|
Rasti i Masar Kurtit, nga Peja, është rasti
interesant dhe i veçantë nga raportet kriminalistike.
Masari u martua në moshën 35 vjeçare, me Elenën,
me të cilën ishte dashuruar që nga vitet e shkollës së mesme. Elena ishte
bukur ndërsa Masari mjaft i pasur. Ndoshta edhe kjo ishte arsyeja e vërtet
e martesës së tyre. Masari kishte trashëguar pasuri te bollshme, sa që nuk
kishte nevojë të shqetësohej për mirëmbajtjen e familjes, prandaj dhe
studioi dhe mbaroi dy fakultete: arkitekturën dhe arkeologjinë.
Masari bëri shpejt famë, edhe si arkitekt edhe
si arkeolog, sa që iu ofruan oferta të shumta për gjurmime nëpër shumë vende
të botës. Gjithnjë udhëtonte bashkë me Elenën. Në fillim Elena ishte
entuziazmuar nga këto shëtitje, mirëpo, me kohë, kjo filloi të kthehet në
monotoni. Masari ishte shumë i pasionuar pas profesionet sa që, i humbur në
gjurmime, e harronte shpeshherë edhe Elenën, megjithëse e dashuronte me
shpirt.
Elena arriti ta bind disi Masarin, që udhëtimin
për në Turqi, ta bënte pa të. Edhe pse atij ky veprim i bashkëshortes nuk i
pëlqeu, megjithatë, vendosi ta respektoj dëshirën e saj. Mirëpo, para se të
nisej, e paralajmëroi Elenën, se ai gjithnjë do të ishte pranë saj dhe se
ajo do ta ndjente pranin dhe dashurin e tij në çdo hap. Dhe vërtet, ajo e
kishte një ndjenjë se dikush ishte përherë i pranishëm në hapësirat e
shtëpisë ku ajo banonte.
Fqinjët, më vonë, nuk dëshmuan as edhe një fjalë
kudër Elenës së bukur, edhe pse ishte i dukshëm flirti i saj me një djalosh
të ri. Për fatin e keq të saj, ajo atë e ftoi edhe në shtëpi.
“Jashtë ishte gjithçka në rregull. Koha shumë e
bukur. Aroma e luleve dhe kënga e bilbilave dëgjojë kudo përreth. Unë
ndjehesh e lirë, pasi ai ishte larg, dhe nuk kishte kush të më kontrollonte.
Në shtëpi, vërtet ndjehej shpirti i tij, por kush kishte menduar se ai është
i aftë për punë djajsh” - i dëshmoi Elena, më pas policisë.
Hektor Drini, po ashtu arkeolog dhe mik i
Masarit, që ndodhej atë natë në të njëjtën dhomë me të në Antalia të Turqisë
(pasi shpesh ishte përcjellës i tij i parë në gjurmime arkeologjike), nën
betim, dëshmoi kështu ngjarjen:
“Ishte mbrëmje, rreth orës 9, kur fytyra e
Masarit filloi të duket disi e tendosur. Sytë filluan t’i humbasin
shkëlqimin dhe dukej sikur i tretur në kohë. Pastaj i mbylli dhe unë mendova
se e zuri gjumi. Dhe sapo u bëra gati të shtrihem edhe unë në shtrat për të
pushuar, ai i hapi ata përsëri. Në sytë e tij pashë lot. Ai po qante! U
afrova më pranë dhe në sytë e tij vërejta aq shumë shqetësim sa u shtanga
edhe vet nga habia, por nuk i thash asgjë. Papritura ai mu drejtua:
-Përfundimisht e bëra atë që duhej bërë, dhe
tani për mua jeta më nuk ka kuptim.
Pak qaste më vonë, Masari i mbylli sytë
përgjithmonë. E dërgova personalisht në spital ku u konfirmua vdekja e tij
nga ataku në zemër.
Nuk ka asfare logjike që ai në ato qaste të
ishte larguar nga Antalia , e më së paku të ishte kthyer për ne Pejë. Kjo
është marrëzia më e madhe që mund të mendohet. E pranoj, më vonë mu dukë e
çuditshme ajo që ai më tha në ato qaste, por në esencë, ai nuk tha asgjë
konkrete”- përfundon Hektori.
