Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Agron JASHARI - Adoniss

HAKMARRJE - KURRË MË

         Urrejtja dhe hakmarrja s’duhet t’i përkasin epokës sonë, janë zinxhirë të rëndë që ne më s’duhet t’i tërheqim zvarrë pas vetës siç kanë bërë të tjerë para nesh. Gjërat siç kanë qenë një herë e një kohë tashmë janë vjetruar! Në të njëjtën zemër nuk ka vend për të dyja, edhe për urrejtje edhe për dashuri dhe zgjedhja është vetëm një: dashuria dhe një zemër që di të do, di edhe të fal e të harrojë….

           ,,Shpesh rruga më e vështirë të çon në fatin më të mirë “ --- Benjamin Franklin

            Po shikoja një dokumentar! Një krijesë me pamje njerëzore, i veshur me elegancë dhe me flokë të krehura me kujdes po deklaronte: “Njeriu nuk ka lindur vetëm për t’i marr erë luleve, por edhe që të djeg, të vras, të  shkatërrojë”, ndërsa njerëz të tjerë të pafajshëm prisnin radhën e vdekjes që shkaktonin xhelatët e këtij përbindëshi, diku në periferi të Srebrenicës…

            S’është e largët koha kur gjëra të tilla ndodhën në vendin tonë. Si nëpër mjegull, si nëpër ëndrra të tmerrshme që s’ke dëshirë t’i kujtosh sepse të shkaktojnë dhimbje, kujtojë grimca ngjarjesh nga ajo kohë. Dokumentar të parë më herët për luftën në Kosove sikur mi qartësojnë “ëndrrat” e tmerrshme të asaj kohe. Krisma pushkësh, detonime minash, flakë shtëpish, sharje e bërtima në një gjuhë që s’e kuptoja, karvanë që nuk i shihej as fillimi as fundi me njerëz moshash të ndryshme e me fytyra të dëshpëruara e të frikësuara qe ecnin për diku pa e ditur për ku….

            Më bëhej që njeriun përbindësh nga dokumentari, tani i ulur në bankë të akuzuarish në Hagë, së bashku me shumë bashkëpunëtorë të tij, ta nxirrja nga ekrani, t’ia nxirrja sytë, t’i lyeja me benzinë, t’i fusja flakën dhe të ulesha në një karrige dhe duke ngrënë “chips” ta shijoja kënaqësinë e hakmarrjes për poshtërimin që na është bërë dhe për dhimbjen që na  është shkaktua.

            Pastaj pa e kuptuar zhytesha thellë në mendime! Pyesja vetën sikur të kisha në dorë dhe ta bëja këtë atëherë çfarë do të më dallonte nga ky njëri dhe nga soji i tij ? Diku në librat e shenjët kam lexuar: “…dhe Zoti tha, hakmarrja më takon mua, unë e kthej”. Ndonjëherë kam menduar -  kur do ta kthej Zoti? Përse nuk e kthen në çast? Përse të mos i ndihmojmë Zotit dhe ta kryejmë ne këtë?...

            Sigurisht se e kam gabim në këtë gjykim. E ka vërtetar jeta njerëzore se etja  për hakmarrje, e dyzon dhe shpërbën njeriun, e zhvesh nga të qenit njëri dhe të gjitha dëshirat e ambiciet i shkrin vetëm në një dëshirë tashmë e dëshmuar si e sëmurë -hakmarrjen. Si popull na ka kushtuar shumë, kur të tjerët e mbollën në ne dhe ne e kultivuam pavetëdijshëm. Sa viktima, sa ngujime, sa varre i shkaktuam vetvetes dhe nga ky dëm mund të riparojmë diçka vetëm nëse e flakim tutje përgjithmonë….

            Nuk ka më dyshim. E thonë argumentet. Bazë e çdo pengese për të ecur përpara, kancer i çdo përparimi  dhe burim i çdo sëmundje shpirtërore e trupore është urrejtja, xhelozia dhe dëshira për hakmarrje. Tashmë kjo është shumë e qartë. Duhet ta kemi parasysh secili nga ne që dëshirojmë të arrijmë më lartë. Si individ, si popull dhe si krijesa njerëzore duhet të mësohemi që të harrojmë dhe që të falim për hir të Krijuesit tonë, për hir të vetës sonë dhe të një jetë më të qetë e të lumtur. Urrejtja dhe hakmarrja s’duhet t’i përkasin epokës sonë, janë zinxhirë të rëndë që ne më s’duhet t’i tërheqim zvarrë pas vetës siç kanë bërë të tjerë para nesh. Gjërat siç kanë qenë një herë e një kohë tashmë janë vjetruar! Në të njëjtën zemër nuk ka vend për të dyja, edhe për urrejtje edhe për dashuri dhe zgjedhja është vetëm një: dashuria dhe një zemër që di të do, di edhe të fal e të harrojë….

            Nazistet po bëheshin gati të ekzekutonin infermieren angleze që kishte ndihmuar disa ushtarë aleatë të plagosur. Para se ta vrisnin ajo tha: ,”Kam kuptuar se patriotizmi dhe krenaria nuk mjaftojnë, se nuk duhet ta urrejmë askënd dhe se duhet t’i falim të gjithë!”

            Kjo duhet të jetë motoja jonë. Hakmarrje, kurrë më, ajo i takon Zotit dhe ligjit, neve na takon ardhmëria.