Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Përgatiti: Sabir KRASNIQI

       HAKMARRJE NGA LARGËSIA

      Bota ku frymojmë është përplot sekrete. Ndodhitë e pazakonta që manifestohen në forma të ndryshme, janë shpesh të pakapshme për natyrën e mendjes sonë. “Çudirat nuk ndodhin në kundërshtim me natyrën -thotë Shën Augustini, por vetëm me atë që ne e njohim  si natyrë”.  Pra, natyra nuk i thyen ligjet e veta, jemi ne ata që nuk arrijmë t’i kuptojmë ato. Prandaj, vizitorë të nderuar, mos u trembni nga e panjohura. Mos ngurroni ta thoni të vërtetën sepse ne ju kuptojmë...!

            Rasti i Masar Kurtit, nga Peja, është rasti interesant dhe i veçantë nga raportet kriminalistike.

            Masari u martua në moshën 35 vjeçare, me Elenën, me të cilën ishte dashuruar që nga vitet e shkollës së mesme. Elena ishte  bukur ndërsa Masari mjaft i pasur. Ndoshta edhe kjo ishte arsyeja e  vërtet e martesës së tyre. Masari kishte trashëguar pasuri te bollshme, sa që nuk kishte nevojë të shqetësohej për mirëmbajtjen e familjes, prandaj dhe studioi dhe mbaroi dy fakultete: arkitekturën dhe  arkeologjinë.

            Masari  bëri shpejt famë, edhe si arkitekt edhe si arkeolog, sa që iu ofruan oferta të shumta për gjurmime nëpër shumë vende të botës. Gjithnjë udhëtonte bashkë me Elenën. Në fillim Elena ishte entuziazmuar nga këto shëtitje, mirëpo, me kohë, kjo filloi të kthehet në monotoni. Masari ishte shumë i pasionuar pas profesionet sa që, i humbur në gjurmime, e harronte shpeshherë edhe Elenën, megjithëse e dashuronte me shpirt. 

            Elena arriti ta bind disi Masarin, që udhëtimin për në Turqi, ta bënte pa të. Edhe pse atij ky veprim i bashkëshortes nuk i pëlqeu, megjithatë, vendosi ta respektoj dëshirën e saj. Mirëpo, para se të nisej, e paralajmëroi Elenën, se ai gjithnjë do të ishte pranë saj dhe se ajo do ta ndjente pranin dhe dashurin e tij në çdo hap. Dhe vërtet, ajo e kishte një ndjenjë se dikush ishte përherë i pranishëm në hapësirat e shtëpisë ku ajo banonte.

            Fqinjët, më vonë, nuk dëshmuan as edhe një fjalë kudër Elenës së bukur, edhe pse ishte i dukshëm flirti i saj me një djalosh të ri. Për fatin e keq të saj, ajo atë e ftoi edhe në shtëpi.

            “Jashtë ishte gjithçka në rregull. Koha shumë e bukur. Aroma  e luleve dhe kënga e bilbilave dëgjojë kudo përreth. Unë ndjehesh e lirë, pasi ai ishte larg, dhe nuk kishte kush të më kontrollonte. Në shtëpi, vërtet ndjehej shpirti i tij, por kush kishte menduar se ai është i aftë për punë djajsh” - i dëshmoi Elena, më pas policisë.

            Hektor Drini, po ashtu arkeolog dhe mik i Masarit, që ndodhej atë natë në të njëjtën dhomë me të në Antalia të Turqisë (pasi shpesh ishte përcjellës i tij i parë në gjurmime arkeologjike), nën betim, dëshmoi kështu ngjarjen:

            “Ishte mbrëmje, rreth orës 9, kur fytyra e Masarit filloi të duket disi e tendosur. Sytë filluan t’i  humbasin shkëlqimin dhe dukej sikur i tretur në kohë. Pastaj i mbylli dhe unë mendova se e zuri gjumi. Dhe sapo u bëra gati të shtrihem edhe unë në shtrat për të pushuar, ai i hapi ata përsëri. Në sytë e tij pashë lot. Ai po qante! U afrova më pranë dhe në sytë e tij vërejta aq shumë shqetësim sa u shtanga edhe vet nga habia, por nuk i thash asgjë. Papritura ai mu drejtua:

            -Përfundimisht e bëra atë që duhej bërë, dhe tani për mua jeta më nuk ka kuptim.

            Pak qaste më vonë, Masari i mbylli sytë përgjithmonë. E dërgova personalisht në spital ku u konfirmua vdekja e tij nga ataku në zemër.

