Sakras Art Gallery

Sekuenca filmike

RTK

TOP CHANNEL

RTV 21

ALSAT

TV KLAN

KLAN KOSOVA

BOTA.AL

ALBANIAPRESS

ALBINFO

EXPRESS

KOHA DITORE

ZËRI INFO

KOSOVA SOT

INSAJDERI

BOTA SOT

GAZETA METRO

GAZETA SINJALI

ALBANIAN POST

KALLXO COM

LAPSI.AL

ZEMRASHQIPTARE

KOSOVA PRESS

TELEGRAFI

EUROPA E LIRË

ZËRI I AMERIKËS

PSIKOLOGJIA

TRIBUNA SHQIPTARE

SHËNDETI

DITURIA

PRESHEVA.COM

GJUHA SHQIPE

KOSOVARJA

RADIOPROJEKT

LIRA BOJKU

          Një ndër krijimtaritë më të lëvruara të letërsisë shqiptare, është edhe POEZIA. Gjini e letërsisë ku bota e brendshme, ndjenjat më sublime, frymëzimi hyjnor...  shprehen përmes shkronjave të cilat krijojnë vargje... vargjet, pastaj, shpalosin mendime, mendimet krijojnë energji, energjia ndez dritat e dijës, rrezet e artë të së cilës i japin ngrohtësi zemrës, mendjes dhe shpirtit, e me këtë, edhe kuptim dhuratës më të shtrenjtë, vetë  jetës.

            Që nga Lekë Matrënga e Pjetër Budi, kjo energji nuk u ndalë asnjëherë së hedhuri farën e dijës, duke e kultivuar atë me dashurinë më të çiltër në shpirtin e pastër e fisnik të popullit shqiptarë. Duke i mposhtur të gjitha sfidat e kohës, kjo frymë e shpirtit të popullit, xixat e saja të arta, si një pishtar i shpresës, u bartën gojë më gojë, mendje më mendje, zemër më zemër... brez pas brezi... nga kokat më të ndritura të kombit si: Naimi, Çajupi, Mjeda, Asdreni, Shiroka... për të vazhduar tek Fishta, Konica, Noli, Migjeni... e deri në kohën tonë, duke u kthyer ai pishtarë në flakadan të përhershëm që tashmë nuk ka forcë në botë që mund ta shuaj fuqinë e zjarrit të tij...

            Dua ta falënderoj nga zemra mikun tim dhe poetin e mirënjohur, ADEM ZAPLLUZHA, që me përkushtim të jashtëzakonshëm, vizitorëve të kësaj faqeje, por edhe më gjerë, do t’ua prezantoj disa nga poetët më të njohur të kohës sonë, e me këtë, do e plotësoj e pasuroj edhe mozaikun e mrekullueshëm të letërsisë shqiptare.

(www.sa-kra.ch)

       Përgatiti: Adem ZAPLLUZHA

ANTOLOGJI E POEZISË MODERNE SHQIPE

LIRA BOJKU

            Hyrje

          Lira Bojku u lind më 9 qershor 1990 në Shkup. Diplomoi në Fakultetin Juridik në Universitetin e Evropës Juglindore (UEJL) ku dhe u shpall studente e gjeneratës.

            Aktualisht është në përfundim të studimeve master në programin TEMPUS (Marrëdhëniet Ndërkombëtare Të Drejtat e Njeriut).

            Adhuruese e arteve të bukura dhe përkrahëse e të drejtës së gruas.

            Që në gjimnaz e njohur me nofkën si “mbesa e Naim Frashërit”, thotë se merret me shkrime që në moshë të hershme.

            Është një nga dhjetë oratorët më të mirë të shkollave të mesme të qytetit të Shkupit (garë e organizuar nga Qyteti i Shkupit).

            Ka marr pjesë në konkurse letrare për poezi/ prozë. Në vitin 2013 u shpërblye me vend të dytë për prozë, në konkursin letrar të organizuar nga Komuna e Tetovës për hir të “Ditës së alfabetit”. Në vitin 2014 u shpërblye me vend të tretë për poezi (Çmimi Sefer Selimi), në konkursin letrar të organizuar nga Komuna e Gostivarit.

