Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

Shkruan: Vlora BANUSHAJ

      LETËR NGA DURRËSI MIKUT TIM S.

     Në këto orë të vona, kur dikush lëkundet në botën e gjumit, jam mësuar të marr dhe t’i shkruaj letër një miku tim shumë të veçantë. E dimë se secila qenie njerëzore është unikat, është një mikrounivers por, ky mik, është më i veçantë ndër të veçantët! Janë këto letra që po i japin jetë një miqësie të artë, mu sikurse kjo pamje e artë. Nuk dua ta mbaj këtë përjetim të këndshëm vetëm  për vete por dua ta ndaj edhe me mikun tim.

            Shëtis buzë detit. Nuk jam e vetme. Por, nuk dua të flas as edhe një fjalë. Fjalët nuk i duron kjo madhështi! Terri ka ra. Tashmë kanë ikur pushuesit e shumtë të plazhit. E bashkë me ta, kanë ikur edhe gumëzhimat, zërat, tingujt e muzikës që derdheshin dhe përziheshin bashkë me valët e detit. Shkoi edhe një ditë me plot vapë. Pothuajse gjithçka ka ra në heshtje, pas një dite me plot gjallëri e lëvizje. Vetëm deti nuk ka ra në heshtje! Valët janë ato që e vazhdojnë rrugëtimin e tyre të pandërprerë. Përplasen njëra me tjetrën por, me shumë ritëm. Duke u bashkuar me njëra-tjetrën vazhdojnë ta përqafojnë edhe bregun e detit, duke e freskuar herë pas here dhe, njëkohësisht, duke e krijuar shtratin e tyre për të  lënë gjurmë më pastaj e për të ikur prapë duke e përcjell ritmin e tyre... Kështu si këto dallgë të detit që s’pushojnë asnjëherë, për asnjë moment, ashtu edhe vetë jeta jonë është vazhdimisht në ecje, në lëvizje...

            Shumë më pëlqen ta dëgjojë atë “zhurmë” të tyre. Duke shikuar e vërej se prapë qielli dhe deti janë puthitur, por tash e kanë një ngjyrë me të erret. Dhe assesi nuk mund ta ndash se ku është kufiri i detit, e ku ai i qiellit. Nga larg dritat e qytetit i japin një shkëlqim mahnitës. Ato reflektohen në sipërfaqe të detit duke i “lyer” valët me një shtresë të artë. Prapë nuk mund ta ndaj ku janë dritat, në ujë apo më lart?! Gjithçka është e njëjtësuar. Si lartë ashtu edhe poshtë! Mu sikurse thotë edhe ligji i analogjisë, ngjasimit ose siç njihet botërisht - ligji i Hermesit.  Dhe duke e dëgjuar këtë melodi valësh, këtë qetësi të thellë, edhe unë mishërohem me to. Bëhem edhe unë valë. Më duket se lëkundem herë pas here në vallen e tyre aq mirë të koordinuar. Zhytëm në to, por, tani jo me trup, por, me mendje dhe shpirt. Dhe sa më shumë që zhytem me thellohet edhe qetësia. Asgjë nuk lëviz. E marr një burim freskie nga kjo ndjesi. Gjithçka më vie shumë e freskët, e pastër, e çiltër, e kthjellët, e bukur, e dashur... Vazhdoj të ecë, të shëtis pa e larguar asnjëherë shikimin nga kjo pamje magjepse, sepse kam frikë se edhe për një çast ta largoj shikimin do të më ikë kjo madhështi nga sytë. Vazhdoj të thellohem në qetësinë time të brendshme. Prapë, nuk dua as edhe një fjalë ta ndërroj. Në përshtypje të parë të duket kjo një gjendje përhumbjeje, por jo, zbrazëti assesi... por, përmbushje. Në një moment mundohem ta kapë këtë madhështi me objektivin e aparatit tim fotografik, por e kam përshtypjen se nuk po mundet ta pasqyroj apo t’i kapë ato që unë po i shohë, vërej dhe përjetoj. Eh, po këtu tash tregohet i “paaftë” edhe aparati. Gjithçka e bukur është vështirë të pasqyrohet ashtu siç është në esencë!...

            Në këto orë të vona, kur dikush lëkundet në botën e gjumit, jam mësuar të marr dhe t’i shkruaj letër një miku tim shumë të veçantë. E dimë se secila qenie njerëzore është unikat, është një mikrounivers por, ky mik, është më i veçantë ndër të veçantët! Janë këto letra që po i japin jetë një miqësie të artë, mu sikurse kjo pamje e artë. Nuk dua ta mbaj këtë përjetim të këndshëm vetëm  për vete por dua ta ndaj edhe me mikun tim.

