Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Drita LUSHI

       JEHU I ZËRAVE

Librin e autorit Adem Zaplluzha, "Jehu i zërave" mund ta shkarkoni falas në sektorin

„Literaturë“

(E falënderojmë përzemërsisht autorin)

            JEHU I ZËRAVE SI JEHU I  SHPIRTIT

            “Jehu i Zërave” e sjell përsëri në vëmendjen e lexuesit dhe në kënaqësinë time të leximit autorin Adem Zaplluzha,poezitë e të cilit më tërheqin gjithnjë drejt tyre, si për spontanitetin, për të papriturën e fjalës, për mendimin poetik, si në gjetje,trajtim,dhe në strukturë, vazhdimisht me kënaqësi dhe ëndje.

            Ky libër, përbëhet nga tre cikle, që duket se kanë emërtim të veçantë, por në tërësi janë pjesë e një trupi poetik ku autori Zaplluzha na përshfaqet i plotë duke i qëndruar besnik stilit të tij të të shkruarit ku herë ngre krye fantazia, herë abstraksioni, herë jeta dhe fjala e thjeshtë e kuptueshme, të gjitha të ndërlidhura në art e më shumë ndihet shpirti i tij shumë i ndjeshëm dhe talenti poetik.

            Ademi rrugëton çdo ditë me poezinë, por jo si një udhëtar i rastësishëm, ai udhëton në shtigjet poetike poetikisht, dhe madje i drejton rrugën asaj duke e udhëhequr në vende e imagjinata, duke na përshkruar tablo, ku lexuesi ndalet dhe gjen të gjitha gjendjet: trishtimin, gëzimin, lotin, dashurinë, mallin, dashurinë për Atdheun, për njerëzit, për tokën, për çdo gjë.

            Ai dhe kur shkruan trishtueshëm, i vesh nota poetike kësaj gjendje dhe të fut në përjetime e ndjesi ashtu siç ndjen vetë.

            Poezia e tij është një shtrat modernizmi,një stil tipik origjinal ku dhe nëse nuk lexon emrin “Zaplluzha” dallon menjëherë poezinë origjinale të tij.

            Cikli parë i librit  “Sonte nuk ka vdekje”është një shportë me ndjesi të bukura, që autori, poezi pas poezie e mbush të plotë tablonë e shpirtit te tij të ndjeshëm e pikërisht nga kjo vjen tisi i trishtimit poetik,sjellë në art përmes vargut të tij, që ndalesh shpesh ta lexosh së dyti:

            “Pata kohë të mbërri

            Deri te ëndrra e një druri,

            që flinte ditën”

            -Shprehet Ai, në mënyre metaforike, që të ngjall “zili” për mendimin dhe  shprehjen.

“vetëm flutura e kaltër mund të vijë tek unë” vazhdon ai tek poezia “Mos pritni të kthehem” duke i dhënë një ngjyrë të kaltër dhe trishtimit.

            “Qyteti im në 6 mars 2015”- është një poezi pikturë ku në çdo varg shohim një ngjyrë dhe na përshfaqet një tablo e Qytetit të poetit në atë datë. Ndihen nota trishtimi shpesh, por ato kalohen, sepse nga trishtimet, lindin pikërisht vargjet dhe poezitë më të bukura që u mbeten viteve, si në strofën e mëposhtme;

            Këtu qajnë edhe drurët

            Aleja e gjunjëzuar

            I fshinë lotët e ngrira të kujtesës

            Me vite të tëra

            Në Kosovë

            Si kërthi dënes malli i pragjeve

            Mendimi i tij filozofik, ecën krahas atij poetik, dhe është sintezë e një jete plot me vite e jetuar dhe me vëmendje dhe sy kritik ndaj fenomeneve të ndryshme njerëzore:

            Nuk mund t’i bëjë njeriu

            As nuk mund të lind

            E as s’mund të vdes brenda ditës”

            Ai e  ka epiqendrën e vet të jetës Atdheun, për të cilin shkruan pa reshtur vargje, dhe kjo,është një dashuri pa kushte dhe e ndërsjellët;

            “Ato ditë

            Atdheu më dukej si një zebër e plagosur

            E trishtuar mes njerëzve

            Nëpër ballkone të vetmuara

            Asnjë flamur lufte

            As flamujt e bardhë nuk valonin çative”... 