            Autore e më shumë rrëfimeve dhe poezive të publikuara në internet portale të ndryshme.

            Autore e librit “Këpucët e kuqe” -përmbledhje tregimesh (2015).

            Tre tregime të saj janë përkthyer në gjuhën maqedonase dhe janë botuar ne librin e dytë të Raskazi.mk- pjesë e projektit “Krijo një libër”.

            Punon në Sekretariatin për çështje evropiane (SÇE-Qeveria e Republikës së Maqedonisë).

            Shkruan poezi dhe prozë.

AJO–

E DALA NGA ËNDRRAT PËR T’U TALLUR ME TY

Mrekullitë e botës zbeheshin para bukurisë së saj

Lëvizja e brishtë e qerpikut si vetëtimë të shponte mu në mes të zemrës

Sytë e saj fshihnin oqeane e ti përmbyteshe me dëshirë në ato ujëra

Shpërthenin vullkanet në çdo përplasje shikimesh

T’i hidhte sytë - të përvëlonte ty…

Më pastaj të buzëqeshte për të ta shuar djegien

Buzëqeshje tinëzare, ca nektar e ca pelin

Përplot gonxhe e manushaqe të tretura në ngjyrën e buzëve të saj

Floku i saj i shpërlarë në ar rrezonte më bukur se dielli në korrik

Lëkura e njomë i rëndohej nga perlat

Çdo kokërr perle ishte e larë në aromën e qafës së saj, aromë pranvere

Të ngrinte gjaku nga madhështia e saj

Plot sharm e elegancë derdhej në lëvizjet që bënte

Kish vjedhur shumë nga shkëlqimi i Hënës ajo

Tekanjoze, andaj ti ia falje këtë gabim

Çdo trokëllimë e takeve të saj dhuronte graciozitet

Të afrohej lehtas e ti harroje dhe emrin tënd para saj

Të vdiste e të ringjallte aty për aty me shumë delikatesë

Ti çakërdisesh, të ikin mentë,

Bëhesh qilim sikur vetëm të të puthnin shputat e saj

Dëshiron lehtas me gishtërinjtë e tu ta shkruash poemën e përkryer në lëkurën e saj

Mospërfillja e saj të torturon e torturon më keq se njëzet kamxhikë

Je rob i saj me dëshirë

Je skllav i saj me kënaqësi

E do shumë, sikur mos dish se si ndryshe sikur mos mundet ndryshe

Dashuri deri në dhembje …

Dashuri e pastër, me shpirt, deri tek yjet, e përjetshme

E do dhe pa e parë

E do dhe pa e prekur

Sepse ti krijon prezencën e saj në mosprezencë

Sepse ti shikon qiellin dhe sheh atë, e qëndis pamjen e saj me yje

Sepse ti e puth në çdo thithje të cigares së mallkuar

Sepse e ledhaton në çdo tymosje

Sepse bën dashuri me të në çdo gllënjkë të alkoolit që pi

E do dhe mospërfilljen e saj

E do dhe pritjen e saj

E do dhe injorimin e saj

E do dhe zhdukjen e saj për t’u shfaqur sërish pastaj

Zhdukjen e saj të shpejtë, si shiu i verës, që të lë ty të qullosur

Ah ajo, si nikotina që rrjedh në enët e tua të gjakut

Është burim i dashurisë dhe vuajtjes për ty.

Ti e do dhe vuan

Vuan dhe e do

E kjo s’ka fund

Ajo - mëkati yt

Mëkat që ti e bën pa vepruar

Ngaqë është burim i dashurisë tënde - bekimi yt

Ngaqë është burim i vuajtjes tënde - mallkimi yt

Ah, ta përqafoje do vdisje, por dhe do vdisje për një përqafim

Për të e refuzoje dhe parajsën pa hezitim

Kishe frikë ta kishe, se kishe frikë ta humbësh…ATË

…Të dalën nga ëndrrat për t’u tallur me ty.

MOS PRIT TË TË HARROJ,  MOS HARRO SE TË PRES!

