Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Ferid SELIMI

KUJTIMET E THINJUR

Romanin e  autorit, Ferid Selimi „Kujtimet e thinjur”“, mund ta shkarkoni falas në sektorin:

„Literaturë“

E falënderojmë autorin përzemërsisht për këtë vepër  të mrekullueshme.

        Para meje qëndronte një mesoburrë, me kokën tullac, me një fytyrë të sheshtë dhe të butë, por të thyer nga koha. Vërehej një valëzim i lehtë në sipërfaqen e fytyrës së tij me ca vija të ngritura e të thelluara në të. Vijat që dukeshin si të vizatuara, nuk tregonin një lëkurë, një ten fytyre të lënduar me ndonjë mjet. Ajo nuk ishte vrarë, as gërvishtur. Ishin  ato pak rrudha që tregonin vijën jetësore, jo edhe aq të rehatshme të Ramadan Fazë Kuqit.

        Këto vija të theksuara ishin gjurmë të jetës së tij, të jetës me plot brenga dhe mall për vendlindjen.

        Ishte fillimi i viteve të gjashtëdhjeta të shekullit të kaluar, kur ai kishte emigruar në perëndim. Së pari, në Angli e më pas në Skandinavi. Nuk ishte më tepër se njëzet e pesë vjet, kur si student udhëtoi për në Angli, prej nga për plot dyzet vjet nuk e kishte parë këtë qytezë ku kishte lindur dhe ku kishte kaluar tërë fëmijërinë dhe një pjesë të djalërisë së tij të hershme. Çdo vijë në fytyrën e tij tregonte një dhjetë vjetësh të humbur larg vendlindjes. Larg familjes së tij të ngushtë. Larg përjetimeve të tij fëmijërore e rinore. Dhe jo rastësisht, dy vija i kishte në një pjesë të fytyrës dhe dy të tjera në pjesën tjetër.

        Vijë-rrudhat në fytyrën e tij nuk ishin edhe aq të gjata por, secila nga to, rrëfente një periudhë dhjetëvjeçare të kaluar në mërgim. Ato i shfaqeshin më tepër kur ai buzëqeshte me kënaqësi. Kënaqësia për të, ishte e madhe, ngase pas kaq e kaq vitesh, ai qëndronte në truallin e vet.

        Ishte realizuar dëshira e fortë për t’u kthyer përsëri në qytezën e tij të bukur. Ishte kthyer për t’u ndeshur me kujtimet që tashmë ishin thinjur. Kujtimet, që i kishte mbuluar jorgani kohë, por që nuk kishin tretur. Ashtu, palë-palë, ishin strukur në shtratin e kohës mu si vitet e tij të kaluara në mërgim. Tani ishte në shtëpinë e lindjes për të rijetuar kujtimet mbi të shkuarën. Për të parën herë pas tërë atyre viteve nuk e ndjente veten të huaj.

        Kishte të veshur një këmishë me krahë të shkurtër dhe pantallona po ashtu të shkurtra. Kjo mbase ishte një veshje jo e zakonshme për një gjashtëdhjetëvjeçar, por ama tregonte lirinë që kishte në shtëpinë ku kishte lindur. Mbi të gjitha, mbizotëronte ajo thënia se njeriu në shtëpinë e vet mund të rrijë edhe lakuriq. Por, ama, i kishte hije ajo veshje.

        Edhe pse kishte kaluar më se një gjysmëshekulli të jetës së vet, ai kishte një shtat atleti. Mbase ushtrimet fizike që i kishte nisur si fëmijë, e që nuk i kishte ndërprerë gjatë gjithë asaj kohe që jetoi në mërgim, ishin ato që i kishin ndihmuar që gjatë tërë kohës të dukej më vital për vitet që e rëndonin.

        Pasi u përshëndetëm me një përqafim të ngrohtë, më tregoi vendin ku të ulesha, dhe filloi të rrjedhë biseda…

2.

        Kisha biseduar me shumë njerëz, të njohur e të panjohur, por një bisedë të tillë me një njeri që nuk e kisha parë kurrë e as më kishte njohur, nuk e mbaj mend të ketë kaluar aq mirë. Mendimet dhe vlerësimet vinin vetvetiu nga të dyja palët. Si nga ai, po ashtu edhe nga unë. S’di ku i gjenim gjithë ato fjalë për bisedë. Nuk vonoi shumë dhe biseda mori kahe mu në atë drejtim të cilin e preferonim, mbase që të dytë. Ajo ishte bisedë rreth tregimeve dhe personazheve të tij, me të cilët njihesha që nga fëmijëria, që nga ajo kohë kur i lexoja me kureshtje dhe entuziazmohesha me gjitha ato përshkrime të ndodhura në krijimet e tij.

        Provinca i ka të mirat dhe të këqijat e veta. E mira e jetës në provincë e që të mban gjallë gjithnjë është se nuk kalon ditë pa ndodh ndonjë ngjarje. E ato rriten e rriten dhe zbukurohen gjatë rrëfimit. Ngjarjet vetvetiu fitojnë gjallëri dhe mbeten jetëgjata. Ndërsa e keqja, nëse mund të merret si e keqe, është, se provinca që identifikohet me një qytezë dhe fshatrat për rreth, gjendet larg qendrës dhe duket se lihet pak anash, injorohet.

        Derisa bluaja nëpër kokë të mirat dhe të këqijat e provincës, bashkëbiseduesi im më zgjoi kureshtjen duke thënë:

        - Lagjja e jevgjve nuk kish ndryshuar edhe aq shumë! -tha Ramadani i Fazë Kuqit, me një të folur të mirë të shqipes standarde.

        - I kujtoj mirë ato shtëpi të vogla, çatitë e të cilave ishin të mbuluara me qeramidhe të maxhupit. -vazhdoi ai, pa pritur përgjigjen a vlerësimin tim. Kurse unë, ashtu i hutuar, ende nuk isha kthjell nga ato mendime që ma kishin pushtuar trurin, vetëm bëra me kokë në shenjë pohimi.

        Njëmend ishin ende po ato shtëpi të ulëta, përdhese, me dritare të vogla të kthyera kah rruga e të cilat ishin të mbrojtura me cilindra të hollë hekuri. Gati tërë kohën, dritaret e shtëpive të jevgjve ishin të hapura dhe nga to dilte një erë kundërmuese. Dhomat e atyre shtëpive nuk ishin të dekoruara. Aty mund të shihej ndonjë vitrinë e vjetër, ku zakonisht i vendosnin gotat e çajit, disa filxhanë dhe ndonjë figurë tjetër. Nuk ishin të shtruara me dërrasa, por toka ishte mbuluar me një mushama e diku-diku ndonjë qilim i lirë.

        - Pavarësisht nga kjo mënyrë e jetës së tyre, unë isha i motivuar nga jeta që bënin këta jevg, të cilët si duket, - tha ai duke më shikuar në sytë, -shumica më nuk ishin në mesin e të gjallëve. Pastaj, sevdalliu Zejna, ishte një ndër personazhet e mi. Dëgjova të ketë vdekur. E ka dashur jetën ai. -përkujtonte ditët e rinisë dhe qeshi.

        Pjesë nga romani “Kujtimet e thinjur”