Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Ismail  KADARE

GJAKFTOHTËSIA

           Novela  e Ismail Kadares „Gjakftohtësia“ u ofrohet të interesuarve për shkarkim falas në sektorin „Literaturë“

Silva e kaloi me shpejtësi sheshin e ministrive, me­gjithatë, kur mbërriti te hyrja e ministrisë së saj, ishte pa k vonë.

Pa e ngadalësuar ecjen, përshëndet i nëpunësi ne shërbimit, fytyra e të cilit mezi dallohej pas xhamït të portinerisë dhe ashtu, gjysmë me vrap, nisi të ngjiste shkallët .

 ë korridorin e katit të dytë desh u përplas me të njohurin e saj të dikurshëm Viktor Hilën , të cilin s'e ki­shte takuar prej kohësh .

              — O , si jeni? — th a ajo, me frymëmarrje akoma të shpeshuar nga ngjitja e shkallëve. — Ç'ju ka sjellë kën­dej?

                Ai e vështroi me ca sy të hutuar dhe vetëm tani Sil­va vuri re në fytyrën e tij të parruar një ndjenjë lodhje­je dhe inerzie .

        — Një ngatërresë, — ia bëri ai nëpër dhëmbë, duke i shoqëruar fjalët me një lëvizje të dores. — Ku është zy­ra e zëvendësministrit?

      — Ju çoj unë, — tha ajo. — Ejani .

Ajo eci përpara, e lehtësuar që mund të lëvizte. Me­gjithëse tani e takonte rrallë, ashtu si të gjithë të njohu­rit e tjerë të përbashkët të saj dhe të së motrës, tani që Ana s'ishte më, Silva si'llej me ta me shumë kujdes, si me diçka të rrëshqitshme dhe të thyeshme lehtë .

     — Këtu, Viktor, — tha me zë të ëmbël. Ai mërmëriti një si përshëndetje dhe, pa i dhënë as dorën, trokiti te dera.

E kishte humbur fare, tha ajo me vete duke ecur drejt zyrës së saj. Do të ishte fyer prej kujtdo nga një sjellje e tille, por jo prej tij.

      — Mirëmëngjes, — tha duk e hapur derë n e zyrës.

      — Mirëmëngjes, Silva, — tha shefi.

Shqiptimi i emrit të saj pas fjalës «mirëmëngjes»- tre­gonte se  ai as që ia kishte vënë re vonesën. Megjithatë, ndërsa vinte pardësynë në mbajtëse, Silva tha:

— U vonova pak.

Linda, shoqja e zyrës, që e ndiqte me një vështrim të gëzueshëm që nga tryeza e saj e punës, gjeti rastin t'i shkelte syrin. Ajo kishte ndërruar krehjen e flokëve dhe kështu dukej akoma më simpatike. Ajo është njëzet e tre vjeçe, mendoi Silva, ndërsa hapte sirtarët për të nxjerrë dosjet, ç'i duhet të duket më e re?

Në zyrë zotëroi heshtja. Kjo ishte koha e orarit zyr­tar, kur heshtja dukej më e padurueshme, ngaqë njerëzit akoma s'kishin pasur mundësi të këmbenin dy fjalë për dïtën e djeshme, apo për diçka që nuk u durohej sa ta thoshin. Nga dritaret e larta barok hynte një nga ato lloj ndriçimesh të permbajtura, që duket sikur gjithë tepri­met apo tekat e motit i lënë përjashta xhamave, duke le­juar brenda vetëm atë që është e nevojshme për një zy­rë. Balli i shefit, i lëmuar, i zgjeruar paksa nga sprapsja e flokëve, ishte i palëvizshëm, mbi tryezë anash saj, Sil­va, pothuajse e ndiente fizikisht padurimin e profilit të Lindas për t'u kthyer nga ajo.

Një padurim të tillë mëngjeseve ajo arrinte t’i a ka­lonte edhe Silvës, kështu që të dyja bashkë mezi e prisnin, pas çdo tingëllimi të ziles së telefonit apo trokitjeve të derës, që shefi të ngrihej e të thoshte: po më thërasin. Pastaj pak kohë pasi ai dilte, e ndienin dhe vetë se padu­rimi i tyre s'kishte qenë dhe aq i përligjur dhe nga mun­gesa e shefit s'ndryshonte ndonjë gjë e madhe në zyrë. Madje, kur në përgjithësi shefat ishin në mbledhje dhe nga zyrat fqinje vinte ndokush për të bëirë një çikë mu-habet, kishte raste që Silva, bile dhe Linda, bëheshin ner­voze dhe mezi prisnin që njerëzit të largoheshin për të vazhduar punën. Megjithatë kjo përvojë e përsëritur nuk i pengonte t'i shijonin çdo here, po me atë kënaqësi, ças­tet e para, kur shefi i linte vetëm .

