Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Bhagwan Rajneesh - OSHO

Shqipëroi: Hasan HAMËZBALA

KUDO QË ERA T’JU SHPIE

Njerëzit fillojnë të mendojnë për të tjerët vetëm shkaku se dëshirojnë t’i ikin mendimit për vetveten. Ata fillojnë të mendojnë për epokën, për kohën, për turlifarë planetësh, për atë se çka po ndodh me vetëdijen njerëzore dhe të gjitha këto vetëm për atë që t’i iket problemit themelor: çka po ndodh me vetëdijen time?

Nxënësi:

“Si edhe të gjitha retë, edhe retë e bardha drejtohen nga era. Cili është tash drejtimi i erës? Dhe a ekziston potenciali i caktuar i kësaj epoke?”

Osho:

Retë e bardha nuk drejtohen nga era. Dukuria e drejtimit ekziston vetëm nëse ekziston rezistenca. Nëse reja e bardhë dëshiron të shkojë në lindje, kurse era fryn kah perëndimi, atëherë ekziston drejtimi – shkaku se atëherë ekziston rezistenca. Por, nëse era nuk shkon askund, lindja dhe perëndimi janë e njëjta gjë, rezistencë nuk ka; nëse nuk ka qëllime në asnjërën pjesë të resë, atëherë era nuk mund ta drejtojë.

Ju mund të drejtoni dikë vetëm nëse nuk është i gatshëm të lundrojë, të lirohet. Por, vetë dukuria e resë së bardhë nënkupton relaksimin më të thellë. Nëse era niset kah lindja, reja e bardhë është e gatshme. Aty nuk ka asnjë “jo”, kurrfarë refuzimi. Nëse reja është nisur kah perëndimi kurse era niset drejt lindjes, reja ka për ta kthyer drejtimin.

Era me asgjë nuk drejtohet. Për drejtim ka nevojë vetëm nëse dikush është kundër.

Njerëzit gjithnjë vijnë tek unë dhe më përbejnë: “Drejtona”. Ata dëshirojnë t’i udhëheq. Dhe unë e di se çka më thonë me këtë – se nuk janë gati. Përndryshe, çka u duhet që të udhëhiqen nga dikush?

Mjafton që jeni me mua. Përmes kësaj çdo gjë ka për të ndodhur – era fryn kah lindja edhe ju lundroni kah lindja.

Por, ju më përbeni: “Udhëhiq”! Ju luteni: “Drejto”.

Ju kështu tregoni se jeni kundër. Ju me anë të kësaj kundërshtoni, refuzoni. Ju keni për të luftuar. Kjo është gjëja e parë. E nëse në re nuk ka qëllime, si keni për ta bërë dallimin se çka është reja, e çka era. Kufizimet ekzistojnë ekskluzivisht me qëllimet.

Mbajeni në mend këtë, kjo duhet të jetë botëkuptimi juaj themelor: kufijtë në mes jush dhe meje ekzistojnë vetëm shkaku i qëllimeve tuaja. Ju jeni këtu, të rrethuar nga qëllimet. Atëherë unë vij dhe konflikti lind.

Reja nuk ka qëllime; e ku janë atëherë kufizimet? Ku atëherë era përfundon e ku fillon reja. Era dhe reja janë një. Reja është pjesë e erës. Era është pjesë e resë. Fenomeni është i pandarë.

Dhe kështu era fryn në tëra drejtimet. Kësisoj, problemi nuk qëndron në zgjedhjen e drejtimit; problemi është si me u bë re. Era fryn në të gjitha drejtimet. Lëviz, ndryshon; mësyn pandalim. Vërtet udhëheqje nuk ka. Hartë në tërë këtë nuk ekziston; e tërë çështja është e paskicuar. Këtu s’është askush që drejton dhe komandon: “E tash – marsh në lindje, tashi – në perëndim!” Jo. E gjithë ekzistenca e valëzon këtë dukuri dhe lëviz bashkë me të. Jeta pulson – çdo udhëheqje i takon kësaj.

Dhe kur unë them mu të gjitha drejtimet, unë mendoj edhe në drejtimet e mira edhe të këqijat, edhe në ato morale edhe në ato jomorale. Kur them: të gjitha drejtimet, atëherë vërtet edhe mendoj në të gjitha drejtimet. Sepse era edhe ashtu fryn në të gjitha drejtimet. Gjithmonë kështu ka qenë.

