|
Ata jo vetëm nuk njiheshin me njëri- tjetrin,
por, tek shkëmbyen mesazhin e parë, e kuptuan që ishin në emigrim.
Arturi jetonte me familjen në Greqi dhe
Melpomeni në Itali. Që të dy kishin hyrë në moshën e tretë (Arturi
figurativisht e quante "zonë e minuar") dhe Melpomeni qe afro nja 10 vjeç më
e re. Sidoqoftë, tanimë me fëmijë të rritur (Arturi, i famshëm për
eufomizma, i lakonte fëmijët e rritur me një titull shumë simbolik të kohës
së tij: "Beni ecën vet"), pothuajse i kishin mbyllur "portat" për një
kujdes të posaçëm dhe këtë kohë të mbetur, - ngulmonte ai, - ta jetojmë për
vete dhe si të na pëlqej.
Edhe Melpomeni nuk e hante thatë, se, tek i
shkruante në një nga e-mailet e saj, thoshte: - Miku im! Mirë e ke ti, por
nga anët tona (ajo ishte nga jugu), thonë: - Po të lanë për prift, bëhesh
dhe dhespot. Arturi i kish eufomizmat sikur i nxirte nga xhepi dhe zjarr
për zjarr, i shkroi:
- Dëgjo, moj zonjë e nderuar! Nëse edhe këtë
copë jetë që na ka mbetur, do ta harxhojmë me hallet e nipërve dhe mbesave,
atëherë dihet që zëre se nuk kemi jetuar. Hallet e të gjallit, - shkruante
ai, - janë si puna e atij thesit me miell, që, sado është i zbrazët, po ta
rrahësh me shkop, vetëm tym nxjerr. Dhe, si për t'i dhënë të drejtë vetes
dhe ca më shumë, për ta bindur atë, i shkroi: - Dëgjo, moj mikja ime! E di
se si ka thënë një i moshës sime? Dyzet kërriç rrita dhe, mezalla, se m'u
hoq samari nga kurrizi!!!
Dhe, kështu, me hidh e prit, pak nga pak,
mesazhet sa po zgjateshin, aq dhe linin vend për dykuptime.
Nga kjo anë, atij nuk ia hante qeni shkopin dhe,
ngaqë në afrodiozakun e tij kish shenjën e "luanit", i jepte vetes
"lincencën" e sulmit, se kish më shumë nevojë për fre, se sa për shtyrje.
Por hapat i hidhte me kujdes dhe ky kujdes e
rriti pak amplitudën e tij, kur mori vesh se Melpomeni kish shenjën e
"gaforres". "Gaforrja", - hamendësoi ai, - ka nevojë për shtyrje. Tek i
bënte hesapet pa e pyetur hanxhinë, mendoi: - Unë për "fre", ajo për
"shtyrje". Dy të kundërta në fizikë tërheqin njëra- tjetrën. Po, - i bëri
qejfin vetes, - zaret u hodhën: "luani" do niset për sulm. Mesazhet u
dëndësuan dhe, kur edhe "gaforrja" nisi të eci revan, ai po i hiqte
rrotullat dhe thonjëzat nga fjalët dhe, tek ndiqte mesazhet e saj, mend
lëshoi një britmë gëzimi.
Pritej që të vinte çasti. Qëlloi, që të dy me
bashkëshortët e tyre, në verë do vinin në Shqipëri. Lanë një ditë takimi
(sa për një kafe dhe për t'u njohur me njëri-tjetrin). Qysh në takim,
"luani" gati hungëroi dhe mezalla se ia ndante sytë. Ajo, fillimisht, bëri
të pafajshmen, por të linte ai!!!
* * *
Sa vuri re ai, Melpomeni ishte një grua
tërheqëse, në pjekuri të plotë. Sado me fëmijë të rritur dhe sado që po
shkonte drejt gjashtëdhjetave, ajo kishte një vështrim të gjallë sysh dhe,
tek buzëqeshte, befas fytyra bëhej paparunë, sikur të kish frikë se mos
kalonte masën e një takimi të parë dhe ca më tepër: të linte vend për ndonjë
keqkuptim. Arturi, si fshatar që qe, tek e kish vënë në "optikën" e tij, e
mendonte mysafiren me atë frutin e pjekur, që, megjithëse ka rënë nga pema,
megjithatë jo vetëm e ruan freskinë, por veç freskisë, edhe shijen. Kur
mendoi për "shijen", ai shkonte dhe më tej. Kur ndodh kështu me gratë, -
tirrte ai shtëllungën e mendimeve, - ato marrin një hijeshi të tillë, sa të
duket se nuk kanë për të vdekur kurrë.