            Nuk ka asfare logjike që ai në ato qaste të ishte larguar nga Antalia , e më së paku të ishte kthyer për ne Pejë. Kjo është marrëzia më e madhe që mund të mendohet. E pranoj, më vonë mu dukë e çuditshme ajo që ai më tha në ato qaste, por në esencë, ai nuk tha asgjë konkrete”- përfundon Hektori.

            Atë mbrëmje kur Masari vdiq në dhomën e hotelit Metiterra, në Antalia, bashkëshortja e tij, Elena e kishte ftuar në shtëpi, studentin e ri, Mirush Lamen.  Kishte pirë ndonjë gotë më tepër, dhe përkundër ndjenjës se shpirti i të shoqit ishte i pranishëm aty, ajo u gjet në përqafim të studentit të ri.. Një puthje, pastaj edhe një tjetër... dhe përfunduan në shtrat.

            Sipas dëshmisë së Elenës, gjithçka rrodhi sikur në ëndërr dhe më pas atë e kishte zënë gjumi ose kishte humbur vetëdijen - nuk mund ta perceptonte saktësisht. Por kur ishte kthjellur dhe i kishte hapur sytë e kishte parë të shoqin. “E dita së është shpirti i tij, pasi nuk fliste asgjë, vetëm më vështronte vëngër mua. Pastaj filloi të qajë. Fërkova sytë dhe brofa në këmbë. U drejtova kah banjoja për ta larë fytyrën. Mendova se mos jam ende në ëndërr, mos e gjithë kjo është vetëm një halucinacion çasti.  Pasi u qetësova u ktheva sërish në dhomën e gjumit me shpresë se hija e tij nuk do të jetë më e pranishme aty. Dhe derisa i afrohesha dhomës së gjumit, dëgjova një klithmë të tmerrshme dhe një rënkim, ofshamë të mbytur. E kuptova se ai ishte akoma aty.” - deklaroi Elena në seancën e parë hetimore. Pak kohë më vonë Elena përfundoi në një  klinik psikiatrike.

            Sipas dëshmive të Elenës para hetuesve, kur ajo kishte hyrë në dhomë kishte parë hijen e burrit të saj të hedhur mbi studentin e ri. Për pak sekonda ai kishte arritur që t’ia thyej qafën dashnorit të saj. E kishte shikuar Elenën që çirrej e lemerisur tek dera e dhomës dhe si nëpër mjegull ishte zhdukur. Elena ishte hedhur mbi trupin e dashnorit të saj - tanimë të pajetë. E kishte ndier ftohtësinë e trupi të tij. Ishte tmerruar dhe kishte lajmëruar policinë.

            Dyshimet e para ishin hedhur mbi Elenën. Por cili mund të ishte motivi që e kishte shtyrë këtë grua të bukur ta bëjë një krim të tillë? Dhe a kishte pasur ajo aq forcë sa t’ia thyej ashtu qafën një djaloshi të ri e të fuqishëm?... Dhe shumë shpejt u konstatua diçka e çuditshme. Shenjat e dukshme të gishtërinjve mbi zinxhirin dhe qafën e studentit Mirush Lama, pas ekzaminimit, rezultuan të Masar Kurtit! Në dhomë, por as në gjithë shtëpinë, nuk u gjet asnjë dëshmi tjetër. Rasti u përmbyll si rast i veçantë dhe  i pazgjidhur - mister.

            Si ishte e mundur vallë një gjë e tillë! A kishte udhëtuar vërtet shpirti astral i Masarit nga Turqia për ta vizituar të dashurën, dhe kur e kishte takuar ashtu, ishte çmendur dhe kishte mbytur dashnorin e saj, e pastaj kishte ndërruar jetë edhe vet? Apo ishte shpirti i Masarit (pasi kishte vdekur) i cili kishte udhëtuar për tu përshëndetur me gruan... dhe kishte shkaktuar këtë vrasje? Apo ishte dora e tretë që kishte kryer këtë krim? Pyetjet ishin të shumta, por përgjigjet mungonin!

            Të mos harrojmë se bota ku ne frymojmë është përplot sekrete. Ndodhitë e pazakonta që manifestohen në forma të ndryshme, janë shpesh të pakapshme për natyrën e mendjes sonë. “Çudirat nuk ndodhin në kundërshtim me natyrën -thotë Shën Augustini, por vetëm me atë që ne e njohim  si natyrë”.  Pra, natyra nuk i thyen ligjet e veta, jemi ne ata që nuk arrijmë t’i kuptojmë ato.