Dhe për këtë mbajeni në mend: kurrë nuk ka ekzistuar ndonjë periodë posaçërisht shpirtëror e as që megjithatë ka ekzistuar ndonjëfarë kohe veçanërisht antireligjioze – as që mund të ekzistojë. Njerëzit  mendojnë në këtë mënyrë vetëm shkaku se kjo u fal ego-ndijim të caktuar.

Në Indi njerëzit mendojnë se dikur herët, në kohërat e lashta ka ekzistuar epokë e pastër shpirtërore mbi tokë – kurse tani, kinse çdo gjë është prishur; kjo është kohë e errët. Por, të jem i sinqertë – kjo është marrëzi e plotë.

Shpirtërorja nuk është e lidhur me kohën, veçse me kualitetin e mendjes.

Pra, kjo nuk është çështje e kësaj natyre - nëse reja niset për në lindje do të jetë e frymëzuar; e – nëse niset për perëndim do të jetë e kundërfrymëzuar. Jo. Nëse reja nuk ka dëshira, kudo të shkojë – ka për të qenë e frymëzuar. Por, nëse reja ka dëshira, kudo të shkojë – ka për të qenë e kundërfrymëzuar.

Ekzistojnë vetëm dy lloje resh – vetëm disa janë pa vullnetin personal; gjithë të tjerat kanë vullnetin e tyre personal, e bashkë me këtë edhe projeksionet, dëshirat, idetë e veta personale. Retë e tilla luftojnë me erën, e sa më shumë që të luftojnë për aq më tepër janë të mbushura agoni. Kurse lufta nuk çon askund sepse nuk kanë gjasa për fitore. Luftuat ju apo jo, nëse era niset kah lindja, duhet ta pasoni. Mundeni  vetëm që të merrni me vete kujtimet për betejën e humbur, kujtimin se dikur herët keni qenë luftëtar i madh, dhe kjo është e tëra.

Por, ai që e kupton se ku është esenca, e ndërprenë grindjen. Ai më tej  nuk përpiqet as të lundrojë; tashi thjesht i jepet amzës. Ai e merr atë rrymim të përjetshëm si instrument; ai bëhet një me rrymën dhe lëviz në harmoni. Kjo është ajo që unë e quaj dorëzim total; kjo është ajo që shkrimet e lashta e quajnë qëndrimi i adhuruesit. Duke u dorëzuar, ju nuk jeni. Dhe tashi, kudo që era të niset, ju e pasoni. Ju është zhdukur çdo veçori e vullnetit.

Kështu gjithmonë ka qenë. Në të kaluarën ka pasur shumë guru të cilët kanë lundruar me retë e bardha. Por kështu është edhe sot. Në të kaluarën ka pasur plot re të çmendura, të zeza, re të mbushura vullnet, dëshira, ardhmëri. Edhe sot ka; mu njësoj të atilla.

Përmes dëshirave bëheni re e zezë – shumë e rëndë. Pa qëllime, pa dëshira, bëheni re e bardhë – re pa peshë. E të dy mundësitë janë gjithmonë të hapura. Vetëm nga ju varet se a doni të dorëzoheni apo të luftoni.

Dhe mos mendoni më për kohën, për epokat. Koha është plotësisht indiferente. Ajo askë nuk ka për ta shtyrë të bëhet Budë; ajo askë nuk ka për ta penguar të bëhet Budë. Koha dhe epokat janë thjesht indiferente.

Lejojani vetes zbrazëtinë – dhe ajo ka për të qenë kohë e artë. Lejojani vetes që të jeni të mbushur me gjithkë dhe me gjithçka dhe ajo automatikisht ka për të qenë periudha më e errët – lulëzimi i plot i kali yuga-s. Ju e krijoni kohën tuaj, epokën tuaj rreth vetes. Ju jetoni në epokën tuaj personale, në kohën tuaj.