Ky qe takimi i parë dhe, si të pjekur që ishin, nuk është se bën ndonjë
veprim të pamatur.
"Luani" e kish provuar veten në aq e aq beteja
të tilla dhe, sado që në ndonjërën prej tyre kish thyer hundët, tek po
ndaheshin, ia shtrëngoi dorën aq fortë, sa ajo vetëm nga turpi nuk bërtiti.
U ndanë dhe ajo, për etikë apo politesë, e puthi cektas në të dy faqet. Ai,
ngaqë turpin, prej kohësh, e kish ngrënë me bukë, i tha:
-Mikja ime, fëmijët në fshatin tonë i puthin në
faqe!!!
Ajo e mori "batutën" e tij si një shpoti dhe aq,
por, megjithatë, si një sfidë që e priste.
Në takimin e dytë (për "luanin" qe një fshat që
dukej dhe nuk donte kallaus), u takuan pa hyrë tek ashensori. Kafen do ta
pinin në katin 13. Dëgjo, - i foli hapur ai, - nëse në ashensor nuk ka
njeri tjetër, unë do të puth. As që vuri re, në i pëlqeu propozimi i tij,
por, për fat (shpesh, - thoshte ai, - fati është me guximtarët), nuk kishte
njeri tjetër dhe ai, mend, e kullufiti të tërën. Ajo njëherë u step, por,
pastaj, e lëshoi veten "lisho", sa, kur hynë në klub, "pakti" qe vulosur me
"vulë noteri".
Porositën, si zakonisht, kafe "expres" dhe, tek
e kish përballë, ai sikur po i merrte matën.
E kish fituar të drejtën e plotë të kundrimit
dhe, kur qëndroi tek dekolteja aq e hapur, ua nguli vështrimin harkut të
gjinjëve të saj dhe, për ta bërë dhe atë si "pjesëmarrëse", i tha:
- E di se si ka thënë Picasso?
Ajo mblodhi supet dhe ai, ngaqë thënia e shpinte
ujët në mullirin e tij, i tha: - Picasso ka thënë: "Harku i hijshëm i gjirit
të femrës, më bëri piktor!". Ajo e rroku aluzionin dhe, për çudi, ndjeu një
afeksion apo një ledhatim, si një ftesë më intime.
* * *
Tanimë që të dy, i hoqën "maskat" dhe flisnin
lirshëm. Sado që ajo tentoi që të mbrohej, se "gjasme" jemi familjarë dhe
këto "intimitete" nuk kanë lezet për moshat tona, "luani" as që dëgjonte më
me atë vesh.
Kur u rikthyen për të dalë nga klubi, nuk u eci
mbarë. Qe një çift tjetër që zbriti me ta. Kur u ndanë, qe "luani" që e
puthi, por edhe ky në faqe, se rruga qe me njerëz.
* * *
Takimin e tretë nuk e bënë në klub, por tek një
shtëpi e një miku të tij. Miku kish ikur me pushime dhe çelësat ia kish lënë
Arturit. Hynë në shtëpi, i pari Arturi dhe, pa u mbyllur dera mirë, hyri dhe
ajo. Nuk këmbyen asnjë fjalë mes tyre, por si në "filmat pa zë", si në atë
garën "më i shkathti, më i shpejti", u zhveshën kollopan dhe ai e udhëhoqi
tek dhoma e gjumit. Aty e përfshiu në "krahët e tij prej luani" dhe, pasi e
shtriu në krevat, as që priti të shkëmbente qoftë dhe një fjalë me të.
Sulmin e filloi nga buzët dhe, kur arriti tek
gjiri, përsëriti: - Më duket se Picasso është bërë piktor nga harku i
gjinjëve të tu!!! Ajo, pothuajse, u këndell dhe e tërhoqi mbi vete. Ia
nguli, fillimisht gishtrinjtë e saj, mbi krifën e ashpër të flokëve dhe, kur
ai zuri t'ia fërkonte ato indet e buta, lëshoi në fillim një psherëtimë,
pastaj dhe një tjetër dhe, mandej, si një alivan në gjendje: edhe e gjallë,
po edhe e "vdekur".
Unë të dua, - tha ai. Edhe unë..., - i tha ajo.
Tiranë, 13 janar 2017
|
