Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Përparim HYSI

KURTHI  I MËNDAFSHTË I DASHURISË

Tregim

       Por kot nuk thonë: dashuria nuk ka moshë. Dhe kështu ndodhi me të vërtetë. Rashë në dashuri si një vajzë adoleshente. Dhe ai qe moshatar. Ne qemë të dy si fajtorë pa faj.

            Unë që po tregoj këtë histori, jam Rozi. Emëri im i plotë është Rozeta, por shkurt më thërresin Rozi. Por për ç'do tregoj, nuk ka rëndësi fare as emëri (i gjatë apo i shkurtër) dhe as mbiemëri. Tek zë të rrëfej,  e ndiej një lloj përskuqje mbi fytyrë, se nuk është dhe aq lehtë që të heqësh petët e një lakrori të tillë. Shkurt: sado mezogrua, kam rënë në dashuri. Natyrisht, kushdo që më njeh, do zërë e kushedi se  ç'thashethem do tjerrë mbi shtëllungën e vënë mbi furkë. Por unë nuk stepem: i kam marr parasysh të gjitha. As që më shkonte në mendje që do ribija në dashuri. Kur them  do ribija, kuptohet që unë e kam kaluar me kohë Rubikonin. Me dashuri e mora timshoq dhe  kemi bërë dy fëmijë: çupë e djalë që, tani, kanë krijuar familjet e tyre. Nuk është hiç e morlashme që në këtë moshën time (gati për të dalë në pension), rashë në kurthin e mëndfashtë të dashurisë. Rashë dhe shkoi e vate. Nuk e kuptoj dot se si ndodhi.

            Me timshoq kemi  shkuar mirë dhe kurrë nuk jemi grindur. Vaj fare jo (se ku ka shtëpi pa "sherre" të vogëla?), por e kam fjalën kurrë nuk kemi patur zënka nga ato që shkaktojnë ftohje mes çiftesh apo dhe ca më keq: ndarje. Imshoq është i butë  si një qingj dhe, në ka vend për "mëkate, po të shprehem kështu, mëkatarja jam unë. Ai kurrë nuk ma ka prishur qejfin dhe unë, siç duket, ngopur nga ky trajtim kaq familjar, duket u "vela" dhe po  kërkoja "mera" tjetër për kullotë. Kështu duhet të jetë, patjetër. Nuk kam se si  i vë faj atij. Por, në fund të fundit, a jam fajtore vërtet?

                                                       *      *    *   

            As do më shkonte në mendje se do ndodhte kjo tronditje familjare në një moshë si imja? Por kot nuk thonë: dashuria nuk ka moshë. Dhe kështu ndodhi me të vërtetë. Rashë në dashuri si një vajzë adoleshente. Dhe ai qe moshatar. Ne qemë të dy si fajtorë pa faj. Pa menduar se i bëj qejfin vetes, ende mbahem mirë. Ende i shoh ata sy që më ndjekin. Nuk kam rendur shumë pas kozmetikës dhe fytyra ruan po atë freski që nuk u ka lënë vend rrudhave. Jam si një tokë e shëndoshë që, ende, ka nevojë për plug. Këtë "tokë e shëndoshë që ka nevojë për plug", ma  tha  ai. Eh, se si është nga goja! Brisk! E thotë fjalën dhe ja tek të ngulet si ato peronat në mur. Jo. Nuk është nga ata që të vardiset dhe të lehë si ato konet: ham-ham. Është i kursyer, por...

            Me profesion dhe ai, si unë, është mësues. Jemi të një dege. Tha ai, kur qemë në një seminar kombëtar: - Mua dhe ty (pra,e kish për mua, Rozin, fjalën) na ka bashkuar "kënga popullore". Ju kujtohet që qe një grup muzikor "Na bashkoi kënga popullore", kështu dhe mua me atë. Se dhe kjo historia e dashurisë që po e tregoj, është pak e lashtë. Po pse po e kujtoj atë, seminarin? Se aty lindi dhe  shkëndija që u zhndrrua në zjarr dashurie. Seminari zhvillohej në një nga auditoret e institutit "Aleksandër Xhuvani" (tani quhet universitet), por unë dua të jem e sinqertë, tek tregoj.  Seminari zhvillohej për normat e drejtshkrimit në punët me shkrim në shkollë. Do diskutohej, në do qëndronin ashtu  siç  ishin botuar apo kish nevojë për korrigjime. Seminarin e drejtonte një specialist profesionist  jo vetëm njohës i mirë i lëndës, por me shumë autoritet. Autoritet që e kish fituar me punë Me një punë skrupuloze. Dhe kish një përkim: inspektori i ministrisë kish qenë shok shkolle (bëhet fjalë për shkollën e mesme)  me këtë "kolegun" tim. Këtë pra me të cilin më zuri qymyri. As mos qeshni fare. Nodhi si vetvetiu. Po nuk kishte se si mos ndodhte? Se desh e humba fillin. Tek seminari që e drejtonte ai ish-shoku i shkollës së kolegut tim. Kishin vjete pa u parë me njëri - tjetrin dhe, ndërsa ky "imi" (sa më pëlqen ky pronori imi, kur  e përdor për atë!), e mbante mend mirë, ky, bërë i madh tani, as që e kujtonte. Sidoqoftë, ky "imi" as që tentoi t'i kujtonte shoqërinë e vjetër. Fare, fare. Tek ma tregonte këtë njohje që kishte "vdekur", unë fillova ta shikoja me një sy tjetër. Qe krenar dhe nuk ia kishte kujt as për pesë. E vëreja këtë tipar të tij dhe me mendje shkova tek ai "qingji" im që e kisha lënë në shtëpi. Mosprishësqejf dhe as që e bënte qejfin qeder. Thosha (po me vete, sigurisht, se nuk qeshë cipëplasur unë!), po sikur  të kisha këtë "krenarin" për short, ashtu do më kish shkuar kungulli mbi ujë? Tek po sillja dhe përqasja këta dy tipa (ne kishim dalë në pushimin e parë të seminarit që vazhdonte  dy ditë), ndiej që dikush që e njihte ta pyeste këtë kolegun tim:

