
Për njeriun me vetëdije kuantike të gjitha këto frika e ankthe janë të pakuptim, të tepërta dhe qesharake. Për njeriun me mendje dinamike ose me vetëdije kuantike vdekje nuk ka. Ka vetëm lëvizje, qarkullim, udhëtim. Ka vetëm ndërrim dhe lartësim të formave të zhvillimit, ka vetëm përsosje të jetës.

            Mirëpo, përse gjithë kjo frikë te njerëzit e thjeshtë, nga diçka që nuk ekziston? Sepse te ata nuk ekziston dija e vërtetë e duhur që ta kuptojnë e të jenë të bindur se ata janë duke vdekur e duke lindur në çdo moment. Sepse, ata nuk e kanë dijen e vërtetë e duhur që ta flakin tej rolet e tyre të përkohshme të cilat i kanë vënë në konflikt me të gjithë. Ata nuk kanë dije e vetëdije të mjaftueshme që të lirohen nga maskat, nga parzmoret, nga perdet dhe lustrat e tyre, brenda të cilave janë vetë burgosur. Ata nuk kanë dije e vetëdije të mjaftueshme që të kridhen në esencën e tyre shpirtërore e ta përjetojnë vetveten si pjesë të amshueshme të gjithësisë së amshueshme.

            Për të kuptuar më qartë se si mund të duket gjendja e njeriut në tejkohësi, në natyrshmëri të plotë, pa rolet, maskat e parzmoret e egos, shkencëtarët dhe filozofët ofrojnë një përjetim nga jeta jonë e përditshme.

            Megjithëse shumë e shkurtër, gjithsej disa sekonda, në gjendjen orgastike harron kohën, flakë tej egon e vet dhe sillet në mënyre krejtësisht të natyrshme.

            Nga dija e vetëdija e njeriut varte që jetën e vet ta përjetojë në këtë mënyrë jo vetëm për disa sekonda dhe jo vetëm gjatë aktit seksual. Francezët thonë për orgazmën se ai është një vdekje e vogël. Pra, një vdekje e vogël kur njeriu jeton jetën e vërtetë.

            Nëse, pra, njeriu përqafon vdekjen si domosdoshmëri e lindjes ose si një kalim në pavdekësi, atëherë ai nuk ka arsye që të frikohet nga vdekja.

            Për njeriun me vetëdije kauntike, të gjitha këto frika e ankthe janë të pakuptim dhe qesharake, sepse ai jeton në bindje të plotë se ka vetëm lëvizje, qarkullim, përsosje dhe ndërrim formash të ekzistencës. Njeriu me këtë vetëdije të shumtën e herës, edhe kur është shlirë edhe kur është në shtrëngesë, është i hareshëm.

            KËNAQËSIA

            Njeriu kënaqet kur dëgjon një muzikë tërheqëse, kur shikon një pamje të bukur, kur gjendet në një shoqëri të këndshme, kur nuhat një lule erë dehëse ose kur han një ushqim të shijshëm etj.

            GËZIMI

            Njeriu gëzohet kur shënon një sukses në jetë, kur arrin një përparim në profesion, kur nderohet me ndonjë mirënjohje të dëshiruar, kur takon ndonjë mik ose mikeshë të dashur, kur fiton ndonjë pasuri të madhe, kur dëgjon për ndonjë fitore të dëshiruar e për shumë e shumë raste të këtilla.

            LUMTURIA

            Por, të gjitha këto që thamë nuk mjaftojnë që njeriu të jetë i lumtur, sepse të gjitha këto janë përjetime të kalueshme dhe të shumtën e herës mund të jenë të pamjaftueshme për të.

            Lumturia është një përjetim shumë më i qëndrueshëm, më i thellë dhe më i gjerë. Lumturia është pajtimi dhe pranimi, në mënyrë të qetë, pa detyrim, por vetëm më mendjen tonë dinamike, i të gjitha paradokseve të jetës që na rrethojnë.

VAZHDON...

(Ky publikim editohet me vazhdime në web faqen www.syri3.com, me autorizimin personal të autorit Adem Demaçi)