Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Zyba HYSEN HYSA

ISHIM TË LUMTUR SI GJINKALLAT

Librin me poezi të autorit Adem Zaplluzha, "Ishim të lumtur si gjinkallat" mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

(E falënderojmë përzemërsisht autorin)

            PARATHËNIE

            RECENSION PËR LIBRIN “ISHIM TË LUMTUR SI GJINKALLA”

            “Letërsia është fantazi, por jo pjellë e një fantazie, është pjellë e një realiteti , për të ndritur udhën e drejtë një realiteti tjetër në të ardhmen...”

            Poezia është pasqyra e shpirtit të botës, shtimi dhe perfeksionimi i saj, tregon se plagët e botës janë në rritje, rënkimet e brengave çajnë qiellin, godasin Zotin dhe Zoti për t'i shpëtuar dhimbjes, shkarkon si muzë tek poetët, bijtë e tij hyjnorë, për të lëshuar peshën e dhimbjes në letër përmes vargut të poezisë... Poetët janë bijtë e Zotit, pa të cilët edhe vetë Zoti s'do të ekzistonte prej dhimbjes së plagëve të njerëzimit...

            Më ndodh shpesh të lexoj poezi... diku një varg e s'bën zemra më tej, diku deri në mes e ndërpres, rrallë më ndodh të lexoj poezitë deri në fund, por atë që lexoj deri në fund, i rikthehem për të dalluar mirë çfarë fshihet thellësive të saj…gjë që më ndodhi në poezitë e vëllimit poetik "ISHIM TE LUMTUR SI GJINKALLAT".Kur e fillova,s’ndalova në vargun e parë, as në mes të poezisë, i dola librit në fund me një frymë dhe thashë me vete: “Poezia është gulçima e një shpirti të robëruar… është flaka e lirisë së tij…”

            Ju kërkoni të jem RECENSENTE e këtij libri, po a mundem unë? Le ta them me pak fjalë: Je poet i madh! Unë kurrë s’do të krahasoja me poetët e mëdhenj botërorë, siç bëhet rëndom në recensionet e librave, do të thosha, se poezia jote është e ADEM ZHAPLLUZHES dhe kjo të ka bërë nder të madh, të ka dhënë emrin POET.

            Aq sa herë njihem me poetë të ndryshëm, po aq qëndroj dhe them me vete: “Ndodh kjo gjë në kombet e tjera?” Është e çuditshme: mund të jesh i burgosur, por shpirti mund të jetë më i lirë se në liri, mund të jesh i lirë e shpirtin mund ta kesh të burgosur. Kjo u shkon për shtat fjalëve të djalit të Prof. Dr. Isuf Luzajt, Kujtim Luzajt, kur e pyeta në një intervistë për librin studimor “Isuf Luzaj, Një Shtizë Diell mbi Atdhenë”, se ku ndjehej më mirë, në Shqipëri apo në Amerikë,ai u përgjigj: “Më i lirë isha në Burrel, me të dënuarit politikë! Atje trupi ishte i burgosur, por shpirti ishte më i lirë se ata që ishin jashtë dyerve të burgut, aty ishte ajka e Kombit, të gjithë intelektualët shqiptarë dhe bisedat me njëri – tjetrin e bënin shpirtin me krahë shpendi…”

            Librin "ISHIM TË LUMTUR SI GJINKALLAT" të poetit shqiptar, me banim në Kosovë, Adem Zaplluzhës, meqë ishte pak i njohur nga unë si dhe nga befasimi që përjetova prej bukurisë së vargut poetik, më shtyri kureshtja të lexoja biografinë e krijimtarisë së tij (për mua biografia e një krijuesi është kjo), ku mësova se kishte krijuar 149 vëllime poetike, një shifër marramendëse, që në shikim të parë, kush s’ka lexuar poezinë e tij, të jep atë përshtypjen e një mendimi, do të thosha pa bazë që qarkullon nga ata njerëz që kanë vakume mendimi dhe shpirti, se "Të shkruash shumë s'ka cilësi". Jo, kjo s’mund të përgjithësohet! Unë respektoj me përunjësi cilindo që shkruan dhe hesht duke i lënë kohës t’i vërë vulën veprës së tij, se ata që shkruajnë dhe ulërasin se çfarë kanë bërë, ndjejnë frikën e asimilimit të krijimtarisë së tyre nga KOHA.

            E kam thënë edhe herë tjetër, koha është një sitë sizmike që kurrë si ndal lëkundjet duke shoshitur, ajo ndan krundet nga mielli dhe miellin sipas kategorive; për bukë, për petë, për ëmbëlsirë... Të mos merremi me kohën, ta lëmë të të merret ajo me ne, por të hedhim një vështrim tangent në këtë libër, ku është derdhur frymë për të dhënë frymën hyjnore lexuesit, ashtu siç bëjnë nënat që marrin një majë luge nga gjella për ta provuar, që lexuesit t’i shtohet dëshira ta rrufitë poezinë e tij…

            E përbashkëta e tematikës së poezisë shqipe, sot dhe përherë (përjashtojmë poezinë e realizmit socialist që i këndoi një dashurie fantazmë, që shfaqej me petka engjëlli, por që fshihte brenda satanan) qëndron mbi 2 shtylla; dashuria për Atdhe dhe dashuria për njeriun mbështetur në virtyte.

