Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

IRMA KURTI

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

IRMA KURTI

             Hyrje

          Irma Kurti ka lindur në Tiranë. Ka nisur të lëvrojë poezi në moshë të hershme. Në 1980 nderohet me çmimin e parë në Konkursin Kombëtar me rastin e 35-vjetorit të Revistës “Pionieri”. Poezitë e saj botohen në gazetat e revistat "Drita", "Zëri i Rinisë", "Nëntori”, “Shqiptarja e re”.

            Në publikun e gjerë Irma Kurti njihet si krijuese e talentuar e teksteve të këngëve të muzikës së lehtë në dhjetëra anketa muzikore, festivale kombëtare e koncerte pranvere. 

            Ka botuar dhjetë libra në gjuhën shqipe ndër të cilat, poezi, tregime e romane si dhe gjashtë në italisht, dy prej të cilave janë botuar për herë të parë. Veprat e saj janë përkthyer dhe në anglisht.

            Irma është fituese e dhjetëra çmimeve në konkurse kombëtare dhe ndërkombëtare në Itali e më gjerë. Në vitin 2013 fiton Çmimin Ndërkombëtar “Universum Donna” për Letërsinë dhe emërtimin “Ambasadore e Paqes” të vlefshme për jetë, nga Universum Academy dhe Universiteti i Paqës në Lugano, Zvicër.

            Irma Kurti jeton në Bergamo, Itali.

PERLA

Kjo është kohë e vyshkjes së vlerave,

e humbjes së miqve një e nga një,

ashtu si pemët i humbasin gjethet,

ndërsa stin’ e vjeshtës troket në ditë.

Është kohë e njerëzve të nervozuar,

të zemëruar, as ata s’dinë me kë.

E njerëzve që nuk dinë të heshtin,

e atyre që flasin, por s’thonë asgjë.

Janë aq të rrallë miqtë, aq të rrallë,

gjen ndonjërin, s’të duket e vërtetë,

e shtrëngon në pëllëmbë të dorës

si një zbulim, të ngjan me një perlë.

E ruan me fanatizëm dhe trembesh

mos të humbet, nga duart të bjerë,

pastaj, kur hap pëllëmbën, shtangesh,

shikon se është zhdukur, s’është më.

Atëherë pendimi, vuajtja të pushton,

dyshon, dënon veten se është faji yt,

pastaj kupton: e ke shtrënguar aq fort

sa ia ke zënë frymën dhe e ke mbytur.

Ndoshta pikërisht prandaj e humbe,

pse e adhuroje atë perlë...

KUKULLA LAKURIQE

S’më duket e vërtetë: për pak ditë

çelësat e apartamentit tim do kem.

Kujtimet, si fragmente të një jehone,

s’më lenë të qetë në asnjë moment.

Më zgjon ëndrra ime e fëmijërisë

për një shtëpi të bukur, dritë plot,

me dritare që i përkëdhelte dielli       

e për gjithë lodrat e mia- një dhomë. 

Por ja që unë nuk kisha as lodrat,

veçse një kukull të vogël lakuriqe,

që e vishja vetëm në ëndrrat e mia,

e trembur me mua flinte gjithnjë.

Kalonin vitet, e prekja ëndrrën,

po pastaj më largohej, tretej diku

në flokë, në rrudha më strehohej

dhe ne të dyja u plakëm kështu. 

Në një cep të valixhes e kam vënë

kukullën - atë relikte fëmijërie,

me vete do ta marr në shtëpinë e re

të mbuluar... me dashurinë time.

MË PYESNI

Ju gjithnjë më pyesni për jetën time,

për hapat e hedhura në rrugën e gjatë,

vargjet e para, për tregimet e fundit,

për fëmijërinë jeni kuriozë pa masë.

Unë nis e tregoj, shpesh më ndodh

të flas aq shumë sa fillin e humbas,

sforcohem që të gjej udhën e daljes,

shoh, me vështirësi më ndiqni pas.

Po jua shpjegoj me pak fjalë arsyen

pse endem në të kaluarën e largët:

Jeta ime ka qenë si një pyll gjigant,

i komplikuar, me shtigje e monopate.

Jam ndeshur atje, që kur isha e parritur,                                            

me plot qenie të çuditshme - egërsira,

që kanë dashur t’ma shqyejnë shpirtin -

pasqyrën që reflekton ëndrrat e mia.

Nëpër vite janë munduar të hedhin

baltë, shpifje, gurë intrigash e zilie,

ta ndotin me llumin e gënjeshtrave,

t’më errësojnë vështrimin prej fëmije.

Fundi i shpirtit tim është turbulluar,

ka ndodhur të plagoset nëpër gurë,

akoma më shpejt ai ka gurgulluar

për t’u pastruar larg hienave, diku.

DRIDHEM SI GJETHE

Më  ndodh shpesh, gati çdo ditë

që nostalgjia më troket në shpirt

e pas çdo zileje të celularit, Nënë,

më duket sikur do t’më flasësh ti:

“Shpirt i mamit vishu, bën ftohtë,

mos u lodh, kujdes për veten ki!”

Ndihem e mbrojtur e s’kam frikë,

më transformon në fëmijë zëri yt...

Nëna ime nuk mund të kthehet më

e ndihem e dobët, e vetme në botë,

s’më përkëdhel dot me vështrim,

dashuri e saj s’mund të më shpëtojë.

Ka ikur, ka ikur, ka ikur pa kthim,

askush në zemër s’ma zëvendëson,

s’mund të ndajmë së toku një gëzim,

as një dhimbje dhe as një pikë lot.

Përjetoj gjithnjë ndjesi të çuditshme,

dridhem si gjethe vjeshte dhe pres

që pas çdo zileje të telefonit, Nënë,

zëri yt t’më ledhatojë si fllad i lehtë.

QIELLI IM

Një copë e madhe dëbore mbi pisha

ka ngecur, sikur të ishte fole zogjsh,

dimri i egërsuar shpendët i përzuri,

por degët ruajnë sërish vendet bosh.

Kjo qeleshe gjigante në mbretërinë 

e gjelbër që bashkon drurët përreth

i ngjason një reje të bardhë puplore,

që në qiellin e lumturisë sime endet.

Qielli im s’është kurrë veç i kaltër,

një re melankolie ai mban gjithnjë.

MËKAT TË MBYLLËSH SYTË   

Mëkat të mbyllësh sytë në një ditë si kjo:

dielli i zjarrtë më dërgon me mijëra puthje,

nga dritarja hapur flladi fytyrën ledhaton

si një dorë dashurie e largët, e padukshme.

Asnjë e qarë fëmije nuk e trishton ajrin sot,

kaltërsinë e qiellit asnjë re s’mund ta grisë,

zëri im i zvargur nuk i ngjan një lëngate,

por një tingulli muzikor paksa melankolik.

Një mot të ftohtë dimri me rrufe e bubullima

do të doja t’më shoqëronte në largimin tim.

Është mëkat që të shuhesh në një ditë si kjo,

ku jeta buzëqesh e vibron në çdo thërrmijë.