Dhe mbajeni në mend, ne nuk jemi njëkohor në tërë këtë. Personi siç është Jezui është i lashtë! Ai mund të jetë fare pranë jush, por është i lashtë në çdo kuptim. Ai ka jetuar aq gjatë, ashtu pafundësisht – nuk mund ta quani modern. Ka jetuar ashtu plotësisht saqë ju nuk mund të thoni se Isai i takon një fragmenti të caktuar kohor. Ai nuk është pjesë e botës së modës që vjen dhe shkon.

Duke jetuar me absolutin – bëheni absolut. Duke jetuar me të pakufishmen - bëheni të pakufizuar. Duke jetuar me pakohësisnë – bëheni të përjetshëm.

Por pyetja juaj është interesante edhe në një kuptim tjetër. Gjithkund në botë, dhe kjo gjithmonë, njerëzit kanë pasur ndjenjën se periudha e caktuar, koha e caktuar e ka kulmin e vet; e kanë pasur ndjenjën se afër është ndonjëfarë klimaksi, një kreshendo; sikur kemi arritur ndonjë pikë shumë të rëndësishme në evolucion, sikur në çdo moment diçka në kohë ka për të eksploduar. Por, po deshëm të jemi të sinqertë – kjo është po ashtu egoentuziazëm. Secila kohë mendon në këtë mënyrë. Diçka me ne vjen gjer tek kulmimi. Diçka e veçantë ka për të ndodhur në këtë planet. Dhe gjithmonë ka qenë kësisoji!

Thuhet se Adami i kishte thënë Evës gjersa kalonin nëpër dyert e kopshtit të Edenit: “Pikërisht tani po kalojmë nëpër transformimin më të madh në histori.” Njeriu i parë është menduar dhe ka thënë: “Transformimi më i madh...!”

Dhe nga atëherë çdo epokë për vete ka menduar se po e arrin kreshendon, njëfarë pike kulmore të transformimit, pikën-omega të caktuar, ku çdo gjë vërtet do të eksplodojë e kur qenia e re do të lindë më në fund. Por krejt këto janë vetëm shpresa të zbrazëta, ego-dalldisje afatshkurtra, pakuptimësi. Këtu jeni disa dekada, tërë kohën shpresoni, vdisni, e pas jush vjen gjenerata e re me mendime plotësisht identike.

Kreshendoja arrihet – jo me kohën, jo me epokat, por me qenien. Kreshendoja është arritur ekskluzivisht me vetëdije, e jo me të pavetëdijshmit kolektivë.

Ju mund të bëheni person shpirtëror. E koha është e mirë, secila kohë është e mirë për këtë. Dhe mos mendoni së tepërmi për të tjerët sepse kjo bëhet mënyra më e mirë për të ikur nga vetja. Dhe mos mendoni së tepërmi për epokat dhe për gjininë njerëzore – sepse mendja është aq dinake, ju s’keni as ide sesa dinake që është.

Mu para disa ditësh kam marrë letër nga një miku im. Më shkruante se ishte aq i dëshpëruar me, tashmë ish-të dashurën; thoshte se e kishte kuptuar se dashuria në realitet është aso mjerimi saqë kishte vendosur të pushojë së dashuruar individualisht – prej tashi, ashtu kishte shkruar, ka për ta dashur vetëm njerëzimin.

Tashi ai e ka lehtë ta dojë njerëzimin. Të gjithë ata që nuk janë në gjendje ta duan njeriun zënë ta predikojnë dashurinë ndaj njerëzimit. Sepse – atëherë nuk ka probleme. Ta duash njeriun është tejet vështirë, kjo vetvetiu mund të jetë ferr. Kjo mund të jetë ferr shkaku se kjo mund të bëhet edhe parajsë.

Ne gjithmonë diçkahit i ikim. Njerëzit fillojnë të mendojnë për të tjerët vetëm shkaku se dëshirojnë t’i ikin mendimit për vetveten. Ata fillojnë të mendojnë për epokën, për kohën, për turlifarë planetësh, për atë se çka po ndodh me vetëdijen njerëzore dhe të gjitha këto vetëm për atë që t’i iket problemit themelor: çka po ndodh me vetëdijen time? Çka për t’i ndodhur vetëdijes sime?

Vetëdija juaj duhet të jetë pikësynimi juaj. E çdo kohë për këtë është më tepër se e mirë.

Pjesë nga libri  “RRUGA IME, RRUGË E REVE TË BARDHA”