            Të shkruash për Atdheun, duhet të njohësh plagët e tij, të ndjesh rënkimet e tij deri në palcë të shpirtit e shpirti gulçon e nëpër gulçime merr flakë poezia… Atdheu s’është thjesht një copë tokë e lënë trashëgim nga të parët, ai është burimi i frymëmarrjes sonë, është bërthama e kuanteve të shpirtit të njeriut, është tingulli i gjuhës, tingull që s’e gjen në asnjë gjuhë të botës, është ëmbëlsia e lindjes së diellit e pse dielli lind për gjithë tokën… është dëshira për tu prehur në gjirin e tij…

            Një popull nga më të lashtët, një popull që mbart me vete cilësitë më fisnike njerëzore, ku barbarët e stepave çfarë s'kanë bërë ta zhdukin, ta shpërfytyrojnë, prapë se prapë u ka mbijetuar shekujve duke i lyer ata me gjak e gjer t'i zërë gjaku shekujt e të kuptojnë padrejtësinë e madhe që i është bërë dhe bëhet këtij Kombi evropian, ngulur këtu para se të vinin këta që sot na lënë jashtë Evrope, ne do përleshemi, do kacafytemi, por s'do të zhdukemi... Te jesh dikush është diçka, por të dish të qëndrosh, kur të gjithë të sulmojnë, kjo është e admirueshme...  dhe kombi ynë është për tu admiruar me historinë e tij të lavdishme, janë për tu admiruar, ata bij të këtij kombi që me pushkë e me penë kanë vënë vulën e mos asimilimit të tij... 

            Në poezinë “Sa herë i shfletoj librat e vjetër” autori shprehet:

            “Çfarë gabimi bëmë

            Ku mëkatuam që kaq shtrenjtë

            Po e paguajmë

            Këtë heshtje tinëzare

            Na u djegën ullinjtë nëpër fusha

            Tok me drurët po kalben edhe rrënjët

            Sa herë që i shfletoj librat e vjetër

            Shoh se njëqind fytyra

            Na paska historia

            Deri në asht na e rropi lëkurën

            Nëpër furrat e gëlqeres i dogjën hartat.”...

Poezi nga libri i autorit Adem Zaplluzha "Ishim të lumtur si gjinkallat" 

SONTE PO I NGJAJNË HARRESËS

Sytë e tua si dy gaca

Çuditërisht

Sonte po i ngjajnë harresës

Ku ishe atë çast

Kur të kërkova mes yjeve

I shkunda të gjitha pemët e dynjasë

I përtypa si kau plak

Kullosat e egra të stepave

Vetëm bari i venitur mbeti mes dhëmbëve

Mbeti si degët e thyera të ullirit

Kot i zgjata duart deri te retë

Nuk pashë asnjë grua mes mjegullave

Vetëm Zoti i erërave

Në rrugën time të pazbuluar

Qëndronte si gjithmonë vertikalisht

Prishtinë, 16 shtator 2016

BRENDA MUREVE TË MYKURA

Një kohë e shthurur

Mbi çatitë e rënduara nga dëbora

Dëgjoj krakëllima sorrash

Acari troket në portat e mbyllura

Çmendurisht troket mbi pemët e ngrira

Hijet e zeza veç kanë dalë rrugicave

Bredhin si djajtë e Ferrit

Atdheu lëngon në shtratin e vdekjes

Një dimër i mermertë

Shpërdridhet brigjeve të Drinit të Bardhë

Mbi kalanë e qytetit një vijë e hollë

Laracon hartën e grisur

Brenda mureve të mykura

Nga një sëmundje e rend vuajnë tjegullat

Vija e hollë dhe heshtja i kanë ndezur qirinjtë

Heshtin edhe muret

Thua se kanë vdekur perënditë

Një zë më vjen nga lashtësia

Vjen dhe thotë se s’kanë vdekur perënditë

Por njerëzit me shpirtra të dyshimtë

KURSE E NESËRMJA ASKUND NË HORIZONT

Gjithmonë imazhet e njëjta

Mes pemëve

Një mur i rrënuar

Dhe disa fotografi surrealiste

Zgërdheshen nëpër skutat e braktisura

Lehja e një qeni s’paska të ndalur

Më duket se po i imiton

Imazhet e lashtësisë së Itakës

Lehin edhe kalimtarët

Kur parakalojnë pranë varreve

Një kohë e shthurur deri në asht

Bisedon me kryqin e drurët

Kavakët me flamuj në gjysmë shtize

Vajtojnë të djeshmen

Kurse e nesërmja askund në horizont

SËRISH TË LEHURAT E PANDALSHME

E gjithë kjo zhurmë s’do me thënë asgjë

Hijet e pemëve

Më nuk po u ngjajnë hijeve

Veç atyre që fshihen si lukunitë

Mes gurëve të varreve

Kjo natë e gjatë s’paska të sosur

Në heshtje i numëron lëkurat e regjura

I numëron pemët një nga një

Diku në fund të qytetit

Dëgjohen zërat e gjyshërve

Sërish të lehurat e pandalshme

Sonte plepat s’paskan gjumë

Nëpër faltoret e posa të ngritura

U prenë me qindra këndesa

Vallë si do të zgjohet nesër mëngjesi

NJERIU GJITHMONË PËRSËRITET

Duke ecur

I përsërisim hapat e harruara

Nëse ndalemi

Ndryshken kujtimet

Harrojmë se sa hapa i bëmë deri më sot

Njeriu gjithmonë përsëritet

Përsëritet si stërkalat e shiut imcak

I ngjason lumit të çmendur

Pa asnjë derdhje

I cili kurrë nuk ka të shterur

Ecëm dje

Po ashtu edhe sot i dëgjuam hapat e erës

Do ecim nesër dhe një tjetër nesër

Përtej pafundësisë

Përtej të nesërmes së pa lindur

Ju thashë s’do të ndalemi asnjëherë

Do i numërojmë çastet

Dhe hapat e drurëve të lodhur

Si kavakët do i numërojnë gjethet

Por ne gjithsesi do ecim përtej vetvetes