            - Po ja ti, Adhurim (se Adhurim e quajnë,de!) , ç'mendim ke për këtë seminarin? Dhe Adhurimi (po ku ia bënte syri tërr atij) fare pa teklif, megjithëse pa që eprori nga ministria qe në atë grupin nga vinte pyetja, ia priti, si me këngë:

            Kemi patur një këngëtar në fshat që këndonte: "Një behar të tërë/ Unë për ty punova/ Sandale kërkove/ sandale të solla... Grupi shpërtheu me të qeshura, por inspektori (ish-shoku, pra), u bë dhe më tepër serioz dhe me një zë autoritar prej zyrtari, iu drejtua:

            - Ju, shok, nga cili rreth vini?  

            Unë u skuqa sikur kjo pyetje të më ishte bërë mua. Por Adhurimi... e po ku pyeste ai?

            - Se nga jam unë, nuk është vendi për ta thënë.

            - Siiiiiiiiiiiiiiiiii?- gjëmoi inspektori. Të bëra një pyetje dhe ti duhet që të përgjigjesh.

            Dikush për t'i ardhur në ndihmë kolegut tim, ndërhyri:

            - Shoku Agim, nuk rri dot ai pa bërë shaka. Mirëpo kjo ndërhyrje, në vend që ta shuante atë atmosferë gati prej zjarri, bëri efekt të kundërt. Qe Adhurimi që i hodhi benzinë zjarrit: - Vërtet që unë di të bëj dhe shaka, kur vendi është për shaka, por di dhe të bëj dhe biseda akademike aty ku është vendi dhe jo shesheve ku njerëzit dalin sa për t'u çlodhur.

            Inspektori sikur u kthiell dhe zu ta shikonte thellë atë "timin". Bobo, - mendova. Kaq e pati ky "imi". Sa të mbërrijë në Fier dhe prapa e ka mandatën.  Pushimi nuk zgjati shumë dhe po futeshim në auditor. Aty secili nga rrethi do diksutonte. Për rrethin tonë, do fliste Adhurimi.

            Sa u ulëm, filluan dhe diskutimet. Folën disa që qenë dhe më të moshuar se sa ne. Pas nja tre-katër diksutantëve, u ngrit Adhurimi.

            - Unë vij nga Fieri, quhem Adhurim....

            Ti, - e ndërpreu inspektori,- je Adhurimi dhe nuk më thua. Po ne kemi ngrënë bukë në një konvikt..