            Miku im, tash po të shkruaj letër nga një ambient shumë ma frymëzues. Sigurisht se edhe letra do të jetë shumë më përmbajtjesore. E di se ti i gëzohesh çdo ndjesie të lumtur që provon dikush nga miqtë e tu të dashur, andaj, edhe unë që në fillim u mundova ta përshkruaj atë ndjesi shumë të këndshme që po ma dhuron kjo shëtitje buzë detit pothuajse çdo natë. E ndjej se duhet të të shkruaj. Dua të të them se bukuria e natyrës nuk ka fund, e që këtë ti e din ma mirë se sa unë. Por, ti e din se ne kemi thënë se gjërat e mira edhe kur përsëriten ato asnjëherë nuk e kanë atë hijen e monotonisë, përkundrazi, vetëm sa forcohet ndriçimi i tyre. Ti e din se sa e dua detin, diellin, rërën, ambientin bregdetar. E pra, tash jam këtu bashkë me këta. Prej mëngjesit e deri në mbrëmje jam me detin dhe diellin, e në mbrëmje vetëm me detin. Jemi bërë miq dhe atë shumë të mirë. Por, më duhet ta pranojë se unë po marr më shumë nga ata. Do të thuash ti tashmë, s’ka hierarki as këtu! Por, ja që realiteti është ky. Apo ndoshta edhe deti, edhe dielli nuk do të kishin shkëlqim pa praninë e pushuesve?! Gjithçka në këtë univers është në ndërlidhshmëri apo jo? Miku im, unë po marr shumë ngrohtësi, shumë relaksim, frymëzim... Jam larguar nga obligimet ditore. E tëra jam e koncentruar vetëm këtu dhe në këtë kohë. Që në orët e hershme të mëngjesit e përshëndes detin dhe me tu afruar afër tij krejt, në mënyrë të natyrshme, me shfaqet buzëqeshja dhe i them: Mirëmëngjesi madhështi! Po ashtu para së të ikë të fle i uroj natën e mirë! Dua të të tregoj se të gjitha grimcat e shqetësimeve që i kam pas me herët nga obligimet ditore i kam bërë copë-copë dhe i kam hedhë në det dhe ato në thellësi. Eh, po deti është vend ku të gjithë kërkojmë pushim. Por, e di shumë mirë se së pari duhet ta gjejmë në brendinë tonë që padyshim është e thellë, e pasur, e pastër, mu sikurse kjo thellësi e detit...

            Duke i shikuar valët e detit seç më vie ta bëjë një krahasim me valët e jetës! Ato të hedhin sa poshtë e sa lart, sa të përplasin diku në breg, sa të ledhatojnë aty në breg... por, sigurisht se është ajo energjia e pashtershme për jetë që e kemi të akumuluar brenda vetes. Pikërisht ajo nuk duhet të na mungojë as edhe një herë për t’i përballuar dhe për të notuar në mënyrën më të mirë nëpër valët e jetës... Sa më thellë që zhytemi aq më e thellë është pastërtia. Edhe ndriçimi më i fortë! Sa më shumë që kërkojmë në këto thellësi aq më shumë do të gjejmë edhe margaritar, të cilët do të shkëlqejnë vetëm kur dalin në sipërfaqe. Nuk hulumtojmë në brendësi. Kemi frikë nga thellësitë! Mu sikurse kur e shikojmë pak më larg detin dhe vet nuanca pak më e mbyllët e detit na frikëson paksa. Por, nuk e dimë se atje gjithçka është me e pastër, me e kthjellët, me e qetë, me e ndriçuar... Kështu që nga kjo frikë nga thellësia mbetemi të notojmë vetëm në sipërfaqe, në cektësi aty ku ka zhurmë, ku gjithçka pothuajse është e njëjtë...

            Derisa shkruaj kështu, miku im, e kam ndjenjën se, edhe pse po të shkruaj letër nga këtu, ti po e lexon, dhe atë fjalë për fjalë!!!  E them këtë, e ndjej këtë sepse e di se ti je i ngritur shpirtërisht deri në lartësi dhe nga aty ti mund të shohësh edhe përtej vijës së horizontales. Ti e ke gjetur brenda vetës “perceptimini jashtëshqisor”. Ti je nisur herët nga mikrokozmosi në makrokozmos...

            Para se ta përfundoj këtë letër dua të të tregoj edhe diçka: se në çdo moment që po e jetoj po vë ngapak gëzim. Unë po buzëqeshë. E ti e din shumë mirë se buzëqeshja është transmetuese. Andaj,  dua edhe ti të buzëqeshësh!  Me ke pas thënë se buzëqeshja me zemër është nektar i jetës, andaj nga këtu po të dërgoj pak nektar të jetës... me gjithë këtë freski deti, pak frymëzim për imagjinatën tënde kreative dhe, si gjithherë, të përshëndes me urimin tonë me të dashur: Gjithçka... dhe asgjë...

            (Autorja është juriste e diplomuar)