|
Në
këtë vënd ku gjëndem tani, nuk ka stinë. Këtu jetoj brënda një stine të
vetme, të nxehte! Nuk e ka emrin as vjeshtë, as dimër, as verë, por vetëm
pranverë. Pranvera e ndjenjave të mia. Asnjëherë nuk më kishte shkuar në
mënd, se në jetën time do jetë aq ngrohtë. Natën e kam parë gjithmonë duke
thurur ëndrra… ëndrra në fije të dritës. Ëndrra si penj të zgjatur
shumëngjyrësh, që kanë rolin tyre. Penj që ndriçojnë para meje kohën!
Duhet kapur koha e humbur!… Me kujtohen fjalët e nënës sime. Sot më shumë se
kurrë e dëgjoj këtë thirrje, e ndjej këtë thirrje. Oh, sa me dëshirë do e
kapja me mëndjen dhe dorën time këtë kohë! Por me thoni; kapet koha?
Unë
them, po!… Dhe jam në momentin e kapjes së saj, të mbizotërimit mbi kohën,
për kohën e ikur ! Por dhe nuk dua të zhgënjehem! Si të mbrohem nga ky
zhgënjim? Si? Në këtë kohë të pa kohë?
Nga
çasti kur gjithçka shkrihet në një gjë të vetme, nisur nga një thelb i
kapshëm dhe i fortë, të gjitha fushat sikur hapen, sepse aty nuk do ketë
kurrë mure, se libri nuk do të dijë ku të fshihet, ku të shkruhet, ku të
lexohet, se guximi themelor do të respektohet nga vetë mëndja ime!
Historia e jetës sime ka një bosht, ka një rrugë dhe shtigje për
të kaluar, ashtu si është dhe te secili nga ne. Por te unë zbuloj se ka
hapësira të pafundme që duhen përmbushur. Historia e një pjese të rinisë
sime, tashmë pak a shumë ka shkuar …ka ikur. Këtë e them se, pikërisht tani
e ndjej kapërcimin e një lumi. Ishte lumë i kthjellët, mbi të cilin kisha
hedhur dritë.
Unë
si grua e imët, flokëverdhe, me një lulebore mbi flokë, nuk isha mbrënda
dritës së jetës. Qëndroja e strukur nën hijen e diellit. Jo për tu ruajtur
nga ndriçimi i tij, por nuk dija të shijoja ndriçimin dhe ngrohtësinë e tij.
Tentonja që këto t'i kapja, t'i mbrrija. Doja nga rrezet e tij, të thurja
kurora të bukura, dhe të ngrohta për krenarinë që kisha lindur. Lumi i jetës
nën rrezet e diellit dukej i kristalizuar, dhe sikur shtrihej në horizont me
brigje të fshira, sikur ishte i pakufi. Lumi i jetës sime rridhte pikërisht
si gjaku në trup, pa zhurmë, i shurdhët dhe pa u vënë re. E vetmja zhurmë e
saj ishte frymëmarrja. Ujrat e këtij lumi përshkojnë ujrat e ndenjura, por
pa u përzier me to, si shtrëngatë e rrymave të mbrendëshme, me frikën se
është afruar në pragun ku fillon heshtja.
Ndodhi e kundërta!… Pragu i heshtjes nuk filloi, shurdhshmëria dhe moszhurma
u thyen. Si për çudi, fillova të bëja hapa që tingëllonin si të ishin nga
troku i një kali të bardhë, që paralajmëron diçka të vlefshme, diçka që
dilte nga unë si çlirim nga vetja, për vlerësimin tim. Frymën e kisha më të
thellë, sikur mundohesha të thithja tërë atomet e ajrit që kisha lënë
brigjeve përgjatë lumit të jetës, për të përlarë të gjitha ato që më dilnin
përpara. Kisha një shtrëngatë të thellë dhe marramëndese, që gjithçka çon
pezull mbi sipërfaqen e lumit të vrullshëm të jetës.
Nuk
e kisha parë veten asnjëherë në këtë gjendje. Ishte pothuajse gjëndje
çmëduri – lumturi. Si duket e kisha pasur në gjak. Dhe këtë lloj çmëndurie e
shikoja si gjë të shenjtë.
Mund të gënjeja veten nëse them se isha si gratë e bukura, si gratë që nuk
ua ndajnë sytë. Por e vërteta është se të gjithë m’i mbërthenin sytë. Sa me
dëshirë do të doja t’i mbërthenin sytë në shpirtëroren time, të këndëshmen
për familje, të bukurën për mirësinë, të fortën për zëmërgjërësinë, të
zonjën për durim, të urtën në mendime, të veçantën në gjakftohtësi, dhe të
ndershmen në krenari. Ky mbërthim i syve tani nuk më bënte më të pasigurt,
sepse unë theva pasigurinë time! Ndoqa hapërimin tim, duke mos kthyer kokën
pas.
Përpos të tjerash zbulova se, te unë fshihet një brishtësi e pashpjegueshme!
Në të vërtetë kisha diçka fëmijërore te vetja.
Ndërsa punoje në tavolinën tënde të punes, të sillem rrotull si një flutur
krahëshkruar në fluturim, ashtu këmbëzbathur, dhe me hapa të shkurtër, me
një fustan të hollë vere, mbaj në dorën time të djathtë një gotë. Jo të
mbushur me pije, të zbrazët! Ndërsa sillem rreth teje, me tjetrën dorë dua
të prek lehtë zemrën tënde, të të tregoj se aty jam, se erdha të mbush gotën
me epshin tënd, që dua unë të pi! Atë që duam të dy, të ngopemi me dashuri.
Më
thoni, ngopet njeri me dashuri? Unë them, jo! Sepse dashuria është pikërisht
si lumi i jetës. Dhe lumi i dashurisë i ka të gjitha, edhe dallgën, edhe
rrjedhshmërinë, shkëlqimin nën ngrohtësinë e saj, thellësinë, përlarjen e
gjërave që e pengojnë dhe ndotin, dhe shumë e shumë të tjera. Atëherë kur
fillon faza e ngopjes, fillon dhe një fund i dashurisë. Prandaj unë kam
kujdes që kjo ngopje të mos më vijë.
Ti!
Dashuria ime! Akoma pa të prekur, pa tu afruar mirë, sikur lexon dëshirën te
unë, ngrihesh si e rënë në një magji, me mbërthen me duart e praruara, dhe
më drejtohesh me këto fjale:”Shpirti immmmmmm!… Ti je flutura e ndjenjave të
mia, që ka në krahët e saj dhjetra ngjyra, dhjetra përkldhelje, dhjetra
levizje që më marrin mëndjen, dhe me bëjnë të të ndjek nga mbrapa”. Dhe më
puth shumë, më shtërngon shume, më përkëdhel shumë. Të puthurat në trup më
bëjnë të qaj, sepse ato ngushëllojnë të kaluarën, dhe ndritësojnë të
ardhmen. Dhe unë ashtu e përhumbur nga puthja dhe lotët, lëshohem lehtë në
gjoksin tënd, këndoj këngën më të bukur që ka bota, me tingujt e dashurisë,
që dalin nga violina e shpirtit tim.
Kjo
është jeta, dashuria dhe shijimi im i saj, vetëm e vetëm me një stinë,
PRANVERËN!
|