Poezi nga libri i autorit Adem Zaplluzha "Jehu i zërave"

PATA KOHË TË MBËRRI

Ishte natë e sertë

Ashtu edhe të tjerët më thanë

Marrëzisht u besova fjalëve memece

Fshehtas nga fytyra e erës sajova

Lëkurën time të bronztë me aromë portokalli

Nuk di se sa lloj lulesh u fishkën

Nën qiriun që ndizej në heshtje

I cili sa herë i lëvizte shpatullat

Zvogëlohej tej mase

Në hapësirën e brymtë

Edhe dy ditë ndoshta edhe më pak

Pata kohë të mbërri

Deri te ëndrra e një druri që flinte ditën

Kurse netëve të vona

Shndërrohej në një makth të trishtë

Nuk di se kujt ia shita zhgjëndrrat e mia

Por i ngjaja drurit lakuriq në shtrojerë

Degët i varrosa thellë

Në tokën e etur

Pa pas asnjë varr përreth

Ngula një kryq pranë një peme të vetmuar

I MBËSHTETUR PËR DRURIN E KUJTESËS

Posa qëmtova lëkurën e unit tim

Hyre edhe më thellë në qenien e kujtesës

I pyeta gjyshërit e gjyshërve

Në ajrin e tendosur

Si tel violine

Luhej në eter një valle e lashtë pagane

Brenda meje si përherë shiu trokite

Trokite si murrlani i çmendur

I mbështetur për drurin e kujtesës

U bëra zë fiseve

Që të mos shtrojnë

Të dymbëdhjetë sofrat te rrapet

Koha është sot ose kurrë

Që të ulemi rreth një sofre

Ta shtrojmë dashurin tonë

Të madhe

Atë bukë të përditshme

E cila rritet si pema e shenjtë në shpirt

Pastaj ashtu siç dinë vetëm gjaku

Ta ndjenë ngrohtësinë

Dhe afshin e dheut nën këmbë

Ne duhet të mësohemi

Njëherë e përgjithmonë

Se atdheu ka nevojë

Aq shumë ka nevojë për ne sa që

I ndizet gjaku në shpirt po nuk i ndihmuam

MOS PRITNI TË KTHEHEM

Për befasinë e çdokujt

Sonte nuk kam nevojë për asgjë

Dhe për askënd

Po ju them askush nuk më duhet

Në këto çaste të trishtuara

Vetëm flutura e kaltër mund të vij te unë

Zëshëm po ju përgjigjem

Nuk më duhet askush

Më leni rehat

As unë nuk i duhem vetvetes

Çfarë po bëni ju me duart e juaja

I keni zgjidhur mendimet

Dhe askund nuk po i ndalin galopet e egra

Mos më pritni të kthehem

Kësaj  rruge të stërzgjatur

Askund nuk po i duket as fillimi

Po ashtu  edhe fundi

Po i përngjanë fjalëve që s’kanë të sosur

JASHTË PORTAVE BLEGËRON NATYRA

Kam mbetur si një stërqokë

I lagur nëpër xhadetë e dynjasë

Askund asnjë zog mali nuk fluturon

Era buluron si kau i plagosur

Dita paska marr shumë keq nën udhë

Po marrin fund të gjitha tregimet

Edhe pakëz ka mbetur kjo udhë e gjatë

Jashtë portave blegëron natyra

Kurse përbrenda meje

Po frynë furtunë e fortë e po bënë shtrëngatë

Kjo pranverë e lumtur po vjen pakëz si vonë

Kudo lejlekët paskan hyrë në valle

Një lojë e lashtë prej pantomime

Butësisht i ndez shpirtrat

Ndizen edhe shamitë e nuseve sorkadhe

Tej maleve të mira paskan dalë zanat

Lozin si askurrë më parë

Një valle të lashtë të shpatave të zjarrta

Nëpër pragje shtëpiash si nuset dalin nënat

Shndrinë bukuroshet si në kohërat e arta

NUK NDALEN AS GJËMAT E NËNDHESHME

Sivjet zogjtë na braktisën shumë më herët

Se viteve të tjera

Nëpër ahishtat e fshatit po frynë dimrat

Acari tinëzar  dhe i paparë

I është mbështetur Gurit të Zi

Trishtimi zgërdheshet buzë përroit

Një dru i trashë bungu si herëve të tjera

Paska rënë në dy gjunjë

Nëpër zgërbonja shpirtrash

Nuk dinë të ndalen shirat e brymta

Kjo shtrezë e mavijosur

I mbuloi si me jorgan plagët e pemëve

Stuhia e acartë as sonte nuk ndalet

Nuk ndalen as gjëmat e nëndheshme

Të varreve të stërgjyshërve

Një zë i përzier me zërat e kallkanëve

Jehon i tëri i trishtuar

Si gjethi i zverdhur plandoset për toke

Shpirti i trungut të një lisi të lartë