            - Po pse do të thosha? - vazhdoi Adhurimi. Jeta na ka degëdisur larg: ndërsa ti ke arritur apogjeun, unë larg e larg nga qyteti, si shterpari i Naimit. Auditori, për një çast "shkriu" nga kjo batutë e Adhurimit, por ai vazhdoi: - I dëgjova kolegët që folën për normat dhe ja tek e them fare hapur: jam kundra me këto vlerësime. Si  ka mundësi,- vazhdoi ai të mbronte fjalën e vetë,- që nxënësi në diktim mund të marrë notën dhjetë kur të mos bëjë asnjë gabim? Po e theksoj: asnjë gabim! Unë propozoj: ma jipni tekstin e një diktimi dhe do t'jua lexoj juve pjesëmarrësve, me hapat e breshkës, dhe, po qëlloi që ndonjëri nga ju nuk do bëjë asnjë gabim, unë me shpenzimet e mia do t'i heq drekë mu tek "Turizimi". Auditori ra përmbys dhe inspektori nuk e mbajti të qeshurit. Sa i zoti që m'u duk Adhurimi! Që aty fillova që ta dua. E harrova atë "qingjin" që kisha lënë në Fier. Ai më dukje i ftohtë- akull, ky "imi" shpuzë. Pse kot i priste gjuha hekur? Aq e humba pusullën pas tij, sa harrova fare për seminarin. Veç një gjë e mbaj mend mirë: për normat pati koefiçent korregjimi. Dhe kjo u arrit nga guximi i Adhurimit. Dhe një gjë tjetër: kur mbaroi seminari, pashë inspektorin me Adhurimin që shkuan për kafe. Unë  prisja,  se me të dhe do ktheheshim nga kishim ardhur. E pyeta:- Po si arrite ta bësh për kafe, atë, inspektorin? Ai më tha: - Dëgjo, Rozi! Në jetë dhe në punë duhet të ruhesh vetëm nga i paafti. I afti (inspektor Agimi është nga më të aftët që ka ministria) kurrë nuk të hyn në hak. Të vlerëson ashtu siç je. I paafti ta bën kurrizin vrimë. Sa m'u bë qejfi që dhe në këtë "ndeshje", ky "imi" (kështu e quaja tanimë, sado që nuk i kishim këmbyer "kredencialet), doli faqebardhë. Mezi prisja që të merrnim rrugën për në qytetin tonë. Hipëm në tren. Fati i madh qe, që, ndryshe nga zakonisht, me këtë tren të mbasiditës nga Elbasani në Tiranë, nuk kishte shumë njerëz. Qenë ata vagonat polakë që në një gabinë uleshin tetë veta. Qëlloi që qemë vetëm. Mua më kish "zënë" tanimë, por u hoqa si "qoti": gjasme e lodhur nga seminari dhe mbëshetta kokën mbi atë "trapezkën" e gabinës. Ai, "imi", qe përballë. Kokën mbi atë "trapezkën", por mezi prisja "sulmin". Tani do të shoh,- thosha,- se nuk jam ai, inspektori unë. Nuk zgjati shumë hamendësia ime, se... epo, për ç' t'ju betohem, pa thënë as edhe një fjalë, tak më kapi kokën, ma tërhoqi drejt tij dhe, pa pyetur fare, më puthi.  Moj mama, - sa nuk thirra,- moj mama! Po ky dika që të puth dhe jo ai "qingji" që kam në shtëpi. Kështu thashë, po atij,"timit" iu lëshova: - Po ti, - i them,- mos më pandehe si ato normat e drejtshkrimit që kanë nevojë për korregjim?! I thashë kështu për ta vënë nën presion, po pyeste ai? Në vend të stepej, më tha ato fjalët që lakova më lart: - Ti je tokë e papunuar që ke nevojë për plug! Kësaj i thonë: me inat i fola, me inat m'u përgjigj. Epo  dhe mua, sikur nuk po më haheshin hudhërat! E shkurt: rashë brenda, e tëra. Mandej, kjo "betejë" vazhdoi gjatë. Vazhdoi gjatë, por sipas atij "avazit": vraj  e pri, po gjak mis nxirr! Unë po u fanepsa fare pas tij. Ai,"qingji" që kisha në shtëpi, më dukesh si ata shqerrat që i ka zënë purtha, kurse ky, si një dash që dinte ta tundëte këmborën. Sa trim dhe i gojës që qe, aq dhe i nxehtë në ato "punët e rënda". Tek unë, sikur kish filluar një rinim i dytë. Më tha një ditë (ky,"imi", de): - Dëgjo Rozi, ti sikur je zënë në një çaire me jonxhë. Se jonxhën,- tha, - sa më tepër ta korrësh, aq më shumë jeshilon. Të tëra analogjitë i bënte me shëmbuj nga fshati. Kur ia them këtë, thotë: - Po qyteti a nuk ka ardhur nga fshati? Dhe unë që dua të hahem me fjalë me të. Hahem nuk hahem, por nga ai nuk ndahem. Kurdoherë është pranë meje. Aq jam i "lidhur" me të, sa "qingji" ka harruar të blegërijë. Se ky, "qingji" dhe kur qe në vaktin e tij djaloshar, "blegërinte" kur e ndillja unë, kurse ky, tjetri, ka nevojë për fre. Ja, kështu ka ndodhur dhe, pasi ju tregova për këtë dashurinë time në moshë pak të vonë, duket sikur  të kem hequr një peshë të madhe. Kjo peshë e madhe që vetëm mëkat nuk është. Është i mëndafshtë kurthi i dashurisë. I butë si kadife. Kadifesë nuk i ngjiten qimet! E kush nuk ra  në këtë kurth?!...

            * me shumë abnegacion për mikun tim të mirë,  të ndjerin AGIM  SINANI! Në gjithë kohën e gjatë si inspektor në ministri, ka lënë gjurma me vlerë të pakompensueshme.

            Tiranë, 6 tetor 2014