Sa herë që mbyllte syçkat, seç ia puthte veshin pëshpërima e tij.

Ai ishte shumë larg, por fjalët e tij, ajo i dëgjonte sërish këtë natë.

Kishte frikë të hapte sytë, se ashtu do zhdukej zëri i tij aq i ëmbël, siç zhduket shiu i verës, shpejt e shpejt, por të le të qullur deri në palcë.

Kur afrohej mesnata dalë ngadalë me hapa nusërore ajo ndjente gishtërinjtë e tij në lëkurën e ftohur se si po krijonin poemën e përkryer.

Ai zbukuronte pa pikë turpi atë dhe gjithçka të sajën sa herë që i shfaqej në ëndrra.

Ajo përqafonte vetminë për të ndalur krojet e mallit që po e mbytnin.

Mungesa e tij ishte e pranishme në çdo dej të saj.

Dhe yjet e kishin braktisur qiellin për t’ia shtuar skëterrën shpirtërore ende më shumë.

Ora e murit si çekan i rrihte mbi kokë, “Kaloi edhe një ditë pa të “sikur i thoshte me  ca sarkazëm të lehtë.

E ëmbël si shegë ishte aroma që ndjehej gjithnjë e më rrallë në këmishët e tij.

Këmisha të lagura nga shiu i shtatorit, e të thara nga zjarri i mallit të saj.

Letra të shkruara, të grisura, të rishkruara,…

Letra të padërguara…vërshonin dhomën e saj.

Nuk shkruante më.

Nuk fliste më.

Por s’ka gjë, ajo dinte ta dojë edhe në heshtje, e donte egër, vetëm për vete, por përjetësisht.

E ndonjëherë seç dëshironte që jeta t’ia priste rrugën atij, diku ku ai fshihej, dikur kur ai të ishte në kulmin e lumturisë dhe t’ia thyente eshtrat, t’ia grithte lëkurën deri në plagë, ta shtrëngonte për fyti, dhe ashtu të përgjakur t’i pëshpëriste se ajo e dashuronte.

MË THA TË DUA NË NJË GJETHE FTOI

Sytë e tu i mbaja mend nga koha kur ende as nuk isha e lindur.

Gjeta pjesë të shpirtit tim tek qenia jote.

Zëri yt bariton më shponte mushkëritë si me thikë.

Aroma e qafës sate qe shija e parajsës vetë.

Desha të isha afër teje… më afër se kajsia me bërthamën e vet.

Më the të dua në një gjethe ftoi.

 E unë i desha gjenet e tua në pasardhësit e mi.

 Pulla e mantilit të kishte rënë, e unë ndjeva erën e tradhëtisë.

Ai mantil ngjyrë hiri, prush e hi zemra ime tani.

Ike, e çdo zymbyl pas asaj pranvere më mbante erën e dashurisë.

Binarët e trenit u ndryshkën nga vuajtja e pritjes sime.

Buzëqeshja jote e fundit ende më kujtohet si fotografi e vjetër bardh e zi.

Letrat e padërguara i bëra anije dhe i lashë të lundrojnë në liqenet e shiut të marrë.

Fillova t’i urrej gjithë kohët e shkuara gramatikore, sepse vetëm aty të gjeja ty dhe vetveten.

E shihja me mall rrugën nga e cila ti ktheheshe vonë, por vije tek unë,  rruga jote…

Ah ajo dashuria jonë klandestine…

Më dhimbnin aq shumë çastet e lumtura që nuk do i përjetonim kurrë.

Një tjetër si ty më duhet - mendoja.

Këpucët e mija hiqnin zvarrë përqafimet e padhuruara e puthjet e padhëna që i mblodha për ty.

Eh, ngarkoja vuajtjet pas teje si Sizifi me gurrin mbi shpinë.

Por  shpresa ime po shtrydhej siç shtrydhet limoni, shpresë e tharët…ah shpresë.

S’kish gjë më të tmerrshme sesa të humbësh dikë që adhuron dhe ta dish se asnjëherë nuk do të kthehet pas.

Të përgjërohem, gjej dikë që të do kaq shumë sa unë, të paktën mos të të dua unë më shumë.