|
Njeriu i përsosur arrin aftësi me zhvillimin e
forcës mistike, e cila është e lindur në të. Ajo forcë është e vendosur në
pesë organe të njeriut - LATAIF. Me aktivizim e atyre qendrave të fshehta,
njeriu fiton aftësi të pabesueshme, madje edhe këmbëzbathur të ecë nëpër
zjarr.
Ç’është në të vërtet, “vallëzimi mbi zjarr”?
Është magji rituale e Lindjes mistike që është bartur edhe në Perëndim para
më pak se 100 vjetësh. Në fillim i bëheshin flijime “zotit të zjarrit”,
kështu që në Indi para 3000 vjetësh filluan me tentime për ta mposhtur këtë
“zot”.
Që njeriu këmbëzbathur të kalon “tepihun e
prushtë”, të gjatë 4-5 metra dhe me temperaturë prej 900°C, duhet së pari ta
përgatit shpirtin. Thash shpirtin, e jo trupin! Si pjesëmarrës i ritualit
dhe njohës i magjisë, ndiej përgjegjësi që për këtë dukuri t’ju njoftoj me
kompetencë. Përsërisë, tërë rituali bëhet me shpirt e jo me trup. Shpirti
është ai abstrakt i amshuar i pafundësisë së jetës, trupi është vetëm
instrument i tij - automjet në këtë botë fizike. Pjesëmarrësit e ritualit
mblidhen me zemra të “hapura”, të rilindur, të vetëdijshëm që jetojnë jetën
shoqërore me penjtë mistik të gërshetuar të kozmosit. Ata duhet të heqin
dorë nga qëllimet egoiste. Duhet të pastrojnë shpirtin dhe të përgatiten për
atë ecje.
Më herët, për përgatitjen e ecjes mbi prush,
ushtrohej tri ditë (tek mjeshtëri ku kam marrë pjesë unë), ndërsa në disa
vende të lindjes, nën mbikëqyrjen e mjeshtrit me përvoja të jogës, ky ritual
zhvillohej brenda një dite. Ky sistem i përshpejtuar është bartur edhe në
Perëndim, e edhe tek ne në Kosovë, ku dy rituale e fundit të ecjes mbi
prush, janë praktikuar brenda ditës.
Siç thash, duhet të përgatitet shpirti. Armiku
më i madh i saj është egoja! Atë ndonjëherë duhet “vrarë” - ngadhënjyer. Më
kujtohen fjalët e një urtaku: “Trimëria më e madhe është të ngadhënjesh
veten, ejo mijëra armiq”. Nëse pjesëmarrësi i ritualit të zjarrit ngadhënjen
mbi egon e vet, atëherë ai merr fitoren edhe ndaj zjarrit. Njëri prej
ushtrimeve të domosdoshme është edhe kjo: pjesëmarrësit duhet ta bindin
veten se janë më të fortë se zjarri. Një nga një, me zë, përsërisë mantren:
“Do të kem sukses! Unë duhet të kem sukses!”
Nëse ushtrohet në mënyrë të rregullt, pas
përafërsisht gjysmë ore, egoje duhet të tërhiqet edhe njëkohësisht, trupi do
të mbulohet me mbështjellësin energjetik - aurën.
Pason pastrimi i shpirtit. Teknika është e
thjeshtë: në copëza letra pjesëmarrësit e ritualit “vallëzimi mbi prush”
shkruajnë të gjitha ato që u kujtohen gjatë jetës; vetëm ato që mendojnë se
kanë vepruar keq, lëngimin nga sëmundjet, etj.
Copëzat e tilla të shkruara, kryesisht me gjëra
negative dhe ato që e mundojnë personin, hedhen në zjarr. Kjo është sa i
përket flijimit në zjarr, mu sikur në Indinë e lashtë, sepse zjarri duhet
“pranuar” flijimin, sakrificën. Flijimi i këtillë gjithsesi është më i mirë
nga viktima e gjallë ose trupi juaj, apo jo? Të pastruar në këtë mënyrë dhe
me ndihmën e disa ushtrimeve tjera mentale, pjesëmarrësit i afrohen dhe
përurojnë ndezjen e zjarrit. Tepihu prej prushi për disa orë bëhet gati për
përdorim. Temperatura prej 900.1000°C është e padëmshme për pjesëmarrësit e
ritualit. Ata mbahen dorë për dore rreth zjarrit, duke shikuar në të, dhe më
zë shqiptojnë matren: “OM”. Në atë moment ata kanë ndjenjën se nëpër trup u
qarkullon një energji e këndshme që e largon frikën. Në fund pason finalja:
mjeshtri jep urdhrin që të zbathen të gjithë dhe t’i përvjelin këmbëzat e
pantallonave deri në gjunjë. I pari ecën mjeshtri. Ndalet para zjarrit me
duart lartë, lutet dhe kalon, ku në funt të tepihut të prushtë pret me radhë
pjesëmarrësit tjerë që ndjekin lëvizjet dhe lutjet e tij.
Pjesëmarrësit e përgatitur në këtë mënyrë, që
ngadhënjyen egon dhe frikën, janë të mbështjell me një energji të panjohur,
e cila i mbron nga zjarri, të gjithë pas kalimit të shëndosh, pa asnjë
djegie. Ndjenja e ecjes mbi prush është fantastike dhe ndjenjë se janë
rilindur, se prej vetes kanë shkarkuar qindra kilogram. Çdonjëri pas kalimit
ndjehet më i shëndosh, në shpirt dhe trup.
Për vet ecjen mbi zjarr janë shkruar shumë fjalë
dhe kishte tentime të shpjegimit shkencor, pa marr parasysh shkallën e
zhvillimit të aparateve shkencore. Mbetet, kuptohet, pyetja e hapur se a do
të jenë në gjendje njerëzit e shkencës për “kërcimin fantastik” të bëhen
edhe njerëz të njohjes, në kuptimin gnostik dhe
iniciatik. Për këtë është e nevojshme shumë më tepër se të merresh
thjesht me shkencë, nevojitet transformim apo rilindje metafizike. Në
makinerinë e tashme kuantitative të shkencës, që e tëra është e kthyer kah
dobitë, shkencëtarët janë, në të vërtet, vetëm njerëz të fuqisë, pak a shumë
të vetëdijshëm për këtë dhe me të cilët, si të tillë, manipulohet. Etika e
“objektivitetit shkencor” nuk sjell domosdoshmëri kah Urtësia.
|
