|
FLAMURTAR I SHQIPTARISË
Tek zbriste fshatit teposhtë për t’u takuar me
ne, me duart futur në atë xhup bojëhiri dhe me një plis të bardhë si bora,
Hafëz Jusuf Azemi bënte një ecje që rrezatonte paqen e brendshme të tij dhe
një dinjitet pathyeshmërie.
Prapa figurës së tij, ne tashmë shihnim edhe
rrokullisjen e heshtur, gjëmimet e heshtura të shkundullimave historike
shqiptare përballë të cilave u përplas jeta e tij prej një “Flamurtari të
shqiptarisë”. Para se të vinim ta takonim, ne kishim ndenjur ditë të tëra
mbi shënimet që lidhnin fijet gati njëshekullore të skajeve të jetës dhe të
veprimit patriotik të tij. Në atë dridhmë dëshire për ta takuar, edhe në
mendjen tonë ende nuk kishin heshtur copëra shungullimash historie që i
kishim ndeshur në ato shënime. Ardhja e tij drejt nesh, prandaj, na dukej si
ardhje e një qenie nga përtejkoha, nga ato trazime historike, të cilat
zgjaten si një mjegull e dendur edhe në këtë kohë.
Një shikim i thellë, i përhumbur në ngjarje dhe
në ekzilin mbi 50 vjeçar përshkon sakaq pamjet e vendlindjes dhe sikur
kërkon të rrokë gjithë atë mungesë të detyrueshme që ka pushuar plot pasion
në sprovën e madhe të atdheut. Të rinjtë ndanë të cilëve kalonte e njihnin
si “shqiptaro-amerikani me plis të bardhë”, ndërsa brezi i rinisë së tij,
gati i rralluar, e njeh si flamurtarin e parë të shqiptarisë dhe të
rezistencës kundër sllavëve në anët e Sharrit, në motet 1941-1944 dhe
atdhetarin e përndershëm në mërgatën shqiptare në Amerikë.
“Flamurtari i shqiptarisë”, Hafëz Jusuf Azemi,
edhe në këtë moshë të thyer mbi nëntëdhjetëvjeçe ka po atë vitalitet, po atë
vullnet e vrull për të qenë afër pulsimit historik, gjakimit të pasosur
shqiptar. Dhe fryma e tij, përkushtimi i tij ka të regjistruar në kujtesë me
saktësi matematikore ngjarjet, njerëzit dhe gjithë itinerarin nëpër të cilin
protagonistët lëvizin të gjallë, të përshpirtshëm, si në një shirit filmi.
Ai ndodhet në një kohë tjetër dhe vjen nga një
udhëtim gati epik si i Aga Ymerit që përshkon vlimet më të thella të
atdheut, atë golgotë shqiptare që mbetet e hijezuar dhe e parrokshme në
gjakimin dhe tragjiken e vet. Koha për të ka vetëm një emër, vetëm një
gjakim, dëshirën e pareshtur që pushon në “kohë Shqipërie”. Gjithë ngjarjet
që përshkojnë jetën e tij janë palimpsest dhe kumt dritëbardhë i fateve
shqiptare, që mbetën të verbra dhe të sakatuara deri në paprani nga uraganet
e përmortshme të historisë.
Gjersa shfleton ngadalë dhe me shumë kujdes
guidën e golgotës shqiptare, ai, me një qetësi gati olimpike, prek me tërë
shqisat protagonistët e rrugëtimit të tij, gjithë atë frymë të trazuar në
stinën shqiptare dhe të degdisur më pastaj anekënd botës. Mes fatesh të
rënda që peshojnë tragjedi të pafundme, ai kishte shpaluar flamurin e
shqiptarisë, atë flamur, të cilin do ta valojë me madhni gjithandej ku këto
fate mund të gjenin një përmbushje historike.
Pjesë nga libri "Flamurtari i shqiptarisë"
Dërguar nga "Fryma"
 |