Telefoni ra disa herë, por asnjëherë shefi nuk shqip­toi fjalët «po vij». Ai u ngrit e doli vetë, atëherë kur ato e kishin humbur shpresën se do të ikte.

       — Uf, — tha Linda, porsa, ai doli. — Sot s'po më punohet hiç.

       — Ky model flokësh të shkon shumë, — tha Silva. Fytyra e Lindës shkëlqeu e gjitha.

       — Vërtet?

       — Kur hyra në mëngjes, thashë me vete: ç'ishte nevoja që të duket akoma më e re se ç'është?

       — O, s'jam edhe aq e re sa ç'e ben ti.

       — O zot, — tha Silva, — sa e pangopur që je. Në qoftë se ty s'të duket vetja e re, atëherë ç'do të thosha unë?

Linda e pa ngultas.

— Megjithatë unë do të këmbehesha me gjithë qejf me ty.

— Si? — ia beri Silva dhe, pa e ditur as vetë pse, ndjeu që u skuq lehtë. Linda buzëqeshi.

       — Thashë se do të këmbehesha me gjithë qejf me ty.

       — Ah, ja ç'na doli, — ia beri Silva. — Mos u bëj e pasinqertë, Linda

      — Jo, — nguli këmbë tjetra. — Jam krejtësisht e sinqertë në ato që thashë. Silva e ndiente se e skuqura nuk i kishte iku  ako­ma nga fytyra. Ç'është ky budallallëk, tha me vete.

Për fat të mire u hap dera dhe hyri një protoko­lliste e shëndoshë duke thënë «brrr sa ftohtë!» Ajo vuri dorën te kaloriferi dhe tundi kokën.

— Te ju kaloriferët ngrohin mire, kurse ne u thamë së ftohti. Ku e keni shefin?

  — Besoj se do të kthehet shpejt, — tha Linda. — T'i them gjë?

— Jo, vij prapë më vonë, — tha ajo dhe doli.

Linda ndoqi me sy derën gjersa u mbyll dhe u kthye nga Silva.

      — Sado e çuditshme që të duket, jam krejt e sinqertë në atë që thashë, — tha ajo. — Megjithëse dhe aq e çuditshme nuk duket.

       — Lëre më mire këtë bisedë, — tha Silva, kurse me vete shtoi: O zot. S'di as vetë ç'flas.

      — E pse? — ia bari Linda me një ankim përkëdhelës. Në derë trokitën përsëri. Krejt shkujdesshëm dhe pa arritur që ato të thoshin «hyr», dikush e hapi derën.

— Komunistët, në orën dhjetë, mbledhje partie, — tha një kokë, trupi i të cilit kishte mbetur jashtë dere.

— Ah, po te ju s'ka komunistë. më falni. Dera u mbyll me po atë zhurmë që u hap, dhe dy-tri herë në korridor u dëgjua zëri i tij: «Komunistët, në orën dhjetë, mbledhje e shkurtër partie.»-Dera u hap dhe hyri shefi më i zymtë se zakonisht.

            Kështu bëhej gjithmonë, sa herë që lajmërohej papritur për ndonjë mbledhje partie gjatë orarit zyrtar. Ai nuk ishte anëtar partie dhe të gjithë e dinin se e kishte harengë këtë gjë. Ç'e do, se kam atë «të kuqen», u thoshte miqve të tij për teserën e Partisë, sa herë që bëhej fjalë për mundësinë e emërimit të tij në ndonjë post të rëndësishëm. Por gjatë jetës së përditshme në zyrë, i rrëmbyer nga ritmi i punës, nga urdhrat që u jepte vartësve dhe nga vetë pozita e tij si shef, jo vetëm  ai vetë, por kishte për­shtypjen se edhe të tjerët, e harronin mosqenien e tij në Parti. Mirëpo ja, vinte një çast i tillë, kur në korridor dikush lajmëronte: «Komunistët në mbledhje të Parti­së» dhe ai e ndiente veten keq. Gjatë gjithë kohës që vazhdonte mbledhja e Partisë, ishte në një siklet  ë madh; çdo njeri që e shikonte, i dukej sikur do të habitej me të (në të vërtetë kjo kishte ndodhur disa herë). «Po ti , s'paske shkuar në mbledhje? Ah, po ti s'je anëtar, më fal.»