Atë mbrëmje kur Masari vdiq në dhomën e hotelit
Metiterra, në Antalia, bashkëshortja e tij, Elena e kishte ftuar në shtëpi,
studentin e ri, Mirush Lamen. Kishte pirë ndonjë gotë më tepër, dhe
përkundër ndjenjës se shpirti i të shoqit ishte i pranishëm aty, ajo u gjet
në përqafim të studentit të ri.. Një puthje, pastaj edhe një tjetër... dhe
përfunduan në shtrat.
Sipas dëshmisë së Elenës, gjithçka rrodhi sikur
në ëndërr dhe më pas atë e kishte zënë gjumi ose kishte humbur vetëdijen -
nuk mund ta perceptonte saktësisht. Por kur ishte kthjellur dhe i kishte
hapur sytë e kishte parë të shoqin. “E dita së është shpirti i tij, pasi nuk
fliste asgjë, vetëm më vështronte vëngër mua. Pastaj filloi të qajë. Fërkova
sytë dhe brofa në këmbë. U drejtova kah banjoja për ta larë fytyrën. Mendova
se mos jam ende në ëndërr, mos e gjithë kjo është vetëm një halucinacion
çasti. Pasi u qetësova u ktheva sërish në dhomën e gjumit me shpresë se
hija e tij nuk do të jetë më e pranishme aty. Dhe derisa i afrohesha dhomës
së gjumit, dëgjova një klithmë të tmerrshme dhe një rënkim, ofshamë të
mbytur. E kuptova se ai ishte akoma aty.” - deklaroi Elena në seancën e parë
hetimore. Pak kohë më vonë Elena përfundoi në një klinik psikiatrike.
Sipas dëshmive të Elenës para hetuesve, kur ajo
kishte hyrë në dhomë kishte parë hijen e burrit të saj të hedhur mbi
studentin e ri. Për pak sekonda ai kishte arritur që t’ia thyej qafën
dashnorit të saj. E kishte shikuar Elenën që çirrej e lemerisur tek dera e
dhomës dhe si nëpër mjegull ishte zhdukur. Elena ishte hedhur mbi trupin e
dashnorit të saj - tanimë të pajetë. E kishte ndier ftohtësinë e trupi të
tij. Ishte tmerruar dhe kishte lajmëruar policinë.
Dyshimet e para ishin hedhur mbi Elenën. Por
cili mund të ishte motivi që e kishte shtyrë këtë grua të bukur ta bëjë një
krim të tillë? Dhe a kishte pasur ajo aq forcë sa t’ia thyej ashtu qafën një
djaloshi të ri e të fuqishëm?... Dhe shumë shpejt u konstatua diçka e
çuditshme. Shenjat e dukshme të gishtërinjve mbi zinxhirin dhe qafën e
studentit Mirush Lama, pas ekzaminimit, rezultuan të Masar Kurtit! Në dhomë,
por as në gjithë shtëpinë, nuk u gjet asnjë dëshmi tjetër. Rasti u përmbyll
si rast i veçantë dhe i pazgjidhur - mister.
Si ishte e mundur vallë një gjë e tillë! A
kishte udhëtuar vërtet shpirti astral i Masarit nga Turqia për ta vizituar
të dashurën, dhe kur e kishte takuar ashtu, ishte çmendur dhe kishte mbytur
dashnorin e saj, e pastaj kishte ndërruar jetë edhe vet? Apo ishte shpirti i
Masarit (pasi kishte vdekur) i cili kishte udhëtuar për tu përshëndetur me
gruan... dhe kishte shkaktuar këtë vrasje? Apo ishte dora e tretë që kishte
kryer këtë krim? Pyetjet ishin të shumta, por përgjigjet mungonin!
Të mos harrojmë se bota ku ne frymojmë është
përplot sekrete. Ndodhitë e pazakonta që manifestohen në forma të ndryshme,
janë shpesh të pakapshme për natyrën e mendjes sonë. “Çudirat nuk ndodhin në
kundërshtim me natyrën -thotë Shën Augustini, por vetëm me atë që ne e
njohim si natyrë”. Pra, natyra nuk i thyen ligjet e veta, jemi ne ata që
nuk arrijmë t’i kuptojmë ato.
|
