|
NGA
FISI IM BYTYQ
Më duket se kur gjeneza e njeriut
Ishte në udhëkryq
Në këto shpirtra malesh!
Si nëpër balada
Mbiu nga dheu amë
Një fis i pavdekshëm
Fisi im bytyq.
Aq shumë i donte dyndjet
Saqë foletë e ekzistencës
I ndërtoi nëpër botë,
Ky fis sa trim
Po aq edhe bujar.
Ka se për çfarë të mburret
Ndër shekuj
Me të kaluarën edhe sot.
Shikoni këto male
Atje pas shpinës së atyre kreshtave,
Dhe nëpër udhët e kujtesës...
Kudo do të rastisni
Të ngulur në shpirtin e tokës.
Nga një kryq
Lënë një lloj pengu,
Në shpirtin e këtyre trojeve
Nga fisi im bytyq.
PO TË ISHTE NDRYSHE
Prolog
Kur kohërat e zeza
Depërtuan nëpër grykat e maleve
Nga gjiri i Ilirisë,
Dolën sheshit
Burrat ngjeshur me patërshana.
Si një sëmundje e keqe
Legjionet e tmerrit,
U vërtitën fushave
Dogjën anijet,
Por një anije legjendare
U bëri ballë vdekjeve!
Diku në parzmën e maleve
Tok me pishat e bardha,
Ndizeshin zjarret e lirisë
Çoheshin peshë
Dallgët e shthurura të Adriatikut.
Atdheu në rrezik
Nën bedenat e kështjellave
Nga një kllapi e madhe,
Si kuçedrat zgjoheshin burrat
Në të katër anët e vendit
Jehuan daullet e kushtrimit.
Për ta mbrojtur nderin e Arbrit
Nga legjionet e zeza,
Dolën djemuria në bejleg
Ku trimat e çartur
Ia kalonin
Me dhjetëra herë trimave.
1.
Prijësi im
Ju nuk e deshët famën,
As pekulet
Nuk ju thirri kryqi i shkulur,
Por u kthyet , o Gjergj i madh
Pas zërit të atdheut.
Sytë tuaja të kaltër
I përngjanin lotit të Adriatikut,
Erdhët
Mbi një kalë prej vetëtime!
Në majat e Krujës krenare
Mbollët pas një kohe të gjatë,
Shumë të gjatë
Mbollët ullirin e lirisë.
2.
Pas Jush u ngritën ortekët
Prej njerëzve,
Lirinë si ormi ia sollët atdheut.
Disa thonë se ishit atleti
I krishterimit,
Sykaltri im
Unë pohoj të kundërtën.
Erdhët mbi një kalë të bardhë
Si dëbora e Krujës,
Dhe populli Ju pagëzoi
Atleti i lirisë.
3
Akoma edhe sot
Kudo nëpër Dardani përsëriten
Fjalët e tuaja:
“Lirinë nuk ua solla unë
Por e gjeta në shpirtin e juaj”
Kryetrimi im
Sa shumë i përngjani Krishtit,
Kryqi i Juaj ishte shpata
Dhe shpirti i popullit.
Kalëruat nëpër shtigjet e viteve
Kalëruat si perëndi
Mbi një kalë prej vetëtime.
Si zëri i një perëndie ilire
Dëgjohej piskama e maleve
Sykaltri im.
Si zëri i juaj prej zjarri
Dëgjohej ajo thirrje e lashtë
Ilire
E atdheut të shkelur.
4.
Sa herë që burrat i grithnin fytyrat
Ju ishit pranë tyre,
Dhe si engjëlli i mirë
Me gjuhë prej shpate
I shëronit dhembjet.
Jo vetëm të njerëzve
Por edhe kuajve
Dhe të gurëve.
Vetullat si patërshanat ilire
I mbulonin plagët e lisave,
Kur qanin nënat
Nga trishtimi
Hingëllonin edhe kuajt e luftës.
E luftërat
Nuk kishin të ndalur
Në zemrën e shkrumbuar të Ilirisë.
5.
Prej një lufte në tjetrën
Shndritnin shpatat mprehta,
Nuk pushonin së kënduari
As xhubletat.
Daullet e kushtrimit
Zgjoheshin para agimeve të pagjumë,
Aq shumë e donin lirinë njerëzit
Sa që asnjëherë nuk fjetën.
Kurse Ju Imzot
Zgjoheshit mbi kalin e erërave!
Zgjoheshit i përgjumur
Dhe si dragonjtë e përrallave
I shtrëngonit dizgjinët.
Shpeshherë e dëgjoja plakun tim
Kur thoshte:
Biro !
Gjergji kurrë nuk ka fjetur!?
Po të ishte ndryshe
Nuk di!...
Se në cilin Ferr
Do të zgjoheshim
O Gjergj beu i madh.
EPILOG
Një popull që fle
E pret një rrugë e ngratë
Thoshte im atë.
O lum miku
Uji fle,
Por jo edhe armiku!
Ti, o i lumi hapi sytë
Nëse do
Në lotin tënd mos me u mbytë.
Thonë se,
kështu fliste një urtarë
Kur thyhej ndonjë degë e tharë.
Prishtinë, 01 shtator 2013
Poezi nga libri "Kur dehen perënditë"
|