Këto ishin caste me të vërtetë të vështira për të. S'dinte ç'të bënte. Që të mos binte në sy, ikte, vërtitej korridoreve, nganjëherë zhdukej fare nga zyra. Akoma më keq e ndiente veten në mbledhjet e hapura të Par­tisë, kur në pjesën e dytë të mbledhjes sekretari i orga­nizatës thoshte: tani shokët pa parti të na falin, se kë­mi ca problème të brendshme. Në atë çast s'e donte ve­ten. Dilte kokulur bashkë me të tjerët, me një përzierje dëshpërimi e fyerjeje në fytyrë, sikur të thoshte: më mi­re të mos na kishin ftuar fare. Dhe dy-tri dite pas kësaj e ndiente veten si të vrarë.

Ja, dhe tani po trazonte gjithë nervozizëm letrat mbi tryezë.

       — Ku është materiali i zyrës së planit? — tha më në fund.

       — Atje duhet ta keni, — u përgjigj Linda, me zë të bute.

Kuptohej menjëherë q ë nuk kërkonte asnjë material, sepse sirtarët e tryezës së tij u hapën e u mbyllën pa as­një kriter. Më në fund  prej njërit prej tyre, nxori pa­ketën e cigareve si edhe çakmakun, që kushedi pse i pël­qente ta mbante në sirtar, vuri një cigare në gojë dhe, pa e ndezur, doli nga zyra.

— Është bërë tym, — tha Linda.

Silva doli për të çuar një material te sekretarj  e mi­nistrit. Në korridore kishte qetësi. Një telefon që s'e ngrinte kush, binte vazhdimisht pas derës së një zyre. Me siguri, i zoti i tij qe në mbledhje .

Kur u kthye në zyrë, atje ishte Ariani. Buzëqeshnin të dy me Lindën për diçka që porsa e kishin thënë. Per­se nuk shoqërohen bashkë? mendoi Silva. Do të ishte një çift i bukur.

— Po i tregoja për shefin, — tha Linda. — Për ner­vat që i hipin sa herë ka mbledhje partie. — Sot mbledhja e Partisë më duket se është për pu­nën e Kinës, — tha Ariani .

       — Vërtet? — ia beri Linda.

      — Kështu më duket. Diku në korridor dëgjohej një përplasje e mbytur dyersh.  Një telefon, ndoshta ai që kishte dëgjuar Silva, vazhdonte të binte në largësi.

      — Domethënë të gjitha ato që janë folur kohët e fundit për prishjen me Kinën janë të vërteta, — tha Lin­da.

     — Me sa duket, — u përgjigj Ariani. Silva vështronte mendueshëm syprinën e tryezës. — Një prishje kaq e qetë, — tha ajo. — Sa e çudit­shme.

Ariani u mat të thoshte diçka, por në atë çast u hap dera dhe hyri Simon Dersha, që punonte në zyrën fqinje.

       — Ka mundësi të telefonoj? — tha ai. — Telefoni ynë është prishur.

      — Telefononi, — tha Silva. Ajo deshi të kthente kokën nga Ariani, për  të vazhduar bisedën, por u kujtua se ajo bisedë nuk mund të vazhdonte në prani të Simo  Der­shës. Megjithëse fqinjë me zyrën e tyre, ai kishte qenë për ta një njeri i huaj, prania e të cilit binte në sy vetëm ditën e ndarjes së rrogave, kur, i ulur në një karrige, për­bri llogaritarit, i mbante çdo punonjësi kuotën e Bashki­meve Profesionale. Ai s'ishte as i mire, as i keq për ta, megjithatë në sytë e tij s'kishe qejf t ë bisedohej për

asgjë. Ja dhe tani, Silva e ndiqte me sy krahun e tij që po formonte numrin, duke e ndier se edhe sytë e Lin­des e të Arianit vështronin me të njëjtën mënyrë.

— Simon, paske bërë kostum të ri, — tha Linda. — E gëzofsh!

       — Falemnderit, — tha tjetri, me dorezën e telefonit te goja. — E kam pasur prej kohësh.

       — S'ta kemi pare asnjëherë.

Ai beri një si buzëqeshje naziqe, duke ulur kokën poshtë. Kostumi blu i errët ia bënte edhe më të vrarë ngjyrën e fytyrës.

Ishte hera e pare që Silva po e shikonte me vërejtje atë njeri. Ai kishte qenë për të një njeri i mbyllur, mes­kin, dhe asaj i vinte gati çudi tani për atë fytyrë të hir­nosur, që dukej menjëherë se mund të kishte kaluar një natë pa gjumë e nëpër të cilën vetonte herë pas here një motiv lumturie. Dashuri? mendoi Silva gati me neveri, pothuajse e fyer, që dashuria dhe Simon Dersha mund të përziheshin një dit e bashkë.

Pjesë nga novela “Gjakftohtësia”